เราซื้อลูกหมามาเลี้ยง เป็นพันธุ์ที่อยากได้มาตั้งแต่เด็กๆ วันที่ไปรับมาคือดีใจมาก ซื้อของไปรับน้องเยอะแยะมากมาย พอเห็นน้องครั้งแรกน้ำตาไหลร้องไห้ เพราะถูกชะตามากๆ นั่งกอดน้องมาตลอดทาง
แต่พอกลับมาอยู่ที่บ้าน ทุกอย่างมันมากกว่าที่ตั้งรับไว้ น้องเป็นพันธุ์ที่ติดคนมาก ต้องอยู่กับเราตลอด ฉี่ไม่เป็นที่ กินยาก ชอบกัดมือกัดขา ดื้อ... เราทะเลาะกับน้องทุกวัน บางวันก็ท้อ เหนื่อย ชีวิตมันวุ่นวาย เปลี่ยนไปหมด ตอนนั้นเริ่มท้ออยากขายต่อ
เราไม่รู้ว่าลูกหมาเล็กๆ จะเข้าใจอารมณ์ของคนหรือเปล่า แต่มันเริ่มเปลี่ยนไป ทุกวันน้องจะปรับตัวให้ดีขึ้นเรื่อยๆ ไม่ร้อง ไม่ข่วนประตู อยู่คนเดียวได้นานๆ เริ่มฟัง เล่น อ้อน สายตาเวลามองเราเหมือนกำลังบอกรักเราตลอดเวลา เหมือนขอโอกาส (อันนี้เราอาจคิดไปเองคนเดียว) แล้วเราก็รักมัน รักแบบผูกพันธ์ แบบที่ไม่ใช่แค่คนชอบหมา แต่ห่วงเหมือนเป็นครอบครัว
เหมือนจะดีแล้วใช่มะ...
วันหนึ่งเราต้องทิ้งน้องไปทั้งวัน พอกลับมาน้องเริ่มมีพฤติกรรมเปลี่ยนไป ซ่อนตัวอยู่ตัวเดียว เรียกไม่มา ไม่กินอาหาร แล้วเราก็เริ่มรู้ว่าลูกหมาที่ถูกทิ้งอาจมีพฤติกรรมที่ผิดไป เรานั่งคำนวณเวลา ตื่นเช้าต้องรีบไปทำงาน เจอกันไม่เกิน 20 นาที กลับบ้านสี่โมง ไปออกกำลังกาย เจอกัน 2 ชม ก็ค่ำ แยกกันนอน ...วันละไม่เกิน 3 ชม คิดเป็น 12% ของวันที่เราได้เจอกัน ในชีวิตของมัน 15 ปี มันจะเจอเรา 1.8 ปี และใช้เวลารอเรา 13 ปี บอกตรงๆ ว่าน้ำตาไหล...เราเลยยกน้องให้คนอื่น
คืนนี้จะเป็นคืนที่สองที่ไม่มีน้องที่บ้าน ไม่ต้องตื่นแต่เช้ามาทำอาหาร ไม่ต้องห่วงว่ามันกินอะไรแล้วยัง ไม่ต้องอาบน้ำ ไม่ต้องแบ่งเงินไปซื้อของให้มัน .... แต่มันโคตรโหวงเลย ในตัวเหมือนกลวงเปล่า เราไม่ได้แค่เสียลูกหมา เราเสียตัวตนภายในไปหมดพร้อมกัน รู้สึกผิดจริงๆ รู้สึกโง่เง่าที่สุด ลูกหมาพยายามปรับตัวทุกวันในขณะที่เราคิดอะไรตื้นๆ ไม่ได้ทำอะไรให้มากกว่านี้ .....เราร้องไห้ตลอดเวลา ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว
เราควรทำยังไงดี.... เพื่อขอลูกหมาคืน โดยไม่ผิดใจกัน
ช่วยภาวนาให้เราได้น้องกลับด้วยนะ
ยกลูกหมาให้คนอื่นแล้ว แต่เสียใจที่สุด
แต่พอกลับมาอยู่ที่บ้าน ทุกอย่างมันมากกว่าที่ตั้งรับไว้ น้องเป็นพันธุ์ที่ติดคนมาก ต้องอยู่กับเราตลอด ฉี่ไม่เป็นที่ กินยาก ชอบกัดมือกัดขา ดื้อ... เราทะเลาะกับน้องทุกวัน บางวันก็ท้อ เหนื่อย ชีวิตมันวุ่นวาย เปลี่ยนไปหมด ตอนนั้นเริ่มท้ออยากขายต่อ
เราไม่รู้ว่าลูกหมาเล็กๆ จะเข้าใจอารมณ์ของคนหรือเปล่า แต่มันเริ่มเปลี่ยนไป ทุกวันน้องจะปรับตัวให้ดีขึ้นเรื่อยๆ ไม่ร้อง ไม่ข่วนประตู อยู่คนเดียวได้นานๆ เริ่มฟัง เล่น อ้อน สายตาเวลามองเราเหมือนกำลังบอกรักเราตลอดเวลา เหมือนขอโอกาส (อันนี้เราอาจคิดไปเองคนเดียว) แล้วเราก็รักมัน รักแบบผูกพันธ์ แบบที่ไม่ใช่แค่คนชอบหมา แต่ห่วงเหมือนเป็นครอบครัว
เหมือนจะดีแล้วใช่มะ...
วันหนึ่งเราต้องทิ้งน้องไปทั้งวัน พอกลับมาน้องเริ่มมีพฤติกรรมเปลี่ยนไป ซ่อนตัวอยู่ตัวเดียว เรียกไม่มา ไม่กินอาหาร แล้วเราก็เริ่มรู้ว่าลูกหมาที่ถูกทิ้งอาจมีพฤติกรรมที่ผิดไป เรานั่งคำนวณเวลา ตื่นเช้าต้องรีบไปทำงาน เจอกันไม่เกิน 20 นาที กลับบ้านสี่โมง ไปออกกำลังกาย เจอกัน 2 ชม ก็ค่ำ แยกกันนอน ...วันละไม่เกิน 3 ชม คิดเป็น 12% ของวันที่เราได้เจอกัน ในชีวิตของมัน 15 ปี มันจะเจอเรา 1.8 ปี และใช้เวลารอเรา 13 ปี บอกตรงๆ ว่าน้ำตาไหล...เราเลยยกน้องให้คนอื่น
คืนนี้จะเป็นคืนที่สองที่ไม่มีน้องที่บ้าน ไม่ต้องตื่นแต่เช้ามาทำอาหาร ไม่ต้องห่วงว่ามันกินอะไรแล้วยัง ไม่ต้องอาบน้ำ ไม่ต้องแบ่งเงินไปซื้อของให้มัน .... แต่มันโคตรโหวงเลย ในตัวเหมือนกลวงเปล่า เราไม่ได้แค่เสียลูกหมา เราเสียตัวตนภายในไปหมดพร้อมกัน รู้สึกผิดจริงๆ รู้สึกโง่เง่าที่สุด ลูกหมาพยายามปรับตัวทุกวันในขณะที่เราคิดอะไรตื้นๆ ไม่ได้ทำอะไรให้มากกว่านี้ .....เราร้องไห้ตลอดเวลา ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว
เราควรทำยังไงดี.... เพื่อขอลูกหมาคืน โดยไม่ผิดใจกัน
ช่วยภาวนาให้เราได้น้องกลับด้วยนะ