ขอคำปรึกษาจากชาวพันทิปหน่อยค่ะ เกี่ยวกับคำมั่นในอดีตของเด็กน้อยคนหนึ่ง (แท็กห้องผิดขออภัย)

เกริ่นเรื่องก่อนเลยนะคะ คือเมื่อสมัยตอนที่จขกท.อยู่ป.5 เป็นช่วงที่ชีวิตมีการเปลี่ยนแปลงค่ะ ก่อนหน้านี้ก็คือเป็นเด็กน้อยคนนึงที่วันๆก็เล่นดินเล่นทราย ปั่นจักรยานเล่นแถวๆบ้าน มีญาติที่อยู่บ้านใกล้กันเป็นเพื่อนเล่น2คน สนุกสนานตามวัย พ่อแม่ทำอาชีพทำสวนผลไม้และตัดยางค่ะ จนกระทั่งวันหนึ่งแม่ของเราหาช่องทางการค้าขายเพิ่มขึ้นมา เริ่มแรกคือเปิดร้านขายของชำเล็กๆที่ถนนใหญ่ค่ะ ไปเช่าที่เขา ขยับขยายไปเรื่อยๆเป็นร้านของฝากและผลไม้ ก็ดีบ้างแย่บ้างตามเทศกาล แต่ประเด็นมันอยู่ตรงที่ เราไม่มีความสุขเลยค่ะ ณ ตอนนั้นคือก็เด็กมากอ่ะนะ ไม่ชอบงานนี้เอาซะเลยเพราะหลังเลิกเรียนคือเราก็ต้องไปร้านทุกวัน ปิดร้าน1-2ทุ่ม เท่ากับว่า เวลาแต่ละวันหมดไปกับการอยู่ร้าน อิสระคืออะไร เราแทบจะไม่ให้ความร่วมมือในการช่วยขาย แต่ถ้าเค้าใช้เราก็ทำ ไม่เคยพูดออกมาสักคำว่าไม่ชอบ มีแต่พูดกับตัวเองคนเดียว สิ่งที่เกิดขึ้นคือ เราชอบพูดว่า “สาบานว่าโตไปจะไม่ทำอาชีพใดๆที่เกี่ยวกับการขายของทั้งนั้น ถ้าทำก็ขอให้ขายไม่ได้” อะไรประมาณนั้น พูดบ่อย ย้ำกับตัวเองบ่อย ประกอบกับคนในบ้านก็เล่าเรื่องงานประจำว่าไม่ดีอย่างนู้นอย่างนี้ เราก็ดันสาบานอีกว่า “สาบานว่าโตไปจำไม่ทำงานประจำ” พูดบ่อยอีกเช่นเคย ซึ่งเราเองก็จำไม่ได้แล้วว่าเราพูดที่ไหน เมื่อไหร่ กับสิ่งศักสิทธิ์ไปบ้างรึป่าว เราก็จำไม่ได้  จนตอนนี้อยู่ปี4ละ ก็ยังไม่ได้ชอบงานขายของนี้นะ แต่ไม่ได้แอนตี้เท่าเมื่อก่อน ถ้าขายที่ร้านแม่แบบช่วยขายไรนี้ก็ขายได้ปกตินะ เปิดใจขึ้นบ้าง แต่คงไม่เอามาทำเป็นอาชีพของตัวเอง สิ่งที่เกิดขึ้นคือ เมื่อไม่นานมานี้เรากับพี่สาวตกลงที่จะทำแบรนด์เสื้อผ้าร่วมกัน มีหน้าร้านอยู่ที่ห้างแห่งหนึ่งรวมทั้งขายออนไลน์ด้วย ก็ยังคงขายไม่ได้เลย ไม่ได้แบบพี่เรายังไม่น้อยตัว แต่เราโพสคือขายไม่ได้เลย ทั้งที่ก็ไม่ได้ขายแพงอะไรมากมาย สินค้าก็น่าสนใจ รวมทั้งช่วงนี้แถวบ้านเราจะมีกลุ่มเฟซบุกที่เขาขายของกินในช่วงโควิท ส่งถึงบ้าน อะไรประมาณนี้ เราก็เลยลองโพสบ้าง ขายไม่ได้เลย ก็เลยลองขายอย่างอื่น ก็ขายไม่ได้ เราก็เลยคิดว่า น่าจะเป็นผลมาจากคำพูดของเราเมื่อสมัยยังเป็นเด็ก คำสาบานสัญญาตามประสาของคนเป็นเด็ก ตอนนี้เราก็ฉุกคิด ถ้าขายของก็ไม่ทำ งานประจำก็ไม่ทำ หรืออื่นๆอะไรนักก็ไม่รู้ที่ลั่นวาจาออกไป แล้วจะทำอะไรได้?