คือตัวผมนั้นไม่เคยเห็นหน้าแม่มาก่อนเลยครับตั้งแต่จำความได้ประมาณสี่ขวบปั่นจักรยาน3ล้อเด็กเล่นในซอยบ้านแล้วอยู่ๆพ่อก็บอกให้เรียกผญ.คนนึงที่พ่อพามาว่าแม่ด้วยความเป็นเด็กเราก็เรียกอันนี้คือความจำที่พอจะจำได้ตั้งแต่แม่หายไป
พอเริ่มโตขึ้นอนุบาลสองก็รู้เลยครับผญ.คนนี้ไม่ใช่แม่แท้ๆของผมเนื่องจากคนในซอยบ้านหรือป้าเองทำตัวแปลกๆเวลาเราเรียกเขาว่าแม่ ตั้งแต่เด็กที่จำความได้3ขวบจนถึงป.2 นอนกับป้าครับ พอเราเริ่มจะเข้าป.2ผญ.เขาก็เริ่มเห็นว่าเราพอรู้เรื่องแล้วพ่อก็ให้ไปนอนบ้านพ่อครับ(อยู่ติดกัน)
แต่เราต้องตื่นประมาณ05.30-06.30 เพื่อมาเก็บขี้หมา+ขัดพื้นทุกวันเลิกเรียนมาก็ต้องกวาดบ้านล้างจานเก็บขี้หมาขัดพื้น ขัดล้างห้องน้ำ(อันนี้อาทิตย์ละครั้ง)
เราก็ทำนะครับเพราะตอนเด็กเรารักพ่อมากกติดพ่อมากช่วงก่อนจะมานอนบ้านพ่อ ตอนนั้นยังนอนกับป้าทุกครั้งตอนป้าหลับสนิทจะโกหกว่าลุกไปฉี่แล้วแอบวิ่งออกจากบ้านไปหน้าปากซอยหาพ่อ(ตอนนั้นพ่อเป็นรปภ.อยู่โชว์รูมหน้าปากซอยครับ) วิ่งมาแล้วก็ร้องไห้พ่อก็พาไปซื้อไส้กรอกที่ปั้มกินแล้วก็ป้ามาตามกลับไปนอนต่อ5555
แต่สิ่งที่เราต้องพบเจอหลังจากมานอนบ้านพ่อก็คือทุกครั้งเวลาเราเถี่ยงแม่เลี้ยงพ่อก็จะเข้าข้างบ้างบางครั้งแต่จะเป็นส่วนน้อยแม่เลี้ยงชอบหาเรื่องต่างสาระพัดให้เราโดนพ่อตีบางทีพ่อไม่อยู่นางก็ชอบหยิกครับเเขนขานี่เขียวไปหมดละการลงโทษพ่อก็เริ่มใช้อารมณ์มากขึ้นมีการเปลี่ยนอุปกรณ์ในการทำโทษ เท่าที่จำความได้โดนตีด้วยท่อพีวีซีจนท่อแตก ด้ามไม้กวาดจนหักปาหม้อใส่หัวประมาณนี่ครับ โดนมาตลอดแต่ที่ผมทุกข์ทรมาณมากภาพติดตาตลอดชีวิตก็คือ
ด้วยความเด็กอยากรู้อยากเห็นว่าเวลาเรานั้งเล่นเกมส์ช่วงวันหยุดแล้วพ่อเข้าไปในห้องกับแม่เลี้ยงทำอะไรกันเล่นๆเกมส์อยู่รู้สึกเสาอากาศทำไมมันสั่นๆ ก็งงพอพ่อออกมาก็ไม่ได้ถามอะไรจนเริ่มสังเกตว่าเวลาเราอยู่บ้านช่วงเวลาที่เราเผลอทำกิจวัตรต่างๆพื้นไม้มันดูเคลื่อนๆหรือไม่ก็อะไรที่วางไว้ตามชั้นแล้วไม่ค่อยมีนน.เริ่มสั่นหรือขยับตลอด ก็เลยลองแอบดูผลปรากฏ ก็อย่างที่ทุกคนเดาแหละครับเขากำลังมีอะไรกับพ่ออยู่ เราก็ตอนนั้นตื่นเต้นมากครับและเหมือนเขาจะรู้ว่าเราแอบมองหลังจากนั้นมาบางทีเขาก็ไม่ม่านครับเราเดินลงไปเข้าห้องน้ำกลางดึกก็เห็นเหมือนจะพยายามทำให้เราเห็นซึ่งเวลาพ่อรู้ว่าเราเห็นพ่อก็จะโมโหครับ และก็โดนทำร้ายร่างกายบ้างจนเริ่มเข้าป.4ผมก็ยิ่งแน่ใจครับว่าเขาไม่ใช่แม่ผมเนื่องจากชื่อนามสกุลคนละชื่อกับทะเบียนบ้านของผมจะมีชื่อมารดาซึ่งไม่ตรงกับชื่อเขาบวกกับคำบอกเล่าของคนในซอยที่เขาพูกพันกับแม่ผมมาก็ยิ่งมั่นใจครับ
แต่ด้านดีๆเขาก็มีนะครับเหมือนอารมณ์ดีจะอ้อนพ่อก็ทำดีกับเรา หรือต้องไปงานอะไรที่ต้องพาครอบครัวไปเขาก็จะทำดีกับเรา แต่ยอมรับครับว่าตั้งแต่เขาเข้ามาชีวิตพ่อเจริญขึ้นเรื่อยๆจากยาม มาเป็นคนคุมวิน มาเป็นแมสเซ็นเจอร์ จนทุกวันนี้ปล่อยเงินกู้นอกระบบควบคู่ไปด้วย อีกทั้งกับข้าวต่างๆก็ได้กินของดีๆมากขึ้นครับ
