นี่เป็นกระทู้แรกเลยค่ะที่มาเขียน
มันเกี่ยวกับการแอบชอบคนคนนึง
ชอบมาประมาณ3ปีแล้วค่ะ อาการชอบของเราก็คือ เขินเวลาอยู่ใกล้ๆ
เก็บอาการไม่ค่อยอยู่ไม่วิ่งก็ต้องหาที่แอบ ตอนนั้นมันเป็นความรักใสๆแบบเด็กม.ปลาย555
ใจจริงก็อยากเข้าไปช่วย อยากเข้าไปคุย แต่ดูเหมือนเขาจะกลัวเรา
เราเลยไม่เข้าไปยุ่งดีกว่า เราก็แอบมองเขาอ่ะแอบมองทุกวันน
ด้วยความที่ว่า เขาอยู่ข้างๆห้องเราเลย ช่วงเช้าตอนเคารพธงชาติ เขาจะเข้าแถวอยู่ข้างหน้าแล้วเราก็จะอยู่ข้างหลังเขาตลอด(แต่คนละแถวนะ)
เราก็แอบมอง แอบมโนว่าเราคุยกับเขา แต่จริงๆแค่จะมองหน้าเรายังไม่กล้าเลย!
เราเป็นหนักตอช่วง ม.4 พอมา ม.5 ก็พอรู้อะไรเป็นอะไร และดูเหมือนเขาไม่อยากยุ่งกับเราเท่าไหร่
เราก็รู้ตัวดีแหละ ว่าเราคงคนละชั้น5555 แค่สมองก็คนละชั้นแล้ววว เขาเก่งมากๆๆ แต่เรานี่สิ5555
เอาจริงๆเขาก็เป็นส่วนนึงที่ทำให้เราตั้งใจเรียนรองจากพ่อแม่ 3คนนี้แหละที่ทำให้เราตั้งใจเรียนเพื่อเอาชนะใจของพวกเขา
คนที่เราชอบเขาชอบผู้หญิงเก่งเก่งมากๆ เพราะแต่ละคนที่เขาคุยและคบมา คือ เก่งมาก
จนเรา เบาเรื่องเขาตอน ม.5เทอม2 เพราะได้ข่าวว่าเขาคบกับรุ่นพี่ปี1 ที่แอบตามจีบกันมาตั้งแต่พี่เขาเรียนอยู่ที่นี่
เขาก็ดูหวานกันดีอ่ะ ถ่ายรูปจับมือ หยีหัวลงไอจี 555 ไอ้เราก็ได้แต่ยิ้มๆ เราก็แค่แอบชอบ55555
จนเราก็เงียบไปเลยเรื่องนี้แล้วก็โฟกัสเรื่องเรียนต่อ เพราะมันจะม.6แล้ว
เราก็มองเขาอยู่นะแต่ก็ไม่ค่อยทำอะไรแบบเปิ่นๆไรงี้แล้ว เวลาเจอหน้าก็ไม่วิ่งหนีแล้วแต่แค่ก้มหน้านิดๆ
จนมาช่วงนึงเราก็ได้ยินข่าวว่าเขาเลิกกับแฟนแล้วยังทะเลอะกับเพื่อน
ตอนนั้นเขาทำหน้าเศร้าไปเลย เพราะพวกนั้นก็เพื่อนสนิทเขา
เพื่อนๆในกลุ่มบอกให้เรา ไปชวนเขาคุย แต่เอาจริงไม่กล้าหรอก555 เพื่อนๆเลยบอกว่า งั้นเราก็นกอยู่แบบนี้
เราก้ได้แต่แอบมองเขาอ่ะ วันที่จบม.6 เป็นวันสุดท้ายที่เราจะเจอกับเขา เพื่อนๆเราก็บอกให้ไปขอถ่ายรูป เพราะก็ไม่ได้เจอกันแล้ว
เราพักตั้งสติแป็บนึงก็เดินไปหาเขา เราพยายามทำให้มันปกติที่สุดเท่าที่เราจะทำได้ เราเดินเข้าไปเอาดอกไม้ไปให้เขา เขาบอกว่า "ขอบคุณครับ"
แล้วเราก็บอกเขาว่า ขอถ่ายรูปด้วยนะ ตอนนั้นเรานี่สั่นสั่นไปหมด หัวใจเต้นแรงเราว่าน่าจะเกิดจากความตื่นเต้น เราคิดว่าเขาคงบอกว่าไม่ว่างหรือไม่อะไรสักอย่าง แต่เขาบอก "ได้ครับ" หลังจากเขาเดินไป เราก็ร้องไห้ ไอ้ที่ร้องนี่ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร555 อาจจะเพราะว่าตื่นเต้น เขินหรืออะไร
แต่นั่นแหละความสุขของเรา ความสุขเล็กๆ ที่แค่ได้ถ่ายรูปในวันนั้นเราก็มีความสุขมากแล้ว
จากวันนั้น เราก็ไม่ได้ข่าวของเขาอีกเลย เราไม่รู้ว่าเขาไปเรียนต่อไหน หรือเรียนที่ไหน
และเราก็คิดว่าแค่นี้ก็มีความสุขแล้ว ไม่จำเป็นต้องบอกชอบเขา แค่ได้มองก็ดีแล้วแค่เห็นเขายิ้ม มันก็ที่สุดแล้ว
จริงๆเราก็ไม่ได้คิดแล้ว แต่ได้ดูพี่เธียรกับน้องเมย มันทำให้เรานึกถึงวันเก่าๆ
แต่เราว่าน้องเมยน่าจะโชคดีกว่าเรา เพราะน้องเมยมีความกล้า กล้าที่จะพูด กล้าที่คุย แต่เราไม่555555
เรื่องของเราก็มีแค่นี้แหละ
เรามีเรื่องจะเล่า...
