ช่วงนี้เป็นช่วงปิดเทอม เราโดนพ่อบังคับให้เรียนภาษาต่างประเทศ3ภาษา โดยเราก็เรียกไปแล้ว2ภาษา แล้วเราตั้งมั่นไว้ว่าเราจะเรียกภาษาอังกฤษให้ได้ก่อนแต่พ่อไม่ยอม แล้วพ่อก็ด่าเราบ่อยขึ้น โดยบอกว่า"ขี้เกียจแบบนี้ จะเป็นหมอได้ยังไง โตไปก็ไม่มีอนาคตหรอก ไม่ช่วยงานพ่อแม่ซักอย่าง เอาแต่เล่นโทรศัพท์ เล่นแล้วได้อะไรขึ้นมา พี่ชายทั้งสองคนของเธอไม่เคยเป็นแบบนี้นะ รู้งี้ไม่เอามาอยู่เมืองไทยตั้งแต่แรกให้เสียเวลาหรอก ถ้าขี้เกียจแบบนี้ ไม่ให้นามสกุลใช้หรอก ไม่มีใครอยากได้หรอกลูกแบบนี้ ไปไหนก็ไม่มีคนรักคนเอ็นดู อย่าให้กูได้หใดความอดทนนะ ไม่งั้นกูฆ่าไปแล้ว แค่แม่ห้ามไว้"
ห๊ะ......?? เราก็คิดในใจ กูเป็นลูกมันจริงป่ะวะ คือเราอายุแค่12 เราก็ยังเด็ก เราต้องทนฟังคำที่โคตรทำร้ายจิตใจเราขนาดนี้เลยหรอ และคนพูดก็ไม่ใช่ใคร เป็น'พ่อ'เราเอง เราก็เล่นโทรศัพท์ แต่ไม่ได้เล่นบ่อยขนาดนั้น เราศึกษาความรู้มาจากโทรศัพท์มากกว่าในหนังสือ เราอธิบายไปก็บอกว่าเถียง เราต้องทำยังไงถึงจะถูกอะ เวลาใช้งานก็ใช้แต่เรา พี่ทั้งสองกลับไม่ทำอะไรเลย นั่งเป็นเทพบุตรเทวดาอยู่ในห้องนอน เราเคยบอกพ่อไปแล้วพูดแบบนี้มันก็เกินไป แต่พ่อบอกว่ามันไม่เกินไปสำหรับหรอก ถึงเราเป็นเด็ก เราก็เป็นคนเหมือนกัน มันหัวใจ เจ็บเป็น เศร้าเป็น โกรธเป็น ทำไมต้องพูดถึงขนาดนั้นด้วยอะ
พอวันต่อมา พี่เราอยากได้ห้องส่วนตัว พ่อเลยบอกจะกั้นให้ เราเลยบอกพ่อไปว่า "หนูก็อยากได้เหมือน แต่ไม่ใช่ตอนนี้ ตอนนี้สร้างห้องให้พี่ก่อนก็ได้" พ่อก็ตอบกลับมาว่า "ขนาดไม่มีห้องส่วนตัวยังทำตัวแบบนี้ ถ้ามีจะขนาดไหน กูแค่มองดูก็รู้แล้วว่าอนาคตจะเป็นยังไง ไม่ได้ต่อถึงมหาลัยหรอก" โอเค ทำไรก็ผิดไปหมด ทั้งๆที่ไม่เคยให้ทำในสิ่งที่เรารักเลย ทั้งชีวิตนี้คงมีความสุขที่สุดก็คงตอนยังเป็นเด็กตัวเล็กๆ ช่วงนี้เราโดนคุมโทรศัพท์เยอะมาก โหลดอะไรยังไม่ให้โหลด แล้วมาบอกว่าเด็กคนอื่นเค้าดีกว่าอีก เค้าอ่านหนังสือทั้งวันทั้งคืน พูดออกมาโดยที่ไม่เปิดสังคมออกไปมองเด็กสมัยนี้เลยอะ เราดูเป็นคนไม่มีความรู้สึกหรอ555
ช่วงนี้เราร้องไห้ทุกวัน ไม่ค่อยยิ้มซักเท่าไหร่ อยากเก็บตัวอยู่คนเดียวแต่เดี๋ยวก็โดนด่า เราคิดฆ่าตัวตายอยู่ทุกวัน แต่อีกใจนึงก็คิดว่าพ่อพูดออกมาแบบนั้นดูถูกเรามาก เราจะเป็นหมอให้พ่อได้เห็น ใจที่สามก็คิดว่าเราจะอยู่ถึงตอนนั้นไหมนะ ช่วงนี้สภาพจิตใจเราไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ทุกคนว่ามีโอกาสเสี่ยงเป็นโรคซึมเศร้าไหมคะ
ปล.ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ🙏🏻
ช่วงนี้สภาพจิตใจย่ำแย่ ร้องไห้ทุกวัน โดนทำร้ายจิตใจจากครอบครัว มีโอกาสเสี่ยงเป็นโรคซึมเศร้าไหมคะ?
