ทำไมเป็นเด็ก ถึงกลายเป็นคนผิดตลอด อธิบายอะไรก็ไม่ได้

เล่าเลยละกัน ประมาณ ตี 5 ครึ่งของวัน มีสายโทรศัพท์โทรหาพ่อเรา เราได้ยินก็ตะโกนเรียกหาพ่อให้มารับโทรศัพท์หน่อยก็ไม่เจอพ่อ เราก็เลยรับ เป็นเสียงป้า
ป้าบอกว่า
-พ่อไปใหน
เราก็ว่า
-ไม่เห็นอยู่บ้านนะคะ ออกไปแต่เช้าแล้ว ไม่รู้ไปใหนน่าจะไปกับแม่เพราะไม่เห็นแม่เหมือนกัน
แล้วป้าแกก็ว่าพ่อเรา ทำนองว่า ทำไมพ่อเราเป็นคนแบบนี้ นัดให้พาพ่อไปหาหมอแต่เช้า ทำตัวสบายไม่สนใจเฉย
*เราก็ฟังเพราะป้ายังไม่วาง คิดในใจ อะไรวะเนี่ย
แต่ก็ยังตอบกลับไปว่า
เดี๋ยวหนูไปตามให้นะค่ะ แต่โดนว่ากลับมาเฉย ว่าไม่ต้องไปตาม ไม่ทันหรอก ทั้งที่เวลา (แค่ตี5เอง ไม่เช้าตรงใหน)

เวลาผ่านไปประมาณตอนบ่าย พ่อกลับมา เราก็ถามพ่อ
-พ่อไปใหนมา ป้าโทรมา ทำไมไม่ถือโทรศัพไปด้วย
พ่อก็ว่า
-โทรศัพท์แบตจะหมด ก็เลยชาตไว้ รีบพาพ่อไปหาหมอแต่เช้า ไปถึงก็โดนญาติๆว่าไม่มีความรับผิดชอบ บอกว่าโทรหาเห็นลูกรับสายบอกว่า ไปทำอย่างอื่น ทำตัวสบาย พ่อก็อาย ทำไมลูกพูดแบบนี้

*ในใจเรานี้สั่นเลย รู้แหละว่าเป็นคนผิด แต่เราแค่พูดกลับป้าว่าไม่รู้ว่าไปใหน ไม่ได้ใส่ความอื่นว่าไปทำอะไร ก็คนมันไม่รู้จริงๆหนิว่าพ่อไปใหน กลายเป็นเราผิด  ทำไมพอเป็นแบบนี้ทุกคนรุมโทษเราอะ เห็นเป็นเด็กแล้วจะโทษอะไรก็ได้งี้หรอ