เพื่อนเรากับสามีแต่งงานกันมาปีกว่าๆ แล้ว สามีเพื่อนเปรยไว้หลายครั้งว่าอีกซัก 3-4 ปี อยากจะมีลูกแล้ว
เค้าอยากมีลูกไว้สืบสกุล เพราะทางบ้านพ่อเค้ามีลูกหลานไม่เยอะ ทางพ่อแม่เค้าเองก็อยากมีหลานมากเพราะอยู่กันสองคนแล้วเหงา จริงๆ สามีเพื่อนเราก็มีพี่ชายคนนึง แต่พี่ชายเค้าแต่งออกไปเป็นเขยคนจีน ยังไม่มีลูกเหมือนกัน แต่เหมือนว่าถ้าทางนั้นมีลูก ลูกก็จะไปเป็นหลานทางโน้นมากกว่า
ปัญหาเลยมาตกที่เพื่อนเรา ที่พ่อแม่สามี รวมถึงสามี อยากจะให้มีลูก ทางปู่ย่ายินดีจะเลี้ยงดู ส่งเสียทุกอย่างเอง
(เพื่อนเรากับสามีทำงานทั้งคู่ ถ้ามีลูกก็คงต้องฝากลูกไว้กับปู่ย่าที่ต่างจังหวัด) เพื่อนเราเองก็ไม่ใช่คนรักเด็กมากมาย
ให้เล่น ให้ช่วยดูแลประเดี๋ยวประด๋าวนั้นทำได้ แต่ถ้าเป็นลูก ที่ต้องทุ่มเททั้งชีวิตและกายใจให้ เพื่อนว่าทำแบบนั้นไม่ไหว
แต่กลายเป็นทุกคนกำลังพยายามกดดันทางอ้อมให้เพื่อนเรามีลูก โดยที่เพื่อนเราไม่ได้รู้สึกว่าเราเต็มใจที่จะมี
มุมมองของเพื่อนเราต่อโลกนี้คือโลกนี้มันโหดร้าย แค่เราเองที่กว่าจะเติบโตมา มันผ่านเรื่องราวอะไรเยอะแยะ
เรียนก็เครียด ต้องเก่งต้องดีต้องเอาตัวรอด จบมาก็ต้องหางานให้ดีให้มีฐานะมั่นคง ไม่อยากให้อีกชีวิตนึงต้องมาเจอลูปแบบนี้
ยังไม่รวมข่าวโหดๆ ในแต่ละวัน ลักพาตัว ข่มขืน ปัญหาสภาพแวดล้อม ต่างๆ นานา ที่ผู้ใหญ่เองยังรู้สึกว่ามันลำบากเหลือเกินกว่าจะผ่านพ้นไปได้
หรือต่อให้มีลูกขึ้นมาแล้ว จะให้คลอดแล้วฝากลูกไว้กับปู่ย่าไปเลย ก็ไม่ได้ทำหน้าที่ของแม่ นมลูกก็ให้ไมได้ การเลี้ยงดู ความสนิทสนมเชื่อใจ
ยังไงก็ไม่เท่าการเลี้ยงดูเอง ก็คือรู้สึกว่าไม่โอเค สามีเค้าก็พยายามจะปลอบว่ายังมีเวลาให้คิดอีกหลายปี ถึงตอนนั้นอาจจะเปลี่ยนใจ
แต่สำหรับเพื่อนเรา เรารู้สึกว่ามันไม่มีอะไรเปลี่ยนความคิดเพื่อนเราได้เลย สุดท้ายแล้วถ้าความต้องการมันสวนทางกัน ทางออกคือเค้าต้องเลิกกับสามีงั้นหรอคะ เราควรปลอบใจหรือให้กำลังใจ หรือให้คำปรึกษายังไงดีให้เพื่อนสบายใจ
เมื่อวันนึงเพื่อนมาปรึกษาว่า "สามีอยากมีลูก แต่เราไม่อยากมีเลย ปัญหานี้มันจะมีทางจบตรงไหนที่ไม่ต้องเลิกรากันมั้ย?"
เค้าอยากมีลูกไว้สืบสกุล เพราะทางบ้านพ่อเค้ามีลูกหลานไม่เยอะ ทางพ่อแม่เค้าเองก็อยากมีหลานมากเพราะอยู่กันสองคนแล้วเหงา จริงๆ สามีเพื่อนเราก็มีพี่ชายคนนึง แต่พี่ชายเค้าแต่งออกไปเป็นเขยคนจีน ยังไม่มีลูกเหมือนกัน แต่เหมือนว่าถ้าทางนั้นมีลูก ลูกก็จะไปเป็นหลานทางโน้นมากกว่า
ปัญหาเลยมาตกที่เพื่อนเรา ที่พ่อแม่สามี รวมถึงสามี อยากจะให้มีลูก ทางปู่ย่ายินดีจะเลี้ยงดู ส่งเสียทุกอย่างเอง
(เพื่อนเรากับสามีทำงานทั้งคู่ ถ้ามีลูกก็คงต้องฝากลูกไว้กับปู่ย่าที่ต่างจังหวัด) เพื่อนเราเองก็ไม่ใช่คนรักเด็กมากมาย
ให้เล่น ให้ช่วยดูแลประเดี๋ยวประด๋าวนั้นทำได้ แต่ถ้าเป็นลูก ที่ต้องทุ่มเททั้งชีวิตและกายใจให้ เพื่อนว่าทำแบบนั้นไม่ไหว
แต่กลายเป็นทุกคนกำลังพยายามกดดันทางอ้อมให้เพื่อนเรามีลูก โดยที่เพื่อนเราไม่ได้รู้สึกว่าเราเต็มใจที่จะมี
มุมมองของเพื่อนเราต่อโลกนี้คือโลกนี้มันโหดร้าย แค่เราเองที่กว่าจะเติบโตมา มันผ่านเรื่องราวอะไรเยอะแยะ
เรียนก็เครียด ต้องเก่งต้องดีต้องเอาตัวรอด จบมาก็ต้องหางานให้ดีให้มีฐานะมั่นคง ไม่อยากให้อีกชีวิตนึงต้องมาเจอลูปแบบนี้
ยังไม่รวมข่าวโหดๆ ในแต่ละวัน ลักพาตัว ข่มขืน ปัญหาสภาพแวดล้อม ต่างๆ นานา ที่ผู้ใหญ่เองยังรู้สึกว่ามันลำบากเหลือเกินกว่าจะผ่านพ้นไปได้
หรือต่อให้มีลูกขึ้นมาแล้ว จะให้คลอดแล้วฝากลูกไว้กับปู่ย่าไปเลย ก็ไม่ได้ทำหน้าที่ของแม่ นมลูกก็ให้ไมได้ การเลี้ยงดู ความสนิทสนมเชื่อใจ
ยังไงก็ไม่เท่าการเลี้ยงดูเอง ก็คือรู้สึกว่าไม่โอเค สามีเค้าก็พยายามจะปลอบว่ายังมีเวลาให้คิดอีกหลายปี ถึงตอนนั้นอาจจะเปลี่ยนใจ
แต่สำหรับเพื่อนเรา เรารู้สึกว่ามันไม่มีอะไรเปลี่ยนความคิดเพื่อนเราได้เลย สุดท้ายแล้วถ้าความต้องการมันสวนทางกัน ทางออกคือเค้าต้องเลิกกับสามีงั้นหรอคะ เราควรปลอบใจหรือให้กำลังใจ หรือให้คำปรึกษายังไงดีให้เพื่อนสบายใจ