เลิกกันไป 1 ปี 3 เดือนเเต่ยังรักเขาอยู่ เราควรทำยังไงดีครับ

สวัสดีครับ ผมขอเกริ่นก่อนเลยนะครับว่านี่เป็นกระทู้เเรกสำหรับผม อาจจะเขียนผิดบ้าง ใช้คำผิดบ้างผอขออภัยทุกท่านที่เข้ามาอ่านไว้ตรงนี้ด้วยนะครับ

       เรื่องราวของผมเริ่มขึ้นตั้งเเต่ผมเข้ามหาวิทยาลัยครับ ผมได้เจอพี่คนนึงครับเขาเป็นบัณฑิตที่เพิ่งจะจบปี 4 ครับ พี่เขามาร่วมงานวัน First impression พูดง่าย ๆ คือเป็นวันเเรกที่เจอพี่คนนั้นครับ เขาเป็นพี่คณะของผมเอง ด้วยความที่ผมเป็นเด็กปี 1 ตอนนั้นผมก็คุ้นหน้าเเละเจอพี่เขาในวันที่คณะมีกิจกรรมอยู่บ่อย ๆ ครั้งครับ เพราะพี่เขาเป็นคนค่อนข้างทำกิจกรรมตั้งเเต่สมัยเขาเรียนอยู่ครับ วันเเรกที่เจอกันเราก็ได้คุยกันพลาง ๆ ตามปะสาพี่น้องคณะเดียวกันครับ ก่อนสันทนาการอำลา ผมจำได้ว่าพี่เขาดึงเเขนผมออกไปเต้นด้วยครับ ตั้งเเต่วันเเรกผมก็พอจำเขาได้ว่าเขาคือพี่คณะครับ

        หลังจากนั้นไม่นานประมาณกลางเทอม 1 ของ ปี 1 พี่เขาก็ฟอลไอจีผมมาครับ มาทักถามเรื่องเรียนเป็นยังไง อะไรประมาณนี้ครับ ผมก็ตอบตามปกติ ตอนเเรก ๆก็คุยกันตามประสาพี่น้องครับ ตอนนั้นผมไม่ค่อยกล้าคุย เพราะไม่ได้สนิทกัน พี่เขาถามอะไรผมก็ตอบเเค่นั้นเลยครับ พอมาถึงช่วงรับปริญญาพี่เขา ผมก็ซื้อดอกไม้ให้พี่เค้าครับ ตอนนั้นผมยอมรับเลยครับว่าผมชอบพี่เขา ซึ่งผมก็ไม่เเน่ใจตัวเอวครับว่าไปชอบเขาตั้งเเต่เมื่อไหร่ เเค่ผมก็มานึก ๆ ดูเเล้ว มันคงไปไม่ได้อะครับ เพราะผมคิดว่าพี่เขาเป็นผู้ชายเเท้ครับ (เรื่องของผมเป็นชายรักชายนะครับ) พอวันรับปริญญาเสร็จตอนเย็น ๆ ผมก็ส่งรูปที่ถ่ายด้วยกันไปให้พี่เขาครับ เป็นรูปจากในมือถือผมเอง พี่เค้าก็ส่งภาพจากในกล้องมาให้ผมครับ ตอนนั้นจำได้ว่าผมเเอดไลน์พี่เค้าไว้ตั้งเเต่ตอนกลางวัน วันนนั้นก็ไม่ได้คุยอะไรกันมากครับ พี่เค้าเเค่บอกว่า ขอโทษที่ไม่ได้คุยด้วย พี่เขายุ่ง ๆ อะไรประมาณนี้อะครับ จนวันนั้นผ่านไป ผมก็มานั่งตัดพ้อกับตัวเอง คิดมาตลอดว่าเออเราไม่เหมาะสมกับเขาสักกะอย่าง อีกอย่างเขาก็เป็นผู้ชาย คงไม่มีอะไรเป็นไปได้สำหรับผมตอนนั้น