มันเกี่ยวกับการแอบชอบคนคนนึง
ชอบมาประมาณ3ปีแล้วค่ะ อาการชอบของเราก็คือ เขินเวลาอยู่ใกล้ๆ
เก็บอาการไม่ค่อยอยู่ไม่วิ่งก็ต้องหาที่แอบ ตอนนั้นมันเป็นความรักใสๆแบบเด็กม.ปลาย555
ใจจริงก็อยากเข้าไปช่วย อยากเข้าไปคุย แต่ดูเหมือนเขาจะกลัวเรา
เราเลยไม่เข้าไปยุ่งดีกว่า เราก็แอบมองเขาอ่ะแอบมองทุกวันน
ด้วยความที่ว่า เขาอยู่ข้างๆห้องเราเลย ช่วงเช้าตอนเคารพธงชาติ เขาจะเข้าแถวอยู่ข้างหน้าแล้วเราก็จะอยู่ข้างหลังเขาตลอด(แต่คนละแถวนะ)
เราก็แอบมอง แอบมโนว่าเราคุยกับเขา แต่จริงๆแค่จะมองหน้าเรายังไม่กล้าเลย!
เราเป็นหนักตอช่วง ม.4 พอมา ม.5 ก็พอรู้อะไรเป็นอะไร และดูเหมือนเขาไม่อยากยุ่งกับเราเท่าไหร่
เราก็รู้ตัวดีแหละ ว่าเราคงคนละชั้น5555 แค่สมองก็คนละชั้นแล้ววว เขาเก่งมากๆๆ แต่เรานี่สิ5555
เอาจริงๆเขาก็เป็นส่วนนึงที่ทำให้เราตั้งใจเรียนรองจากพ่อแม่ 3คนนี้แหละที่ทำให้เราตั้งใจเรียนเพื่อเอาชนะใจของพวกเขา
คนที่เราชอบเขาชอบผู้หญิงเก่งเก่งมากๆ เพราะแต่ละคนที่เขาคุยและคบมา คือ เก่งมาก
จนเรา เบาเรื่องเขาตอน ม.5เทอม2 เพราะได้ข่าวว่าเขาคบกับรุ่นพี่ปี1 ที่แอบตามจีบกันมาตั้งแต่พี่เขาเรียนอยู่ที่นี่
เขาก็ดูหวานกันดีอ่ะ ถ่ายรูปจับมือ หยีหัวลงไอจี 555 ไอ้เราก็ได้แต่ยิ้มๆ เราก็แค่แอบชอบ55555
จนเราก็เงียบไปเลยเรื่องนี้แล้วก็โฟกัสเรื่องเรียนต่อ เพราะมันจะม.6แล้ว
เราก็มองเขาอยู่นะแต่ก็ไม่ค่อยทำอะไรแบบเปิ่นๆไรงี้แล้ว เวลาเจอหน้าก็ไม่วิ่งหนีแล้วแต่แค่ก้มหน้านิดๆ
จนมาช่วงนึงเราก็ได้ยินข่าวว่าเขาเลิกกับแฟนแล้วยังทะเลอะกับเพื่อน
ตอนนั้นเขาทำหน้าเศร้าไปเลย เพราะพวกนั้นก็เพื่อนสนิทเขา
เพื่อนๆในกลุ่มบอกให้เรา ไปชวนเขาคุย แต่เอาจริงไม่กล้าหรอก555 เพื่อนๆเลยบอกว่า งั้นเราก็นกอยู่แบบนี้
เราก้ได้แต่แอบมองเขาอ่ะ วันที่จบม.6 เป็นวันสุดท้ายที่เราจะเจอกับเขา เพื่อนๆเราก็บอกให้ไปขอถ่ายรูป เพราะก็ไม่ได้เจอกันแล้ว
เราพักตั้งสติแป็บนึงก็เดินไปหาเขา เราพยายามทำให้มันปกติที่สุดเท่าที่เราจะทำได้ เราเดินเข้าไปเอาดอกไม้ไปให้เขา เขาบอกว่า "ขอบคุณครับ"
แล้วเราก็บอกเขาว่า ขอถ่ายรูปด้วยนะ ตอนนั้นเรานี่สั่นสั่นไปหมด หัวใจเต้นแรงเราว่าน่าจะเกิดจากความตื่นเต้น เราคิดว่าเขาคงบอกว่าไม่ว่างหรือไม่อะไรสักอย่าง แต่เขาบอก "ได้ครับ" หลังจากเขาเดินไป เราก็ร้องไห้ ไอ้ที่ร้องนี่ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร555 อาจจะเพราะว่าตื่นเต้น เขินหรืออะไร
แต่นั่นแหละความสุขของเรา ความสุขเล็กๆ ที่แค่ได้ถ่ายรูปในวันนั้นเราก็มีความสุขมากแล้ว
จากวันนั้น เราก็ไม่ได้ข่าวของเขาอีกเลย เราไม่รู้ว่าเขาไปเรียนต่อไหน หรือเรียนที่ไหน
และเราก็คิดว่าแค่นี้ก็มีความสุขแล้ว ไม่จำเป็นต้องบอกชอบเขา แค่ได้มองก็ดีแล้วแค่เห็นเขายิ้ม มันก็ที่สุดแล้ว
จริงๆเราก็ไม่ได้คิดแล้ว แต่ได้ดูพี่เธียรกับน้องเมย มันทำให้เรานึกถึงวันเก่าๆ
แต่เราว่าน้องเมยน่าจะโชคดีกว่าเรา เพราะน้องเมยมีความกล้า กล้าที่จะพูด กล้าที่คุย แต่เราไม่555555
เรื่องของเราก็มีแค่นี้แหละ