ต้องมนต์ยืนหมุนอยู่หน้ากระจกเป็นนานสองนาน เพราะกำลังเลือกชุดนอนแบบใส่แล้วไม่ได้นอนที่เจ้าตัวแอบสั่งซื้อมาจากในเน๊ตเกือบสามสี่ชุด โดยที่สามีของเธอเองก็ไม่รู้ เดี๋ยวหยิบตัวนู้นลองตัวนี้ เพราะไม่รู้ว่าจะใส่ตัวไหนในคืนนี้เพื่อเป็นการปลุกใจสามีจอมบ้างานของเธอดี
“ซักชุดเถอะยะ นี่ฉันคุยกะแกเป็นชั่วโมง แกยังลองไม่เสร็จอีก”
เสียงตามสาย เพื่อนรักเจ้าเก่า ทับทิม พูดกระเซ้าเพื่อนสาว ที่เอาแต่ลองชุดตั้งแต่เธอโทรมาสิบนาทีแรก
“ก็ฉันไม่รู้จะใส่ตัวไหนดี ตัวนี้ก็โป๊ไปนิด มันดูไม่เร้าใจเลย แต่อีกตัวก็ปกปิดไปหน่อย ไม่รู้พีจะชอบไหม”
“แหม ผู้ชาย ผู้หญิงรุกขนาดนี้ ใครมันจะไม่ชอบ ถามจริงแกต้องทำขนาดนี้เลยเหรอ”
“แกไม่รู้อะไร ชีวิตคู่มันก็ต้องมีตื่นเต้นบ้าง ผู้ชายจะได้ไม่เบื่อ แล้วนี่แกไม่รู้ ฉันกะพีไม่ได้แบบอะไรๆกันเป็นเดือนๆแล้ว”
“ตายแล้ว เงียบไปเลย ฉันไม่อยากจะรู้เรื่องนี้ เล่าอะไรให้ฉันฟังเนี่ย”
ต้องมนต์หัวเราะร่า นึกอยู่แล้วว่าทับทิมจะต้องเบรก เพราะสาวเจ้าเพื่อนรักคนนี้ อย่าว่าแต่คนรักเลย ทั้งชีวิตที่รู้จักกันมา ไม่เคยเห็นไปรักไปชอบใครเหมือนผู้หญิงทั่วไป ทั้งๆที่เพื่อนคนนี้ ไม่ได้ขี้ริ้วเลยซักนิด ออกจะน่ารักเกินกว่าจะโสดมายาวนานตั้งแต่เกิดด้วยซ้ำ
ป่านนี้หน้าคงแดงเป็นลูกตำลึงแล้วละมั้ง ต้องมนต์นึกในใจ
เสียงเปิดประตูดัง สาวเจ้ารู้แล้วว่า สามีกลับมา จึงรีบบอกร่ำลาเพื่อนรักในสาย ก่อนจะรีบใส่เสื้อคลุมตัวยาวทับเสื้อปลุกใจเสือป่าแมวเซาไว้ข้างใน ต้องมนต์จับผมให้เข้าที่สองสามครั้ง แม้จะเซทมาอย่างดี แต่เจ้าหล่อนก็แกล้งทำเป็นงัวเงียเพิ่งลุกจากเตียง
“กลับแล้วเหรอ กลับช้าจังเลย”
“งานผมเยอะนะ ยังไม่นอนอีกเหรอ”
ต้องมนต์เดินตรงเข้าหาคนรัก ก่อนจะยกแขนเรียวสองข้างโอบรอบคอของสามี ปากบางบรรจงจูบลงที่แก้มของคนรักอย่างถนุถนอม
หน้าทั้งคู่ห่างกันแค่คืบ ปฐพีเห็นหน้าของภรรยาแดงระเรื่อนิดๆ บ่งบอกว่า เธอคงจะแอบแต่งหน้าเบาๆ ไม่ให้เค้าจับได้ เหมือนทุกครั้งที่ทำ ระหว่างที่สาวเจ้าจูบลงที่แก้ม เค้าแอบถอนหายใจเบาๆ ๆไม่ให้เธอรู้
“วันนี้เหนื่อยจัง ว่าจะรีบนอน พรุ่งนี้จะได้ไม่เพลีย”
ต้องมนต์หน้ากระเง้ากระงอดเล็กน้อย กลัวแผนที่วางไว้ พังไม่เป็นท่า
“เดี๋ยวแมนนวดให้ไหม จะได้สบายขึ้น”
“ไม่ต้องหรอกแมน แมนไปนอนเถอะ เดี๋ยวผมทำงานต่ออีกแปป ก็จะนอนเลย นะ”
“แต่ว่า แมนรอพีทั้งคืนเลยนะ จะให้ไปนอนก่อนอีกแล้วเหรอ”
“ก็พีบอกแล้ว แมนไม่ต้องรอ มันดึก แล้วนี่พีกลับมาก็ต้องมาทำงานต่ออีก พีสงสารแมนนะ”
ปฐพีพูดพร้อมกับเอื้อมมือกอดภรรยาสาว พร้อมจูบลงที่หน้าผากเธออย่างแผ่วเบา แม้เขาจะสังเกตเห็นท่าทีที่น้อยใจของเธอ แต่ก็แสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง
“นอนนะครับคนดี แล้วเดี๋ยววันหยุด เดี๋ยวเราไปเที่ยวไปกินข้าวข้างนอกกัน”
“พูดแบบนี้ทุกที”
ต้องมนต์ถอนออกจากอ้อมกอดสามีที่รัก ปฐพีเดินตามก่อนจะโอบกอดสาวเจ้าจากด้านหลัง
“จริงๆ พรุ่งนี้เดี๋ยวพีพาไป ขอเคลียร์งานวันนี้ก่อนนะ”
ชายหนุ่มจูบลงที่คอของหญิงสาวอย่างแผ่วเบา กลิ่นหอมอันเป็นเอกลักษณ์ของสาวเจ้า ทำเค้าใจไม่อยู่กะเนื้อกะตัวตลอด แต่นั้นมันเมื่อก่อน ตอนนี้อาจเพราะแต่งงานกันมาหลายปี ความตื่นเต้น ความวาบหวามมันหมดลงไปเฉยๆ ไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะงานที่มันหนักหน่วง หรือเป็นความเบื่อในชีวิตคู่ที่หมดความตื่นเต้นกันแน่ แม้ต้องมนต์จะกระเง้ากระงอด แต่เธอก็ยอมให้เค้าไปทำงานโดยดี
ต้องมนต์ยืนมองตัวเองในห้องน้ำ ก่อนจะนึกขำขันตัวเองในใจเงียบๆ
“นี่เราทำอะไรของเราเนี่ย”
นอกห้องน้ำ ปฐพีเห็นเสื้อชุดนอนที่ต้องมนต์ซื้อมา แอบวางไว้ในตู้เสื้อผ้า ก่อนชายหนุ่มจะมองไปที่ประตูห้องน้ำอย่างเห็นใจภรรยาสาวที่พยายามทุ่มเทให้กับเขา น่าเสียดายที่เขากลับไม่เห็นค่าของมัน
ชายหนุ่มแกล้งเปิดคอมเพื่อทำงานต่อ ทั้งๆที่เขาทำงานเสร็จตั้งแต่ที่ทำงานแล้ว และหลังๆ ชายหนุ่มก็มักทำแบบนี่ตลอด แถมบางครั้งนอนหลับบนโต๊ะทำงานไปเลยก็มี ปฐพีมองไปที่ภรรยาที่เธอหลับไปซักพัก ในใจค่ำๆ ก็นึกเรื่องเรื่อยเปื่อย จู่ๆ ความคิดบางอย่างก็ยิงตรงเข้าหัวใจที่ว้าเหว่ในค่ำคืนนี้ ไม่รอช้า ชายหนุ่มเปิด facebook เพื่อค้นหาโปรไฟล์ของใครบางคนทันที
ลินดา มหาพุฒราพิทักษ์
ไม่เจอข้อมูล ชายหนุ่มเปลี่ยนการค้นหาอีกครั้ง
“Linda Maha”
ยังไม่ทันพิมคำทั้งหมด ชื่อของสาวเจ้าก็ปรากฏในรายชื่อค้นหาในทันที รูปโปรไฟล์เป็นรูปของสาวที่เค้าตามหา และชายหนุ่มอีกคน ที่เค้าแทบไม่อยากเห็นหน้า ทั้งคู่ถ่ายรูปแนบชิดกัน ไม่ต้องคิดมาก ใครเห็นก็รู้ว่าคู่รักแน่นอน ปฐพีเบ้หน้าโดยไม่รู้ตัว เขาเปิดเข้าหน้าโปรไฟล์ของสาวเจ้า และก็เห็นบางส่วนเท่านั้น เพราะเธอตั้งค่าให้แค่คนเป็นเพื่อนเท่านั้น ดังนั้นโพสสาธารณะ จึงเป็นโพสที่แฟนหนุ่มของเธอแท๊กมา
แม้จะไม่ชอบใจ แต่เขาก็กดดูแทบทุกโพสต์ ที่ลินดาโดนแฟนหนุ่มแท๊ก ทั้งคู่ดูมีความสุขไปเที่ยวในที่ต่างๆมากมาย ทั้งในประเทศและต่างประเทศ อีกทั้งยังมีรูปครอบครัวของทั้งคู่ด้วยกัน ทุกรูปล้วนมีความสุขซะเหลือเกิน ปฐพีเกลียดขี้หน้าชายหนุ่มคนนี้มาก ทั้งๆที่ตัวเองไม่ได้มีดีอะไร แต่กลับหยิบชิ้นปลามันไปครองเสียดาย นึกได้แต่ความโง่ของตัวเอง ที่ณ ตอนนั้นไม่รู้คิดอะไรอยู่ เขาได้แต่คิดในใจ
“ถ้ากูไม่หลีกทาง ก็ไม่มีวันได้หรอก”
สายตาของปฐพีเหลือบมองไปที่ภรรยาของตัวเองอย่างช่วยไม่ได้ แม้เขาจะรู้ว่า ไม่ยุติธรรมเลย ที่แอบเปรียบเทียบเธอ กับหญิงสาวคนอื่นในอดีต แต่นั้นแหละ เพราะมันเป็นความรู้สึก มันก็ห้ามไม่ได้
จู่ๆเสียงข้อความในfacebook ก็ทำลายความคิดของเขา ชายหนุ่มมองไปที่หน้าจอ จู่ๆใจก็เต้นโดยไม่รู้ตัว แทบไม่เชื่อในสายตาตัวเอง สาวเจ้าที่ตัวเองแอบส่องโปรไฟล์ซักครู่จู่ๆ ก็แอดเฟสของเขามา ชายหนุ่มนั่งมอง หน้ายิ้มอย่างมีความสุขโดยไม่รู้ตัว แม้เขาจะอยากรีบรับแอดมากแค่ไหน แต่ก็ยังสงวนท่าทีไว้ ถ้ารับไว้ไป กลัวหญิงสาวจะดูออก ไม่ทันต้องคิดนานว่าจะทำยังไงต่อ เสียงข้อความดังขึ้นอีกครั้ง
“พี่พีถ้าตื่นแล้ว รับแอดลินไว้ด้วยนะคะ เผื่อมีงานไว้คุยกันค่ะ”