      จนกระทั่งช่วงสอบไฟนอลของปี 1 เทอม 1 ครับ เสียงไลน์เด้งขึ้นมาว่า “อ่านหนังสือถึงไหนเเล้ว” ใช่ครับไลน์พี่คนนั้นเลยครับ ผมตื่นเต้นมากจนไม่กล้าเปิดเข้าไปอ่าน ผมจำได้ว่าผมไม่เข้าไปอ่านจนผมสอบเสร็จทุกตัวเเล้วค่อยตอบพี่เขาครับ ตอนนั้นเครียดเรื่องเรียนมากครับ ไฟนอลครั้งเเรกกับชีวิตมหาลัย ซึ่งบอกเพิ่มเติมตรงนี้นะครับ ว่าผมเป็นคนที่เรียนไม่เก่งเลย ที่ท้าย ๆของคณะเลยครับ

       ช่วงนั้นเป็นช่วง ธันวา ปี 61 ครับ ผมก็มีคุยมีรีพายสตอรี่ไอจีกับพี่คนนั้นบ้าง คุยกันมาเรื่อย ๆครับ เรื่องทั่วไปครับ ตอนนั้นผมไม่ได้สงสัยอะไรเลยครับ คิดว่าคุยกันเป็นพี่น้อง เเต่ในใจผม ผมรู้ตัวเองนะครับว่าชอบพี่เขา ผมชอบเพ้อลงไอจีให้พี่เขารีพายสตอรี่มาเพื่อให้เราได้คุยกันครับ ผมดีใจทุกครั้งที่พี่เค้ารีพายกลับมาครับ ก็คุยกันมาเรื่อย ๆ จนกระทั่งวันหนึ่งครับ

        ที่พี่เค้าถามว่าผมชอบใคร ผมก็เลยเหมือนตอบไปว่าชอบพี่เขาครับ ตอนนั้นพี่เขาไปกาญจนบุรีนะครับ เราคุยกันผ่านไอจีตลอด พี่เขาเลยตอบผมว่า “ลองดูมั้ย ถ้าไม่ใช่ค่อยว่ากันอีกที” วันนั้นผมเขินมากครับ เข้วงตุ้กตาตาหลุดไปตัวนีงเลยครับ ใช่ครับเราตกลงคบกันครับ วันนั้นความรั้สึกของผมคือ เฮ้ยเป็นไปได้อ่อว่ะ อะไรอย่างงี้ได้เเต่พิมบอกเขาว่าอยากกอดดดดเขามมากครับ

       จนเขากลับมาเราเจอกันที่งานกีฬาที่มอครับ เขามาดูกิจกรรมคนะเช่นเคย ผมก็อยู่ครับเเต่ตอนนั้นเเสดงออกไม่ได้ เพราะกลัวคนรู้ครับ ( เราไม่ได้เปิดเผย) พี่เขาซื้อขนมเจลลี่มาฝากผมครับ ผมดีใจจริง ครับวันนั้น เเล้วก็มีจังหวะนึงที่ผมได้สติกเกอร์รูปหัวใจที่เขาติดกันวันวาเลนไทน์หนะครับ ผมจูงมือพี่เขาเข้ามาหลบมุมห้องน้ำ พร้อมกับติดให้พี่เขาที่ตรงฝั่งด้านหัวใจ บอกเขาไว้ว่าให้เเล้วนะหัวใจหนะ (หมายถึงให้เเค่พี่เขาอะครับ จนทึกวันนี้ก็ยังเป็นพี่เขาอยู่ ) เพื่อนๆทุกคนอย่าบอกผมน้ำเน่านะครับ พอผมย้อนคิดผมอยากจะทำให้เขารู้ว่าผมรักเขามากกว่านี้ด้วยซ้ำครับ พอกีฬาที่มหาลัยเสร็จ เราไปกินข้าวด้วยกันตอนเที่ยงตี 1 ครับ มันเเฮปปี้มากครับทุกครับ ผมเขินเเบบบอกไม่ถูกครับ เเล้วต่างคนก็ต่างขึ้นรถเเท้กซี่กลับบ้านครับ พี่เค้าเรียกรถให้ผมก่อนครับ ระหว่างทางเราก็คุยโทรศัพท์กันครับ

      เรื่องราวทุกอย่างขอผมประมาณนี้ครับ จนมาวันนึงครับ ผมทะเลาะกับพี่เค้า เหมือนเรื่องว่าหลังจากนั้นเราไม่ค่อยได้เจอกัน ไม่ได้คุยกัน เเล้วเขาบอกผมว่า “พี่ยังรักนะ ไม่ไดบอกว่าไม่รัก เเต่คิดว่าไม่เวริกเเล้ว “ ผมพยายามรั้งพี่เค้าไว้นะครับ จนท้ายที่สุด เราเลิกกันครับ

