เรื่องที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นของจขกท.เอง
ปล.ความคิดทั้งหมดเป็นความคิดส่วนตัวของจขกท.ที่อยากเล่าเพราะไม่รู้จะทำยังไงต่อ
สวัสดีค่ะ เราอายุ่17ปี มีน้อง1คน ห่างกัน8ปี อายุ9ขวบ เรื่องเกิดขึ้นที่ครอบครัวเรา พ่อแม่อยู่ด้วยกัน พ่อทำงานเป็นตำรวจ แม่รับราชการด้านบัญชี(ปล.จากที่เราเห็นแม่ ค่อนข้างต้องใช้ความแม่นยำสูง ทำให้เกิดความเครียดบ้าง)
Part เราในอดีต : พ่อแม่บอกว่ามีลูกยากเลยไปขอเรามาจากองค์พระปฐมเจดีย์ พอเกิดมาก็เลยถูกทะนุถนอมเป็นพิเศษ ยุงไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอม อาจจะเกินกว่าที่ชาวบ้านแถวนั้นเขาทำกัน ด้วยความที่พ่อแม่ทำงานทั้งคู่ เราถูกเลี้ยงมาโดยป้า(พี่สาวของแม่) เหมือนทำหน้าที่พี่เลี้ยง ซึ่งเราเรียกว่าแม่ แต่ก็ไม่ได้รู้สึกไม่อบอุ่นนะ ก็ปกติดี ป้าเป็นบุคคลธรรมดาที่เราขาดไม่ได้เลยตอนเด็กๆ ป้าเราเรียนจบแค่ป.4 เป็นชาวบ้านธรรมดา เขาก็เลี้ยงเราดีที่สุดที่เขาจะทำได้แล้วแหละ ส่วนมากแถวบ้านเราก็ปล่อยไปตามที่เด็กจะเป็น ไปเรียนรู้เอาในสังคม ยอมรับเลยว่าเราเป็นเด็กที่ไม่ทันคนมากๆ เหมือนเอ๋อหน่อยๆ ค่อนข้างเอาแต่ใจ ชอบโทษคนอื่น ขอโทษและให้อภัยไม่เป็น จนตอนอายุ5ขวบเราย้ายมาเรียนในเมืองตามพ่อแม่ที่มาทำงานที่นี่ด้วยเป็นการเจอสังคมครั้งแรก ป้าและญาติที่มาเรียนในเมืองก็ตามมาด้วย ตอนเรียนแถวบ้านก็ไม่มีสังคมนะ เพราะไม่คุยกับเพื่อนเลย ตอนนั้นเป็นอนุบาลไม่ได้คิดไรมาก พอมาเจอสังคมแบบปฐมเราไม่มีเพื่อน แต่ไม่ใช่เพื่อนไม่คบนะ ไม่ได้โดนล้อหรือโดนBully นิสัยตอนนั้นก็เหมือนเดิมแต่พอมาเจอแบบนี้เราต้องอยู่ให้ได้ เลยมีการเอาอกเอาใจเพื่อนนิดหน่อยแบบถือขนมไปให้เพื่อนกินไรงี้ เวลาเล่นด้วยกันหลายๆคน ก็ต้องมีการทะเลาะกันแบ่งแยกฝ่าย อยากมีเพื่อนก็เลยเป็นนกสองหัว คาบข่าวของอีกฝ่ายไปให้อีกฝ่าย เพื่อที่จะมีการคุยกับเพื่อน เล่นกับเพื่อนได้2กลุ่ม แต่ก็ไม่ประสบผล ไม่มีเพื่อนอยู่ดี รู้จักคำว่าเพื่อนจริงๆตอนป.4 ตั้งแต่ป.1ยันป.6 เราเป็นเด็กที่มีปัญหาของห้องมาทุกปี(คล้ายๆโดนbullyจากครูและเพื่อน เราเอ๋อด้วยแหละไม่รู้ว่าสังคมกำลังทำอะไรกับเรา) เคยมีคำถามนะว่าทำไม เลื่อนชั้นมันก็เป็นอีก ครูก็เอือมทุกปี ตกเป็นเป็นเป้าสายตาเสมอ
