คือตั้งแต่ช่วงกักตัวเราแล้วก็ปิดเทอมเรากลับมาอยู่บ้านกับพ่อ ที่ป่วยเป็นเส้นเลือดในสมองตีบ คือตอนนี้หายแล้วแต่ว่าซีกซ้ายยังกลับมาเป็นปกติไม่ได้ เค้าไม่สามารถใช้งานมือของเค้าได้เต็มประสิทธิภาพ สิ่งที่เราต้องเจอก็คือการร้องขอช่วยทำกับข้าว หลังๆก็เริ่มให้ทำเอง คือเราทำอาหารมาหลายครั้ง ไม่เคยหลีกเลี่ยงเลย แต่มันท้อแท้มากเพราะไม่เคยอร่อยเลย พ่อสอนอะไรก็ไม่เคยจำ เหมือนสมองมันต่อต้านตลอดเวลา ในขณะที่พ่อก็คาดหวังว่าเราจะทำได้ ทำเองเป็นไม่ต้องให้พูดอะไรมากมาย เวลาเราถามนั่นถามนี่ก็ถามแบบละเอียดมาก ปล้วก็ถามทุกครั้ง เพราะจำไม่เคยได้เลย
คือถึงจะไม่ชอบทำอาหาร แต่ก็อยากซัพพอร์ตพ่อ ไม่อยากให้เค้ารู้สึกว่าเราไม่ใส่ใจ เราก็รู้ตัวค่ะว่าอนาคตมันก็คงต้องทำเป็นกันบ้างจะซื้อกินตลอดคงไม่ไหว แต่เราฝืนมากเลย มันเหมือนพยายามยัดสามเหลี่ยมลงในวงกลม เราไม่มีความสุข แล้วพ่อก็คาดหวัง เราเติมเต็มเขาไม่ได้เลย
สำหรับทุกคนที่ชอบทำอาหาร หรือไม่รู้สึกอึดอัดแล้วก็ลำบากใจกับการทำอาหาร ความรู้สึกหลงใหลในการทำอาหารมันเกิดขึ้นตอนไหนเหรอคะ ทำไมถึงชอบ แล้วมีวิธีอะไรที่ทำให้เรารู้สึกไม่ต่อต้านการทำอาหารมั้ยคะ หรือเคล็ดลับการทำอาหารก็ได้ค่ะ ขอบคุณมากค่ะ
ไม่ชอบทำกับข้าวเลย มีวิธีให้ชอบทำอาหารมั้ยคะ
คือถึงจะไม่ชอบทำอาหาร แต่ก็อยากซัพพอร์ตพ่อ ไม่อยากให้เค้ารู้สึกว่าเราไม่ใส่ใจ เราก็รู้ตัวค่ะว่าอนาคตมันก็คงต้องทำเป็นกันบ้างจะซื้อกินตลอดคงไม่ไหว แต่เราฝืนมากเลย มันเหมือนพยายามยัดสามเหลี่ยมลงในวงกลม เราไม่มีความสุข แล้วพ่อก็คาดหวัง เราเติมเต็มเขาไม่ได้เลย
สำหรับทุกคนที่ชอบทำอาหาร หรือไม่รู้สึกอึดอัดแล้วก็ลำบากใจกับการทำอาหาร ความรู้สึกหลงใหลในการทำอาหารมันเกิดขึ้นตอนไหนเหรอคะ ทำไมถึงชอบ แล้วมีวิธีอะไรที่ทำให้เรารู้สึกไม่ต่อต้านการทำอาหารมั้ยคะ หรือเคล็ดลับการทำอาหารก็ได้ค่ะ ขอบคุณมากค่ะ