        หลังจากนั้นผมรุ้สึกว่าพี่เค้าไม่ได้มาดูสตอรี่ไอจีผม เค้าไม่ได้อันฟอลผมนะครับ เเต่เหมือนเขากดซ่อนสตอรี่ผม จนผมเองเป็นฝ่ายอันฟอลโลเขาครับ เพราะผมไม่เห็นความเคลื่อนไหวขอวพี่เขาเลย 1ปีเต็ม ๆ ที่ไม่เห็นความเคลื่อนไหวของกันเเละกัน มีบ้างที่ผมทักไปเเฮปปี้เบริดเดย์วันเกิดเขาตอน กันยาปีที่เเล้ว เราไม่ได้ติดต่อกันปีกว่า ๆ ครับ

      ผมเจอเขาหลังจากที่เลิกกันไปตัวเป็น ๆ ครั้งเเรกตอนรับปริญญาที่มออีกที่ครับ ผมต้องทำเป็นมองไม่เห็นเเล้วเดินผ่านเขาไปเป็นคนเเปลกหน้า ความรู้สึกเจ็บเลยครับ ผมยอมรับว่าผมลืมเขาไม่ได้ เเต่ก็ไม่กล้าพูดกับเขาครับ


       จน มีนา เมษา ที่ผ่านมาผมไปฟอลไอจีเขาครับ เขาก็ฟอลกลับ เรามีคุยกันมั้ง พี่เขาก็ทักมาเรื่องเรียนครั้งนึงครับ ส่วนใหญ่มีเเค่ผมทักไป บอกเจาไปตรง ๆ ว่าคิดถึงเลยครับ เขาก็คุยกับผมปกติ ผมบอกเขาทุกอย่างครับ ว่าเสียดายที่ตอนนั้นผมรั้งเขาไว้ไม่ได้ ก็คุย ๆห่าง ๆกันครับ มันไม่สนิทใจนักนะครับ จน พ.ค.ที่ผ่านมานี้ไม่ถึงสัปดาห์วันเกิดผมครับ ใช่ครับเขาทักมาเเฮปปี้เบริดเดย์ผม ผมก็คุย ๆครับ ผมกะจะโทรหาเขาตอนใกล้ ๆ เที่ยงคืน เเต่ผมหลับไปตอน 5 ทุ่มกว่า ๆ วันนี้เลยไม่ได้โทรครับ

       ผมมาโทรหาเขาตอนคืนถัดมา ตอน 5 ทุ่มเที่ยงคืนครับ ผมรู้ว่าเขานอนดึก 1ปี 3 เดือนที่เลิกกัน ผมไม่ได้ยินเสียงเขาเเบบที่วันนั้นผมได้ยิน มันเป็น 14 นาทีที่ผมมีความสุขมากครับ มันเป็นอารมณ์ที่ไม่เคยเปลี่ยนเลยครับ ที่ผ่านมาเเม้จะเบิกกันผมเพ้อหาเขาในทวิตเตอร์ตลอด อัพรูปถ่ายเดิม ๆ คิดถึงเขาเเทบจะทุกวัน เเต่ก็ปล่อยเวลามาตั้งปีกว่า ๆ


       ผมอยากจะถามพี่ ๆ เพื่อน ๆ ในพันทิปครับ ว่าผมควรทำยังไงดีครับ ผมบอกตรงนี้นะครับว่าผมรักเขาอยู่ เเต่ผมก็ยังไม่ค่อยพร้อมที่จะกลับไปครับ ผมอยากเป็นคนที่ดีกว่านี้ เรียนให้เก่งกว่านี้ พัฒนาตัวเองอะครับ เพราะพี่เขา ปัจจุบันเรียน ป.โท ที่มหาลัยเเห่งนึงอะ ผมโคตรกลัวว่าตัวเองไม่เหมาะกับเขาเลยครับ มันเป็นความรู้สึกที่ทรมาน ผมจึงอยากขอคำปรึกษาเพื่อน ๆ พี่ ครับ

ท้ายที่สุดผมขอขอบคุณทุกท่านที่ผ่านเข้ามาอ่านกระทู้ของผมจนถึงตรงนี้ ขอบคุณมาก ๆครับ <3