อยู่บ้านคนเดียวไม่มีใครให้คุยด้วย บางทีก็รู้สึกเหมือนอยู่ตัวคนเดียว

คือเราได้อยู่บ้านคนเดียวบ่อยมากค่ะ แม่ก็มักจะไปทำงานกับพ่อ แต่แม่ไม่ได้ทำงานนะคะ ไปเฉยๆ แล้วปล่อยเราไว้บ้านคนเดียว ไม่โทรมาถามหรือว่าเป็นห่วงเลย เราเข้าใจนะว่าเราก็โตแล้ว แต่บางทีมันก็เหงานะเหงาแบบมากๆอ่ะ ตอนเรียนเราก็ไม่ค่อยอยากกลับบ้านเพราะกลับมาแม่ก็ไม่อยู่ด้วยอยู่ดีไปกับพ่อตลอดเวลาอยู่คนเดียวบ่อยๆ ไม่มีใครให้คุยด้วย มันทำให้เราไม่อยากอยู่บ้าน อยากไปทำงานไกลๆ ยิ่งเป็นต่างประเทศไปเลยยิ่งดี เราทำตัวเหมือนเด็กไหมคะ หรือเราต้องทำใจแล้วอยู่คนเดียวต่อไป