ห๊ะ......?? เราก็คิดในใจ กูเป็นลูกมันจริงป่ะวะ คือเราอายุแค่12 เราก็ยังเด็ก เราต้องทนฟังคำที่โคตรทำร้ายจิตใจเราขนาดนี้เลยหรอ และคนพูดก็ไม่ใช่ใคร เป็น'พ่อ'เราเอง เราก็เล่นโทรศัพท์ แต่ไม่ได้เล่นบ่อยขนาดนั้น เราศึกษาความรู้มาจากโทรศัพท์มากกว่าในหนังสือ เราอธิบายไปก็บอกว่าเถียง เราต้องทำยังไงถึงจะถูกอะ เวลาใช้งานก็ใช้แต่เรา พี่ทั้งสองกลับไม่ทำอะไรเลย นั่งเป็นเทพบุตรเทวดาอยู่ในห้องนอน เราเคยบอกพ่อไปแล้วพูดแบบนี้มันก็เกินไป แต่พ่อบอกว่ามันไม่เกินไปสำหรับหรอก ถึงเราเป็นเด็ก เราก็เป็นคนเหมือนกัน มันหัวใจ เจ็บเป็น เศร้าเป็น โกรธเป็น ทำไมต้องพูดถึงขนาดนั้นด้วยอะ
พอวันต่อมา พี่เราอยากได้ห้องส่วนตัว พ่อเลยบอกจะกั้นให้ เราเลยบอกพ่อไปว่า "หนูก็อยากได้เหมือน แต่ไม่ใช่ตอนนี้ ตอนนี้สร้างห้องให้พี่ก่อนก็ได้" พ่อก็ตอบกลับมาว่า "ขนาดไม่มีห้องส่วนตัวยังทำตัวแบบนี้ ถ้ามีจะขนาดไหน กูแค่มองดูก็รู้แล้วว่าอนาคตจะเป็นยังไง ไม่ได้ต่อถึงมหาลัยหรอก" โอเค ทำไรก็ผิดไปหมด ทั้งๆที่ไม่เคยให้ทำในสิ่งที่เรารักเลย ทั้งชีวิตนี้คงมีความสุขที่สุดก็คงตอนยังเป็นเด็กตัวเล็กๆ ช่วงนี้เราโดนคุมโทรศัพท์เยอะมาก โหลดอะไรยังไม่ให้โหลด แล้วมาบอกว่าเด็กคนอื่นเค้าดีกว่าอีก เค้าอ่านหนังสือทั้งวันทั้งคืน พูดออกมาโดยที่ไม่เปิดสังคมออกไปมองเด็กสมัยนี้เลยอะ เราดูเป็นคนไม่มีความรู้สึกหรอ555
ช่วงนี้เราร้องไห้ทุกวัน ไม่ค่อยยิ้มซักเท่าไหร่ อยากเก็บตัวอยู่คนเดียวแต่เดี๋ยวก็โดนด่า เราคิดฆ่าตัวตายอยู่ทุกวัน แต่อีกใจนึงก็คิดว่าพ่อพูดออกมาแบบนั้นดูถูกเรามาก เราจะเป็นหมอให้พ่อได้เห็น ใจที่สามก็คิดว่าเราจะอยู่ถึงตอนนั้นไหมนะ ช่วงนี้สภาพจิตใจเราไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ทุกคนว่ามีโอกาสเสี่ยงเป็นโรคซึมเศร้าไหมคะ
ปล.ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ🙏🏻