มีเรื่องมาแชร์
คนคบกันรักกันหรือมีความสำคัญต่อกัน ถ้าเราบอกว่าอยากเจอกันไว้ล่วงหน้า ในวันนั้น หรือวันไหนซักวัน เค้าก็น่าจะวางแผนหรือเคลัยร์เวลาเพื่อปลีกตัวไปหากันใช่ไหม?
ส่วนตัวเราเราเป็นคนนึงที่นิยามความสำคัญกับสิ่งพวกนี้นะ ไม่ว่ากับน้องกับนุ่งกับเพื่อนหรือกับแฟน(ที่ตอนนี้อยากมีใจจะขาดแต่ยังไม่มี) ยกเว้นว่าจะติดธุระจำเป็น แบบว่าไปกับคนอื่น อยู่กับคนอื่น ยืมรถคนอื่นมา หรืออยู่ไกลจริงๆแบบที่ไปมาหาสู่กันไม่ได้ง่ายๆ
ที่เราเจอมามันก็ครั้งที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ มันกี่รอบกี่หนแล้วก็ไม่รู้
ล่าสุดเราบอกไว้แล้วแท้ๆว่าจะลางานได้วันที่ 8 มิย นี้
แต่คำตอบที่ได้มาจากเค้ามีแค่ว่า "ต้องดูภาระกิจ" สั้นๆ ง่ายๆ แค่นี้ เย็นชามาก
คือเราเองก็รู้ว่างานมามันเยอะแยะมากมาย
แต่บางทีเราเองก็(เอาแต่ใจ, มีคำตอบในเชิงปฏิเสธที่คาดหวัง) อยากได้คำตอบที่มันพรรณามากกว่านี้ไหม เช่น"อยากเจอ แต่ไม่รู้จะไปได้ไหม" หรือ ""ถ้าไม่ติดอะไรเดี๋ยวไปหานะ" "ถ้าวันนั้นบังเอิญไม่ว่างวันหลังเราไปกินข้าวด้วยกันไหม" ทำนองนั้น เราอยากได้ความรู้สึกที่รับรู้ได้ว่าเค้าเองก็อยากเจอเราไม่ใช่แค่เราฝ่ายเดียวที่อยากเจอเค้า
ก่อนหน้านี้มีเรื่องทำนองนี้เกิดขึ้นหลายครั้ง แต่พอเค้าพูดด้วยเหตุด้วยผลเราก็พยายามเข้าใจ จนมาถึงครั้งนี่เรารู้สึกว่ามันเป็นข้ออ้างของเค้ามากกว่าแล้วล่ะ
แล้วจะยื้อเราไว้ทำไม
พูดยื้อเราเพื่ออะไรตอนที่เราจะไปตั้งหลายครั้งหลายหน (รู้ว่ามันเป็นสิ่งที่เราเลือกเองได้ เราก็ผิดที่เราไม่ไปด้วย)
เคยปรึกษาเพื่อน เพื่อนบอกว่าบางทีมันเป็นเรื่องของวัยที่ต่างกัน เราเองก็ยังเด็ก (อายุ 23, ยังเด็ก, ก็เด็กกว่าแหละถ้าเทียบกับอีกฝ่ายที่อายุ 30) ในขณะที่เค้าอาจนะไม่มองว่าเรื่องแบบนี้มันจะเป็นเรื่องที่ควรเป็นปัญหาในเรื่องความสัมพันธ์และชีวิต พยายามที่จะไม่ให้มีเพราะชีวิตผู้ใหญ่วัยนั้นแค่นั้นบางทีมันก็ปวดหัวมากพอแล้ว
อยากรู้ว่ามีใครเจอแบบนี้ คล้ายๆกันแบบนี้ แล้วมีวิธีดีลกับมันอย่างไรบ้าง
และลักษณะของความสัมพันธ์ต่างวัยแบบนี้ อีกฝ่ายที่อายุมากกว่าจะมองอย่างนั้นจริงๆหรอ แม้แต่คำพูดที่แสดงออกเล็กๆน้อยๆว่าอยากเจอกัน ยังแคร์กัน จะไม่สามารถสรรหามาพูดได้เลยจริงหรอ
