ดับไฟโทสะ โกรธ พยาบาท ได้อย่างไร

ดับไฟโทสะ โกรธ พยาบาทได้อย่างไร
ปกติ เราเป็นคนมีน้ำใจและเมตตาขี้สงสาร แต่มีคนๆหนึ่งที่เราเคยโกรธมาก ความโกรธ ทำให้เราทำสิ่งที่ไม่เคยทำ แย่ๆทั้งนั้น เราไม่เคยคิดสาปแช่งให้ใคร ชิป...ห นี่คือครั้งแรก โกรธมาก 
เราทุกข์เพราะไฟโทสะอยู่ 10 เดือน ตกนรกทั้งเป็น ตอนนี้ดีขึ้นบ้างเพราะ ทำกรรมฐาน และสวดมนต์ 
เราถามตัวเองว่าจริงๆแล้วเราเกลียจคนๆนั้นหรอ ถ้าเขาหายนะจริงๆ เราดีใจหรอ คำตอบคือ ไม่ ! จริงๆเราไม่ได้อยากให้ใครหายนะ เราอยากให้เขามีความสุข
สุดท้าย เรา คิดว่า อภัยให้เขา อโหสิ เราไม่อะไรกับเขาแล้ว แต่ ไม่รู้ทำไม ณ ตอนนี้ เรารู้ว่า จริงๆสิ่งที่เราสู้รบ ตบมือ อยู่ ไม่ใช่ คนที่เราโกรธ แต่ คือ ความโกรธในตัวเรา ที่มันไม่ยอมหยุด
ณ ตอนนี้นะคะ คือ ทุกๆวัน ความโกรธจะทำงาน เผาใจเราตลอด (ทั้งๆที่เราอภัยให้คนนั้นแล้ว) เราถามตัวเองว่าโกรธอะไร หยุดได้แล้ว แต่ความโกรธไม่หยุดเลยคะ ตั้งแต่ตื่น ... มันจะปรุงสัญญา ให้เรา โกรธ ตั้งแต่ลืมตา 
เราจะรู้สึกผ่อนคลายบ้าง คือ หลัง นั่งสมาธิ แต่ในช่วงนั่งสมาธิสวดมนต์นี่ คือ ช่วงเวลาที่ รบ กับ ความโกรธ แบบเต็มกำลัง เหนื่อยมาก กับการ ดู ความโกรธ เวลาสวดมนต์ จะโกรธ จนร้องไห้ เวลานั่งสมาธิ ก็นั่งดูมัน เกิด ดับเกิดดับ วนอยุ่แบบนั้น เหนื่อยคะ เหนื่อยมาก
ได้แต่ ก้ม กราบเท้าพระพุทธรูป อ้อนวอน ขอให้ หลุดพ้น จากไฟโทสะ 
เราไม่เข้าใจ.. แม้แต่ตัวเอง .. ก่อนหน้านี้ อาจจะแยกไม่ออก แต่ตอนนี้ เห็นชัดเจน ว่า อภัยได้แล้ว แต่ ความโกรธยังพยายามทำงาน มันเหมือนกับเราโกรธ แต่เราไม่รุ้โกรธอะไร ตัวเรามันไม่ยอมให้เราทิ้งความโกรธ อภัย และ ไม่คิดแค้นเคืองคนๆนั้นแล้ว แต่ จิตพยายาม ปรุง แต่ง ให้ พยาบาท ไม่ยอมให้ปล้อย อยู่ตลอดเวลา เล่นตั้งแต่ ตื่น ยัง หลับเลยคะ 
ขอโทษคะ ไม่รุ้จะอธิบายยังไง
เจริญเมตตา เราก็ทำ กรรมฐานก็ทำทุกวัน วันละ 2 ชม ตลอดเวลา พยายาม ดูจิต อยู่กับพุธโธ 
เวลาที่มันเกิดเรารู้เร็วคะ ว่ามันเกิด แค่เราเหนื่อย ที่มันเกิดบ่อย 
เราอธิบายไม่ถุกจิงๆ เหมือนมันพยายามลากเราลงนรก ไม่ยอมให้ พ้นจากนรกเลยคะ ทั้งๆที่ มือ ข้างหนึ่ง ยื้นออกมาแล้ว พอจะหลุดๆ มันก็ดึงกลับลงนรกไปอีก