เครียดมาก แต่ต้องเก็บไว้ บ่นมากก็กลัวหาว่าไม่อดทน เป็นผู้ใหญ่มันลำบากขนาดนี้เลยเหรอ

พ่อที่เวลาเมาด่าเราพอผ่านไปเเปปนึงก็คุยปกติ มีเเต่เราที่จำคำพูดเเย่ๆไว้เราต้องจัดการความรู้สึกยังหรอ เรารู้สึกว่าสภาพจิตเรามันเเย่ลงเรื่อยๆ เราเคยถามเเม่ว่าเราเกิดว่าเป็นที่ระบายอารมณ์หรอ เราเกิดมาทำไ

วันนี้อยากมาแชร์มุมมอง ที่เชื่อว่าหลายคนคงเคยเจอ ทั้งในฐานะที่เป็นเด็กมาก่อน หรือในฐานะที่เป็นผู้ใหญ่แล้ว ​เวลาที่เด็กๆ ไม่ว่าจะลูก หลาน หรือน้องๆ มาบ่นกับเราว่า "เหนื่อยจังเลย/เครียดมาก" คำ

เป็นนศ.นี่เหนื่อยจังค่ะ ตังไม่มีจ่ายค่าเทอม จะสอบอาทิตย์หน้า ไม่มีไม่ได้เข้าห้องสอบ เครียดค่ะ ระบายค่ะ บ่นค่ะ เอาไงดีวะคะ เฮ้ออ!

พักนี้รู้สึกเหนื่อยกับความรัก มันน่าเบื่อน่ารำคาญ ทำไมจากคนที่เอาใจเรา ตามใจเรา มันไม่มี มีแต่คนขี้บ่น นิดๆหน่อยๆมันก็เอามาเป็นเรื่องให้ทะเลาะกัน เราอดทน เราพยายามไม่เอาความรุ้สึกแย่ๆแบบนั้นมาบั่นทอนช

สวัสดี...กระทู้เเรก ไม่รู้ว่าจะพูดกับใคร คุยกับใครจึงขอพื้นที่ระบายทำไมเราต้องผิดตลอดเลยอ่ะทำอะไรก็ไม่ีเป็อยู่อย่างนี้ก็ไม่ดีคุยกับใครก็ไม่ได้ เหนื่อยใจจังเลย ข่มเหงจิตใจเราตลอดทำไมเป็นเพราะเราอยู่กับ

พวกคุณเหนื่อยไหม ทำไม่ฉันเหนื่อยจัง ฉันยังหาวิธีให้ชีวิตราบรื่นไม่ได้ เลย เดินหน้าก็สดุด ถอยหลังก็ชนฝา เดินไปข้างๆก็เหยียบหนาม หยุดอยู่เฉยๆก็ทุรนทุลาย ....เอาละฉันแค่บ่น ฉันยังไม่ยอมแพ้กับชีวิตนี้หรอก

ทะเลาะกันกับแม่ทีไร แม่ชอบว่ากูส่งเรียนหมดหลายแสน งานก็ยังไม่ทำ แถมมีลูกมีผัวเอามาให้กูลำบากอีก (เราไม่ได้อยากเรียน) เราอดทนมากเลย แต่ละวันทั้งบ่นทั้งด่า ลูกเราก็ได้ยินสาระพัดคำพูด ก่อนจะไปทำงาน กลับม

รู้สึกเหนื่อย กับชีวิตตัวเอง กับเรื่องงาน ตำแหน่งผู้จัดการที่แสนน่าเบื่อ ต้องรับผิดชอบแทบทุกอย่าง เราที่เป็นผู้ผิดและโดนบ่น และเพื่อนร่วมงาน ที่เป็นผู้ผิดแต่ไม่ค่อยโดนบ่น เราก็พยายามทำทุกอย่างให้พลาด

คือพอโตขึ้นเราไม่อยากแสดงออกให้คนอื่นรู้ว่าเราอ่อนแออ่ะ เราไม่รู้หรอกว่าใครหวังดีกับเราบ้าง แต่ไม่เคยคิดสั้นหรือเป็นโรคซึมเศร้าอะไรนะ ปกติเราเป็นคนร่าเริงปกติ เราแค่ไม่ชอบเวลาที่ตัวเองเครียดๆ คิดมากเล