(ปล. ที่ผ่านมาเราคุยกันบ่อยเจอกันบ่อย ดูหนัง กินข้าวด้วยกันบ่อยมากนะ แต่พอช่วงที่เข้า พรก. ฉุกเฉิน มันมีเหตุจำเป็นต้องเหินห่างด้วยอาชีพหน้าที่ แต่มันอยู่ใกล้กันมากๆแค่นี้ก็ไม่เคยจะได้เจอกันเลย โคตรน้อยใจเลย)
ตอนนี้ได้ทำการเริ่มต้นด้วยการลบเบอร์ facebook ปฏิทิน รูป และทุกอย่างที่เกี่ยวกับตัวเขาออกหมดแล้วยกเว้นแค่ เบอร์โทรที่เราเองยังจำได้ขึ้นสมอง แต่ Facebook เค้าเปิดเป็นสาธารณะก็ยังเข้าไปส่องได้อยู่ดี รวมถึง messenger ที่นานๆที่ จะส่งข้อความไป พยายามเว้นระยะห่างอยู่ ให้ห่างขึ้นเรื่อยๆ จากส่งไปหาวันเว้นวันเป็นสามวันครั้ง 5 วันครั้ง 7 วันครั้ง (ล่าสุดทำได้ 4 วัน) จนกว่าเราจะลืมจากความวุ่นวายในชีวิตอื่นๆจนลืมเขาได้จริงๆ บังเอิญที่วันนี้มาโพสต์เพราะถูกสะกิดแผล เพราะเขาทัก FB มาในวันที่ 4 ก็คือวันนี้นี่แหละ แล้วหลังจากนั้นเราก็ทักไปหาเค้า กลายเป็นเราเอาตัวเราไปผูกกับเค้าอีก (มันจะวนเป็นวงกลมอยู่อย่างนี้ พอวันที่ 3-4 ต้องมีการคัมแบ็คแล้งเราต้องนับหนึ่งใหม่แบบนี้ประมาณ 3 - 4 รอบแล้ว
คนคุยกัน ถ้าเราอยากเจอเค้าแล้วไม่ว่างมาเจอ เค้าควรตอบแบบไหนถึงจะทำให้รู้ว่า เค้าเองก็อยากเจอเรา ? ไม่ใช่แค่เราฝ่ายเดียว
คนคบกันรักกันหรือมีความสำคัญต่อกัน ถ้าเราบอกว่าอยากเจอกันไว้ล่วงหน้า ในวันนั้น หรือวันไหนซักวัน เค้าก็น่าจะวางแผนหรือเคลัยร์เวลาเพื่อปลีกตัวไปหากันใช่ไหม?
ส่วนตัวเราเราเป็นคนนึงที่นิยามความสำคัญกับสิ่งพวกนี้นะ ไม่ว่ากับน้องกับนุ่งกับเพื่อนหรือกับแฟน(ที่ตอนนี้อยากมีใจจะขาดแต่ยังไม่มี) ยกเว้นว่าจะติดธุระจำเป็น แบบว่าไปกับคนอื่น อยู่กับคนอื่น ยืมรถคนอื่นมา หรืออยู่ไกลจริงๆแบบที่ไปมาหาสู่กันไม่ได้ง่ายๆ
ที่เราเจอมามันก็ครั้งที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ มันกี่รอบกี่หนแล้วก็ไม่รู้
ล่าสุดเราบอกไว้แล้วแท้ๆว่าจะลางานได้วันที่ 8 มิย นี้
แต่คำตอบที่ได้มาจากเค้ามีแค่ว่า "ต้องดูภาระกิจ" สั้นๆ ง่ายๆ แค่นี้ เย็นชามาก
คือเราเองก็รู้ว่างานมามันเยอะแยะมากมาย
แต่บางทีเราเองก็(เอาแต่ใจ, มีคำตอบในเชิงปฏิเสธที่คาดหวัง) อยากได้คำตอบที่มันพรรณามากกว่านี้ไหม เช่น"อยากเจอ แต่ไม่รู้จะไปได้ไหม" หรือ ""ถ้าไม่ติดอะไรเดี๋ยวไปหานะ" "ถ้าวันนั้นบังเอิญไม่ว่างวันหลังเราไปกินข้าวด้วยกันไหม" ทำนองนั้น เราอยากได้ความรู้สึกที่รับรู้ได้ว่าเค้าเองก็อยากเจอเราไม่ใช่แค่เราฝ่ายเดียวที่อยากเจอเค้า