Part เราในปัจจุบัน : ตอนนี้เรารู้และเข้าใจแล้วว่าตอนเด็กๆทำไมชีวิตถึงเป็นแบบนั้น เราไม่เคยมองมาที่ตัวเองเลยว่าทำอะไรอยู่ ทำผิดไหม คือโทษแต่เพื่อนว่าทำไมต้องทำกับเราแบบนี้ ไม่เคยขอโทษเวลาตัวเองทำผิด เวลาเพื่อนทำอะไรให้นิดๆหน่อยๆ โกรธเเค้นเป็นฟืนเป็นไฟ เอะอะโดยของใส่เพื่อน เวลาญาติหรือป้าทำไรให้ไม่พอใจก็โยนของใส่ ขว้างคัตเตอร์ใส่ด้วย โทษแต่คนอื่น แต่ที่เจ็บไปกว่านั้นเรารู้ว่าที่เราเป็นแบบนี้เพราะพ่อแม่ อันนี้ไม่ได้โทษนะแต่เหมือนเรียนรู้พฤติกรรมอ่า เช่นเวลาป้าและญาติกินข้าวก็พาเรานั่งกินข้าวที่พื้นหน้าทีวี เราเตะแก้วน้ำโดยไม่ตั้งใจ พ่อแม่มาเห็น โทษป้าว่าทำไมวางใกล้ให้ลูกเตะทำไม เรานอนตื่นสายไปโรงเรียนไม่ทัน ทำไมไม่ทำให้มันทันป้อนข้าวก็ป้อนให้เร็วกว่านี้ แต่งตัวทำไมไม่ไปแต่งให้ ให้ลูกแต่งเองก็นานสิ ตอนเราได้ยินเราไม่รู้สึกผิดอะไรเลย ทำหน้าตาเฉยมากแบบฉันไม่ได้ผิด ป้าและญาติพยายามสอนเราแต่งตัว กินข้าว ซักผ้า รีดผ้า รับผิดชอบตัวเอง ส่วนงานบ้านเราไม่เอาเลยเพราะพ่อแม่บอกว่าไม่ให้ทำเดี๋ยวไม่สะอาด คนที่ทำสะอาดก็ทำสิ โตขึ้นเดี๋ยวก็ทำเอง พอขึ้นมัธยมป้าและญาติก็กลับบ้าน ไม่มีใครทำงานบ้าน พ่อแม่ก็ทำ ส่วนเราไม่ได้ทำ เรื่องนี้ไม่ได้อยู่ในสมอง ไม่รู้หรอกว่าตอนไหนถึงต้องทำเขาบอกว่าตอนที่โต เราเริ่มถูกด่าว่าอยู่รกบ้าน อยู่เหมือนหมา วันๆมีแต่กินกับนอน พ่อแม่ทำงานมาเหนื่อยๆ ต้องทำด้วยหรอ เราเสียใจแต่งงมาก ไม่รู้ว่าผิดอะไร จนมาถึงตอนนี้ขึ้นม.ปลายถึงเข้าใจว่าในทุกๆอย่างมันเกิดอะไรขึ้น เราเข้าใจตอนที่ปิดเทอมโควิด เราได้อยู่กับน้องสองคนที่บ้านได้สอนน้องเหมือนที่ป้าและญาติสอนเรา คำเดิมมาเลยทำไมต้องให้น้องทำ ตัวเองก็ทำได้ทำไมต้องใช้น้อง มันเจ็บอ่ะทุกคน เราเห็นภาพตัวเองในอดีตว่ามันเกิดอะไรขึ้น น้องเป็นเหมือนเราไม่มีเพื่อนเหมือนเรา เราถามพ่อแม่ว่าทำไมไม่สอนน้องให้รู้จักรับผิดชอบตัวเอง ขอโทษคนอื่น ได้คำตอบรวมๆว่าตัวเองก็ไม่ได้เก่งอะไรจะสอนน้องทำไมเดี๋ยวน้องก็คิดเองได้เหมือนตัวเองไง แม่รู้ว่าอะไรควรไม่ควรมันยังไม่ถึงเวลา ไม่จำเป็นต้องสอนน้อง แต่เราแหกกฎเลย เราค่อยๆสอนน้องรับผิดชอบตัวเอง แบ่งหน้าที่ทำงานบ้าน พ่อแม่ก็ด่าเรื่อยๆ แต่ดีที่ด่าน้อยลง มีเห็นด้วยบ้างที่เราบอกน้องช่วยเพราะได้ แบบหาข้าวให้พ่อแม่กิน ยกกระเป๋ายกของจากทำงานมาเก็บ เก็บผ้าให้เขา มาถึงตอนนี้เรารู้ว่าคนที่สอนเรามาตลอดคือป้ากับญาติ พ่อแม่เช้าไปทำงาน กลับมาก็เหนื่อย กินข้าว อาบน้ำ นอน วันหยุดก็พักผ่อนดูทีวี พอกินข้าวนอกบ้านบ้าง น้องบอกอยากได้โทรศัพท์จะซื้อให้ด้วย