ผมรู้จักกับแฟนมาประมาณ13ปี มีลูกด้วยกัน1คน
ตั้งแต่รู้จักกันมา เคยเลิกกัน แล้วก็กลับมาคบกันอีก
จนวันนึงที่ผมกับแฟนมีลูกด้วยกัน ผมยอมรับว่าผมผิดแบบให้อภัยไม่ได้ ผมไปมีคนใหม่โดยปล่อยแฟนอยู่กับลูก จนวันนึง ผมกับมาคบกันอีกได้ประมาณ1ปี โดยแฟนผมเค้าไม่เคยถามเรื่องราวที่ผมได้ทำลงไป ผมยังรู้สึกผิดอยู่แต่ผมก็ไม่คิดจะทำและไม่เคยคุยกับผญคนไหนอีกเลย ผมดีใจที่เค้าให้อภัยผมอาจจะเป็นเพราะลูกด้วยส่วนนึง
อยู่ๆมาวันนึงเมื่อไม่นานมานี้ แฟนผมมาบอกเลิกเพราะเบื่อผมเราทะเลาะเราเถียงกันอยู่2วันเต็มๆ สุดท้ายผมก็ตัดสินใจปล่อย
(ผมกับแฟนอยู่คนละที่ส่วนลูกก็มาอยู่กับผมบ้างอยู่กับแฟนบ้างเพราะทำงานคนละที่)
วันที่ผมตัดสินใจยอมเลิกลูกอยู่กับผมแล้ววันนั้นแฟนให้เพื่อนของเค้ามารับลูก เค้าติดงานเลยมาไม่ได้ แล้วบอกเพื่อนจะไปส่ง
ผมก็ยอมตัดใจอยู่ดีๆโดนบอกเลิก (ไม่ต้องบอกความรู้สึกนะครับคงเข้าใจ) ผมกำลังจะหลับเพื่อนแฟนโพสว่าลูกนอนอยู่บ้านเพื่อนส่วนตัวแฟนนั้นผมจับได้ไปนอนกะบผช.คนอื่น
บอกก่อน ก่อนหน้านั้นที่รู้จักกันเค้าไม่เคยเป็นแบบนี้ผมเลยคิดเป็นเวรกรรมที่ผมเคยทำไว้ พอผมจับได้ ก็ทะเลาะกันแต่ในใจผมไม่เคยอยากจะเลิกเลย และได้พูดออกไป แฟนผมบอกกับเพื่อนว่าเค้าสำนึกผิด เค้าขอโทษ แต่ผมก็โกรธกับสิ่งที่เค้าทำ ทิ้งลูกให้อยู่กับเพื่อน แล้วพ่อแม่ผมก็โกรธที่โกหก
ผมก็คุยกัน ผมไม่ได้อยากเลิกเลยยอมให้อภัยและจะไม่พูดเรื่องที่เกิดขึ้นอีก เพราะผมคิดว่าสิ่งที่ผมทำกับเค้ามันมากกว่าที่เค้าทำแต่ผมก็บอกให้แฟน ต้องทำให้ความเชื่อใจของผมและพ่อแม่กลับมา
ผมพยายามไม่จับผิดไม่ระแวงผ่านมาได้ยังไม่ถึงอาทิต ผมยอมรับว่ายังไงคนเราก็ต้องระแวง คืนนึงผมคุยกันปกติ ต่างคนต่างจะนอน เผอิญผมลองพิมเฟสไป แต่ปรากฏว่าเฟสไม่ขึ้นออนผมเลยโทรเฟสขึ้นกำลังติดต่อ ผมเลยโทรเบอไปเค้ากดตัดสาย แล้วพิมมาว่าทำไมต้องเช็ค บอกว่าไม่ได้คุยแล้ว กลายเป็นผมผิดที่ผมทำ เค้าโมโหมาก จนเค้าบอกเหนื่อย รำคาญ จะเลิก ผมก็อึ้งและเงียบไปสักพัก แล้วก็ไม่รู้จะพูดอะไร คิดในใจไหนบอกจะทำให้เชื่อใจ
ความผิดครั้งนี้ผมผิดอะไรทำไมผมต้องมายอมขนาดนี้ ผมอยากกลับมาเป็นครอบครัว ผมเลยยอมมาตลอดอาทิตที่กลับมาซึ่งจากที่ผมคุยกันมาตลอดผมก็ไม่เคยได้จับผิดหรือระแวง มีแค่คืนนั้นแค่ครั้งเดียวทำให้เค้าเบื่อ และ รำคาญ ผมเลยอยากถามว่าผมควรจะหยุดหรือยอมต่อไป
