เราเป็นเด็กมัธยมต้นอายุ15เราโตมาในครอบครัวเล็กๆเป็นลูกคนเดียว
เรามีแค่แม่เพราะพ่ออย่ากับแม่แล้วไปมีครอบครัวใหม่หลายครอบครัว
พ่ออย่ากับแม่ตอนเรา2ขวบและแม่ก็ต้องทำงานเลี้ยงเราคนเดียว
แม่เลยเอาเราไปฝากไว้กับลุงกับป้าเขาก็เลี้ยงเรามาตั้งแต่ตอนนั้น
แล้วแม่ก็ลงไปทำงานที่กรุงเทพ กลับมาหาเราปีละครั้งหรือ2ปีครั้ง
สมัยเราประถมลุงเราเป็นผู้ใหญ่บ้านเราก็เลยชอบเป็นหัวหน้าแก็งค์เด็กๆ
ตอนนั้นเรามีนิสัยต่อล้อต่อเถียงชอบขู่ทำร้ายคนอื่น55
แต่เราก็ไม่เคยทำจริงหรอก ก็มีแค่อุบัติเหตุที่เราขว้างขวดแก้ว
ไปโดนหัวน้องข้างบ้านแตกเย็บ6เข็มตั้งแต่ตอนนั้นลุงเราก็ดุด่าเราทุกวัน
ว่าทำไมชอบทำนิสัยเป็นใหญ่ ชอบขู่คนนั้นคนนี้แล้วลุงก็ตีเราแทบทุกวัน
ทั้งๆที่เราไม่ได้ตั้งใจทำ แต่คนที่เห็นเหตุการณ์บอกว่าเราตั้งใจ
พอเราเริ่มขึ้นป.4เพื่อนเริ่มแกล้งเอาของไปซ่อน เอาการบ้านเราไปซ่อน
จนเราโดนครูด่า พอขึ้นป.5เพื่อนก็เริ่มแกล้งเราอีก
เพราะเห็นว่าเราไม่ตอบโต้ ก็เริ่มเปิดกระโปง จับหน้าอก
เอากางเกงพละไปซ่อน เราโดนทุกวัน วันไหนเราฟ้องครู
ก็โดนด่าว่าขี้ฟ้อง จนมีวันนึงเราโดนแทบจะทั้งห้องแกล้ง
ทั้งด่า เยาะเย้ย มันเป็นคำด่าที่แรงมากจนเราไปนอนร้องไห้หลังห้อง
ครูก็ไม่รู้ว่าเราร้องไห้เพราะเราไม่ได้บอก
เรานอนร้องไห้จนเขาเลิกเรียนกันหมดแล้ว
แต่ก็มีเพื่อนผู้ชายในห้อง3คนลืมของ เลยมาเห็นเรานอนร้องไห้อยู่
เลยถามว่าเป็นอะไร ใครทำ ทั้งๆที่3คนนี้ก็ชอบล้อเราอยู่แล้ว
เเต่มันกลับบอกว่าเล่าให้ฟังได้มั้ย เราก็เล่าให้มันฟังทั้งหมด
พวกมันก็บอกว่าถึงจะแกล้ง แต่ก็ด่าแรงเกินไป
แล้วพวกมันก็พาเราไปหาครู เล่าเรื่องทุกอย่างให้ครูฟัง
วันต่อมาถูกเรียกเข้าห้องปกครองทั้งห้อง แล้วก็ได้บำเพ็ญประโยชน์
และแน่นอนว่าพวกนั้นคงโกรธและไม่ยอมเลิกแกล้งต่อไปแน่ๆ
พอขึ้นป.6เราก็ไปเผอิญไปชอบเพื่อนในห้อง และเพื่อนคนที่เราชอบนั้น
เคยล้อเรา แต่ไม่เคยด่าแรงๆ พอพวกผู้หญิงในห้องรู้ก็หาเรื่องแกล้งเรา
โดยที่เตรียมกันกับคนที่เราชอบ ว่าให้บอกเราว่าโสด
แล้ววันถัดไปจากวันนั้นเราก็เอาเงินค่าขนมเราไปให้คนที่เราชอบ
มันไม่เยอะนักหรอก ให้วันแรกเขาก็ทำดีกับเรา ไหว้ขอบคุณเรา
มันน่ารักมากเลยแหละสำหรับคนที่เราชอบอะ เราติดใจจะให้เขาอีก
ในวันถัดมา เราก็ให้เขาอีก พร้อมแนบเงินไปกับกระดาษที่เราเขียน
ไว้ว่า "ชอบนะ ถึงไม่ชอบก็ก็เถอะ" เขาเดินมาเอา
แล้วก็ไปนั่งอ่านที่โต๊ะ แล้วก็หันมามองหน้าเรา แล้วเขาก็โยนกระดาษทิ้ง
เขาเอาเงินเก็บใส่กระเป๋าแล้วเดินออกจากห้องไปหน้าตาเฉย
เราเริ่มรู้สึกว่ามันไร้ค่ามากเลย เลยคิดว่าจะให้เขาอีกครั้งนึง
เป็นครั้งสุดท้าย วันต่อมา เราเอาให้เขามากกว่าทุกวันพร้อมเขียนลงในกระดาษ ครั้งนี้เราเขียนว่า "กูจะชอบ อยู่อย่างนี้ทุกวันนะ"
แต่ครั้งนี้มันมาเอาเงินกระเราแต่มันทิ้งกระดาษไปทั้งๆที่ยังไม่ได้เปิดอ่านเลยด้วยซ้ำ มันน่าเสียใจเนอะ55 แต่ก็จะชอบมันอยู่ดีแหละ
วันถัดมา เพื่อนอยากช่วยเราให้ได้คุยกับคนที่เราชอบ
ในขณะคาบว่าง ที่เรากำลังนั่งดูหนังอยู่นั้น เพื่อนเราก็ตั้งใจเขียน
อะไรสักอย่าง เพื่อมันอยากให้เราคุยกับคนที่ชอบ เพื่อนคนนี้มันเตี้ย
มันน่ารักมาก เรียนเก่ง และอีกอย่างบ้านของมันก็รวยด้วยอะ แม่เป็นครู
แต่มันยังคบเราเป็นเพื่อน มันแคร์เราพอสมควรแหละถึงอยากช่วยเรา
มันเขียนกระดาษไปถามคนที่เราชอบว่า มีแฟนยังอะไรแบบนี้
ชอบใครอยู่ป่าว มันตอบกลับมาว่าไม่ เราก็ดีใจนิดๆละนะที่ตอบ
และยัยเพื่อนไม่รักดี เขียนว่าเราขอคบไปให้คนที่เราชอบอ่าน
เรารีบวิ่งไปแอบข้างหลังเพื่อนอีกคนที่อยู่หลังห้อง
พอเขาคนนั้นได้อ่านเท่านั้นแหละ เขานิ่ง เขาอึ้ง เขามองมาทางเเรา
เหมือนเขางง หรือสับสนละมั้ง ดูท่าทางเขาไม่ค่อยออก
แต่เพื่อนสนิทของคนที่เราชอบแหกปากซะลั่นเลย ว่าเราขอคบ
และกลุ่มเพื่อนผู้หญิงก็พากันหัวเราะเยาะเย้ยเรา แล้วบอกเราว่า
คนที่เราชอบเขามีแฟนแล้ว เป็นรุ่นพี่ ที่สวย ขาว หมวยมาก
เรานี้น้ำตาคลอเบ้าเลยอะ ทำไมเขากล้าพูดอะเนาะ ครูก็อยู่
เรานี่รีบวิ่งไปหารุ่นน้องที่เราสนิท ละชวนไปคุยที่ห้องสมุด
อธิบายไปร้องไห้ไป เรานี่ถึงกับโกรธมาก เก็บกดมาตั้งแต่ป.4ละนะ
หลังจากนั้นเราก็ไม่ยุ่งกับคนที่เราชอบอีกเลย
ถึงเราจะไม่ยุ่งก็ใช่ว่าเราจะเลิกชอบนะ เรายังชอบเหมือนเดิมแหละ
แต่เขาเหมือนก่อกวนเราไม่เลิก ตามขอเงินเราทุกวัน แซวทุกวัน
ปกติเรานั่งห่างเขา2โต๊ะ แต่พอเลิกยุ่งกับเขาตอนนั้น
เขามานั่งข้างๆเรา และเขาชอบแกล้งโง่มาถามนั่นถามนี่ ทุกวัน
จนมาถึงวันปัจฉิมเราดีใจที่เรื่องเลวร้ายจะจบสักที
เพราะจะได้ไปเรียนที่ใหม่ จะได้เปลี่ยนตัวเองเป็นคนใหม่
วันนั้นเราดีใจมากเลยเดินไปผูกแขนให้คนที่เราชอบ
เขาก็ยิ้ม แล้วมองมา เป็นคนอื่นคงอวยพรไปละ
แต่เราแค่ผูกแขนก็ดีแค่ไหนละนะ55 เราผูกเสร็จละหันหลังไปเจอ
กลับแฟนเขา รุ่นพี่ที่ขาว สวย หมวยอะ พี่เขาถือทั้งดอกไม้ ตุ้กตา
เขาเดินเข้ามาผูกแขนให้คนที่เราชอบ คนที่เราชอบก็ยิ้มไม่หุบเลยอะ
ตอนแรกนึกว่าเขายิ้มให้เรา แต่มันไม่ใช่อะเนอะ55 เจ็บแต่ยังจะชอบ
#แบบไหนที่ดีกว่า แบบที่เป็นคนใหม่ที่เข้มแข็งหรือแบบที่เป็นยัยขี้แพ้
เดี๋ยวเรามาเล่าประสบการณ์ชั้นมัธยมให้ฟังนะ ให้คำปรึกษาหน่อยนะคะ
ควรทำยังไงกับเรื่องทั้งหมดนี้
เรามีแค่แม่เพราะพ่ออย่ากับแม่แล้วไปมีครอบครัวใหม่หลายครอบครัว
พ่ออย่ากับแม่ตอนเรา2ขวบและแม่ก็ต้องทำงานเลี้ยงเราคนเดียว
แม่เลยเอาเราไปฝากไว้กับลุงกับป้าเขาก็เลี้ยงเรามาตั้งแต่ตอนนั้น
แล้วแม่ก็ลงไปทำงานที่กรุงเทพ กลับมาหาเราปีละครั้งหรือ2ปีครั้ง
สมัยเราประถมลุงเราเป็นผู้ใหญ่บ้านเราก็เลยชอบเป็นหัวหน้าแก็งค์เด็กๆ
ตอนนั้นเรามีนิสัยต่อล้อต่อเถียงชอบขู่ทำร้ายคนอื่น55
แต่เราก็ไม่เคยทำจริงหรอก ก็มีแค่อุบัติเหตุที่เราขว้างขวดแก้ว
ไปโดนหัวน้องข้างบ้านแตกเย็บ6เข็มตั้งแต่ตอนนั้นลุงเราก็ดุด่าเราทุกวัน
ว่าทำไมชอบทำนิสัยเป็นใหญ่ ชอบขู่คนนั้นคนนี้แล้วลุงก็ตีเราแทบทุกวัน
ทั้งๆที่เราไม่ได้ตั้งใจทำ แต่คนที่เห็นเหตุการณ์บอกว่าเราตั้งใจ
พอเราเริ่มขึ้นป.4เพื่อนเริ่มแกล้งเอาของไปซ่อน เอาการบ้านเราไปซ่อน
จนเราโดนครูด่า พอขึ้นป.5เพื่อนก็เริ่มแกล้งเราอีก
เพราะเห็นว่าเราไม่ตอบโต้ ก็เริ่มเปิดกระโปง จับหน้าอก
เอากางเกงพละไปซ่อน เราโดนทุกวัน วันไหนเราฟ้องครู
ก็โดนด่าว่าขี้ฟ้อง จนมีวันนึงเราโดนแทบจะทั้งห้องแกล้ง
ทั้งด่า เยาะเย้ย มันเป็นคำด่าที่แรงมากจนเราไปนอนร้องไห้หลังห้อง
ครูก็ไม่รู้ว่าเราร้องไห้เพราะเราไม่ได้บอก
เรานอนร้องไห้จนเขาเลิกเรียนกันหมดแล้ว
แต่ก็มีเพื่อนผู้ชายในห้อง3คนลืมของ เลยมาเห็นเรานอนร้องไห้อยู่
เลยถามว่าเป็นอะไร ใครทำ ทั้งๆที่3คนนี้ก็ชอบล้อเราอยู่แล้ว
เเต่มันกลับบอกว่าเล่าให้ฟังได้มั้ย เราก็เล่าให้มันฟังทั้งหมด
พวกมันก็บอกว่าถึงจะแกล้ง แต่ก็ด่าแรงเกินไป
แล้วพวกมันก็พาเราไปหาครู เล่าเรื่องทุกอย่างให้ครูฟัง
วันต่อมาถูกเรียกเข้าห้องปกครองทั้งห้อง แล้วก็ได้บำเพ็ญประโยชน์
และแน่นอนว่าพวกนั้นคงโกรธและไม่ยอมเลิกแกล้งต่อไปแน่ๆ
พอขึ้นป.6เราก็ไปเผอิญไปชอบเพื่อนในห้อง และเพื่อนคนที่เราชอบนั้น
เคยล้อเรา แต่ไม่เคยด่าแรงๆ พอพวกผู้หญิงในห้องรู้ก็หาเรื่องแกล้งเรา
โดยที่เตรียมกันกับคนที่เราชอบ ว่าให้บอกเราว่าโสด
แล้ววันถัดไปจากวันนั้นเราก็เอาเงินค่าขนมเราไปให้คนที่เราชอบ
มันไม่เยอะนักหรอก ให้วันแรกเขาก็ทำดีกับเรา ไหว้ขอบคุณเรา
มันน่ารักมากเลยแหละสำหรับคนที่เราชอบอะ เราติดใจจะให้เขาอีก
ในวันถัดมา เราก็ให้เขาอีก พร้อมแนบเงินไปกับกระดาษที่เราเขียน
ไว้ว่า "ชอบนะ ถึงไม่ชอบก็ก็เถอะ" เขาเดินมาเอา
แล้วก็ไปนั่งอ่านที่โต๊ะ แล้วก็หันมามองหน้าเรา แล้วเขาก็โยนกระดาษทิ้ง
เขาเอาเงินเก็บใส่กระเป๋าแล้วเดินออกจากห้องไปหน้าตาเฉย
เราเริ่มรู้สึกว่ามันไร้ค่ามากเลย เลยคิดว่าจะให้เขาอีกครั้งนึง
เป็นครั้งสุดท้าย วันต่อมา เราเอาให้เขามากกว่าทุกวันพร้อมเขียนลงในกระดาษ ครั้งนี้เราเขียนว่า "กูจะชอบ อยู่อย่างนี้ทุกวันนะ"
แต่ครั้งนี้มันมาเอาเงินกระเราแต่มันทิ้งกระดาษไปทั้งๆที่ยังไม่ได้เปิดอ่านเลยด้วยซ้ำ มันน่าเสียใจเนอะ55 แต่ก็จะชอบมันอยู่ดีแหละ
วันถัดมา เพื่อนอยากช่วยเราให้ได้คุยกับคนที่เราชอบ
ในขณะคาบว่าง ที่เรากำลังนั่งดูหนังอยู่นั้น เพื่อนเราก็ตั้งใจเขียน