เราเจ็บที่ต้องเห็นว่าชีวิตน้องจะเป็นยังไง เราไม่รู้จะทำยังไง ไม่เข้มแข็งพอที่จะสอนคนคนนึงที่ต้องทุ่มสุดตัวเพราะน้องก็เอาแต่ใจเหมือนเราตอนเด็กๆ ที่เศร้าไปกว่านั้นเราเห็นความเจ็บปวดของน้อง เรายังไม่พร้อมที่จะกลายเป็นคนสอนและปกป้องน้องแบบเต็มตัว ทำไมพ่อแม่ไม่สอนน้องเอง คือตอนเราไม่อยู่บ้านไปเข้าค่ายไรงี้ก็ไม่มีใครทำหน้าที่แทนเรา น้องก็ถูกว่าไม่ต่างกันว่าวันๆไม่ทำอะไร เราเข้าใจว่าพ่อแม่ทำดีที่สุด แต่เราแค่เจ็บที่เห็นภาพซ้ำ ทำไมพ่อแม่สอน ทำไมพ่อแม่ไม่เห็นถึงความเจ็บปวดของลูกเลย เราบอกเสมอว่าน้องควรทำอะไรยังไงแต่ถูกค้าน พอไม่มีใครทำก็ว่า ทำไมไม่หัดไม่สอนดีๆ ทำไมปล่อยให้ลูกมีชีวิตแบบนี้ มันทำให้เราเครียดแทบทุกวันและมีความคิดบ่างว่าไม่อยากมีชีวิตต่อ
ปล.เรายังรักและเคารพพ่อแม่เหมือนเดิม ไม่อยากดราม่า แต่เราเสียใจที่เราพลาดโอกาสดีๆในชีวิตหลายอย่างเพราะนิสัยเรา ทั้งหมดนี้เป็นมุมมองของเรา เป็นความคิดและความรู้สึกของเราเอง เราเป็นแค่เด็กคนนึงที่ไม่รู้ว่าต้องคิดยังไง ไม่รู้ว่าต้องทำยังไงกับสิ่งที่เรารับรู้ เราต้องเป็นกลายพี่ที่สอนน้องแบบเต็มรูปแบบแต่ยังไม่เข้มแข็งพอ ยินดีรับคำแนะนำจากทุกคนค่ะ
ถ้าเป็นพ่อแม่คนแต่เลี้ยงลูกไม่เป็นและอยากมีลูกไว้ดูแลตอนแก่ พวกเขาคิดอะไรอยู่????
ปล.ความคิดทั้งหมดเป็นความคิดส่วนตัวของจขกท.ที่อยากเล่าเพราะไม่รู้จะทำยังไงต่อ
สวัสดีค่ะ เราอายุ่17ปี มีน้อง1คน ห่างกัน8ปี อายุ9ขวบ เรื่องเกิดขึ้นที่ครอบครัวเรา พ่อแม่อยู่ด้วยกัน พ่อทำงานเป็นตำรวจ แม่รับราชการด้านบัญชี(ปล.จากที่เราเห็นแม่ ค่อนข้างต้องใช้ความแม่นยำสูง ทำให้เกิดความเครียดบ้าง)
Part เราในอดีต : พ่อแม่บอกว่ามีลูกยากเลยไปขอเรามาจากองค์พระปฐมเจดีย์ พอเกิดมาก็เลยถูกทะนุถนอมเป็นพิเศษ ยุงไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอม อาจจะเกินกว่าที่ชาวบ้านแถวนั้นเขาทำกัน ด้วยความที่พ่อแม่ทำงานทั้งคู่ เราถูกเลี้ยงมาโดยป้า(พี่สาวของแม่) เหมือนทำหน้าที่พี่เลี้ยง ซึ่งเราเรียกว่าแม่ แต่ก็ไม่ได้รู้สึกไม่อบอุ่นนะ ก็ปกติดี ป้าเป็นบุคคลธรรมดาที่เราขาดไม่ได้เลยตอนเด็กๆ ป้าเราเรียนจบแค่ป.4 เป็นชาวบ้านธรรมดา เขาก็เลี้ยงเราดีที่สุดที่เขาจะทำได้แล้วแหละ ส่วนมากแถวบ้านเราก็ปล่อยไปตามที่เด็กจะเป็น ไปเรียนรู้เอาในสังคม ยอมรับเลยว่าเราเป็นเด็กที่ไม่ทันคนมากๆ เหมือนเอ๋อหน่อยๆ ค่อนข้างเอาแต่ใจ ชอบโทษคนอื่น