ผมควรจะทำยังไงดี จะรั้งไว้เพื่อลูกหรือจะปล่อยให้เค้าไป
ตั้งแต่รู้จักกันมา เคยเลิกกัน แล้วก็กลับมาคบกันอีก
จนวันนึงที่ผมกับแฟนมีลูกด้วยกัน ผมยอมรับว่าผมผิดแบบให้อภัยไม่ได้ ผมไปมีคนใหม่โดยปล่อยแฟนอยู่กับลูก จนวันนึง ผมกับมาคบกันอีกได้ประมาณ1ปี โดยแฟนผมเค้าไม่เคยถามเรื่องราวที่ผมได้ทำลงไป ผมยังรู้สึกผิดอยู่แต่ผมก็ไม่คิดจะทำและไม่เคยคุยกับผญคนไหนอีกเลย ผมดีใจที่เค้าให้อภัยผมอาจจะเป็นเพราะลูกด้วยส่วนนึง
อยู่ๆมาวันนึงเมื่อไม่นานมานี้ แฟนผมมาบอกเลิกเพราะเบื่อผมเราทะเลาะเราเถียงกันอยู่2วันเต็มๆ สุดท้ายผมก็ตัดสินใจปล่อย
(ผมกับแฟนอยู่คนละที่ส่วนลูกก็มาอยู่กับผมบ้างอยู่กับแฟนบ้างเพราะทำงานคนละที่)
วันที่ผมตัดสินใจยอมเลิกลูกอยู่กับผมแล้ววันนั้นแฟนให้เพื่อนของเค้ามารับลูก เค้าติดงานเลยมาไม่ได้ แล้วบอกเพื่อนจะไปส่ง
ผมก็ยอมตัดใจอยู่ดีๆโดนบอกเลิก (ไม่ต้องบอกความรู้สึกนะครับคงเข้าใจ) ผมกำลังจะหลับเพื่อนแฟนโพสว่าลูกนอนอยู่บ้านเพื่อนส่วนตัวแฟนนั้นผมจับได้ไปนอนกะบผช.คนอื่น
บอกก่อน ก่อนหน้านั้นที่รู้จักกันเค้าไม่เคยเป็นแบบนี้ผมเลยคิดเป็นเวรกรรมที่ผมเคยทำไว้ พอผมจับได้ ก็ทะเลาะกันแต่ในใจผมไม่เคยอยากจะเลิกเลย และได้พูดออกไป แฟนผมบอกกับเพื่อนว่าเค้าสำนึกผิด เค้าขอโทษ แต่ผมก็โกรธกับสิ่งที่เค้าทำ ทิ้งลูกให้อยู่กับเพื่อน แล้วพ่อแม่ผมก็โกรธที่โกหก
ผมก็คุยกัน ผมไม่ได้อยากเลิกเลยยอมให้อภัยและจะไม่พูดเรื่องที่เกิดขึ้นอีก เพราะผมคิดว่าสิ่งที่ผมทำกับเค้ามันมากกว่าที่เค้าทำแต่ผมก็บอกให้แฟน ต้องทำให้ความเชื่อใจของผมและพ่อแม่กลับมา
ผมพยายามไม่จับผิดไม่ระแวงผ่านมาได้ยังไม่ถึงอาทิต ผมยอมรับว่ายังไงคนเราก็ต้องระแวง คืนนึงผมคุยกันปกติ ต่างคนต่างจะนอน เผอิญผมลองพิมเฟสไป แต่ปรากฏว่าเฟสไม่ขึ้นออนผมเลยโทรเฟสขึ้นกำลังติดต่อ ผมเลยโทรเบอไปเค้ากดตัดสาย แล้วพิมมาว่าทำไมต้องเช็ค บอกว่าไม่ได้คุยแล้ว กลายเป็นผมผิดที่ผมทำ เค้าโมโหมาก จนเค้าบอกเหนื่อย รำคาญ จะเลิก ผมก็อึ้งและเงียบไปสักพัก แล้วก็ไม่รู้จะพูดอะไร คิดในใจไหนบอกจะทำให้เชื่อใจ
ความผิดครั้งนี้ผมผิดอะไรทำไมผมต้องมายอมขนาดนี้ ผมอยากกลับมาเป็นครอบครัว ผมเลยยอมมาตลอดอาทิตที่กลับมาซึ่งจากที่ผมคุยกันมาตลอดผมก็ไม่เคยได้จับผิดหรือระแวง มีแค่คืนนั้นแค่ครั้งเดียวทำให้เค้าเบื่อ และ รำคาญ ผมเลยอยากถามว่าผมควรจะหยุดหรือยอมต่อไป