สวัสดีค่ะ เราอายุ 18 เป็นโรคซึมเศร้ารักษาและกินยาอยู่ค่ะ เราก็ดีขึ้นกว่าตอนก่อนรักษา แต่ตอนนี้เรารู้สึกว่าชีวิตว่างเปล่า ไม่อยากใช้ชีวิต ไม่รู้จะใช้ชีวิตไปเพื่ออะไรค่ะ บางทีก็รู้สึกเคว้งๆ เศร้าๆ แบบร้องไห้ไม่ออก เราไม่มีเพื่อนสนิทเลยค่ะ เพราะเราเป็นคนเงียบๆ เข้าหาใครไม่เป็น เราเลยไม่มีเพื่อน เรารู้สึกไม่มีใครเลยค่ะ
ก่อนหน้านี้เรามีแฟนคบมา 3 ปี พึ่งเลิกกันไปได้อาทิตย์เดียวค่ะ แรกๆก็เสียใจ ร้องไห้อยู่ค่ะ แต่เดี๋ยวนี้รู้สึกว่างเปล่า เหมือนตัวคนเดียว รู้สึกเคว้งๆ ไม่มีใคร เพราะเราไม่มีเพื่อนเลยค่ะ เรามีแค่แฟนที่เป็นที่พักพิงใจ คอยคุย เล่าทุกอย่างได้ โทรคุยกันทุกคืน เหมือนแฟนเป็นทุกอย่างในชีวิตเราก็ได้ค่ะ อนาคตที่เราคิดไว้มีเขาอยู่ด้วยเต็มไปหมด แต่เลิกกันแล้ว มันทำให้เราเสียหลักมากๆ ชีวิตดูไม่ชิน เคว้งๆ เหงาๆ เหมือนไม่รู้จะเดินไปทางไหนต่อจากนี้ จากที่โทรคุยกันทุกคืน เราก็ไม่รู้จะทำอะไรเลยค่ะ เอาแต่นั่งคิดนั่งเศร้า และมันทำให้รู้สึกไม่อยากทำอะไรเลยค่ะ จากที่เมื่อก่อนเราชอบแต่งหน้า แต่งตัว ตอนนี้เราไม่อยากทำแล้วค่ะ เพราะทำไปก็ไม่มีใครไปเที่ยวด้วยข้างนอก เพราะแฟนก็เลิกไปแล้ว ปล่อยโทรมมากค่ะทุกวันนี้
ที่เลิกกับแฟนก็อาจเป็นเพราะเราไม่รักษาเขาไว้ดีๆ ด้วยมั้งคะ เป็นเพราะนิสัยเรากับแฟนเข้ากันไม่ได้แทบทุกอย่าง จนเขาก็เลิกกับเราไปเอง ตัดขาดแบบไม่มีวันหันกลับมาหาเราอีกค่ะ
ตอนนี้เราก็มีแค่พ่อกับแม่ แต่เวลามีอะไรก็ไม่ได้เล่าให้ฟังทุกเรื่องค่ะ เพราะเหมือนบางเรื่องเขาไม่ค่อยจะเข้าใจเราเท่าไหร่ ส่วนใหญ่เจอเรื่องอะไรก็เก็บคนเดียวค่ะ
เวลาเราเหงาๆ เราก็อยู่กับพ่อแม่ได้ค่ะ แต่บางทีพ่อแม่ทำงาน เราก็อยู่คนเดียว เราไม่ได้คุยไม่ได้แชทกับใครที่ไหนเลยค่ะ ไม่มีใครเลย ต่างจากคนอื่น อายุช่วงนี้เขาจะมีเพื่อนมีสังคมมากมาย ไปเที่ยวกันเยอะแยะ ชีวิตกำลังสดใส แต่เราไม่มีแบบนั้นค่ะ ชีวิตเรามืดหม่นมาก วันๆเอาแต่นอนอยู่บ้านเฉยๆ หาอะไรทำแล้วก็ไม่รู้สึกอยากทำอะไรค่ะ อย่างเช่นดูซีรี่ ดูไปก็ไม่อิน ดูไปก็ยังคิดมากนั่นนี่ แล้วก็ปิดไป นอนเฉยๆทั้งวันค่ะ เรารู้สึกชีวิตว่างเปล่าสุดๆ
จริงๆเราก็รู้สึกแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วค่ะ ตั้งแต่ม.ต้น เพราะอดีตที่ผ่านมา ประถม มัธยมต้น เราก็เจอแต่เรื่องแย่ที่โรงเรียน เราไม่มีเพื่อนคบ คนอื่นเห็นเราเงียบๆ ไม่สู้คน ไม่มีเพื่อน เราก็โดนรุมแกล้ง โดนเอาเปรียบค่ะ แต่ม.ปลายดีขึ้นหน่อยเพราะเรามีแฟน แต่ตอนนี้กำลังขึ้นมหาลัยเราก็เลิกกับแฟน เรากลัวว่าขึ้นมหาลัยไปเราจะหาเพื่อนไม่ได้ ไม่มีเพื่อนอีกค่ะ แล้วเราก็ต้องอยู่หอคนเดียว ก็จะไม่ได้อยู่กับพ่อแม่ เรากลัวว่าเราจะแย่ลงไปอีกค่ะ
เรื่องเพื่อน เราเข้าหาใครไม่เป็นเลยค่ะ อยู่กับใครก็เงียบ เพราะเราไม่รู้จะคุยอะไร เราวิตก สมองโล่ง ถ้ากับพ่อแม่เรารู้สึกหาเรื่องคุยได้ตลอดค่ะ เราพยายามเปลี่ยนเรื่องแบบนี้หลายรอบแล้วก็ทำไม่ได้ค่ะ จนก็ไม่มีใครอยากมาคบเราเป็นเพื่อนมาอยู่กับเรา
เราเบื่อชีวิตมากเลยค่ะ เราไม่ได้อยากตาย และไม่คิดฆ่าตัวตาย เพราะเราสงสารพ่อกับแม่
แต่เราอยากหายไปจากโลกใบนี้ แล้วให้ทุกคนลืมเราหมด หรือให้เราไม่ต้องเกิดมาแต่แรกเลยค่ะ เราไม่อยากใช้ชีวิต เรารู้สึกที่ผ่านมาโลกใจร้ายกับเรามาตลอด เหมือนเราเจอแต่เรื่องแย่ๆมาตั้งแต่เกิดเลยค่ะ ไม่รู้จะทำยังไงเลยค่ะ เศร้ามาก พิมพ์ไปก็จะร้องไห้ไปค่ะ เราควรทำยังไงดีคะ เราควรทำยังไงต่อไปกับชีวิตดีคะ เราคิดไม่ออกเลยค่ะ ไม่รู้จะทำยังไงเลย เราว่าจะตั้งกระทู้หลายรอบแล้วค่ะ แต่ตอนนี้รู้สึกแย่จริงๆ จนต้องมาตั้งกระทู้ค่ะ
อายุ 18 รู้สึกชีวิตว่างเปล่า ไม่อยากใช้ชีวิตแล้วค่ะ
ก่อนหน้านี้เรามีแฟนคบมา 3 ปี พึ่งเลิกกันไปได้อาทิตย์เดียวค่ะ แรกๆก็เสียใจ ร้องไห้อยู่ค่ะ แต่เดี๋ยวนี้รู้สึกว่างเปล่า เหมือนตัวคนเดียว รู้สึกเคว้งๆ ไม่มีใคร เพราะเราไม่มีเพื่อนเลยค่ะ เรามีแค่แฟนที่เป็นที่พักพิงใจ คอยคุย เล่าทุกอย่างได้ โทรคุยกันทุกคืน เหมือนแฟนเป็นทุกอย่างในชีวิตเราก็ได้ค่ะ อนาคตที่เราคิดไว้มีเขาอยู่ด้วยเต็มไปหมด แต่เลิกกันแล้ว มันทำให้เราเสียหลักมากๆ ชีวิตดูไม่ชิน เคว้งๆ เหงาๆ เหมือนไม่รู้จะเดินไปทางไหนต่อจากนี้ จากที่โทรคุยกันทุกคืน เราก็ไม่รู้จะทำอะไรเลยค่ะ เอาแต่นั่งคิดนั่งเศร้า และมันทำให้รู้สึกไม่อยากทำอะไรเลยค่ะ จากที่เมื่อก่อนเราชอบแต่งหน้า แต่งตัว ตอนนี้เราไม่อยากทำแล้วค่ะ เพราะทำไปก็ไม่มีใครไปเที่ยวด้วยข้างนอก เพราะแฟนก็เลิกไปแล้ว ปล่อยโทรมมากค่ะทุกวันนี้
