เรื่องมีอยู่ว่า....เเม่กับพี่เป็นคนวางเเผนอนาคตให้เราตั้งเเต่เราเริ่มเรียนมัธยมปลาย
ช่วงจะจบม.6เราได้วางเเผนว่าอยากเรียนครูเราก็ศึกษาเลยวิชาชีพครูบลาๆ....เเต่พอว่าวันที่ใกล้จะเริ่มมีการสมัคเข้ามหาวิทยาลัยต่างๆที่เราก็เรียกไปคุยเกี่ยวกับเรื่องที่จะเรียนต่อ คุยไปเรื่อยๆพี่กับเเม่ก็วางเเผนให้เราว่าให้เรียนนี้ทำงานบลาๆต่างๆ เราเคยบอกแม่ไปแล้วว่าเราอยากเป็นอะไรพอแม่ให้เหตุผล เราก็เลยทำตามความหวังของครอบครัว...
ตอนนี้เราเรียนสายสุขภาพ(ขอไม่บอกเนอะว่าสาขาอะไรมหาลัยไหน)ตอนนี้เราเรียนอยู่ปี3เเล้ว..เเต่ก่อนที่จะมาขนาดนี้เรามีอาการซึมเศร้าสาเหตุมาจากที่เราเลิกกับเเฟนตอนเฟรชชี่เราเเบบเหนื่อยมากไม่ไหวเเล้วรับน้องหนักมากระเบียบสุดๆเราร้องไห้ทุกวันหลังจากซ้อมเชียร์เรียนก็หนังซ้อมก็หนักจนทำให้เราเป็นภูมิเเพ้ทั้งๆที่เราเกิดมาไม่เคยเป็นเลยด้วยซ้ำ เราเป็นคนที่พอเป็นอะไรจะไม่บอกครอบครัวถ้าไม่ได้อยู่ด้วยกันเป็นคนที่ไม่ชอบเเสดงความอ่อนเเอให้ครอบครัวเห็น หลังจากนั้นเราก็พยายามรักษาตัวเองมาตลอดจนอาการเริ่มดีขึ้นช่างเราขึ้นมาปีสอง เเต่เรายังมีอาการดาวน์บ่อยมากๆพอเราดาวน์เเล้วจะเป็นการแบบดิ่งลงสุดขั้ว จนบางครั้งยังกลัวตัวเอง เเล้วตอนนี้อาการเเบบนี้ก็กลับมาอีกเเต่เราพยายามเล่นกับเเมว ดูการ์ตูน ดูกนังต่างๆ เเต่พอตัวเองไม่ได้ทำอะไรเเล้วก็จะมีอาการนั้นทันที จนทำให้เราคิดวนไปถึงสิ่งที่เราอยากทำเเต่ไม่เคยได้ทำเลย เเต่พอเรามองย้อนกลับไปหาครอบครัวเราก็หยุดที่จะทำไม่ได้
ปัจจุบันเราใกล้จะจบก็จะเริ่มมีการสัมนา วิจัยต่างๆเรียนหนักฝึกงานหนัก เเต่เราก็จะพยายามทำให้สำเร็จ....
เราขอเเนะนำคลิปที่ให้กำลังใจเวลาเราเศร้า
https://youtu.be/w2H1-4fkJL4
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะคะ
เมื่อต้องเรียนตามความหวังของครอบครัวจนมีอาการ......?
ช่วงจะจบม.6เราได้วางเเผนว่าอยากเรียนครูเราก็ศึกษาเลยวิชาชีพครูบลาๆ....เเต่พอว่าวันที่ใกล้จะเริ่มมีการสมัคเข้ามหาวิทยาลัยต่างๆที่เราก็เรียกไปคุยเกี่ยวกับเรื่องที่จะเรียนต่อ คุยไปเรื่อยๆพี่กับเเม่ก็วางเเผนให้เราว่าให้เรียนนี้ทำงานบลาๆต่างๆ เราเคยบอกแม่ไปแล้วว่าเราอยากเป็นอะไรพอแม่ให้เหตุผล เราก็เลยทำตามความหวังของครอบครัว...
ตอนนี้เราเรียนสายสุขภาพ(ขอไม่บอกเนอะว่าสาขาอะไรมหาลัยไหน)ตอนนี้เราเรียนอยู่ปี3เเล้ว..เเต่ก่อนที่จะมาขนาดนี้เรามีอาการซึมเศร้าสาเหตุมาจากที่เราเลิกกับเเฟนตอนเฟรชชี่เราเเบบเหนื่อยมากไม่ไหวเเล้วรับน้องหนักมากระเบียบสุดๆเราร้องไห้ทุกวันหลังจากซ้อมเชียร์เรียนก็หนังซ้อมก็หนักจนทำให้เราเป็นภูมิเเพ้ทั้งๆที่เราเกิดมาไม่เคยเป็นเลยด้วยซ้ำ เราเป็นคนที่พอเป็นอะไรจะไม่บอกครอบครัวถ้าไม่ได้อยู่ด้วยกันเป็นคนที่ไม่ชอบเเสดงความอ่อนเเอให้ครอบครัวเห็น หลังจากนั้นเราก็พยายามรักษาตัวเองมาตลอดจนอาการเริ่มดีขึ้นช่างเราขึ้นมาปีสอง เเต่เรายังมีอาการดาวน์บ่อยมากๆพอเราดาวน์เเล้วจะเป็นการแบบดิ่งลงสุดขั้ว จนบางครั้งยังกลัวตัวเอง เเล้วตอนนี้อาการเเบบนี้ก็กลับมาอีกเเต่เราพยายามเล่นกับเเมว ดูการ์ตูน ดูกนังต่างๆ เเต่พอตัวเองไม่ได้ทำอะไรเเล้วก็จะมีอาการนั้นทันที จนทำให้เราคิดวนไปถึงสิ่งที่เราอยากทำเเต่ไม่เคยได้ทำเลย เเต่พอเรามองย้อนกลับไปหาครอบครัวเราก็หยุดที่จะทำไม่ได้
ปัจจุบันเราใกล้จะจบก็จะเริ่มมีการสัมนา วิจัยต่างๆเรียนหนักฝึกงานหนัก เเต่เราก็จะพยายามทำให้สำเร็จ....
เราขอเเนะนำคลิปที่ให้กำลังใจเวลาเราเศร้า
https://youtu.be/w2H1-4fkJL4
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะคะ