ตามหัวข้อครับ แม่ของผมเป็นคนดุๆ ใจร้อน อารมณ์ร้ายและปากร้ายพอสมควร ในกรณีนี้หมายถึงแม่มักจะอารมณ์เสียและตะโกนใส่ทุกคนจนเป็นปกติ
เวลาผมทำอะไรพลาด แม่ชอบซ้ำเติมหรือดุทันที แต่เวลาผมทำอะไรสำเร็จ แม่กลับไม่เคยชมผมเลย
บางครั้งแค่เรื่องเล็กๆน้อย อย่างเช่น การตัดสินใจของผมในบางเรื่องไม่ตรงกับแม่ แม่จะรู้สึกขัดใจและด่าผมตลอด
ซึ่งทุกคนในบ้านรู้นิสัยด้านนี้ของแม่ดี แต่ทุกคนเลือกที่จะยอมเป็นฝ่ายโดนแม่ด่า ผมที่พยายามอธิบายเหตุผลของตัวเอง ว่าทำไมถึงทำแบบนั้น หรือพยายามพูดในสิ่งที่ตัวเองคิดเพื่อแสดงความคิดเห็น แม่จะด่าว่าผมเป็นคนชอบเถียงครับ
ใจจริงคือผมแค่อยากให้แม่ฟังผมบ้างเท่านั้นเองแหละครับ
พ่อของผมบอกว่า ให้ทนไป เพราะยังไงแม่ก็คือแม่ ผมเข้าใจดี
.
.
.
เรื่องที่อยากเล่าคือ มีวันนึงเพราะทะเลาะกับแม่เรื่องไร้สาระทั่วไป ซึ่งเกิดจากความเอาแต่ใจของผมเอง แม่ด่าผมกลางบ้าน แต่สุดท้ายผมก็ยอมขอโทษแม่ทุกอย่างครับ
แต่แม่ยังด่าผมต่อ แม่ด่าว่า ผมเป็นคนเลว เป็นเด็กเลวทราม นิสัยแย่ที่สุด ในตอนนั้นผมน้อยใจมากเลยร้องไห้ ผมเสียใจมากที่แม่ด่าแบบนั้น เพราะเรื่องที่ผมทำไป ผมผิดจริงครับ แต่ผมไม่คิดว่าที่ขั้นต้องใช้คำว่าเลวทราม
ปกติผมอาจชอบพูดเถียงบ้าง แต่ผมเป็นคนคุมตัวเองอยู่ในกรอบได้เสมอครับ ผมไม่ใช่เด็กเกเร ไม่เคยมีเรื่องทะเลาะวิวาท ไม่ติดเหล้า ไม่เที่ยวมากเกิน จึงเกิดความสงสัยว่า ตัวผมคือเด็กที่เลวทรามเลยอย่างงั้นเหรอครับ?
พ่อกับพี่สาวของผมรีบพยายามห้ามแม่ที่ด่าผมไม่หยุด พ่อบอกแม่ว่า แม่ใช้คำแรงเกินไป และแม่ก็มีส่วนผิดที่ไม่ใจเย็นเลย
แต่แม่ผมด่าพ่อผมกลับว่า ไม่ต้องมายุ่ง ไม่ต้องเข้าข้างมัน ต่อจากนั้นไม่ว่าคนในบ้านจะพยายามบอกแม่ว่าแม่ปากร้ายเกินไป ให้แม่ใจเย็นลงยังไง แม่ก็ไม่สนใจครับ แม่ด่าทุกคน แล้วบอกว่าตัวเองไม่ใช่คนผิด
ตอนนั้นผมถอดใจมากครับ เพราะผมเคยคิดว่า นิสัยใจร้อน ปากร้ายนี้ของแม่ ถ้าทุกคนในบ้านช่วยกันเตือน มันอาจดีขึ้น แม่อาจใจเย็นลง แต่ไม่เลยครับ แม่ไม่ยอมรับเลยว่านิสัยส่วนนี้อาจทำร้ายความรู้สึกใคร
สุดท้ายเรื่องในวันนั้น จบที่ผมขอปลีกตัวออกไปปรับอารมณ์ ผมขอโทษแม่ และต้องจำใจยอมเป็นฝ่ายผิดทุกเรื่อง
