สวัสดีครับ เพื่อนๆทุกคนที่เข้ามาอ่านบทความนี้นะครับ บทความนี้ไม่ได้มีเนื้อหาอ้างอิงจากที่ใด แต่เกิดจากใจ และความคิดผมเองจริงๆครับ คือเรื่องมีอยู่ว่า ผมมักจะหลงไหล และตกหลุมรัก กับผู้คนที่ผมรู้จัก เพื่อนต่างๆ ที่มีความบกพร่องทางร่างกายครับ คือคำว่าตกหลุมรักของผมคือไม่ได้หมายความว่าชู้สาวอะไรแบบนี้นะครับ เพราะผมเป็นผู้ชายครับชอบผู้หญิง แต่ที่ใช้คำว่าตกหลุมรัก เพราะเวลาผมพบเห็นคนพิการ หรือบกพร่องทางร่างกายในด้านต่างๆ ผมมักจะรู้สึกกับเขาดีกว่าคนอื่นเป็นพิเศษทั้งชายและหญิง
อย่างเพื่อนในกลุ่มจะมีคนนึงเป็นผู้บกพร่องทางการได้ยิน หรือเรียกง่ายๆว่า หูหนวกนี่แหละครับ แล้วแบบเวลาปกติคุยกันในเฟสอะ เทอก็ไม่ค่อยมีปัญหาหรอก แต่เทอมักจะมีปัญหาตอนที่ออกไปเที่ยวด้วยกัน สื่อสารกันได้ยาก เพื่อนบางคนก็จะเริ่มเกิดการรำคาญ เหวี่ยงใส่ ผมก็จะเป็นคนที่คอยปลอบ และอธิบายเหตุผล ให้ทั้งคู่ใจเย็นลง ผมถึงขั้นไปหัดเรียนภาษามือเพื่อไว้ใช้สื่อสารกับเพื่อนคนนี้ แต่ก็ไม่ได้เก่งอะไรนะครับ แค่แบบคำง่ายๆ ให้พอเข้าใจ.
แล้วด้วยความที่เทอเป็นผู้บกพร่องทางการได้ยิน ก็เลยอยู่ในกลุ่มชมรม Deaf Club อะไรพวกนี้ คือกลุ่มของผู้ที่มีความบกพร่องทางการได้ยินด้วยกัน เวลาเทอจะไปชมรม ไม่มีรถไป เทอก็จะขอช่วยให้ผมไปรับไปส่ง ผมก็เต็มใจไปนะครับ จริงๆรู้สึกเต็มใจทำทุกอย่างที่เทอขอ แล้วผมช่วยได้โดยไม่เดือดร้อนตัวเอง พอไปถึงคลับ เขาก็ประชุมคุยกัน เล่าเรื่องกัน ซึ่งผมก็ไม่รุ้เรื่องภาษามือของเขาหรอก แต่แค่อยากรู้เลยไปนั่งดู ก็เลยได้เพื่อน ที่มีความบกพร่องทางการได้ยินมาเพิ่มอีก มีคนนึงเคยคุยกับผมว่า เดี๋ยวนะครับ ที่บอกคุยนี่ หมายถึง พิมพ์คุยกันนะ เดี๋ยวจะสับสน คนนึงในคลับที่ผมสนิท เป็นผู้ชายชื่อเอส เขาบอกผมว่า เขาชอบเวลาที่เขานอนฝันมากๆเลย เพราะตอนที่เขาฝัน เขาจะได้ยินเสียงเหมือนปกติ ต้องบอกก่อนว่าเอสเนี่ย หนวก 100% เลยนะครับ คือไม่ได้ยินเลย บางทีผมยังสงสัยว่า คนที่ไม่เคยได้ยินเสียงเลยตั้งแต่เกิด จะอิมเมจเสียงขึ้นมาได้ยังไง แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น ประเด็นคือ หลังจากนั้น เวลาผมเห็นผู้พิการ ผมก็ชอบไปคุยเล่นด้วย ไปเป็นเพื่อนเขา จนกลายเป็นว่า ผมมีเพื่อนที่เป็นผู้พิการประมาณ 50% ของเพื่อนทั้งหมดของผมเลย
ตอนนี้ผมมีเพื่อนที่เป็นผู้พิการทางการได้ยิน ทางการมองเห็น แขนผิดรูป มือผิดรูป อะไรแบบนี้ แต่ผมมีความสุขที่ได้อยู่กับพวกเขานะ คือตัวผมเองก็ไม่ได้ฐานะรวยมากมาย พอมีพอใช้ แต่ว่าผมไม่เคยมีความสุข เท่ากับเวลาที่ผมทำให้คนเหล่านี้ยิ้ม และมีความสุข เอาง่ายๆว่า ผมทำให้เขาสนุก มีความสุข ผมก็สุขตามไปด้วย คือพวกเขาไม่ได้ต้องการความสงสาร หรือความช่วยเหลือจากใครนะครับ สายตาที่มองพวกเขาว่าเป็นคนพิการ แปลกแยก และไม่อยากอยู่ใกล้ ผมไม่ชอบสายตาหรือคนแบบนี้เลย ซึ่งผมก็จะมีวิธีปลอบใจเพื่อนๆของผม แต่ผมรู้ ว่าพวกเขาเจอมาเยอะ จนเข้มแข็งแล้วแหละ แต่ก็รู้สึกดีที่ยังเป็นกำลังใจให้พวกเขา
ก็มาบ่นให้ฟัง ในมุมมองของผม ส่วนใครที่มีความคิดแย่ๆเกี่ยวกับผู้พิการ ก็เปลี่ยนความคิดนะครับ มันไม่ใช่โรคติดต่อที่จะติดกันได้ จะไปรังเกียจเขาทำไม เราเพื่อนมนุษย์ด้วยกันควรจะช่วยเหลือกัน มอบความรักให้กันดีกว่า
ส่วนใครที่เป็นผู้บกพร่องทางด้านต่างๆ หรือเป็นผู้พิการ อยากมีคนรับฟังปัญหา หรืออยากคุยเล่นกับผม ก็คุยกันได้นะครับ ผมอยากคุยกับทุกคนครับ เพราะอย่างที่บอก ผมเป็นโรค "หลงรักคนพิการ"
ผมเป็นโรค "หลงรักคนพิการ"
อย่างเพื่อนในกลุ่มจะมีคนนึงเป็นผู้บกพร่องทางการได้ยิน หรือเรียกง่ายๆว่า หูหนวกนี่แหละครับ แล้วแบบเวลาปกติคุยกันในเฟสอะ เทอก็ไม่ค่อยมีปัญหาหรอก แต่เทอมักจะมีปัญหาตอนที่ออกไปเที่ยวด้วยกัน สื่อสารกันได้ยาก เพื่อนบางคนก็จะเริ่มเกิดการรำคาญ เหวี่ยงใส่ ผมก็จะเป็นคนที่คอยปลอบ และอธิบายเหตุผล ให้ทั้งคู่ใจเย็นลง ผมถึงขั้นไปหัดเรียนภาษามือเพื่อไว้ใช้สื่อสารกับเพื่อนคนนี้ แต่ก็ไม่ได้เก่งอะไรนะครับ แค่แบบคำง่ายๆ ให้พอเข้าใจ.
