ผมกับเขาอายุเราห่างกัน 4 ปีครับ ผมขอเลิกกับเขาเมื่อ 6 เดือนที่แล้ว ผมรู้สึกว่าไม่อยากไปดึงให้เขาเครียดในเรื่องเรียนเพราะช่วงนั้นผมทำงานเครียดมากแล้วน้องเขาก็เรียนหนักมาก...ผมเลยรู้สึกว่าไม่อยากไปดึงอนาคตน้องเขาไว้อ่ะเลยขอเลิกไปทั้งๆที่ไม่ได้อยากเลิก โดยให้เหตุผลลว่าเราเริ่มห่างกันมากี่เดือนแล้ว น้องเขาก็บอกว่าประมาณตอนเข้าเดือนที่ 4 แล้วก็ขอเลิกกับเขา ไม่รู้เพราะอะไร ทำไมผมถึงคิดแบบนั้นได้ลง ทั้งๆที่วันที่ 01/01/20 ก็ครบหนึ่งปีแล้ว แต่จริงๆแล้วช่วงที่ไม่ได้คุนกันไม่ได้มีผลกระทบอะไรกับผมเลยด้วยซ้ำเพราะเราทั้งคู่ก็เข้าใจว่าต่างคนต่างมีหน้าที่ ต่างคนต่างยุ่งในเหตุผลที่ตัวเองมี แต่...บางคนอาจมองว่าเวลาแค่นี้ดราม่าทำไม55+มันน้อยนะยังไม่ถึงปีเลยด้วยซ้ำ แต่สำหรับผมมันมีค่ามากเหตุการณ์แต่ละอย่างที่ผ่านมาด้วยกันมันเยอะสำหรับผมมากเลย...ซึ่งตอนเลิกกันเราสองคนแยกกันด้วยเหตุผลแล้วก็เข้าใจกันทั้งคู่ไม่ได้ทะเลาะกันแต่ตอนนี้ผ่านมา 6 เดือนแล้ว ผมยังรู้สึกว่ามันไม่ชินกับการที่ไม่มีน้องเขาอยู่...ถ้าถามว่าพยายามหาคนมาทดแทนมั้ย...ผมหานะ แต่...คนที่เหมือนน้องเขามีคนเดียวจริงๆ555+ ก็ผมไม่ได้อยากเลิกนี่เนาะแค่ความคิดโง่ๆชั่ววูบมันสามารถทำลายความสุขของผมไปหมดเลย555+ ขนาดไลน์ผมยังตั้งเป็นชื่อที่รักอยู่เลย55+ มันน่าตลกดีเนาะ ทางนู้นเขาอาจจะลืมเรื่องของผมหมดแล้วมั้ง...แต่ในทางกลับกัน...ผมจำเรื่องของน้องเขาได้ทุกเรื่องเลย จำได้ทุกรายละเอียดเลย เห้ออ... ผมควรทำยังไงดีครับ...
มารู้สึกเอาตอนนี้คงจะสายไปแล้วมั้ง
อยากให้แฟนกลับมามากๆ
มารู้สึกเอาตอนนี้คงจะสายไปแล้วมั้ง