ขอโทษและให้อภัยไม่เป็น จนตอนอายุ5ขวบเราย้ายมาเรียนในเมืองตามพ่อแม่ที่มาทำงานที่นี่ด้วยเป็นการเจอสังคมครั้งแรก ป้าและญาติที่มาเรียนในเมืองก็ตามมาด้วย ตอนเรียนแถวบ้านก็ไม่มีสังคมนะ เพราะไม่คุยกับเพื่อนเลย ตอนนั้นเป็นอนุบาลไม่ได้คิดไรมาก พอมาเจอสังคมแบบปฐมเราไม่มีเพื่อน แต่ไม่ใช่เพื่อนไม่คบนะ ไม่ได้โดนล้อหรือโดนBully นิสัยตอนนั้นก็เหมือนเดิมแต่พอมาเจอแบบนี้เราต้องอยู่ให้ได้ เลยมีการเอาอกเอาใจเพื่อนนิดหน่อยแบบถือขนมไปให้เพื่อนกินไรงี้ เวลาเล่นด้วยกันหลายๆคน ก็ต้องมีการทะเลาะกันแบ่งแยกฝ่าย อยากมีเพื่อนก็เลยเป็นนกสองหัว คาบข่าวของอีกฝ่ายไปให้อีกฝ่าย เพื่อที่จะมีการคุยกับเพื่อน เล่นกับเพื่อนได้2กลุ่ม แต่ก็ไม่ประสบผล ไม่มีเพื่อนอยู่ดี รู้จักคำว่าเพื่อนจริงๆตอนป.4 ตั้งแต่ป.1ยันป.6 เราเป็นเด็กที่มีปัญหาของห้องมาทุกปี(คล้ายๆโดนbullyจากครูและเพื่อน เราเอ๋อด้วยแหละไม่รู้ว่าสังคมกำลังทำอะไรกับเรา) เคยมีคำถามนะว่าทำไม เลื่อนชั้นมันก็เป็นอีก ครูก็เอือมทุกปี ตกเป็นเป็นเป้าสายตาเสมอ
Part เราในปัจจุบัน : ตอนนี้เรารู้และเข้าใจแล้วว่าตอนเด็กๆทำไมชีวิตถึงเป็นแบบนั้น เราไม่เคยมองมาที่ตัวเองเลยว่าทำอะไรอยู่ ทำผิดไหม คือโทษแต่เพื่อนว่าทำไมต้องทำกับเราแบบนี้ ไม่เคยขอโทษเวลาตัวเองทำผิด เวลาเพื่อนทำอะไรให้นิดๆหน่อยๆ โกรธเเค้นเป็นฟืนเป็นไฟ เอะอะโดยของใส่เพื่อน เวลาญาติหรือป้าทำไรให้ไม่พอใจก็โยนของใส่ ขว้างคัตเตอร์ใส่ด้วย โทษแต่คนอื่น แต่ที่เจ็บไปกว่านั้นเรารู้ว่าที่เราเป็นแบบนี้เพราะพ่อแม่ อันนี้ไม่ได้โทษนะแต่เหมือนเรียนรู้พฤติกรรมอ่า เช่นเวลาป้าและญาติกินข้าวก็พาเรานั่งกินข้าวที่พื้นหน้าทีวี เราเตะแก้วน้ำโดยไม่ตั้งใจ พ่อแม่มาเห็น โทษป้าว่าทำไมวางใกล้ให้ลูกเตะทำไม เรานอนตื่นสายไปโรงเรียนไม่ทัน ทำไมไม่ทำให้มันทันป้อนข้าวก็ป้อนให้เร็วกว่านี้ แต่งตัวทำไมไม่ไปแต่งให้ ให้ลูกแต่งเองก็นานสิ ตอนเราได้ยินเราไม่รู้สึกผิดอะไรเลย ทำหน้าตาเฉยมากแบบฉันไม่ได้ผิด ป้าและญาติพยายามสอนเราแต่งตัว กินข้าว ซักผ้า รีดผ้า รับผิดชอบตัวเอง ส่วนงานบ้านเราไม่เอาเลยเพราะพ่อแม่บอกว่าไม่ให้ทำเดี๋ยวไม่สะอาด คนที่ทำสะอาดก็ทำสิ โตขึ้นเดี๋ยวก็ทำเอง พอขึ้นมัธยมป้าและญาติก็กลับบ้าน ไม่มีใครทำงานบ้าน พ่อแม่ก็ทำ ส่วนเราไม่ได้ทำ เรื่องนี้ไม่ได้อยู่ในสมอง ไม่รู้หรอกว่าตอนไหนถึงต้องทำเขาบอกว่าตอนที่โต เราเริ่มถูกด่าว่าอยู่รกบ้าน อยู่เหมือนหมา วันๆมีแต่กินกับนอน พ่อแม่ทำงานมาเหนื่อยๆ ต้องทำด้วยหรอ เราเสียใจแต่งงมาก ไม่รู้ว่าผิดอะไร จนมาถึงตอนนี้ขึ้นม.