เล่าต่อ555 เวลาผมกินข้าวก็เขาเนี้ยแหละครับเป็นคนสอนผมพ่อก็พลอยเอออ่อเวลาผมโดนตีมือหรือหยิกถ้าผมกินข้าวแบบไม่มีมารยาท ใช้อุปกรณ์บนโต๊ะผิด จนพักหลังตั้งแต่ป.4เวลากินข้าวพ่อจะให้ตักใส่ชามมานั้งกินต่างหากไม่ได้ให้นั้งด้วยกันครับนั้งกินบนบันได และด้วยบ้านเลี้ยงหมาหมานอนตรงบันได เราห้ามไล่หมานะครับไม่งั้นโดนแว๊ดดมาแหละเสียง ต้องนั้งกินทั้งที่ขั้นบนๆหมานอนขนหมาปลิวลงในชาม
ก็เลยหลังทำงานบ้านตอนเย็นเสร็จก็จะรีบแอบไปกินกับข้างบ้านบ้างไม่ก็กับป้าบ้างครับให้อิ่มแล้วตอนหลังอาบน้ำเสร้จพ่อเรียกไปให้ช่วยพ่อทำกับข้าวกินข้าวก็กินพอเป็นพิธีไม่ให้เขาสงสัยครับ
แต่ที่งงกับการหาเรื่องของแม่เลี้ยงก็คือ สมัยนั้นนมดัชมิลว์จะมีพี่ผญ.คนขายมาส่งตามบ้านคล้ายๆยาคลูแต่ดัชมิลว์จะมีแก้วแถมตามคลอเล็คชั้นของช่วงนั้นๆ ซึ่งวันนึงผมสั่งผิดรสชาติจากที่เคยสั่ง และมันเป็นวันที่พ่อไม่อยู่บ้าน เขาทำโทษผมโดยการให้ยืนตากแดดตากลมหน้าบ้านข้าวปลาน้ำท่าตั้งแต่เช้ายันเย็นไม่ให้กิน เขาให้เหตุผลว่าผมจะได้รู้ว่าเงินทองข้าวของแต่ละบาทกว่าจะได้มามันเหนื่ิอยวันหลังจะได้คิดดีๆก็สั่งอะไร ว่าตังมันไม่หาง่ายๆ แต่ตอนนั้นผมทั้งเสียใจที่พ่อไม่เข้าข้างและไม่เข้าใจพ่อมานั้งคิดตอนโต ผิดรสก็เก็บไว้พรุ่งนี้เขามาส่งบ้านอื่นก็ขอเปลี่ยนได้ไม่เห็นต้องทำกับผมขนาดนี้นี้ช่วงวัยเด็กนะครับพอเริ่มป.5ป.6ช่วงนั้นตลาดยุบตัวรู้สึกจะฟองสบู่แตกครับไม่แน่ใจแต่ตอนนั้นทักษิณโดนยึดอำนาจแล้วครับ ป้าผมเลยต้องย้ายที่ขายของผมก็เลยทุกเช้าก่อนไปเรียนต้องตื่นมาช่วยป้าตี4นี้ผมต้องรีบตื่นแล้วครับ เก็บขี้หมาขัดพื้นก่อนให้มันไม่มีกลิ่นแล้วล้างหน้าแปรงฟันไปช่วยป้าขายของครับ เลิกเรียนมาก็ค่อยทำงานบ้านแทน ผมเลยได้เริ่มกลับมาใช้เวลากับป้าเหมือนตอนก่อนไปอยู่กับพ่อครับทุกเรื่องของผมในชีวิตป้าจะบอกจะสอนจะช่วยตัดสินใจเวลาทุกข์เรื่องอะไรป้าก็ค่อยอยู่ข้างๆตลอด
ด้วยความที่ผมโดนกระทำมาตลอดทำให้พอเริ่มเข้าวัยรุ่นสัก14-15ผมเริ่มต่อต้านพ่อครับโดดเรียนกลับบ้านช้าโดนฑัณบนเรียกผู้ปกครองผมถึงได้เห็นน้ำตาพ่อครั้งแรกในชีวิตครับคือตอนแรกที่พ่อตีผมเรื่องโดดเรียน พอตีเสร็จเขาไล่เราไปอาบน้ำผมแอบมองจากในห้องน้ำออกมาเห็นพ่อนั้งร้องไห้ครับพอออกมาผมก็วิ่งไปกอดไปขอโทษแกแล้วก็สัญญาว่าจะไม่ทำอีก
แต่แล้วด้วยความที่ถูกพ่อเลี้ยงมา ห้ามชกต่อยเพื่อนเคยถูกตีเพราะโดนเพื่อนแกล้งเลยผลักคืนเพื่ิอนไปโดนสังกะสีบาทเราเลยโดนตีหนักมากหรือใครมาด่ามาล้อเลียนมาเล่นข้ามรุ่นกับเราเราจะไปต่อยเขาเราก็โดนตีคือไม่ว่าเราจะถูกกระทำก่อนหรือหลังพ่อไม่เคยสนใจไม่เคยฟังครับเพราะพ่อเป็นคนหน้าใหญ่หน้าบานกับคนนอกบ้านพ่อคือคนที่มีคนเคารพนับถือ อย่างงี้ผมโดนเพื่อนรุมแกล้งรุมกระทืบไถ่ตังสาระพัดครับตอนอยู่มัธยมต้น แล้วผมก็ไม่กล้าบอกใครกลัวถ้าบอกไปเราจะโดนหนักกว่าเดิมไหนจะพ่อตีซ่ำไหนจะเพื่อนกระทืบซ่ำเพราะเราไปฟ้องใครผมถึงไม่อยากไปโรงเรียรครับแต่เราก็รู้สึกไม่ดีเพราะภาพติดตาตอนพ่อร้องไห้ เราก็เลยไปเรียนครับแต่ไม่เข้าห้องเรียนพ่อไปส่งเสร้จแอบปีนออก และก็โดนจับได้สามรอบจนพ่อเขาคงหมดศรัทธาในตัวผมแล้ว แต่ผมก็ยังซ้อมวงโยอยู่นะครับเพราะถึงเราเรียนไม่ดีแต่เรากิจกรรมเราอยู่วงโยยังไงก็ต่อม.ปลายได้ครับ