ที่เลิกกับแฟนก็อาจเป็นเพราะเราไม่รักษาเขาไว้ดีๆ ด้วยมั้งคะ เป็นเพราะนิสัยเรากับแฟนเข้ากันไม่ได้แทบทุกอย่าง จนเขาก็เลิกกับเราไปเอง ตัดขาดแบบไม่มีวันหันกลับมาหาเราอีกค่ะ
ตอนนี้เราก็มีแค่พ่อกับแม่ แต่เวลามีอะไรก็ไม่ได้เล่าให้ฟังทุกเรื่องค่ะ เพราะเหมือนบางเรื่องเขาไม่ค่อยจะเข้าใจเราเท่าไหร่ ส่วนใหญ่เจอเรื่องอะไรก็เก็บคนเดียวค่ะ
เวลาเราเหงาๆ เราก็อยู่กับพ่อแม่ได้ค่ะ แต่บางทีพ่อแม่ทำงาน เราก็อยู่คนเดียว เราไม่ได้คุยไม่ได้แชทกับใครที่ไหนเลยค่ะ ไม่มีใครเลย ต่างจากคนอื่น อายุช่วงนี้เขาจะมีเพื่อนมีสังคมมากมาย ไปเที่ยวกันเยอะแยะ ชีวิตกำลังสดใส แต่เราไม่มีแบบนั้นค่ะ ชีวิตเรามืดหม่นมาก วันๆเอาแต่นอนอยู่บ้านเฉยๆ หาอะไรทำแล้วก็ไม่รู้สึกอยากทำอะไรค่ะ อย่างเช่นดูซีรี่ ดูไปก็ไม่อิน ดูไปก็ยังคิดมากนั่นนี่ แล้วก็ปิดไป นอนเฉยๆทั้งวันค่ะ เรารู้สึกชีวิตว่างเปล่าสุดๆ
จริงๆเราก็รู้สึกแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วค่ะ ตั้งแต่ม.ต้น เพราะอดีตที่ผ่านมา ประถม มัธยมต้น เราก็เจอแต่เรื่องแย่ที่โรงเรียน เราไม่มีเพื่อนคบ คนอื่นเห็นเราเงียบๆ ไม่สู้คน ไม่มีเพื่อน เราก็โดนรุมแกล้ง โดนเอาเปรียบค่ะ แต่ม.ปลายดีขึ้นหน่อยเพราะเรามีแฟน แต่ตอนนี้กำลังขึ้นมหาลัยเราก็เลิกกับแฟน เรากลัวว่าขึ้นมหาลัยไปเราจะหาเพื่อนไม่ได้ ไม่มีเพื่อนอีกค่ะ แล้วเราก็ต้องอยู่หอคนเดียว ก็จะไม่ได้อยู่กับพ่อแม่ เรากลัวว่าเราจะแย่ลงไปอีกค่ะ
เรื่องเพื่อน เราเข้าหาใครไม่เป็นเลยค่ะ อยู่กับใครก็เงียบ เพราะเราไม่รู้จะคุยอะไร เราวิตก สมองโล่ง ถ้ากับพ่อแม่เรารู้สึกหาเรื่องคุยได้ตลอดค่ะ เราพยายามเปลี่ยนเรื่องแบบนี้หลายรอบแล้วก็ทำไม่ได้ค่ะ จนก็ไม่มีใครอยากมาคบเราเป็นเพื่อนมาอยู่กับเรา
เราเบื่อชีวิตมากเลยค่ะ เราไม่ได้อยากตาย และไม่คิดฆ่าตัวตาย เพราะเราสงสารพ่อกับแม่
แต่เราอยากหายไปจากโลกใบนี้ แล้วให้ทุกคนลืมเราหมด หรือให้เราไม่ต้องเกิดมาแต่แรกเลยค่ะ เราไม่อยากใช้ชีวิต เรารู้สึกที่ผ่านมาโลกใจร้ายกับเรามาตลอด เหมือนเราเจอแต่เรื่องแย่ๆมาตั้งแต่เกิดเลยค่ะ ไม่รู้จะทำยังไงเลยค่ะ เศร้ามาก พิมพ์ไปก็จะร้องไห้ไปค่ะ เราควรทำยังไงดีคะ เราควรทำยังไงต่อไปกับชีวิตดีคะ เราคิดไม่ออกเลยค่ะ ไม่รู้จะทำยังไงเลย เราว่าจะตั้งกระทู้หลายรอบแล้วค่ะ แต่ตอนนี้รู้สึกแย่จริงๆ จนต้องมาตั้งกระทู้ค่ะ