ข้อความแค่นี้ ก็ทำเอาใจเค้าฟูอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนตลอดหลายปีมานี้ นี่สินะ ความตื่นเต้นที่ขาดหายไป
แม้จะรู้ว่า จะต้องไว้ฟอร์มแค่ไหน แต่ชายหนุ่มก็อดที่จะกดเข้าไปเพื่อตอบเธอไม่ได้
“ยังไม่นอนอีกเหรอลิน หา facebook พี่เจอได้ไง”
“ลินลองหาจากเพื่อนที่เรามีร่วมกันค่ะ ฮ่าๆๆ คิดไม่ถึง ว่าจะเจอจริงๆ”
“ร้ายนะเรา”
“อิอิ แล้วพี่พียังไม่นอนเหรอ นึกว่าหลับไปแล้ว
“พี่นั่งทำงานอยู่ค่ะ ว่าจะนอนพอดี เห็นลินทักมา ก็แปลกใจ”
“ลินกลัวพี่พีไม่รับแอดลิน เลยทักมาดักคอไว้ก่อน ฮ่าๆๆ”
“ทำไมพี่ต้องไม่รับด้วยล่ะ”
“ไม่รู้สิคะ” ส่งสติ๊กเกอร์หน้าไม่รู้ไม่ชี้มาด้วย
ชายหนุ่มอมยิ้มให้กับความขี้เล่นของสาวเจ้า เธอยังดูสดใสและมีชีวิตชีวาเหมือนเคย
“งั้นพี่จะกดรับเลยละกัน แต่ลินต้อไปนอนได้แล้วนะ ดึกแล้ว เดี๋ยวไม่สวยนะ”
“โห ใจร้ายจัง มาแช่งกัน ก็ได้ค่ะ ลินไปนอนแล้ว พี่พีรับแอดด้วยนะ ไม่งั้นลินงอนนะ”
ชายหนุ่มแสร้งทำหวังดีไล่ให้สาวเจ้าไปนอน แม้ในใจจะอยากคุยต่อแค่ไหน แต่มันก็ต้องมีชั้นเชิงกันบ้าง
ปฐพีกดรับแอดหญิงสาว หน้าตากระหยิ่มยิ้มย่องมีความสุข วันนี้เขารู้สึกมีพลังมากไม่น่าเชื่อ ความคิดถึงความหลังย้อนกลับ ชายหนุ่มปิดโน๊ตบุ๊คเข้านอน มือขวาโอบภรรยาไว้ด้วยความคุ้นเคย ในใจตะเลิดคิดถึงเรื่องอื่นจนแทบจะนอนไม่หลับทั้งคืน
เสียงข้อความใน facebook ลั่นตลอดช่วงบ่ายที่ชายหนุ่มนั่งทำงาน เค้าตอบไปยิ้มไปอย่างมีความสุข ทั้งชายหนุ่มและหญิงสาวอีกคน คุยกันสัพเพเหระไปเรื่อย ถามข่าวคราวเพื่อนคนนั้น น้องคนนี้ แซวกันไปมา หน้าตาอิ่มเอิบด้งยความสุข จนนรินทร์อดแซวไม่ได้
“พี่พีคุยกะใครเนี่ย ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เชียว”
ปฐพีไม่ตอบ แต่ยิ้มให้นรินทร์แทน
“นั้นแน่ มีพิรุษ อย่าบอกนะ ว่าแอบมีกิ๊ก”
“บ้าเหรอ นี่น้องฉันน้องสมัยเรียน เพิ่งหา facebook กันเจอ”
นรินทร์อ้อมมาที่คอมของพี่คนสนิท ก้มมองโปรไฟล์ของสาวเจ้า ก่อนจะอุทานออกมา
“โอโห้ น้องคนสนิทสวยจังเลยพี่ แต่เอ นี่แฟนเค้าเหรอ”
ปฐพีชักสีหน้าเล็กน้อยใส่นรินทร์
“ก็แฟนเค้าไง บอกแล้วว่าน้อง”
“อะๆ น้องก็น้อง น้องให้จริงนะ ไม่งั้นผมฟ้องพี่แมนแน่”
ต้องมนต์หิ้วอาหารมาให้ปฐพีถึงที่ทำงานเหมือนเดิม แม้ชายหนุ่มจะบอกปัดว่าไม่ต้องทำมา แต่สาวเจ้าก็อยากเอาใจเขาให้มาก และยิ่งเห็นว่า เค้าทำงานเหนื่อยตลอด ก็อยากจะแบ่งเบาบ้าง และที่สำคัญ เธอก็คิดถึงเขามาก เพราะหลังๆ ทั้งคู่เจอหน้ากันแทบจะนับชั่วโมงได้ บางวันเขากลับมา เธอก็นอนไปแล้วด้วยซ้ำ
หญิงสาวโทรหาสามี แต่หลายสายเขาก็ไม่รับ เธอเลยกะจะขึ้นไปหาที่ออฟฟิตด้านหน้าแทน เพื่อจะฝากใครเอาเข้าไปให้ได้ เมื่อขึ้นไปถึง ต้องมนต์กดโทรศัพท์อีกครั้ง ยังไม่ทันได้ยินเสียงรอสาย นรินทร์ก็ทักพอดี
“พี่แมน หวัดดีครับ มาหาพี่พีใช่มั้ยครับ”
“ใช่จ๊ะ พียุ่งอยู่เหรอ เห็นไม่รับโทรศัพท์”
“ก็ยุ่งนิดหน่อยครับ คุยกะสาวอยู่”
นรินทร์แกล้งเงียบไปซักพัก ดูปฎิกิริยาของสาวที่อยู่ตรงหน้า เธอดูประหลาดใจเล็กน้อย ก่อนเขาจะรีบหัวเราะกลบเกลื่อน