จดแตกหักระหว่างพ่อกลับผมก็เกิดขึ้นเนื่องด้วยผมเริ่มโตฮอร์โมนส์วัยรุ่นมันเริ่มเยอะบ้างเริ่มกล้าที่จะมีปากมีเสียงกับแม่เลี้ยงมากขึ้นเย็นวันนึงหลังจากกลับมาช้ามากกว่าทุกวันเพราะผมซ้อมหนักช่วงนั้นเขาจะคัดตัวจริงกันซึ่งพ่อไม่รู้ อีแม่เลี้ยงก็ไม่รู้ กลับมาถึงก็โดนเลยครับสาระพัดเขาหาว่าที่เข้าวงโยเพราะผมจะได้เป็นข้ออ้างกลับบ้านช้าจะได้ไม่ต้องทำงานบ้านครับ ทะเลาะกันจนผมโมโหแม่เลี้ยงมากผลั้งปากด่าไปผมกำลังเดินหนีออกจากบ้านพ่อมาหาป้าพ่อได้ยินที่ผมด่าแม่เลี้ยงเดินตรงมาเร็วมากด้วยความโมโหซัดหน้าผมด้วยหมัด1ทีผมก็ตกใจด้วยกลัวด้วยก็เลยสติแตกเอามือบังปัดไปมาๆคือความรู้สึกตอนนั้นเราหมดแล้วครับกับคำว่าพ่อเเละตอนนั้นมันรู้สึกแย่เหมือนตอนเราโดนเพื่อนรุมกระทืบ ป้ามาห้ามมาช่วยไว้ทันก็เลยย้ายของกลับมาอยู่กับป้าครับ
และเวลาก็ผ่านไปผมก็ไปเรียนปรกติเเต่เลิกเรียนมาผมไม่ต้องมานั่งทำงานบ้านแล้วทำให้ผมเริ่มว่างสิที่นี้แถวร้านป้าผมเขามีโรงงานครับก็เริ่มเลิกเรียนไปรับจ๊อบเเพ๊คของบ้างจนมาวันสุดท้ายของการประกาศผลผมไม่มีสิทธิ์ต่อม.4ครับ ป้าก็เลยให้ไปคุยกับพ่อบอกพ่อดีๆ รู้ไหมครับผมได้คำตอบว่าอะไร
#เรื่องของจะทำห่าจะตายห่าอะไรก็เรื่องของ
ป้าก็เลยบอกงั้นถ้าเขาไม่ส่งต่อเราก็ส่งตัวเองไปเรียนไปผมจึงเริ่มทำงานส่งตัวเองเรียนตั้งแต่15ควบคู่ไปกับการเรียนกศน.ซึ่งมันทำให้ผมพบเจอหรือได้วุฒิภาวะไวกว่าเพื่อนรุ่นเดียวกันผมจนผมทำงานตั้งตัวได้มีเงินใช้จ่าย เออออป้าควบคุมดูแลให้นะครับตังออกมาให้แกหมดอยากได้อะไรต้องใช่อะไรก็บอกแกแม่เลี้ยงก็เริ่มมาทำตัวดีด้วยแต่ก็ครับคนมันไม้เบื่อไม้เมากันมานานก็สองวันดีสี่วันไข้ครับเดี๊ยวดีเดี๊ยวร้ายใส่ผมจนผมเริ่มมีโอกาศได้เที่ยวผับครั้งแรกตอน16ครับหลังจากนั้นผมก็ลองยาเสพติด
จนจบม.ปลายด้วยอายุเพียง17ซึ่งไวกว่าเพื่อนครับแต่ผมยังคงต้องทนอยู่โรงงานนรกกก555ต่อเพราะที่ไหนๆก็รับอายุ18
แต่โรงงานนี้สอนผมสร้างให้ผมเป็นหลายเรื่องนะครับบัญชี,ซื้อขาย,การบริหารจัดการขนส่งสินค้า,การขาย,การบริหารจัดการทรัพยากรมนุษย์,ช่างเทคนิค,การใส่หน้ากาก5555 อีกทั้งการตลาดมาร์เก็ตติ้งเเพ๊คเก็จจิ้ง คือผมได้เรียนรู้ได้มีติดตัวเล็กน้อยๆไปตลอดชีวิต โดยที่ไม่ต้องเรียนมหาลัยหรือสายอาชีพอะไร ซึ่งมันก็ทำให้ผมตกงานไม่เคยเกินสองเดือนผมหาได้ใหม่ตลอด5555