ปลายถึงเข้าใจว่าในทุกๆอย่างมันเกิดอะไรขึ้น เราเข้าใจตอนที่ปิดเทอมโควิด เราได้อยู่กับน้องสองคนที่บ้านได้สอนน้องเหมือนที่ป้าและญาติสอนเรา คำเดิมมาเลยทำไมต้องให้น้องทำ ตัวเองก็ทำได้ทำไมต้องใช้น้อง มันเจ็บอ่ะทุกคน เราเห็นภาพตัวเองในอดีตว่ามันเกิดอะไรขึ้น น้องเป็นเหมือนเราไม่มีเพื่อนเหมือนเรา เราถามพ่อแม่ว่าทำไมไม่สอนน้องให้รู้จักรับผิดชอบตัวเอง ขอโทษคนอื่น ได้คำตอบรวมๆว่าตัวเองก็ไม่ได้เก่งอะไรจะสอนน้องทำไมเดี๋ยวน้องก็คิดเองได้เหมือนตัวเองไง แม่รู้ว่าอะไรควรไม่ควรมันยังไม่ถึงเวลา ไม่จำเป็นต้องสอนน้อง แต่เราแหกกฎเลย เราค่อยๆสอนน้องรับผิดชอบตัวเอง แบ่งหน้าที่ทำงานบ้าน พ่อแม่ก็ด่าเรื่อยๆ แต่ดีที่ด่าน้อยลง มีเห็นด้วยบ้างที่เราบอกน้องช่วยเพราะได้ แบบหาข้าวให้พ่อแม่กิน ยกกระเป๋ายกของจากทำงานมาเก็บ เก็บผ้าให้เขา มาถึงตอนนี้เรารู้ว่าคนที่สอนเรามาตลอดคือป้ากับญาติ พ่อแม่เช้าไปทำงาน กลับมาก็เหนื่อย กินข้าว อาบน้ำ นอน วันหยุดก็พักผ่อนดูทีวี พอกินข้าวนอกบ้านบ้าง น้องบอกอยากได้โทรศัพท์จะซื้อให้ด้วย เราเจ็บที่ต้องเห็นว่าชีวิตน้องจะเป็นยังไง เราไม่รู้จะทำยังไง ไม่เข้มแข็งพอที่จะสอนคนคนนึงที่ต้องทุ่มสุดตัวเพราะน้องก็เอาแต่ใจเหมือนเราตอนเด็กๆ ที่เศร้าไปกว่านั้นเราเห็นความเจ็บปวดของน้อง เรายังไม่พร้อมที่จะกลายเป็นคนสอนและปกป้องน้องแบบเต็มตัว ทำไมพ่อแม่ไม่สอนน้องเอง คือตอนเราไม่อยู่บ้านไปเข้าค่ายไรงี้ก็ไม่มีใครทำหน้าที่แทนเรา น้องก็ถูกว่าไม่ต่างกันว่าวันๆไม่ทำอะไร เราเข้าใจว่าพ่อแม่ทำดีที่สุด แต่เราแค่เจ็บที่เห็นภาพซ้ำ ทำไมพ่อแม่สอน ทำไมพ่อแม่ไม่เห็นถึงความเจ็บปวดของลูกเลย เราบอกเสมอว่าน้องควรทำอะไรยังไงแต่ถูกค้าน พอไม่มีใครทำก็ว่า ทำไมไม่หัดไม่สอนดีๆ ทำไมปล่อยให้ลูกมีชีวิตแบบนี้ มันทำให้เราเครียดแทบทุกวันและมีความคิดบ่างว่าไม่อยากมีชีวิตต่อ
ปล.เรายังรักและเคารพพ่อแม่เหมือนเดิม ไม่อยากดราม่า แต่เราเสียใจที่เราพลาดโอกาสดีๆในชีวิตหลายอย่างเพราะนิสัยเรา ทั้งหมดนี้เป็นมุมมองของเรา เป็นความคิดและความรู้สึกของเราเอง เราเป็นแค่เด็กคนนึงที่ไม่รู้ว่าต้องคิดยังไง ไม่รู้ว่าต้องทำยังไงกับสิ่งที่เรารับรู้ เราต้องเป็นกลายพี่ที่สอนน้องแบบเต็มรูปแบบแต่ยังไม่เข้มแข็งพอ ยินดีรับคำแนะนำจากทุกคนค่ะ