“ล้อเล่นน่าพี่แมน พี่แทนเข้ามาเลยก็ได้นะ ตอนนี้ใกล้พักเที่ยงคนไม่เยอะแล้ว เอาไปให้พี่พีต่อหน้า จะได้เซอร์ไพร้”
ต้องมนต์มองนาฬิกาข้อมือ เห็นว่าใกล้เที่ยงและเห็นคนทยอยลงไปทานข้าวแล้ว ก่อนจะถามนรินทร์อีกครั้งนึง นรินทร์ยังคะยั้นคะยอเหมือนเดิม ต้องมนต์จึงเดินตามเข้าไป
นรินทร์พาต้องมนต์ไปที่โต๊ะของปฐพี แต่เขาไม่อยู่ที่โต๊ะ
“สงสัยไปเข้าห้องน้ำนะ งั้นพี่แมนนั่งรอตรงนี้ก็ได้ เล่นเน๊ตไปก่อน เดี๋ยวผมไปดูในห้องน้ำให้”
“ขอบคุณนะ รบกวนรึเปล่า”
“ขอหมูทอดในกล่องซักชิ้นก็พอ ฮ่าๆๆ”
หลังนรินทร์เดินไป ต้องมนต์ลอบมองบนโต๊ะของปฐพี บนโต๊ะจัดวางเป็นระเบียบสมกับเป็นเขา เสียงข้อความในแชทดังขึ้น ตอนแรกเธอไม่สนใจ แต่พอดังถี่ๆ นึกถึงคำที่นรินทร์พูดไว้ ก็อดไม่ได้จะอยากจะลองเปิดดู ไม่ใช่ว่าไม่เชื่อใจเค้า แต่มันก็แค่อยากเปิดให้มันคลายสงสัยแค่นั้น ต้องมนต์เลื่อนมือไปจับเมาว์ ยังไม่ทันได้คลิก เสียงปฐพีก็ดังขึ้นก่อน
“ทำอะไรนะแมน”
หญิงสาวสะดุ้งเฮือก ด้วยความตกใจ เธอรู้ดีว่า ชายหนุ่มไม่ชอบให้เธอยุ่งเรื่องงานของตัวเอง
“คือ แมนเอากับข้าวมาให้”
“ตอนเช้าผมบอกว่าไง บอกว่าไม่ต้อง” ปฐพีถอนหายใจหลายครั้ง ทั้งโมโหและตกใจในคราเดียว ตอนนี้เขาเหมือนคนร้อนตัวโดนจับได้ยังไงยั้งงั้น
“ลุกมาข้างนอกแมน”
ปฐพีพาภรรยาสาวขึ้นไปชั้นดาดฟ้าของบริษัท พยายามหามุมเงียบๆ คิดว่าจะเงียบ แต่ที่ไหนได้ คนขึ้นมากันเยอะกว่าที่เขาคิด ชายหนุ่มพยายามหาที่ที่เงียบที่สุด พอที่จะดุว่าภรรยาของตัวเองได้โดยที่ไม่มีใครเก็บไปนินทาได้
“ขึ้นมาทำไมบนนี้ แล้วเข้าไปได้ยังไง”
“ก็แมนโทรหาพี พี่ไม่รับ”
“ไม่รับก็รอสิแมน รอไม่ได้เหรอ พีอาจติดประชุมหรืออะไรอยู่ ทำไมต้องขึ้นมาแบบนี้ พีไม่ชอบเลยนะ”
“แมนขอโทษ คือแมนแค่จะเอากับข้าวมาให้”
“พีบอกแมนแล้วนะ ว่าไม่ต้อง กับข้าวที่โรงอาหารในบริษัทก็มี ถูกด้วย ไม่ต้องขนมาหรอก” หญิงสาวหน้าสลดลง เธอรู้สึกว่าการมาของเธอ ไม่ถูกจริงๆ
“แล้วจับคอมพีทำไม จะแอบดูอะไร”
“แมนไม่ได้จะแอบดู แมนแค่จะเอ่อ”
“จะอะไร เห็นอยู่กับตานะแมน อย่าแก้ตัวน่า แมนรู้นะว่าพีไม่ชอบ ทำไมต้องทำในสิ่งที่พีไม่ชอบ”
“แล้วทำไมพีต้องว่าแมนขนาดนี้ด้วย แมนเอากับข้าวมาให้ก็เพราะว่าเป็นห่วงแค่นั้น มันต้องด่าต้องว่ากันขนาดนี้เหรอ อีกอย่าง แมนก็ไม่ได้จะแอบดูอะไร เห็นเสียงข้อความมันดัง แมนก็แค่”
“นึกว่าผู้หญิงทักมาเหรอ นึกว่าพีมีกิ๊กว่างั้น”
ต้องมนต์ได้แต่ถอนหายใจ ไม่รู้จะเถียงยังไง ในเมื่อ เธอก็ต้องการดูเพราะเหตุผลนั้นจริงๆ เมื่อไม่มีข้อแก้ตัวสาวเจ้าจึงได้แต่ก้มหน้ารับผิด
ปฐพีมองหน้าภรรยาสาวด้วยความขุ่นเคือง โชคยังดีที่เธอไม่ได้เปิดอ่านแชท ไม่งั้นคนที่โดนต่อว่า อาจไม่ใช่เธอ
“แมนกลับไปบ้านไป พีจะรีบทำงานให้เสร็จ คืนนี้เราค่อยคุยกัน”
ชายหนุ่มเดินนำหน้าหญิงสาว
“พียังรักแมนอยู่รึเปล่า”
สิ้นเสียงภรรยา ฝ่ายสามีแอบถอนหายใจ เขาก้มหน้าปรับอารมณ์ซักนิด ก่อนจะหันกลับไปหาเ