สุดท้ายเวลาก็ผ่านไประยะนึงเรื่องที่สำคัญในชีวิตก็มีมาให้จดจำอีกในทางแย่ๆนะครับผมบวชหลังจากที่ไม่ติดทหารพ่อปฏิบัติตัวกับผมช่วงนั้นดีมากครับดีแบบที่ทั้งชีวิตที่ผ่านมาผมไม่เคยได้รับมาก่อนผมตัดสินใจจะบวชเรียนต่อไปเลยครับตอนบวชปู่ผมก็เสียผมเลยถือโอกาศบวชยาวให้ปู่แต่แล้วมารก็ผจญครับ เครื่องซักผ้าพ่อเขากลัวผมซักจีวรไม่สะอาดผมเป็นคนเหงื่อเยอะพ่อเลยอาสาให้พ่อเอาไปปั่นให้ในบ้านครับ นางเลยได้ทีอ้างเพราะผมเอาจีวรมาซักเครื่องสักผ้าเลยพัง ผมก็ไม่อยากให้พ่อลำบากใจพ่อเป็นคนกลางเราก็บวชอยู่ก็เลยเอาเงินเก็บที่ตั่งใจว่าจะเป็นค่าใช้จ่ายในการต่อป.ตรีครับเพราะการที่เราถือครองบรรพชิตผมว่าเราสะดวกทั้งปัจจัยและหลายๆอย่างมากกว่าตอนเป็นฆราวาสธรรมดา เอาเงินส่วนนี้ให้พ่อไปซื้ิอเครื่ิองซักผ้าใหม่และผมก็ตัดปัญหาเอามาซักเองครับ แต่แล้วก็ไม่วายให้ผมอยู่ในผ้าเหลืองไม่ได้ ช่วงนั้นแฟนผมที่คบกันก่อนบวชเขาเพิ่งกลับมาขอคืนดีก่อนวันที่จะบวชสองอาทิต มาหาเยี่ยมทำนองนี่แต่มันก็ไม่หน้าเกลียดนะครับอยู่ในสายตาพระอาจารย์ตลอดอีกอย่างผชกับผชทั้งคู่เลยไม่ได้เป็นที่ครหาหรือเสื่อมอะไรแม่เลี้ยงนางก็กรอกหูผมทุกวันหลังจากจบเรื่องเครื่องซักผ้าว่าพระบาป พระบาป ทรมาณพ่อให้พ่อต้องตื่นตีสี่ตีห้าทุกวันมาช่วยพระบิณฑบาตเราก็ฟังมากๆเราก็คิดตามจริงสิที่นี่ร้อนลุ่มแล้วอยู่ไม่ได้ครับใจก็กลัวบาปไปมากกว่านี่ทรมาณทรกรรมพ่อตัวเองลำพังตอนวัยรุ่นทำพ่อร้องไห้กี่ครั้งๆก็บาปแล้วก็เลยเร่งอาจารย์(พระมหาท่านนึงที่เคารพนับถือ)ให้ดูฤกษ์สึกให้พอช่วยก่อนจะสึกเขาก็ไปเป่าหูไปกรอกหูพ่ออีท่าไหนไม่รู้ ให้พ่อเข้าใจว่าเราสึกมาเพราะเราติดผชที่นี้พ่อก็กลับมาไม่ชอบผมอีกครับ และก็แตกกันอีกรอบนี้ตอนนั้นผม 22 พ่อทำร้ายผมต่อหน้าเพื่อนของผญที่พ่อเขาถูกหลอกแดร๊กครับพ่อผมเขาชอบคนอ้อนคนเลียแข็งเลียขาพูดจ๊ะจ๋า ซึ่งผมทะเลาะกับเพื่อนของ ผญคนนี้ ผมก็เลยหักกันอีกรอบ และผมก็กลับมาติดยาเสพติดอีก ...
จนทำให้มันเกิดจะว่าหลอนก็ไม่เชิ่ง แต่พอเริ่มเสพไปนานวันจิตตกครับคิดเรื่องเก่าๆทบทวนย้อนไปมาๆว่าทำไมแม่ไม่คิดจะมาดูดำดูดีเราบ้างเลยแม่ไม่คิดจะกลับมาหาเราบ้างเลยวันแม่ทุกปีตอนเด็กๆคนอื่นร้องไห้เพราะกราบแม่น่าเวทีผมก็ร้องครับที่บ้างปีพ่อมาให้กราบแทนทั้งที่บนเวทีมีแต่แม่ชาวบ้านบ้างปีก็กราบแม่เลี้ยงแทนแล้วแอบมาร้องไห้ในห้องน้ำโรงเรียนตอนที่ผมโกนหัวจะบวชผมร้องไห้ผมตั้งหน้าตั้งตารอจนงานเลิกเพราะหวังเล็กๆว่าแม่จะกลับมาโกนผมให้บ้างแต่ไม่มีเลยครับ ช่วงนั้นมันนั้งคิดประมาณนี้ตลอดทุกครั้งเวลาใช้ยาเลิกไปอีกทีตอนย่าเสียครับย่านี้ทำให้ผมเลิกได้ถาวรด้วยความที่ว่าตอนบวชปู่เสียเราก็ต้องมานั่งสวดศพปู่ตัวเองก็ทรมานแล้วตอนย่าเสียภาพมันเหมือนflat blackกลับมาทำให้เรารักตัวเองมากขึ้นครับเราก็ยังไม่เข้าใจกับคำถามที่คาในใจมาตลอดชีวิตว่าแม่ไปไหนแม่ทำไมไม่มาหาบ้างหรือแม่คงจะลืมไปแล้วว่ามีลูกอีกคนอยุ่ตรงนี้คือเรามาทราบจากคนแถวบ้านตอนก่อนบวชปีสองปีว่าเจอแม่ที่ปากคลองแม่มีครอบครัวใหม่แล้วมีลูกชายใหม่สองคน เขาคงคิดว่าอยู่ทางนี้มีป้ามีย่าเราจะไม่ลำบาก แต่ไม่เลยทุกครั้งที่โดนกระทำทุกครั้งที่เสียน้ำตาจะมีคำถามในหัวขึ้นมาว่าแม่อยู่ไหนทำไมคนที่อยู่ข้างๆตลอดทุกครั้งกลับเป็นป้าแทนแม่จะรู้ไหมว่าเราลำบากแค่ไหนจนเวลาผ่านไปตอนนี้ผมอายุ26ปีด้วยความที่ใชสารเสพติดตั้งแต่1516ถึงจะเลิกบ้างกลับไปเล่นบ้างไปมาๆแบบนี้มันส่งผลให้ผมเป็นทั้งไทรอยเป็นพิษความดันต่ำไมเกนBellpalsy