แต่สิ่งที่ผมรู้สึกเจ็บปวดใจที่สุดคือ พอผมขึ้นไปปรับอารมณ์ที่ห้องตัวเอง แม่ผมตามขึ้นมาครับ แม่บอกว่าเรื่องนี้เเราทะเลาะกันสองคน ไม่ต้องดึงพ่อกับพี่มาช่วย ตอนนั้นผมตกใจและน้อยใจครับ เพราะผมไม่ได้ขอร้องให้พ่อกับพี่สาวมาเข้าข้างผมเลย แต่พวกเขาพูดเพราะอยากพูดเอง แถมพวกเขารู้นิสัยส่วนนี้ของแม่ ถึงอยากเตือนนั่นแหละครับ
พอแม่พูดแบบนั้น ผมก็ร้องไห้อีกรอบแหละครับ เห็นผมร้องไห้ แม่ยังยกเรื่องเดิมๆที่ผมขอโทษไปแล้วมาด่าผมไม่หยุด ผมก็พยายามบอกแม่ว่า ผมยอมแล้ว ยอมทุกอย่าง เพราะอยากเคลียร์แล้ว
แม่บอกให้ผมออกจากห้อง ลงไปคุยกับทุกคนตามปกติ แต่นั่นแหละครับ คนกำลังร้องไห้ จะให้ปรับอารมณ์เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมทำไม่ได้หรอก
ผมเลยบอกแม่ว่า ขอปรับอารมณ์ก่อน เดี๋ยวตามลงไป แต่แม่ก็ตะโกนใส่ผมว่า ลงไปเดี๋ยวนี้ ทำตัวให้ปกติ แม่บอกให้ผมยิ้ม ทำตัวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น หยุดทำตัวซึมถ้าเรื่องเคีลยร์แล้ว ต้องหยุดร้องไห้เดี๋ยวนี้
พูดตามตรง ตอนนั้นผมพูดอะไรไม่ออกเลยครับ ผมไม่คิดว่าแม่จะมีความคิดแบบนี้
ผมพยายามอธิบายแม่ว่า ผมกำลังร้องไห้ ผมไม่สามารถยิ้มได้ ทำตัวปกติได้ทันทีทันใดขนาดนั้น ขอเวลาแค่แปปเดียว อย่างน้อยขอผมปรับอารมณ์ตัวเองหน่อย ผมคิดนะครับว่า มันเป็นปกติของมนุษย์ที่เราต้องปรับอารมณ์ที่ยังรู้สึก เราไม่ใช่หุ่นยนต์ที่จะสั่งให้ยิ้มก็ยิ้ม สั่งให้หัวเราะก็หัวเราะได้เลย
แต่ขนาดผมบอกแแม่แบบนั้น แม่กลับด่าผมกลับมาว่า อย่าเรื่องเยอะได้มั้ย คนเราไม่มีอะไรแล้ว ก็ต้องหยุดร้องได้สิ ต้องทำตัวปกติได้เลย จะมาปรับอารมณ์ทำไม
....พูดไม่ออกครับ คือตอนนั้นผมคิดว่า มันสุดทางแล้วจริงๆครับ แม่ผมไม่เคยพยายามเข้าใจคนอื่น และไม่เคยยอมรับเรื่องผิดพลาดของตัวเอง ผมและคนในบ้านทำอะไรไม่ได้เลยครับ
หลายครั้งที่คำพูดของแม่บั่นทอนจิตใจผมมาก แต่ผมก็ให้อภัยท่านทุกครั้ง เพราะท่านเป็นแม่
แต่นั่นแหละครับ ไม่รู้ว่าทุกคนเคยมีประสบการณ์อะไรแบบนี้มั้ย ผมอยากทราบความคิดเห็นของคนอื่นๆเหมือนกันว่าเรื่องพวกนี้เป็นเรื่องปกติทั่วไปมั้ย หรือแม่ผมเป็นคนปากร้ายมากไปจริงๆ 555
แม่เป็นคนปากร้าย จนบางครั้งก็เสียความรู้สึก
เวลาผมทำอะไรพลาด แม่ชอบซ้ำเติมหรือดุทันที แต่เวลาผมทำอะไรสำเร็จ แม่กลับไม่เคยชมผมเลย
บางครั้งแค่เรื่องเล็กๆน้อย อย่างเช่น การตัดสินใจของผมในบางเรื่องไม่ตรงกับแม่ แม่จะรู้สึกขัดใจและด่าผมตลอด
ซึ่งทุกคนในบ้านรู้นิสัยด้านนี้ของแม่ดี แต่ทุกคนเลือกที่จะยอมเป็นฝ่ายโดนแม่ด่า ผมที่พยายามอธิบายเหตุผลของตัวเอง ว่าทำไมถึงทำแบบนั้น หรือพยายามพูดในสิ่งที่ตัวเองคิดเพื่อแสดงความคิดเห็น แม่จะด่าว่าผมเป็นคนชอบเถียงครับ
ใจจริงคือผมแค่อยากให้แม่ฟังผมบ้างเท่านั้นเองแหละครับ
พ่อของผมบอกว่า ให้ทนไป เพราะยังไงแม่ก็คือแม่ ผมเข้าใจดี
.
.
.
เรื่องที่อยากเล่าคือ มีวันนึงเพราะทะเลาะกับแม่เรื่องไร้สาระทั่วไป ซึ่งเกิดจากความเอาแต่ใจของผมเอง แม่ด่าผมกลางบ้าน แต่สุดท้ายผมก็ยอมขอโทษแม่ทุกอย่างครับ
แต่แม่ยังด่าผมต่อ แม่ด่าว่า ผมเป็นคนเลว เป็นเด็กเลวทราม นิสัยแย่ที่สุด ในตอนนั้นผมน้อยใจมากเลยร้องไห้ ผมเสียใจมากที่แม่ด่าแบบนั้น เพราะเรื่องที่ผมทำไป ผมผิดจริงครับ แต่ผมไม่คิดว่าที่ขั้นต้องใช้คำว่าเลวทราม
ปกติผมอาจชอบพูดเถียงบ้าง แต่ผมเป็นคนคุมตัวเองอยู่ในกรอบได้เสมอครับ ผมไม่ใช่เด็กเกเร ไม่เคยมีเรื่องทะเลาะวิวาท ไม่ติดเหล้า ไม่เที่ยวมากเกิน จึงเกิดความสงสัยว่า ตัวผมคือเด็กที่เลวทรามเลยอย่างงั้นเหรอครับ?
พ่อกับพี่สาวของผมรีบพยายามห้ามแม่ที่ด่าผมไม่หยุด พ่อบอกแม่ว่า แม่ใช้คำแรงเกินไป และแม่ก็มีส่วนผิดที่ไม่ใจเย็นเลย
แต่แม่ผมด่าพ่อผมกลับว่า ไม่ต้องมายุ่ง ไม่ต้องเข้าข้างมัน ต่อจากนั้นไม่ว่าคนในบ้านจะพยายามบอกแม่ว่าแม่ปากร้ายเกินไป ให้แม่ใจเย็นลงยังไง แม่ก็ไม่สนใจครับ แม่ด่าทุกคน แล้วบอกว่าตัวเองไม่ใช่คนผิด
ตอนนั้นผมถอดใจมากครับ เพราะผมเคยคิดว่า นิสัยใจร้อน ปากร้ายนี้ของแม่ ถ้าทุกคนในบ้านช่วยกันเตือน มันอาจดีขึ้น แม่อาจใจเย็นลง แต่ไม่เลยครับ แม่ไม่ยอมรับเลยว่านิสัยส่วนนี้อาจทำร้ายความรู้สึกใคร
สุดท้ายเรื่องในวันนั้น จบที่ผมขอปลีกตัวออกไปปรับอารมณ์ ผมขอโทษแม่ และต้องจำใจยอมเป็นฝ่ายผิดทุกเรื่อง
แต่สิ่งที่ผมรู้สึกเจ็บปวดใจที่สุดคือ พอผมขึ้นไปปรับอารมณ์ที่ห้องตัวเอง แม่ผมตามขึ้นมาครับ แม่บอกว่าเรื่องนี้เเราทะเลาะกันสองคน ไม่ต้องดึงพ่อกับพี่มาช่วย ตอนนั้นผมตกใจและน้อยใจครับ เพราะผมไม่ได้ขอร้องให้พ่อกับพี่สาวมาเข้าข้างผมเลย แต่พวกเขาพูดเพราะอยากพูดเอง แถมพวกเขารู้นิสัยส่วนนี้ของแม่ ถึงอยากเตือนนั่นแหละครับ
พอแม่พูดแบบนั้น ผมก็ร้องไห้อีกรอบแหละครับ เห็นผมร้องไห้ แม่ยังยกเรื่องเดิมๆที่ผมขอโทษไปแล้วมาด่าผมไม่หยุด ผมก็พยายามบอกแม่ว่า ผมยอมแล้ว ยอมทุกอย่าง เพราะอยากเคลียร์แล้ว
แม่บอกให้ผมออกจากห้อง ลงไปคุยกับทุกคนตามปกติ แต่นั่นแหละครับ คนกำลังร้องไห้ จะให้ปรับอารมณ์เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมทำไม่ได้หรอก
ผมเลยบอกแม่ว่า ขอปรับอารมณ์ก่อน เดี๋ยวตามลงไป แต่แม่ก็ตะโกนใส่ผมว่า ลงไปเดี๋ยวนี้ ทำตัวให้ปกติ แม่บอกให้ผมยิ้ม ทำตัวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น หยุดทำตัวซึมถ้าเรื่องเคีลยร์แล้ว ต้องหยุดร้องไห้เดี๋ยวนี้
พูดตามตรง ตอนนั้นผมพูดอะไรไม่ออกเลยครับ ผมไม่คิดว่าแม่จะมีความคิดแบบนี้
ผมพยายามอธิบายแม่ว่า ผมกำลังร้องไห้ ผมไม่สามารถยิ้มได้ ทำตัวปกติได้ทันทีทันใดขนาดนั้น ขอเวลาแค่แปปเดียว อย่างน้อยขอผมปรับอารมณ์ตัวเองหน่อย ผมคิดนะครับว่า มันเป็นปกติของมนุษย์ที่เราต้องปรับอารมณ์ที่ยังรู้สึก เราไม่ใช่หุ่นยนต์ที่จะสั่งให้ยิ้มก็ยิ้ม สั่งให้หัวเราะก็หัวเราะได้เลย
แต่ขนาดผมบอกแแม่แบบนั้น แม่กลับด่าผมกลับมาว่า อย่าเรื่องเยอะได้มั้ย คนเราไม่มีอะไรแล้ว ก็ต้องหยุดร้องได้สิ ต้องทำตัวปกติได้เลย จะมาปรับอารมณ์ทำไม
....พูดไม่ออกครับ คือตอนนั้นผมคิดว่า มันสุดทางแล้วจริงๆครับ แม่ผมไม่เคยพยายามเข้าใจคนอื่น และไม่เคยยอมรับเรื่องผิดพลาดของตัวเอง ผมและคนในบ้านทำอะไรไม่ได้เลยครับ
หลายครั้งที่คำพูดของแม่บั่นทอนจิตใจผมมาก แต่ผมก็ให้อภัยท่านทุกครั้ง เพราะท่านเป็นแม่
แต่นั่นแหละครับ ไม่รู้ว่าทุกคนเคยมีประสบการณ์อะไรแบบนี้มั้ย ผมอยากทราบความคิดเห็นของคนอื่นๆเหมือนกันว่าเรื่องพวกนี้เป็นเรื่องปกติทั่วไปมั้ย หรือแม่ผมเป็นคนปากร้ายมากไปจริงๆ 555