นิยาย ย้อนรอยรัก By ต้องมนต์นารา ตอนที่ 2 นาฬิกาโบราณ
ต้องมนต์ยืนหมุนอยู่หน้ากระจกเป็นนานสองนาน เพราะกำลังเลือกชุดนอนแบบใส่แล้วไม่ได้นอนที่เจ้าตัวแอบสั่งซื้อมาจากในเน๊ตเกือบสามสี่ชุด โดยที่สามีของเธอเองก็ไม่รู้ เดี๋ยวหยิบตัวนู้นลองตัวนี้ เพราะไม่รู้ว่าจะใส่ตัวไหนในคืนนี้เพื่อเป็นการปลุกใจสามีจอมบ้างานของเธอดี
“ซักชุดเถอะยะ นี่ฉันคุยกะแกเป็นชั่วโมง แกยังลองไม่เสร็จอีก”
เสียงตามสาย เพื่อนรักเจ้าเก่า ทับทิม พูดกระเซ้าเพื่อนสาว ที่เอาแต่ลองชุดตั้งแต่เธอโทรมาสิบนาทีแรก
“ก็ฉันไม่รู้จะใส่ตัวไหนดี ตัวนี้ก็โป๊ไปนิด มันดูไม่เร้าใจเลย แต่อีกตัวก็ปกปิดไปหน่อย ไม่รู้พีจะชอบไหม”
“แหม ผู้ชาย ผู้หญิงรุกขนาดนี้ ใครมันจะไม่ชอบ ถามจริงแกต้องทำขนาดนี้เลยเหรอ”
“แกไม่รู้อะไร ชีวิตคู่มันก็ต้องมีตื่นเต้นบ้าง ผู้ชายจะได้ไม่เบื่อ แล้วนี่แกไม่รู้ ฉันกะพีไม่ได้แบบอะไรๆกันเป็นเดือนๆแล้ว”
“ตายแล้ว เงียบไปเลย ฉันไม่อยากจะรู้เรื่องนี้ เล่าอะไรให้ฉันฟังเนี่ย”
ต้องมนต์หัวเราะร่า นึกอยู่แล้วว่าทับทิมจะต้องเบรก เพราะสาวเจ้าเพื่อนรักคนนี้ อย่าว่าแต่คนรักเลย ทั้งชีวิตที่รู้จักกันมา ไม่เคยเห็นไปรักไปชอบใครเหมือนผู้หญิงทั่วไป ทั้งๆที่เพื่อนคนนี้ ไม่ได้ขี้ริ้วเลยซักนิด ออกจะน่ารักเกินกว่าจะโสดมายาวนานตั้งแต่เกิดด้วยซ้ำ
ป่านนี้หน้าคงแดงเป็นลูกตำลึงแล้วละมั้ง ต้องมนต์นึกในใจ
เสียงเปิดประตูดัง สาวเจ้ารู้แล้วว่า สามีกลับมา จึงรีบบอกร่ำลาเพื่อนรักในสาย ก่อนจะรีบใส่เสื้อคลุมตัวยาวทับเสื้อปลุกใจเสือป่าแมวเซาไว้ข้างใน ต้องมนต์จับผมให้เข้าที่สองสามครั้ง แม้จะเซทมาอย่างดี แต่เจ้าหล่อนก็แกล้งทำเป็นงัวเงียเพิ่งลุกจากเตียง
“กลับแล้วเหรอ กลับช้าจังเลย”
“งานผมเยอะนะ ยังไม่นอนอีกเหรอ”
ต้องมนต์เดินตรงเข้าหาคนรัก ก่อนจะยกแขนเรียวสองข้างโอบรอบคอของสามี ปากบางบรรจงจูบลงที่แก้มของคนรักอย่างถนุถนอม
หน้าทั้งคู่ห่างกันแค่คืบ ปฐพีเห็นหน้าของภรรยาแดงระเรื่อนิดๆ บ่งบอกว่า เธอคงจะแอบแต่งหน้าเบาๆ ไม่ให้เค้าจับได้ เหมือนทุกครั้งที่ทำ ระหว่างที่สาวเจ้าจูบลงที่แก้ม เค้าแอบถอนหายใจเบาๆ ๆไม่ให้เธอรู้
“วันนี้เหนื่อยจัง ว่าจะรีบนอน พรุ่งนี้จะได้ไม่เพลีย”
ต้องมนต์หน้ากระเง้ากระงอดเล็กน้อย กลัวแผนที่วางไว้ พังไม่เป็นท่า
“เดี๋ยวแมนนวดให้ไหม จะได้สบายขึ้น”
“ไม่ต้องหรอกแมน แมนไปนอนเถอะ เดี๋ยวผมทำงานต่ออีกแปป ก็จะนอนเลย นะ”
“แต่ว่า แมนรอพีทั้งคืนเลยนะ จะให้ไปนอนก่อนอีกแล้วเหรอ”
“ก็พีบอกแล้ว แมนไม่ต้องรอ มันดึก แล้วนี่พีกลับมาก็ต้องมาทำงานต่ออีก พีสงสารแมนนะ”
ปฐพีพูดพร้อมกับเอื้อมมือกอดภรรยาสาว พร้อมจูบลงที่หน้าผากเธออย่างแผ่วเบา แม้เขาจะสังเกตเห็นท่าทีที่น้อยใจของเธอ แต่ก็แสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง
“นอนนะครับคนดี แล้วเดี๋ยววันหยุด เดี๋ยวเราไปเที่ยวไปกินข้าวข้างนอกกัน”
“พูดแบบนี้ทุกที”
ต้องมนต์ถอนออกจากอ้อมกอดสามีที่รัก ปฐพีเดินตามก่อนจะโอบกอดสาวเจ้าจากด้านหลัง
“จริงๆ พรุ่งนี้เดี๋ยวพีพาไป ขอเคลียร์งานวันนี้ก่อนนะ”