ก่อนหน้านี้มีเรื่องทำนองนี้เกิดขึ้นหลายครั้ง แต่พอเค้าพูดด้วยเหตุด้วยผลเราก็พยายามเข้าใจ จนมาถึงครั้งนี่เรารู้สึกว่ามันเป็นข้ออ้างของเค้ามากกว่าแล้วล่ะ
แล้วจะยื้อเราไว้ทำไม
พูดยื้อเราเพื่ออะไรตอนที่เราจะไปตั้งหลายครั้งหลายหน (รู้ว่ามันเป็นสิ่งที่เราเลือกเองได้ เราก็ผิดที่เราไม่ไปด้วย)
เคยปรึกษาเพื่อน เพื่อนบอกว่าบางทีมันเป็นเรื่องของวัยที่ต่างกัน เราเองก็ยังเด็ก (อายุ 23, ยังเด็ก, ก็เด็กกว่าแหละถ้าเทียบกับอีกฝ่ายที่อายุ 30) ในขณะที่เค้าอาจนะไม่มองว่าเรื่องแบบนี้มันจะเป็นเรื่องที่ควรเป็นปัญหาในเรื่องความสัมพันธ์และชีวิต พยายามที่จะไม่ให้มีเพราะชีวิตผู้ใหญ่วัยนั้นแค่นั้นบางทีมันก็ปวดหัวมากพอแล้ว
อยากรู้ว่ามีใครเจอแบบนี้ คล้ายๆกันแบบนี้ แล้วมีวิธีดีลกับมันอย่างไรบ้าง
และลักษณะของความสัมพันธ์ต่างวัยแบบนี้ อีกฝ่ายที่อายุมากกว่าจะมองอย่างนั้นจริงๆหรอ แม้แต่คำพูดที่แสดงออกเล็กๆน้อยๆว่าอยากเจอกัน ยังแคร์กัน จะไม่สามารถสรรหามาพูดได้เลยจริงหรอ
(ปล. ที่ผ่านมาเราคุยกันบ่อยเจอกันบ่อย ดูหนัง กินข้าวด้วยกันบ่อยมากนะ แต่พอช่วงที่เข้า พรก. ฉุกเฉิน มันมีเหตุจำเป็นต้องเหินห่างด้วยอาชีพหน้าที่ แต่มันอยู่ใกล้กันมากๆแค่นี้ก็ไม่เคยจะได้เจอกันเลย โคตรน้อยใจเลย)
ตอนนี้ได้ทำการเริ่มต้นด้วยการลบเบอร์ facebook ปฏิทิน รูป และทุกอย่างที่เกี่ยวกับตัวเขาออกหมดแล้วยกเว้นแค่ เบอร์โทรที่เราเองยังจำได้ขึ้นสมอง แต่ Facebook เค้าเปิดเป็นสาธารณะก็ยังเข้าไปส่องได้อยู่ดี รวมถึง messenger ที่นานๆที่ จะส่งข้อความไป พยายามเว้นระยะห่างอยู่ ให้ห่างขึ้นเรื่อยๆ จากส่งไปหาวันเว้นวันเป็นสามวันครั้ง 5 วันครั้ง 7 วันครั้ง (ล่าสุดทำได้ 4 วัน) จนกว่าเราจะลืมจากความวุ่นวายในชีวิตอื่นๆจนลืมเขาได้จริงๆ บังเอิญที่วันนี้มาโพสต์เพราะถูกสะกิดแผล เพราะเขาทัก FB มาในวันที่ 4 ก็คือวันนี้นี่แหละ แล้วหลังจากนั้นเราก็ทักไปหาเค้า กลายเป็นเราเอาตัวเราไปผูกกับเค้าอีก (มันจะวนเป็นวงกลมอยู่อย่างนี้ พอวันที่ 3-4 ต้องมีการคัมแบ็คแล้งเราต้องนับหนึ่งใหม่แบบนี้ประมาณ 3 - 4 รอบแล้ว