ผมรู้สึกหดหู่และสิ้นหวัง ผมยังมีโอกาสมั้ยครับ

สวัสดีครับ
 
ก่อนอื่นขอบอกก่อนว่าตัวผมเองเป็นฝ่ายโดนบอกเลิก และผมเองเป็นคนผิด
 
สิ่งที่ทำให้เค้าเลิกคือ โกหก
 
ใช่แล้วครับการโกหก นี่แหละที่ทำให้เลิกกัน แต่ฟังผมก่อนอย่างน้อยนะครับ
 
การโกหกครั้งแรกคือเรื่องสูบบุหรี่ ซึ่งนั่นทำให้เค้าเสียความเชื่อใจ แต่เราก็ผ่านมันมาได้ ผมตามขอคืนดีทุกอย่างทุกทาง
 
เรากลับมาดีกัน อย่าเพิ่งคิดว่าเรื่องของพวกผมมันเด็กน้อยนะครับ ผมกับเค้าต่างใกล้จะแต่งงานกันเคยวางแผนกัน บ้านซื้อกันไว้แล้วจริงๆ ผมถึงไม่รู้จะทำยังไงดี
 
การเลิกครั้งนี่เกิดจากการโกหกเหมือนเดิม แต่คือการโกหกเกี่ยวกับอดีตแฟนเก่าที่เค้าถาม
 
ผมเองก็รู้ว่าจริงๆควรบอกไปตรงๆ แต่เพราะผมไม่อยากให้เค้าต้องมาคิดมาก ผมก็เลือกที่จะโกหกบอกว่าไม่มีไม่ใช่แบบนั้น จนเค้าเค้นถามเรื่อยๆ ผมก็บอกไม่ตรงบ้าง ไม่เหมือนเดิมบ้าง มันทำให้เค้าไม่สบายใจ จนผมโอเคเราบอกหมดทุกเรื่อง แม้แต่การที่ผมไปปรึกษาแหนเก่าผมเรื่องของเค้าทั้งๆที่ผมไม่ทีอะไรเหลือกับแฟนเก่าเลย ผมก็บอกตรงๆ กลายเป็นว่าเค้ารับไม่ได้กับอดีตของผม เค้ารับไม่ได้จริงๆ ถึงขนาดที่บอกว่าต่อให้ผมไม่ได้ทำอะไรผิด ถ้ามีเรื่องผู้หญิงเข้ามาไม่ว่าเรื่องอะไรเค้าก็ไม่เอา
 
นอกจากเรื่องนี่ก็มีเรื่องอารมณ์เข้ามาเมื่อก่อนผมไม่เคยอารมณ์ร้อน แต่ผมรู้สึกกดดันและโดนต้อนเวลาที่เค้าตามถาม ซึ่งสุดท้ายมันก็เหมือนที่เล่าข้างบน
 
ตอนนี้เค้าไม่เอาถึงขนาดมาตามง้อก็ขอแจ้งความแล้ว
 
ผมรู้แค่ว่าผมทำได้แค่ปล่อยไปจริงๆแม้ว่าเราจะไม่ได้เป็นอย่างที่เค้าคิดก็ตามเพราะเราทำลายความเชื่อใจของเค้าเอง ผมยอมรับ
 
แต่มันจะมีวันมั้ยครับที่เราจะได้กลับมากันดีกันอีกครั้ง แม้ว่าการจบแบบนี้มันร้าวมากๆจริงๆ ผมอาจจะเล่าไม่หมดแต่มันร้าวมากจริงๆ และผมขอเป็นฝ่ายผิดจริงๆ แต่ผมไม่เคยแม้แต่สักครั้งที่จะไปมีนอกใจหรือรำลึกถึงแฟนเก่า ไม่ว่ายังไงผมไม่เคย
 
มันจะมีวันที่เราจะกลับมามั้ยครับ
 
ถ้าอยากรู้รายละเอียดเพิ่มเพื่อเป็นข้อคิดของคู่อื่นๆผมยินดีเล่าให้ฟังครับผม