ชายหนุ่มจูบลงที่คอของหญิงสาวอย่างแผ่วเบา กลิ่นหอมอันเป็นเอกลักษณ์ของสาวเจ้า ทำเค้าใจไม่อยู่กะเนื้อกะตัวตลอด แต่นั้นมันเมื่อก่อน ตอนนี้อาจเพราะแต่งงานกันมาหลายปี ความตื่นเต้น ความวาบหวามมันหมดลงไปเฉยๆ ไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะงานที่มันหนักหน่วง หรือเป็นความเบื่อในชีวิตคู่ที่หมดความตื่นเต้นกันแน่ แม้ต้องมนต์จะกระเง้ากระงอด แต่เธอก็ยอมให้เค้าไปทำงานโดยดี
ต้องมนต์ยืนมองตัวเองในห้องน้ำ ก่อนจะนึกขำขันตัวเองในใจเงียบๆ
“นี่เราทำอะไรของเราเนี่ย”
นอกห้องน้ำ ปฐพีเห็นเสื้อชุดนอนที่ต้องมนต์ซื้อมา แอบวางไว้ในตู้เสื้อผ้า ก่อนชายหนุ่มจะมองไปที่ประตูห้องน้ำอย่างเห็นใจภรรยาสาวที่พยายามทุ่มเทให้กับเขา น่าเสียดายที่เขากลับไม่เห็นค่าของมัน
ชายหนุ่มแกล้งเปิดคอมเพื่อทำงานต่อ ทั้งๆที่เขาทำงานเสร็จตั้งแต่ที่ทำงานแล้ว และหลังๆ ชายหนุ่มก็มักทำแบบนี่ตลอด แถมบางครั้งนอนหลับบนโต๊ะทำงานไปเลยก็มี ปฐพีมองไปที่ภรรยาที่เธอหลับไปซักพัก ในใจค่ำๆ ก็นึกเรื่องเรื่อยเปื่อย จู่ๆ ความคิดบางอย่างก็ยิงตรงเข้าหัวใจที่ว้าเหว่ในค่ำคืนนี้ ไม่รอช้า ชายหนุ่มเปิด facebook เพื่อค้นหาโปรไฟล์ของใครบางคนทันที
ลินดา มหาพุฒราพิทักษ์
ไม่เจอข้อมูล ชายหนุ่มเปลี่ยนการค้นหาอีกครั้ง
“Linda Maha”
ยังไม่ทันพิมคำทั้งหมด ชื่อของสาวเจ้าก็ปรากฏในรายชื่อค้นหาในทันที รูปโปรไฟล์เป็นรูปของสาวที่เค้าตามหา และชายหนุ่มอีกคน ที่เค้าแทบไม่อยากเห็นหน้า ทั้งคู่ถ่ายรูปแนบชิดกัน ไม่ต้องคิดมาก ใครเห็นก็รู้ว่าคู่รักแน่นอน ปฐพีเบ้หน้าโดยไม่รู้ตัว เขาเปิดเข้าหน้าโปรไฟล์ของสาวเจ้า และก็เห็นบางส่วนเท่านั้น เพราะเธอตั้งค่าให้แค่คนเป็นเพื่อนเท่านั้น ดังนั้นโพสสาธารณะ จึงเป็นโพสที่แฟนหนุ่มของเธอแท๊กมา
แม้จะไม่ชอบใจ แต่เขาก็กดดูแทบทุกโพสต์ ที่ลินดาโดนแฟนหนุ่มแท๊ก ทั้งคู่ดูมีความสุขไปเที่ยวในที่ต่างๆมากมาย ทั้งในประเทศและต่างประเทศ อีกทั้งยังมีรูปครอบครัวของทั้งคู่ด้วยกัน ทุกรูปล้วนมีความสุขซะเหลือเกิน ปฐพีเกลียดขี้หน้าชายหนุ่มคนนี้มาก ทั้งๆที่ตัวเองไม่ได้มีดีอะไร แต่กลับหยิบชิ้นปลามันไปครองเสียดาย นึกได้แต่ความโง่ของตัวเอง ที่ณ ตอนนั้นไม่รู้คิดอะไรอยู่ เขาได้แต่คิดในใจ
“ถ้ากูไม่หลีกทาง ก็ไม่มีวันได้หรอก”
สายตาของปฐพีเหลือบมองไปที่ภรรยาของตัวเองอย่างช่วยไม่ได้ แม้เขาจะรู้ว่า ไม่ยุติธรรมเลย ที่แอบเปรียบเทียบเธอ กับหญิงสาวคนอื่นในอดีต แต่นั้นแหละ เพราะมันเป็นความรู้สึก มันก็ห้ามไม่ได้
จู่ๆเสียงข้อความในfacebook ก็ทำลายความคิดของเขา ชายหนุ่มมองไปที่หน้าจอ จู่ๆใจก็เต้นโดยไม่รู้ตัว แทบไม่เชื่อในสายตาตัวเอง สาวเจ้าที่ตัวเองแอบส่องโปรไฟล์ซักครู่จู่ๆ ก็แอดเฟสของเขามา ชายหนุ่มนั่งมอง หน้ายิ้มอย่างมีความสุขโดยไม่รู้ตัว แม้เขาจะอยากรีบรับแอดมากแค่ไหน แต่ก็ยังสงวนท่าทีไว้ ถ้ารับไว้ไป กลัวหญิงสาวจะดูออก ไม่ทันต้องคิดนานว่าจะทำยังไงต่อ เสียงข้อความดังขึ้นอีกครั้ง
“พี่พีถ้าตื่นแล้ว รับแอดลินไว้ด้วยนะคะ เผื่อมีงานไว้คุยกันค่ะ”
