หนูเหนื่อยมาก ที่โดนพ่อกดดันตลอด คือพ่อหนูชอบด่าหรือว่าโดยที่ไม่มีเหตุผล บางครั้งก็ทำอะไรที่มันกระทบจิตใจและความรู้สึกคนเป็นลูกอย่างมาก  บางทีก็ไล่หนูออกจากบ้าน บางทีก็ด่าด้วยถ้อยคำที่รุนแรง  ชอบขึ้นเสียงใส่ จนทำให้เวลาที่หนูมีปัญหาหรือมีเรื่องอะไรไม่เคยที่จะได้คุยหรือได้ปรึกษา ได้แต่เก็บไว้คนเดียว บางทีก็คิดว่าตัวเองจะเป็นโรคซึมเศร้าไหม เป็นเด็กคนนึงที่ต้องดูแลตัวเอง ให้กำลังใจตัวเอง เวลาเห็นพ่อแม่คนอื่นกอดลูก คุยกับลูก ไปกินข้าวกับลูก ให้คำปรึกษาลูก  หนูไม่เคยมีโมเมนต์นั้นเลย อย่างมากก็แค่ไปเดินห้างแต่ก็ต่างคนต่างแยกกันซื้อ  หนูไม่เคยได้กอดพ่อตั้งแต่โตมา  ไม่เคยได้ปรึกษาทุกปัญหาที่เข้ามา ไม่ว่าจะเรื่องเรียนหรือเรื่องอะไรก็แล้วแต่  มีแต่เก็บมาคิดเอง ปลอบตัวเอง แต่บางครั้งหนูท้อมาก ถึงขั้นคิดฆ่าตัวตายแต่หนูทำไม่ได้เพราะหน้าของแม่จะลอยมาตลอดเวลาหนูคิดเรื่องนี้  หนูเคยผ่านช่วงชีวิตที่เด็กป.1ป.2ต้องมาฉีดยาให้แม่ ทำงานบ้าน ช่วยแม่หาเงินแต่บ้านหนูไม่ได้ลำบาก แม่สอนให้หนูรู้จักดูแลตัวเอง และช่วงป.2หนูกับแม่ย้ายไปอยู่โคราชแต่พอ่หนูไม่ได้ไปเพราะพ่อหนูต้องสอนอยู่ขอนแก่น หนูอยู่กับแม่สองคน หนูต้องพาแม่ไปฟอกไต จัดยาให้แม่ หาอาหารให้แม่กิน ทำงานบ้าน เรียนหนังสือ ฉีดยา ทำทุกๆอย่าง แต่พอวันที่แม่หนูเสียไป หนูไม่เคยรู้สึกว่ามีใครในชีวิตเลย  ก็เหมือนที่หนูบอกไปแต่แรกว่า หนูอึดอัดมาก หนูอยากมีที่ระบาย อยากมีคนกอด อยากมีคนให้คำปรึกษา อยากมีคนที่เข้าใจหนู แคร์ความรู้สึกหนู หนูควรที่จะบอกกับพ่อตรงๆไหมคะ ว่าหนูต้องการแบบไหน หนูรู้สึกยังไงตอนนี้ หรือหนูต้องอดทนแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆแต่หนูกลัว กลัวว่าวันหนึ่งหนูจะทนไม่ไหวแล้วจริงๆ 
#ขอบคุณทุกๆคนที่รับฟังและให้คำปรึกษานะคะ🙏🏻