อะไรสักอย่าง เพื่อมันอยากให้เราคุยกับคนที่ชอบ เพื่อนคนนี้มันเตี้ย
มันน่ารักมาก เรียนเก่ง และอีกอย่างบ้านของมันก็รวยด้วยอะ แม่เป็นครู
แต่มันยังคบเราเป็นเพื่อน มันแคร์เราพอสมควรแหละถึงอยากช่วยเรา
มันเขียนกระดาษไปถามคนที่เราชอบว่า มีแฟนยังอะไรแบบนี้
ชอบใครอยู่ป่าว มันตอบกลับมาว่าไม่ เราก็ดีใจนิดๆละนะที่ตอบ
และยัยเพื่อนไม่รักดี เขียนว่าเราขอคบไปให้คนที่เราชอบอ่าน
เรารีบวิ่งไปแอบข้างหลังเพื่อนอีกคนที่อยู่หลังห้อง
พอเขาคนนั้นได้อ่านเท่านั้นแหละ เขานิ่ง เขาอึ้ง เขามองมาทางเเรา
เหมือนเขางง หรือสับสนละมั้ง ดูท่าทางเขาไม่ค่อยออก
แต่เพื่อนสนิทของคนที่เราชอบแหกปากซะลั่นเลย ว่าเราขอคบ
และกลุ่มเพื่อนผู้หญิงก็พากันหัวเราะเยาะเย้ยเรา แล้วบอกเราว่า
คนที่เราชอบเขามีแฟนแล้ว เป็นรุ่นพี่ ที่สวย ขาว หมวยมาก
เรานี้น้ำตาคลอเบ้าเลยอะ ทำไมเขากล้าพูดอะเนาะ ครูก็อยู่
เรานี่รีบวิ่งไปหารุ่นน้องที่เราสนิท ละชวนไปคุยที่ห้องสมุด
อธิบายไปร้องไห้ไป เรานี่ถึงกับโกรธมาก เก็บกดมาตั้งแต่ป.4ละนะ
หลังจากนั้นเราก็ไม่ยุ่งกับคนที่เราชอบอีกเลย
ถึงเราจะไม่ยุ่งก็ใช่ว่าเราจะเลิกชอบนะ เรายังชอบเหมือนเดิมแหละ
แต่เขาเหมือนก่อกวนเราไม่เลิก ตามขอเงินเราทุกวัน แซวทุกวัน
ปกติเรานั่งห่างเขา2โต๊ะ แต่พอเลิกยุ่งกับเขาตอนนั้น
เขามานั่งข้างๆเรา และเขาชอบแกล้งโง่มาถามนั่นถามนี่ ทุกวัน
จนมาถึงวันปัจฉิมเราดีใจที่เรื่องเลวร้ายจะจบสักที
เพราะจะได้ไปเรียนที่ใหม่ จะได้เปลี่ยนตัวเองเป็นคนใหม่
วันนั้นเราดีใจมากเลยเดินไปผูกแขนให้คนที่เราชอบ
เขาก็ยิ้ม แล้วมองมา เป็นคนอื่นคงอวยพรไปละ
แต่เราแค่ผูกแขนก็ดีแค่ไหนละนะ55 เราผูกเสร็จละหันหลังไปเจอ
กลับแฟนเขา รุ่นพี่ที่ขาว สวย หมวยอะ พี่เขาถือทั้งดอกไม้ ตุ้กตา
เขาเดินเข้ามาผูกแขนให้คนที่เราชอบ คนที่เราชอบก็ยิ้มไม่หุบเลยอะ
ตอนแรกนึกว่าเขายิ้มให้เรา แต่มันไม่ใช่อะเนอะ55 เจ็บแต่ยังจะชอบ
#แบบไหนที่ดีกว่า แบบที่เป็นคนใหม่ที่เข้มแข็งหรือแบบที่เป็นยัยขี้แพ้
เดี๋ยวเรามาเล่าประสบการณ์ชั้นมัธยมให้ฟังนะ ให้คำปรึกษาหน่อยนะคะ