ตัวผมเห็นแก่ตัวป่าว ที่ไปเอาแฟนคนอื่น มาอยู่ใกล้ตัวเรา เราทั่งดูแลเอาใจสัย ซึ่งมีทั่งความกดดัน

อยากจะรู้ใน มุมมองของผู้หญิงคิดกับผมในสถา ณ.การ ที่ผมนั้นทำอยู่ เข้าเรื่องเลย ผม ชื้อ ถึง นะ ผมรักผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ้งเป็นคนที่รู้จัก ห่างๆ จากใน รร. พอ เวลาผ่าไปใน ไวทำงาน ผมก็ทำงานปกติแหละ ซึ่งผู้หญิงที่พูดถึง เธอคือรุ้นน้อง ผมพึ่งมาคุยจริงจัง ก็ตอนที่ เธอนั้น พึ่งจบใหม่ ตอนที่ผมคุย นั้นเธอยังไม่มีแฟน เอาจริงๆเรานั้นก็รู้สึกดีและ  แล้วก็เป็นจังหวะที่ทาง บริษัท หาคนงานบัญชีพอดีผมจึง ใช้โอกาศนี้ เสนอทางบริษัท ว่ามีคนนะ ซึ่งก็คือ เธอ จากนนั้นผม เลยเสนอว่าอยากทำไหม ซึ่งเธอก็ตกลง ผมจึงบอกทาง บริษัทไป ได้พนักงานแล้วนะ ไม่ต้องหาใคร  จุดที่เปลียนความหวังผม คือเธอบอก กับผมตรงๆ ว่าเธอมีแฟนแล้วพึ่งคบกัน แต่เธอก็บอกนะ รับได้นะ สถา ณ.การเธอตอนนี้ ถ้าไม่อยากไห้ไป เธอก็ไม่ไป ใช้ตอนนั้นผมก็ไม่อยากไห้มา แต่ ผมดันรับปากทางบริษัท ผมก็ตอบได้แค่ว่า มาเหอะเดี่ยวดูแลเอง เธอก็ตอบตกลงมา ก่อนจะมาพี่เธอก็บอกดูแลน้องดีๆ อันไหนไม่ดีก็ตักเตือน พี่เธอก็พูดด้วยความเป็นหวง ฯลฯ จากนั้นผมจึงไปรับมาทำงาน เอาจริงๆ ผมโคตรหึง โคตรรักเลยและ แต่ด้วยความรักนี้และ ผมจึงทำทุกอย่าง ที่พอไห้ตรงความต้องการของ เธอ ไม่ว่าจะช้วยที่พัก เรื่องกิน ปัจใจหลายๆอย่างผมก็ช่วยสุดๆ ผมทำดีทุกอย่าง ผมเหมือนคนอกหัก ผมกดดัน ทั่งคำพูดพี่เขา ทำคำพูดบริษัท ผมรักเขา แต่ผม ได้แต่เก็บอาการ ทั่งที่เขามีแฟนแล้ว แต่ผมก็ยังทำดีอยู่ตลอด ผมเศร้าทุกครั่ง ที่ผมทำดี ไหเขา ผมได้แต่คิด ผมดูแลขนาดนี้ ผมยังไม่รู้เลยเขารู้สึกแบบใหน เขาคิดแค่เราว่าพี่หรอ 😥😥😥😥