ข้อความแค่นี้ ก็ทำเอาใจเค้าฟูอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนตลอดหลายปีมานี้ นี่สินะ ความตื่นเต้นที่ขาดหายไป
แม้จะรู้ว่า จะต้องไว้ฟอร์มแค่ไหน แต่ชายหนุ่มก็อดที่จะกดเข้าไปเพื่อตอบเธอไม่ได้
“ยังไม่นอนอีกเหรอลิน หา facebook พี่เจอได้ไง”
“ลินลองหาจากเพื่อนที่เรามีร่วมกันค่ะ ฮ่าๆๆ คิดไม่ถึง ว่าจะเจอจริงๆ”
“ร้ายนะเรา”
“อิอิ แล้วพี่พียังไม่นอนเหรอ นึกว่าหลับไปแล้ว
“พี่นั่งทำงานอยู่ค่ะ ว่าจะนอนพอดี เห็นลินทักมา ก็แปลกใจ”
“ลินกลัวพี่พีไม่รับแอดลิน เลยทักมาดักคอไว้ก่อน ฮ่าๆๆ”
“ทำไมพี่ต้องไม่รับด้วยล่ะ”
“ไม่รู้สิคะ” ส่งสติ๊กเกอร์หน้าไม่รู้ไม่ชี้มาด้วย
ชายหนุ่มอมยิ้มให้กับความขี้เล่นของสาวเจ้า เธอยังดูสดใสและมีชีวิตชีวาเหมือนเคย
“งั้นพี่จะกดรับเลยละกัน แต่ลินต้อไปนอนได้แล้วนะ ดึกแล้ว เดี๋ยวไม่สวยนะ”
“โห ใจร้ายจัง มาแช่งกัน ก็ได้ค่ะ ลินไปนอนแล้ว พี่พีรับแอดด้วยนะ ไม่งั้นลินงอนนะ”
ชายหนุ่มแสร้งทำหวังดีไล่ให้สาวเจ้าไปนอน แม้ในใจจะอยากคุยต่อแค่ไหน แต่มันก็ต้องมีชั้นเชิงกันบ้าง
ปฐพีกดรับแอดหญิงสาว หน้าตากระหยิ่มยิ้มย่องมีความสุข วันนี้เขารู้สึกมีพลังมากไม่น่าเชื่อ ความคิดถึงความหลังย้อนกลับ ชายหนุ่มปิดโน๊ตบุ๊คเข้านอน มือขวาโอบภรรยาไว้ด้วยความคุ้นเคย ในใจตะเลิดคิดถึงเรื่องอื่นจนแทบจะนอนไม่หลับทั้งคืน
เสียงข้อความใน facebook ลั่นตลอดช่วงบ่ายที่ชายหนุ่มนั่งทำงาน เค้าตอบไปยิ้มไปอย่างมีความสุข ทั้งชายหนุ่มและหญิงสาวอีกคน คุยกันสัพเพเหระไปเรื่อย ถามข่าวคราวเพื่อนคนนั้น น้องคนนี้ แซวกันไปมา หน้าตาอิ่มเอิบด้งยความสุข จนนรินทร์อดแซวไม่ได้
“พี่พีคุยกะใครเนี่ย ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เชียว”
ปฐพีไม่ตอบ แต่ยิ้มให้นรินทร์แทน
“นั้นแน่ มีพิรุษ อย่าบอกนะ ว่าแอบมีกิ๊ก”
“บ้าเหรอ นี่น้องฉันน้องสมัยเรียน เพิ่งหา facebook กันเจอ”
นรินทร์อ้อมมาที่คอมของพี่คนสนิท ก้มมองโปรไฟล์ของสาวเจ้า ก่อนจะอุทานออกมา
“โอโห้ น้องคนสนิทสวยจังเลยพี่ แต่เอ นี่แฟนเค้าเหรอ”
ปฐพีชักสีหน้าเล็กน้อยใส่นรินทร์
“ก็แฟนเค้าไง บอกแล้วว่าน้อง”
“อะๆ น้องก็น้อง น้องให้จริงนะ ไม่งั้นผมฟ้องพี่แมนแน่”
ต้องมนต์หิ้วอาหารมาให้ปฐพีถึงที่ทำงานเหมือนเดิม แม้ชายหนุ่มจะบอกปัดว่าไม่ต้องทำมา แต่สาวเจ้าก็อยากเอาใจเขาให้มาก และยิ่งเห็นว่า เค้าทำงานเหนื่อยตลอด ก็อยากจะแบ่งเบาบ้าง และที่สำคัญ เธอก็คิดถึงเขามาก เพราะหลังๆ ทั้งคู่เจอหน้ากันแทบจะนับชั่วโมงได้ บางวันเขากลับมา เธอก็นอนไปแล้วด้วยซ้ำ
หญิงสาวโทรหาสามี แต่หลายสายเขาก็ไม่รับ เธอเลยกะจะขึ้นไปหาที่ออฟฟิตด้านหน้าแทน เพื่อจะฝากใครเอาเข้าไปให้ได้ เมื่อขึ้นไปถึง ต้องมนต์กดโทรศัพท์อีกครั้ง ยังไม่ทันได้ยินเสียงรอสาย นรินทร์ก็ทักพอดี
“พี่แมน หวัดดีครับ มาหาพี่พีใช่มั้ยครับ”
“ใช่จ๊ะ พียุ่งอยู่เหรอ เห็นไม่รับโทรศัพท์”
“ก็ยุ่งนิดหน่อยครับ คุยกะสาวอยู่”
