สวัสดีค่ะ เราอายุ16ปีนี้ เราเป็นลูกสาวคนสุดท้องของบ้านเรามักจะมีนิสัยที่เด่นชัดอยู่เสมอคือเราเป็นคนร่าเริง คอยเป็นรอยยิ้มให้คนในครอบครัวมาโดยตลอด ตอนเราอายุ14 เราเริ่มรู้สึกเบื่อกับทุกอย่างที่เราเจอ เราเหนื่อยกับอะไรง่ายๆมาโดยตลอด เราเติบโตมาในครอบครัวที่ดูมีความพร้อมทุกๆอย่างในสายตาคนรอบข้าง เขาบอกว่าเราโชคดีที่เราได้เกิดมาอยู่ในครอบครัวนี้ เราก็เคยรู้สึกนะคะว่าเราโชคดีจัง แต่พ่อแม่เราทะเลาะกันบ่อยมากตั้งแต่เล็กจนโตเราได้ยินเสียงเขาทะเลาะกันมาตลอด เขาลงไม้ลงมือกันเสมอ แต่พอเขาทะเลาะกันเสร็จเขาจะมาลูบหัวเราแล้วบอกว่าพ่อขอโทษนะลูก ช่วยพ่อนะ มันเป็นคำขอที่เราได้เจอมันมาตลอด3ปี เพราะแม่จะกลับไปอยู่กับยาย เราโดนแม่พาหนีออกจากบ้านตั้งแต่อายุ10ขวบ โดยทิ้งพี่สาวไว้กับน้า เรารับรู้ทุกอย่างในครอบครัวตั้งแต่ยังเล็ก พ่อตามมาง้อแม่ที่ต่างจังหวัดทุกครั้ง เราก็ดีใจที่พ่อแม่คืนดีกันแต่มันก็เกิดเหตุการณ์แบบนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนเราอายุ14 พ่อแม่เราทะเลาะกันอย่างหนักแม่พยายามฆ่าตัวตายมาตลอด แม่กินยานอนหลับเกินขนาด พ่อก็พาไปส่งโรงพยาบาล เรากับพี่ทำหน้าที่เฝ้าแม่ตลอดจนแม่ออกจากโรงพยาบาล จนถึงวันเกิดเรา เรามีความสุขมากเพราะพ่อแม่พาไปรับแมวมาเลี้ยง เรามีความสุขมากเลยค่ะ แต่อยู่ดีๆความสุขเราก็หายไปหมด เพราะถัดจากนั้นไม่กี่วัน พ่อแม่เราจะทำการหย่ากัน โลกเราเหมือนมันพังลงมาทั้งใบโลกที่เราคิดว่าจะได้รับความรักจากคนในครอบครัว โลกที่เคยคิดไว้ว่าจะไปเที่ยวกับครอบครัว มันพังหมดเลย ตอนนั้นเราเรียนอยู่ม.2 เราต้องย้ายรร. เราเสียเพื่อน เสียการเรียน เราเข้ารร.ใหม่ตอนกลางเทอม มันเหมือนทุกจะไปได้สวยแต่เปล่าเลย เราหลอกตัวเองว่าทุกอย่างมันดี ทุกครั้งที้เราเจอญาติเขาจะถามเราว่าคิดถึงพ่อรึเปล่า เราตอบไม่ได้ มันตันไปหมดทุกอย่าง พอจบม.2ในรร.ใหม่เรารู้สึกโล่งมากเลยค่ะ เราคิดว่าเรากำลังจะกลับมามีความสุขได้แล้ว แต่ระหว่างปิดภาคเรียนเราเริ่มรู้สึกแย่กับตัวเอง เราทำร้ายตัวเองมากขึ้น เราเก็บเงียบไว้ตลอด เราเหนื่อย เราเหนื่อยกับทุกอย่าง เราตั้งคำถามกับตัวเองว่าเรามีชีวิตอยู่เพื่ออะไร มันไม่ควรเป็นคำถามของเด็กอายุ14หรอก เรารู้ค่ะ แต่ที่ผ่านมาเราแสร้งทำเป็นว่ามีความสุขมาตลอด เราโดนลูกพี่ลูกน้องด่าว่าเราเป็นโรคจิต ทำร้ายตัวเอง เพราะญาติเห็นรอยกรีดข้อมือ และพี่สาวเราเขาก็ว่าเราเหมือนกันเขาบอกว่าเราโรคจิต แม่บอกว่าทำไมเราไม่เหมือนลูกคนอื่นสักที ปิดเทอมครั้งนั้นเป็นปิดเทอมที่แย่ที่สุดในชีวิตเราเลย จนขึ้นม.3 เราพยุงตัวเองให้เรียนจบม.3 แต่เปิดเทอมได้ไม่นานเราก็ไม่อยากไปรร.อีกแล้ว เราโดนเพื่อนในกลุ่มบุลลี่ เราเหนื่อยมากเลยค่ะ เราไม่ไปรร.ติดต่อกันหนึ่งสัปดาห์เรา เรารู้สึกแย่กับตัวเองตลอดเวลา จนมันหนักขึ้นมากเรื่อยๆเรารู้สึกว่าถ้าเราตาย ทุกอย่างมันคงจะดี เรากินยานอนหลับ15เม็ด เราหลับไปหนึ่งวัน เราตื่นมาในห้องของเรา เรากอดตัวเอง มันแย่มากเลย เรารู้สึกไม่มีใครเลย ตอนนั้นเราเสียใจทำไมเราไม่ตายไปสักที เราเหนื่อยกับการมีชีวิตอยู่ เราดรอปเรียนตอนม.3เป็นความคิดที่โง่เง่ามากเลยใช่มั้ยคะ แต่เราเรียนไม่ไหวค่ะ เราทำอะไรไม่ไหวอีกแล้ว เราฝันเห็นตัวเองตายอยู่บ่อยๆ เราฝันเห็นพ่อแม่ทะเลาะกัน เราฝันเห็นตอนพ่อดึงเราออกมาจากห้องครัวเพื่อที่จะได้กินข้าวกันแค่สามคน พ่อ แม่ พี่สาว เราร้องไห้หน้าประตู เราขอให้เขาเปิดให้เราเข้าไป เราไม่มีใครเลย จนหมด1ปีในการดรอปเรียน เราขอให้แม่พาเราไปพบจิตแพทย์คำแรกที่แม่พูดคือโรงบาลบ้าเหรอ เราเสียใจเราร้องไห้หนักมากๆ มันเป็นคำขอที่เราใช้เวลานาามากที่จะกล้าขอเขาให้พาไป เรากลัว เรากลัวเขามองว่าเราบ้าโรคจิต เราเก็บตัวเงียบๆคนเดียวตลอดเวลา เรากลัวผู้คน เรามักจะใจสั่นและเกิดอาการแพนิคเวลาเจอคน เรากลัว จนแม่ยอมพาเราไปหาจิตแพทย์ หมอบอกเราเป็นโรคเครียดหมอให้ยามาทาน เป็นยานอนหลับและยาต้านเศร้า เราเหนื่อยมากเลย เราเหนื่อยกับการใช้ชีวิตแบบนี้ เราอยากตาย เราไม่มีสิ่งที่อยากจะทำอีกแล้ว เราอยากจะหายไปจากทุกคน เราเคยฝันอยากเรียนสูงๆ แต่เราก็ทิ้งฝันมันเพราะตัวเอง ขอบคุณนะคะ ที่อ่านมาถึงตรงนี้ คนที่ยังมีชีวิตอยู่ขอให้ใช้ชีวิตอย่างดีนะคะ
โรคพรากทุกอย่างไปจากฉัน