แล้วด้วยความที่เทอเป็นผู้บกพร่องทางการได้ยิน ก็เลยอยู่ในกลุ่มชมรม Deaf Club อะไรพวกนี้ คือกลุ่มของผู้ที่มีความบกพร่องทางการได้ยินด้วยกัน เวลาเทอจะไปชมรม ไม่มีรถไป เทอก็จะขอช่วยให้ผมไปรับไปส่ง ผมก็เต็มใจไปนะครับ จริงๆรู้สึกเต็มใจทำทุกอย่างที่เทอขอ แล้วผมช่วยได้โดยไม่เดือดร้อนตัวเอง พอไปถึงคลับ เขาก็ประชุมคุยกัน เล่าเรื่องกัน ซึ่งผมก็ไม่รุ้เรื่องภาษามือของเขาหรอก แต่แค่อยากรู้เลยไปนั่งดู ก็เลยได้เพื่อน ที่มีความบกพร่องทางการได้ยินมาเพิ่มอีก มีคนนึงเคยคุยกับผมว่า เดี๋ยวนะครับ ที่บอกคุยนี่ หมายถึง พิมพ์คุยกันนะ เดี๋ยวจะสับสน คนนึงในคลับที่ผมสนิท เป็นผู้ชายชื่อเอส เขาบอกผมว่า เขาชอบเวลาที่เขานอนฝันมากๆเลย เพราะตอนที่เขาฝัน เขาจะได้ยินเสียงเหมือนปกติ ต้องบอกก่อนว่าเอสเนี่ย หนวก 100% เลยนะครับ คือไม่ได้ยินเลย บางทีผมยังสงสัยว่า คนที่ไม่เคยได้ยินเสียงเลยตั้งแต่เกิด จะอิมเมจเสียงขึ้นมาได้ยังไง แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น ประเด็นคือ หลังจากนั้น เวลาผมเห็นผู้พิการ ผมก็ชอบไปคุยเล่นด้วย ไปเป็นเพื่อนเขา จนกลายเป็นว่า ผมมีเพื่อนที่เป็นผู้พิการประมาณ 50% ของเพื่อนทั้งหมดของผมเลย
ตอนนี้ผมมีเพื่อนที่เป็นผู้พิการทางการได้ยิน ทางการมองเห็น แขนผิดรูป มือผิดรูป อะไรแบบนี้ แต่ผมมีความสุขที่ได้อยู่กับพวกเขานะ คือตัวผมเองก็ไม่ได้ฐานะรวยมากมาย พอมีพอใช้ แต่ว่าผมไม่เคยมีความสุข เท่ากับเวลาที่ผมทำให้คนเหล่านี้ยิ้ม และมีความสุข เอาง่ายๆว่า ผมทำให้เขาสนุก มีความสุข ผมก็สุขตามไปด้วย คือพวกเขาไม่ได้ต้องการความสงสาร หรือความช่วยเหลือจากใครนะครับ สายตาที่มองพวกเขาว่าเป็นคนพิการ แปลกแยก และไม่อยากอยู่ใกล้ ผมไม่ชอบสายตาหรือคนแบบนี้เลย ซึ่งผมก็จะมีวิธีปลอบใจเพื่อนๆของผม แต่ผมรู้ ว่าพวกเขาเจอมาเยอะ จนเข้มแข็งแล้วแหละ แต่ก็รู้สึกดีที่ยังเป็นกำลังใจให้พวกเขา
ก็มาบ่นให้ฟัง ในมุมมองของผม ส่วนใครที่มีความคิดแย่ๆเกี่ยวกับผู้พิการ ก็เปลี่ยนความคิดนะครับ มันไม่ใช่โรคติดต่อที่จะติดกันได้ จะไปรังเกียจเขาทำไม เราเพื่อนมนุษย์ด้วยกันควรจะช่วยเหลือกัน มอบความรักให้กันดีกว่า
ส่วนใครที่เป็นผู้บกพร่องทางด้านต่างๆ หรือเป็นผู้พิการ อยากมีคนรับฟังปัญหา หรืออยากคุยเล่นกับผม ก็คุยกันได้นะครับ ผมอยากคุยกับทุกคนครับ เพราะอย่างที่บอก ผมเป็นโรค "หลงรักคนพิการ"