ไหนจะโรคซึมเศร้าเลยอยากเจอแม่ก่อนที่จะเป็นหนักกว่าน
อยากตามหาแม่แต่ไม่อยากให้พ่อรู้ครับไม่อยากมีโดนพ่อทำร้ายร่างกายเหมือนทุกครั้งที่ทะเลาะกัน
พอเริ่มโตขึ้นอนุบาลสองก็รู้เลยครับผญ.คนนี้ไม่ใช่แม่แท้ๆของผมเนื่องจากคนในซอยบ้านหรือป้าเองทำตัวแปลกๆเวลาเราเรียกเขาว่าแม่ ตั้งแต่เด็กที่จำความได้3ขวบจนถึงป.2 นอนกับป้าครับ พอเราเริ่มจะเข้าป.2ผญ.เขาก็เริ่มเห็นว่าเราพอรู้เรื่องแล้วพ่อก็ให้ไปนอนบ้านพ่อครับ(อยู่ติดกัน)
แต่เราต้องตื่นประมาณ05.30-06.30 เพื่อมาเก็บขี้หมา+ขัดพื้นทุกวันเลิกเรียนมาก็ต้องกวาดบ้านล้างจานเก็บขี้หมาขัดพื้น ขัดล้างห้องน้ำ(อันนี้อาทิตย์ละครั้ง)
เราก็ทำนะครับเพราะตอนเด็กเรารักพ่อมากกติดพ่อมากช่วงก่อนจะมานอนบ้านพ่อ ตอนนั้นยังนอนกับป้าทุกครั้งตอนป้าหลับสนิทจะโกหกว่าลุกไปฉี่แล้วแอบวิ่งออกจากบ้านไปหน้าปากซอยหาพ่อ(ตอนนั้นพ่อเป็นรปภ.อยู่โชว์รูมหน้าปากซอยครับ) วิ่งมาแล้วก็ร้องไห้พ่อก็พาไปซื้อไส้กรอกที่ปั้มกินแล้วก็ป้ามาตามกลับไปนอนต่อ5555
แต่สิ่งที่เราต้องพบเจอหลังจากมานอนบ้านพ่อก็คือทุกครั้งเวลาเราเถี่ยงแม่เลี้ยงพ่อก็จะเข้าข้างบ้างบางครั้งแต่จะเป็นส่วนน้อยแม่เลี้ยงชอบหาเรื่องต่างสาระพัดให้เราโดนพ่อตีบางทีพ่อไม่อยู่นางก็ชอบหยิกครับเเขนขานี่เขียวไปหมดละการลงโทษพ่อก็เริ่มใช้อารมณ์มากขึ้นมีการเปลี่ยนอุปกรณ์ในการทำโทษ เท่าที่จำความได้โดนตีด้วยท่อพีวีซีจนท่อแตก ด้ามไม้กวาดจนหักปาหม้อใส่หัวประมาณนี่ครับ โดนมาตลอดแต่ที่ผมทุกข์ทรมาณมากภาพติดตาตลอดชีวิตก็คือ
ด้วยความเด็กอยากรู้อยากเห็นว่าเวลาเรานั้งเล่นเกมส์ช่วงวันหยุดแล้วพ่อเข้าไปในห้องกับแม่เลี้ยงทำอะไรกันเล่นๆเกมส์อยู่รู้สึกเสาอากาศทำไมมันสั่นๆ ก็งงพอพ่อออกมาก็ไม่ได้ถามอะไรจนเริ่มสังเกตว่าเวลาเราอยู่บ้านช่วงเวลาที่เราเผลอทำกิจวัตรต่างๆพื้นไม้มันดูเคลื่อนๆหรือไม่ก็อะไรที่วางไว้ตามชั้นแล้วไม่ค่อยมีนน.เริ่มสั่นหรือขยับตลอด ก็เลยลองแอบดูผลปรากฏ ก็อย่างที่ทุกคนเดาแหละครับเขากำลังมีอะไรกับพ่ออยู่ เราก็ตอนนั้นตื่นเต้นมากครับและเหมือนเขาจะรู้ว่าเราแอบมองหลังจากนั้นมาบางทีเขาก็ไม่ม่านครับเราเดินลงไปเข้าห้องน้ำกลางดึกก็เห็นเหมือนจะพยายามทำให้เราเห็นซึ่งเวลาพ่อรู้ว่าเราเห็นพ่อก็จะโมโหครับ และก็โดนทำร้ายร่างกายบ้างจนเริ่มเข้าป.4ผมก็ยิ่งแน่ใจครับว่าเขาไม่ใช่แม่ผมเนื่องจากชื่อนามสกุลคนละชื่อกับทะเบียนบ้านของผมจะมีชื่อมารดาซึ่งไม่ตรงกับชื่อเขาบวกกับคำบอกเล่าของคนในซอยที่เขาพูกพันกับแม่ผมมาก็ยิ่งมั่นใจครับ
แต่ด้านดีๆเขาก็มีนะครับเหมือนอารมณ์ดีจะอ้อนพ่อก็ทำดีกับเรา หรือต้องไปงานอะไรที่ต้องพาครอบครัวไปเขาก็จะทำดีกับเรา แต่ยอมรับครับว่าตั้งแต่เขาเข้ามาชีวิตพ่อเจริญขึ้นเรื่อยๆจากยาม มาเป็นคนคุมวิน มาเป็นแมสเซ็นเจอร์ จนทุกวันนี้ปล่อยเงินกู้นอกระบบควบคู่ไปด้วย อีกทั้งกับข้าวต่างๆก็ได้กินของดีๆมากขึ้นครับ
เล่าต่อ555 เวลาผมกินข้าวก็เขาเนี้ยแหละครับเป็นคนสอนผมพ่อก็พลอยเอออ่อเวลาผมโดนตีมือหรือหยิกถ้าผมกินข้าวแบบไม่มีมารยาท ใช้อุปกรณ์บนโต๊ะผิด จนพักหลังตั้งแต่ป.4เวลากินข้าวพ่อจะให้ตักใส่ชามมานั้งกินต่างหากไม่ได้ให้นั้งด้วยกันครับนั้งกินบนบันได และด้วยบ้านเลี้ยงหมาหมานอนตรงบันได เราห้ามไล่หมานะครับไม่งั้นโดนแว๊ดดมาแหละเสียง ต้องนั้งกินทั้งที่ขั้นบนๆหมานอนขนหมาปลิวลงในชาม
ก็เลยหลังทำงานบ้านตอนเย็นเสร็จก็จะรีบแอบไปกินกับข้างบ้านบ้างไม่ก็กับป้าบ้างครับให้อิ่มแล้วตอนหลังอาบน้ำเสร้จพ่อเรียกไปให้ช่วยพ่อทำกับข้าวกินข้าวก็กินพอเป็นพิธีไม่ให้เขาสงสัยครับ
แต่ที่งงกับการหาเรื่องของแม่เลี้ยงก็คือ สมัยนั้นนมดัชมิลว์จะมีพี่ผญ.คนขายมาส่งตามบ้านคล้ายๆยาคลูแต่ดัชมิลว์จะมีแก้วแถมตามคลอเล็คชั้นของช่วงนั้นๆ ซึ่งวันนึงผมสั่งผิดรสชาติจากที่เคยสั่ง และมันเป็นวันที่พ่อไม่อยู่บ้าน เขาทำโทษผมโดยการให้ยืนตากแดดตากลมหน้าบ้านข้าวปลาน้ำท่าตั้งแต่เช้ายันเย็นไม่ให้กิน เขาให้เหตุผลว่าผมจะได้รู้ว่าเงินทองข้าวของแต่ละบาทกว่าจะได้มามันเหนื่ิอยวันหลังจะได้คิดดีๆก็สั่งอะไร ว่าตังมันไม่หาง่ายๆ แต่ตอนนั้นผมทั้งเสียใจที่พ่อไม่เข้าข้างและไม่เข้าใจพ่อมานั้งคิดตอนโต ผิดรสก็เก็บไว้พรุ่งนี้เขามาส่งบ้านอื่นก็ขอเปลี่ยนได้ไม่เห็นต้องทำกับผมขนาดนี้นี้ช่วงวัยเด็กนะครับพอเริ่มป.5ป.6ช่วงนั้นตลาดยุบตัวรู้สึกจะฟองสบู่แตกครับไม่แน่ใจแต่ตอนนั้นทักษิณโดนยึดอำนาจแล้วครับ ป้าผมเลยต้องย้ายที่ขายของผมก็เลยทุกเช้าก่อนไปเรียนต้องตื่นมาช่วยป้าตี4นี้ผมต้องรีบตื่นแล้วครับ เก็บขี้หมาขัดพื้นก่อนให้มันไม่มีกลิ่นแล้วล้างหน้าแปรงฟันไปช่วยป้าขายของครับ เลิกเรียนมาก็ค่อยทำงานบ้านแทน ผมเลยได้เริ่มกลับมาใช้เวลากับป้าเหมือนตอนก่อนไปอยู่กับพ่อครับทุกเรื่องของผมในชีวิตป้าจะบอกจะสอนจะช่วยตัดสินใจเวลาทุกข์เรื่องอะไรป้าก็ค่อยอยู่ข้างๆตลอด
ด้วยความที่ผมโดนกระทำมาตลอดทำให้พอเริ่มเข้าวัยรุ่นสัก14-15ผมเริ่มต่อต้านพ่อครับโดดเรียนกลับบ้านช้าโดนฑัณบนเรียกผู้ปกครองผมถึงได้เห็นน้ำตาพ่อครั้งแรกในชีวิตครับคือตอนแรกที่พ่อตีผมเรื่องโดดเรียน พอตีเสร็จเขาไล่เราไปอาบน้ำผมแอบมองจากในห้องน้ำออกมาเห็นพ่อนั้งร้องไห้ครับพอออกมาผมก็วิ่งไปกอดไปขอโทษแกแล้วก็สัญญาว่าจะไม่ทำอีก
แต่แล้วด้วยความที่ถูกพ่อเลี้ยงมา ห้ามชกต่อยเพื่อนเคยถูกตีเพราะโดนเพื่อนแกล้งเลยผลักคืนเพื่ิอนไปโดนสังกะสีบาทเราเลยโดนตีหนักมากหรือใครมาด่ามาล้อเลียนมาเล่นข้ามรุ่นกับเราเราจะไปต่อยเขาเราก็โดนตีคือไม่ว่าเราจะถูกกระทำก่อนหรือหลังพ่อไม่เคยสนใจไม่เคยฟังครับเพราะพ่อเป็นคนหน้าใหญ่หน้าบานกับคนนอกบ้านพ่อคือคนที่มีคนเคารพนับถือ อย่างงี้ผมโดนเพื่อนรุมแกล้งรุมกระทืบไถ่ตังสาระพัดครับตอนอยู่มัธยมต้น แล้วผมก็ไม่กล้าบอกใครกลัวถ้าบอกไปเราจะโดนหนักกว่าเดิมไหนจะพ่อตีซ่ำไหนจะเพื่อนกระทืบซ่ำเพราะเราไปฟ้องใครผมถึงไม่อยากไปโรงเรียรครับแต่เราก็รู้สึกไม่ดีเพราะภาพติดตาตอนพ่อร้องไห้ เราก็เลยไปเรียนครับแต่ไม่เข้าห้องเรียนพ่อไปส่งเสร้จแอบปีนออก และก็โดนจับได้สามรอบจนพ่อเขาคงหมดศรัทธาในตัวผมแล้ว แต่ผมก็ยังซ้อมวงโยอยู่นะครับเพราะถึงเราเรียนไม่ดีแต่เรากิจกรรมเราอยู่วงโยยังไงก็ต่อม.ปลายได้ครับ
จดแตกหักระหว่างพ่อกลับผมก็เกิดขึ้นเนื่องด้วยผมเริ่มโตฮอร์โมนส์วัยรุ่นมันเริ่มเยอะบ้างเริ่มกล้าที่จะมีปากมีเสียงกับแม่เลี้ยงมากขึ้นเย็นวันนึงหลังจากกลับมาช้ามากกว่าทุกวันเพราะผมซ้อมหนักช่วงนั้นเขาจะคัดตัวจริงกันซึ่งพ่อไม่รู้ อีแม่เลี้ยงก็ไม่รู้ กลับมาถึงก็โดนเลยครับสาระพัดเขาหาว่าที่เข้าวงโยเพราะผมจะได้เป็นข้ออ้างกลับบ้านช้าจะได้ไม่ต้องทำงานบ้านครับ ทะเลาะกันจนผมโมโหแม่เลี้ยงมากผลั้งปากด่าไปผมกำลังเดินหนีออกจากบ้านพ่อมาหาป้าพ่อได้ยินที่ผมด่าแม่เลี้ยงเดินตรงมาเร็วมากด้วยความโมโหซัดหน้าผมด้วยหมัด1ทีผมก็ตกใจด้วยกลัวด้วยก็เลยสติแตกเอามือบังปัดไปมาๆคือความรู้สึกตอนนั้นเราหมดแล้วครับกับคำว่าพ่อเเละตอนนั้นมันรู้สึกแย่เหมือนตอนเราโดนเพื่อนรุมกระทืบ ป้ามาห้ามมาช่วยไว้ทันก็เลยย้ายของกลับมาอยู่กับป้าครับ
และเวลาก็ผ่านไปผมก็ไปเรียนปรกติเเต่เลิกเรียนมาผมไม่ต้องมานั่งทำงานบ้านแล้วทำให้ผมเริ่มว่างสิที่นี้แถวร้านป้าผมเขามีโรงงานครับก็เริ่มเลิกเรียนไปรับจ๊อบเเพ๊คของบ้างจนมาวันสุดท้ายของการประกาศผลผมไม่มีสิทธิ์ต่อม.4ครับ ป้าก็เลยให้ไปคุยกับพ่อบอกพ่อดีๆ รู้ไหมครับผมได้คำตอบว่าอะไร
#เรื่องของจะทำห่าจะตายห่าอะไรก็เรื่องของ
ป้าก็เลยบอกงั้นถ้าเขาไม่ส่งต่อเราก็ส่งตัวเองไปเรียนไปผมจึงเริ่มทำงานส่งตัวเองเรียนตั้งแต่15ควบคู่ไปกับการเรียนกศน.ซึ่งมันทำให้ผมพบเจอหรือได้วุฒิภาวะไวกว่าเพื่อนรุ่นเดียวกันผมจนผมทำงานตั้งตัวได้มีเงินใช้จ่าย เออออป้าควบคุมดูแลให้นะครับตังออกมาให้แกหมดอยากได้อะไรต้องใช่อะไรก็บอกแกแม่เลี้ยงก็เริ่มมาทำตัวดีด้วยแต่ก็ครับคนมันไม้เบื่อไม้เมากันมานานก็สองวันดีสี่วันไข้ครับเดี๊ยวดีเดี๊ยวร้ายใส่ผมจนผมเริ่มมีโอกาศได้เที่ยวผับครั้งแรกตอน16ครับหลังจากนั้นผมก็ลองยาเสพติด
จนจบม.ปลายด้วยอายุเพียง17ซึ่งไวกว่าเพื่อนครับแต่ผมยังคงต้องทนอยู่โรงงานนรกกก555ต่อเพราะที่ไหนๆก็รับอายุ18
แต่โรงงานนี้สอนผมสร้างให้ผมเป็นหลายเรื่องนะครับบัญชี,ซื้อขาย,การบริหารจัดการขนส่งสินค้า,การขาย,การบริหารจัดการทรัพยากรมนุษย์,ช่างเทคนิค,การใส่หน้ากาก5555 อีกทั้งการตลาดมาร์เก็ตติ้งเเพ๊คเก็จจิ้ง คือผมได้เรียนรู้ได้มีติดตัวเล็กน้อยๆไปตลอดชีวิต โดยที่ไม่ต้องเรียนมหาลัยหรือสายอาชีพอะไร ซึ่งมันก็ทำให้ผมตกงานไม่เคยเกินสองเดือนผมหาได้ใหม่ตลอด5555
สุดท้ายเวลาก็ผ่านไประยะนึงเรื่องที่สำคัญในชีวิตก็มีมาให้จดจำอีกในทางแย่ๆนะครับผมบวชหลังจากที่ไม่ติดทหารพ่อปฏิบัติตัวกับผมช่วงนั้นดีมากครับดีแบบที่ทั้งชีวิตที่ผ่านมาผมไม่เคยได้รับมาก่อนผมตัดสินใจจะบวชเรียนต่อไปเลยครับตอนบวชปู่ผมก็เสียผมเลยถือโอกาศบวชยาวให้ปู่แต่แล้วมารก็ผจญครับ เครื่องซักผ้าพ่อเขากลัวผมซักจีวรไม่สะอาดผมเป็นคนเหงื่อเยอะพ่อเลยอาสาให้พ่อเอาไปปั่นให้ในบ้านครับ นางเลยได้ทีอ้างเพราะผมเอาจีวรมาซักเครื่องสักผ้าเลยพัง ผมก็ไม่อยากให้พ่อลำบากใจพ่อเป็นคนกลางเราก็บวชอยู่ก็เลยเอาเงินเก็บที่ตั่งใจว่าจะเป็นค่าใช้จ่ายในการต่อป.