หนูอายุ16ปี พ่อแม่ห้ามไรหนูก็พยายามทำตามเขาตลอด เขาไม่ให้ไปเที่ยวเล่นข้างนอก เราก็ไม่ไปวันๆก็อยู่แต่บ้าน เขาไม่ให้มีแฟนหนูก็แทบจะไม่ไปยุ่งกับเพื่อนผช.รุ่นพี่รุ่นน้องคนไหนเลย หนูไม่เคยได้ออกไปเล่นข้างนอกแบบเด็กคนอื่น ไม่ไปบ้านเพื่อน จนเพื่อนบอกว่าเราหัวโบราณ หนูไม่ใช่คนเรียนเก่งแต่ก็พยายามเรื่อยๆ จนได้เกรด3.8+ทุกเทอม แต่หนูรู้สึกว่าพ่อแม่ไม่เคยสนับสนุนหนูเลย หนังสือเครื่องเขียนอะไร หนูอดค่าขนมมาซื้อเองตลอด แต่หนูก็รู้สึกเฉยๆกับการที่เขาไม่สนับสนุนอะไรสักอย่างเลย แต่พ่อแม่ชอบขัดเวลาหนูอ่านหนังสือ ทั้งใช้ให้ทำงาน แบบเวลาเขาใช้เราต้องทำทันที แต่เวลาหนูขออะไรเล็กๆน้อยเขา เขาจะเดี๋ยวก่อนๆ ไม่ก็ทำเมินไป หนูพูดตรงว่าหนูน้อยใจตลอด เลย คือหนูยอมนอนน้อยพักร้อยหน่อย เพื่อจะอ่านหนังสือหลังจากช่วยงานได้ แต่เขาจะช่วยพาหนูไปซื้อของเรียนไม่ได้หรอ แค่กระดาษร้อยปอนด์a4 5ใบ เขากลับเมิน (บ้านค่อนข้างมีเงิน) ทั้งๆที่ตอนเขาใช้เดี๋ยวนั้นตอนนี้หนูวิ่งลงไปช่วยเขาเต็มที่ เคยช่วยทำงานหนักจนป่วย ไข้ขึ้นแต่เขาไม่สนใจ หนูต้องทนนอนให้ไข้ลด เแาจริงเขาจ้างคนมาทำได้แต่เขาหวงเงินของเขา จนนี้หนูรู้สึกเก็บกดมากจนปล่อยออกมา พูดทุกอย่างที่ค้างคาใจให้เขารู้ต่อหน้าเขาต่อหน้าลูกน้องที่บ้าน หนูทั้งผลักงานแบบให้มันเละเพราะมันสุดจะทนแล้ว ไม่ทันพูดจบพ่อก้มีตีจะตบหัวหนูหนูผิดหรอคะที่ผลักมืออก หนูผิดหรอที่ขึ้นมาแล้วล็อคบ้านไม่ให้พ่อแม่เข้า หนูผิดหรอที่หนูปกป้องตัวเอง ทั้งๆที่ตอนสุดท้ายหนูก้เปิดประตูให้พ่อแม่ เขาขึ้นมาเขาก้มาว่าหนู บอกหนูเตรียมตัวอายได้เลย ลูกน้องเอาไปบอกคนอื่นหมดแล้ว หนูแค่ปกป้องตัวเองทำไมคนต้องมองว่าอกตัญญูด้วย ทำไมไม่มีใครมาดูสิ่งที่พ่อแม่ทำกับหนูเอา ไล่หนูออกจากบ้านตะโกนเรียกคนให้มาทำไรไม่ดีกับหนู เอาเหล็กตี จนแขนช้ำำ จิกหัวเอยตผบหน้า เอาไม้ตีหัว จนมึน การที่หนูจะพูดหรือหลุดคำไม่ดีออกจากปากมันทำไม่ได้เลยหรอคะ ถ้าเราโดนขนาดนั้น หนูพยายามรักตัวเองให้มากไม่คิดฆ่าตัวตายเพราะทนอีกแค่ปีสองปีก้เข้ามหาลัย ถึงตอนนั้นเราจะทำพาร์ทไทม์หางานหาเงินใช้ชีวิตของเรา ให้ดีขึ้นได้ แต่ตอนนี้มันหนักมากจริงๆ บ้านไม่ใช่เซฟโซนสำหรับหนูจริงๆ
หนูผิดมากไหม?