นรินทร์แกล้งเงียบไปซักพัก ดูปฎิกิริยาของสาวที่อยู่ตรงหน้า เธอดูประหลาดใจเล็กน้อย ก่อนเขาจะรีบหัวเราะกลบเกลื่อน
“ล้อเล่นน่าพี่แมน พี่แทนเข้ามาเลยก็ได้นะ ตอนนี้ใกล้พักเที่ยงคนไม่เยอะแล้ว เอาไปให้พี่พีต่อหน้า จะได้เซอร์ไพร้”
ต้องมนต์มองนาฬิกาข้อมือ เห็นว่าใกล้เที่ยงและเห็นคนทยอยลงไปทานข้าวแล้ว ก่อนจะถามนรินทร์อีกครั้งนึง นรินทร์ยังคะยั้นคะยอเหมือนเดิม ต้องมนต์จึงเดินตามเข้าไป
นรินทร์พาต้องมนต์ไปที่โต๊ะของปฐพี แต่เขาไม่อยู่ที่โต๊ะ
“สงสัยไปเข้าห้องน้ำนะ งั้นพี่แมนนั่งรอตรงนี้ก็ได้ เล่นเน๊ตไปก่อน เดี๋ยวผมไปดูในห้องน้ำให้”
“ขอบคุณนะ รบกวนรึเปล่า”
“ขอหมูทอดในกล่องซักชิ้นก็พอ ฮ่าๆๆ”
หลังนรินทร์เดินไป ต้องมนต์ลอบมองบนโต๊ะของปฐพี บนโต๊ะจัดวางเป็นระเบียบสมกับเป็นเขา เสียงข้อความในแชทดังขึ้น ตอนแรกเธอไม่สนใจ แต่พอดังถี่ๆ นึกถึงคำที่นรินทร์พูดไว้ ก็อดไม่ได้จะอยากจะลองเปิดดู ไม่ใช่ว่าไม่เชื่อใจเค้า แต่มันก็แค่อยากเปิดให้มันคลายสงสัยแค่นั้น ต้องมนต์เลื่อนมือไปจับเมาว์ ยังไม่ทันได้คลิก เสียงปฐพีก็ดังขึ้นก่อน
“ทำอะไรนะแมน”
หญิงสาวสะดุ้งเฮือก ด้วยความตกใจ เธอรู้ดีว่า ชายหนุ่มไม่ชอบให้เธอยุ่งเรื่องงานของตัวเอง
“คือ แมนเอากับข้าวมาให้”
“ตอนเช้าผมบอกว่าไง บอกว่าไม่ต้อง” ปฐพีถอนหายใจหลายครั้ง ทั้งโมโหและตกใจในคราเดียว ตอนนี้เขาเหมือนคนร้อนตัวโดนจับได้ยังไงยั้งงั้น
“ลุกมาข้างนอกแมน”
ปฐพีพาภรรยาสาวขึ้นไปชั้นดาดฟ้าของบริษัท พยายามหามุมเงียบๆ คิดว่าจะเงียบ แต่ที่ไหนได้ คนขึ้นมากันเยอะกว่าที่เขาคิด ชายหนุ่มพยายามหาที่ที่เงียบที่สุด พอที่จะดุว่าภรรยาของตัวเองได้โดยที่ไม่มีใครเก็บไปนินทาได้
“ขึ้นมาทำไมบนนี้ แล้วเข้าไปได้ยังไง”
“ก็แมนโทรหาพี พี่ไม่รับ”
“ไม่รับก็รอสิแมน รอไม่ได้เหรอ พีอาจติดประชุมหรืออะไรอยู่ ทำไมต้องขึ้นมาแบบนี้ พีไม่ชอบเลยนะ”
“แมนขอโทษ คือแมนแค่จะเอากับข้าวมาให้”
“พีบอกแมนแล้วนะ ว่าไม่ต้อง กับข้าวที่โรงอาหารในบริษัทก็มี ถูกด้วย ไม่ต้องขนมาหรอก” หญิงสาวหน้าสลดลง เธอรู้สึกว่าการมาของเธอ ไม่ถูกจริงๆ
“แล้วจับคอมพีทำไม จะแอบดูอะไร”
“แมนไม่ได้จะแอบดู แมนแค่จะเอ่อ”
“จะอะไร เห็นอยู่กับตานะแมน อย่าแก้ตัวน่า แมนรู้นะว่าพีไม่ชอบ ทำไมต้องทำในสิ่งที่พีไม่ชอบ”
“แล้วทำไมพีต้องว่าแมนขนาดนี้ด้วย แมนเอากับข้าวมาให้ก็เพราะว่าเป็นห่วงแค่นั้น มันต้องด่าต้องว่ากันขนาดนี้เหรอ อีกอย่าง แมนก็ไม่ได้จะแอบดูอะไร เห็นเสียงข้อความมันดัง แมนก็แค่”
“นึกว่าผู้หญิงทักมาเหรอ นึกว่าพีมีกิ๊กว่างั้น”
ต้องมนต์ได้แต่ถอนหายใจ ไม่รู้จะเถียงยังไง ในเมื่อ เธอก็ต้องการดูเพราะเหตุผลนั้นจริงๆ เมื่อไม่มีข้อแก้ตัวสาวเจ้าจึงได้แต่ก้มหน้ารับผิด
ปฐพีมองหน้าภรรยาสาวด้วยความขุ่นเคือง โชคยังดีที่เธอไม่ได้เปิดอ่านแชท ไม่งั้นคนที่โดนต่อว่า อาจไม่ใช่เธอ
“แมนกลับไปบ้านไป พีจะรีบทำงานให้เสร็จ คืนนี้เราค่อยคุยกัน”
ชายหนุ่มเดินนำหน้าหญิงสาว
“พียังรักแมนอยู่รึเปล่า”
สิ้นเสียงภรรยา ฝ่ายสามีแอบถอนหายใจ เขาก้มหน้าปรับอารมณ์ซักนิด ก่อนจะหันกลับไปหาเ