ตรีครับเพราะการที่เราถือครองบรรพชิตผมว่าเราสะดวกทั้งปัจจัยและหลายๆอย่างมากกว่าตอนเป็นฆราวาสธรรมดา เอาเงินส่วนนี้ให้พ่อไปซื้ิอเครื่ิองซักผ้าใหม่และผมก็ตัดปัญหาเอามาซักเองครับ แต่แล้วก็ไม่วายให้ผมอยู่ในผ้าเหลืองไม่ได้ ช่วงนั้นแฟนผมที่คบกันก่อนบวชเขาเพิ่งกลับมาขอคืนดีก่อนวันที่จะบวชสองอาทิต มาหาเยี่ยมทำนองนี่แต่มันก็ไม่หน้าเกลียดนะครับอยู่ในสายตาพระอาจารย์ตลอดอีกอย่างผชกับผชทั้งคู่เลยไม่ได้เป็นที่ครหาหรือเสื่อมอะไรแม่เลี้ยงนางก็กรอกหูผมทุกวันหลังจากจบเรื่องเครื่องซักผ้าว่าพระบาป พระบาป ทรมาณพ่อให้พ่อต้องตื่นตีสี่ตีห้าทุกวันมาช่วยพระบิณฑบาตเราก็ฟังมากๆเราก็คิดตามจริงสิที่นี่ร้อนลุ่มแล้วอยู่ไม่ได้ครับใจก็กลัวบาปไปมากกว่านี่ทรมาณทรกรรมพ่อตัวเองลำพังตอนวัยรุ่นทำพ่อร้องไห้กี่ครั้งๆก็บาปแล้วก็เลยเร่งอาจารย์(พระมหาท่านนึงที่เคารพนับถือ)ให้ดูฤกษ์สึกให้พอช่วยก่อนจะสึกเขาก็ไปเป่าหูไปกรอกหูพ่ออีท่าไหนไม่รู้ ให้พ่อเข้าใจว่าเราสึกมาเพราะเราติดผชที่นี้พ่อก็กลับมาไม่ชอบผมอีกครับ และก็แตกกันอีกรอบนี้ตอนนั้นผม 22 พ่อทำร้ายผมต่อหน้าเพื่อนของผญที่พ่อเขาถูกหลอกแดร๊กครับพ่อผมเขาชอบคนอ้อนคนเลียแข็งเลียขาพูดจ๊ะจ๋า ซึ่งผมทะเลาะกับเพื่อนของ ผญคนนี้ ผมก็เลยหักกันอีกรอบ และผมก็กลับมาติดยาเสพติดอีก ...
จนทำให้มันเกิดจะว่าหลอนก็ไม่เชิ่ง แต่พอเริ่มเสพไปนานวันจิตตกครับคิดเรื่องเก่าๆทบทวนย้อนไปมาๆว่าทำไมแม่ไม่คิดจะมาดูดำดูดีเราบ้างเลยแม่ไม่คิดจะกลับมาหาเราบ้างเลยวันแม่ทุกปีตอนเด็กๆคนอื่นร้องไห้เพราะกราบแม่น่าเวทีผมก็ร้องครับที่บ้างปีพ่อมาให้กราบแทนทั้งที่บนเวทีมีแต่แม่ชาวบ้านบ้างปีก็กราบแม่เลี้ยงแทนแล้วแอบมาร้องไห้ในห้องน้ำโรงเรียนตอนที่ผมโกนหัวจะบวชผมร้องไห้ผมตั้งหน้าตั้งตารอจนงานเลิกเพราะหวังเล็กๆว่าแม่จะกลับมาโกนผมให้บ้างแต่ไม่มีเลยครับ ช่วงนั้นมันนั้งคิดประมาณนี้ตลอดทุกครั้งเวลาใช้ยาเลิกไปอีกทีตอนย่าเสียครับย่านี้ทำให้ผมเลิกได้ถาวรด้วยความที่ว่าตอนบวชปู่เสียเราก็ต้องมานั่งสวดศพปู่ตัวเองก็ทรมานแล้วตอนย่าเสียภาพมันเหมือนflat blackกลับมาทำให้เรารักตัวเองมากขึ้นครับเราก็ยังไม่เข้าใจกับคำถามที่คาในใจมาตลอดชีวิตว่าแม่ไปไหนแม่ทำไมไม่มาหาบ้างหรือแม่คงจะลืมไปแล้วว่ามีลูกอีกคนอยุ่ตรงนี้คือเรามาทราบจากคนแถวบ้านตอนก่อนบวชปีสองปีว่าเจอแม่ที่ปากคลองแม่มีครอบครัวใหม่แล้วมีลูกชายใหม่สองคน เขาคงคิดว่าอยู่ทางนี้มีป้ามีย่าเราจะไม่ลำบาก แต่ไม่เลยทุกครั้งที่โดนกระทำทุกครั้งที่เสียน้ำตาจะมีคำถามในหัวขึ้นมาว่าแม่อยู่ไหนทำไมคนที่อยู่ข้างๆตลอดทุกครั้งกลับเป็นป้าแทนแม่จะรู้ไหมว่าเราลำบากแค่ไหนจนเวลาผ่านไปตอนนี้ผมอายุ26ปีด้วยความที่ใชสารเสพติดตั้งแต่1516ถึงจะเลิกบ้างกลับไปเล่นบ้างไปมาๆแบบนี้มันส่งผลให้ผมเป็นทั้งไทรอยเป็นพิษความดันต่ำไมเกนBellpalsy