มูฟออนเป็นวงกลมเป็นงี้เอง

เราเพิ่งเคยตั้งกระทู้ครั้งนี้ครั้งแรก ปกติเคยแต่อ่าน แต่วันนี้เราอยากระบายเรื่องของเราบ้าง เรื่องของเรื่องคือเราเคยเจอกับคนคนนึงที่ทำให้เรารู้สึกชอบมาก ตอนนั้นอายุ25 เค้าเหมือนเดินหลุดออกมาจากความฝันของเราเลย สูงหุ่นดี บุคลิกดี หน้าตา(สำหรับคนอื่น)ไม่ได้ดีมาก แต่สำหรับเราเค้าดูดีที่สุด ตอนที่เจอกันครั้งแรกต่างฝ่ายต่างเดินจากอีกมุมมาซื้อก๋วยเตี๋ยวรถเข็น ตอนนั้นมันเหมือนทุกอย่างหยุดนิ่งอยู่กับที่ เหมือนมีแค่เราสองคนจริงๆ เข้าใจคำว่าตกอยู่ในภวังคุ์เลย ตอนนั่งกินก๋วยเตี๋ยวก็นั่งมองกัน แล้วเราก็เผลอยิ้มให้เค้าไม่รู้ตัวเลย ปกติเวลามีคนมองๆเรา เราก็จะนิ่งๆเฉยๆ แกล้งทำเป็นไม่เห็น หลังจากนั้นก็ได้เจอกันบ้างแบบเดินสวนกัน เจอกันในลิฟท์เพราะเรากับเค้าทำงานที่ตึกเดียวกันแต่คนละบ. เค้าเป็นชาวต่างชาติ เราพูดภาษาเค้าไม่ได้เลย แต่เวลาที่เรามองกันก็เหมือนสื่อสารอะไรบางอย่างถึงกันได้ เรารู้สึกได้ว่าเค้าก็สนใจเราอยู่ แต่ติดที่เราขี้อายมาก เราเป็นประเภทไม่สามารถคุยกับผู้ชายได้นานๆ เราจะหน้าแดง รู้สึกอึดอัด ไม่ค่อยมีเรื่องจะพูด (เป็นเหตุผลนึงที่เราโสดจนตอนนี้ด้วยล่ะมั้ง) เราเรียนโรงเรียนผู้หญิงตอนเด็กๆ โตมาก็เรียนและทำงานในที่ๆมีแต่ผู้หญิง เพื่อนผู้หญิงของเราส่วนใหญ่ก็จะเรียบร้อยแบบไม่สนใจจะมีแฟนกัน เคยเจอกับเค้าตอนเค้ารอคนขับรถ เหมือนเค้าจะเข้ามาหา เราก็รีบเดินหนีเพราะเราเขิน มีครั้งนึงเค้าน่ารักมากเรากับเพื่อนเดินเข้าลิฟท์ เค้าก็เดินมาพอดี เราคุยหัวเราะอยู่กับเพื่อนในลิฟท์ มีจังหวะนึงทีเรามองไปที่เค้า (ลิฟท์ติดกระจกเงา) เราก็เห็นเค้ามองเราอยู่ เค้าตกใจเขินมากทำเป็นรีบจัดเนคไทในกระจกแล้วพอถึงชั้นเค้า ก็รีบเดินออกไป เคยเจอที่ชั้นเค้าเรารอลิฟท์อยู่ก็มายืนอยู่ตรงหน้ากันและกันแต่ก็ไม่รู้จะเริ่มต้นพูดอะไรกันดี เป็นอย่างนี้อยู่ทุกครั้งที่เจอแต่แค่นี้ก็ทำให้เรารู้สึกดีใจมากแล้ว นอกจากนี้เราก็ชอบที่เค้าดูเป็นคนหนักแน่น ชัดเจน เคยมีเพื่อนผู้หญิงชาติเดียวกันกับเค้ามาทักเค้าในลิฟท์ (เค้าเป็นคนดูดี มีผู้หญิงหลายคนแอบชอบ เพื่อนในบ.เราก็ชอบเค้า) ตอนนั้นเราก็อยู่ในนั้นด้วย ก็แอบสังเกตว่าเวลาเค้าคุยกับผู้หญิงคนนั้น เค้าแสดงออกชัดเจนว่าแค่ทักทาย เว้นระยะห่างแล้วก็ดูสุภาพมาก เราชอบผู้ชายลักษณะนี้ คิดว่าถ้าเราคบกับเค้าคงสบายใจ เราปล่อยเวลาให้เนิ่นนานเป็นอย่างนี้หลายปี ตอนนั้นเรายังเด็กก็มีหลายเรื่องเข้ามา ทั้งคนทั้งงานที่เข้ามา ไม่ได้คิดว่าจะมีอะไรเปลี่ยนแปลง มีอยู่ครั้งนึงเราเคยฝันว่ามีงูสีดำตัวใหญ่ตามเรามา เราก็หนี สุดท้ายงูตัวนั้นก็ถูกเด็กๆแถวบ้านจับลากไปลากมาแล้วก็ตีหัว ในฝันตอนนั้นเรารู้สึกสงสารงู และก็เห็นหน้างูมันดูเศร้าๆ (ปกติเรากลัวงูมากๆ) ต่อจากนั้นเราอายุประมาณ28มีรุ่นพี่ที่ทำงานเล่าถึงประสบการณ์ความรักของเค้าที่เคยผ่านมา เค้าบอกเราว่าอยากทำอะไรให้รีบทำอย่าปล่อยให้อะไรๆสายเกินไปแบบเค้า ตอนนั้นเราก็มาเริ่มคิดๆว่าเราอยากให้เค้ารู้ว่าเราชอบเค้านะ แต่ก็ดูจะสายเกินไปจริงๆ เราเจอเค้าอีกครั้งนึงในลิฟท์เรายืนอยู่ด้านหลัง เค้าเดินเข้ามา ครั้งนี้เค้าหันมามองเราแบบมองอยู่นานจนเรารู้สึกอึดอัด แล้วเราก็เห็นแววตาเค้ามันดูเศร้ามาก เราไม่รู้ว่าทำไม ถึงเวลาเราออกจากลิฟท์เราก็ก้มเดินผ่านเค้าไป มาคิดอีกทีตอนหลังเรารู้สึกว่าสีหน้าเค้ามันทำให้เรานึกถึงงูสีดำตัวนั้นในฝันของเรา เรามารู้จากเพื่อนเราทีหลังว่าเค้ากลับประเทศเค้าแล้ว เราเสียใจมาก ไม่เคยรู้สึกอกหักขนาดนี้มาก่อน เคยเลิกคบกับคนที่คุยด้วยก็เสียใจนะ แต่ไม่เคยมากเท่านี้ พอดีว่าเรามีเพื่อนชาวต่างชาติคนหนึ่งที่รู้จักกันกับเค้าแต่ไม่ได้สนิทกัน เค้าก็ช่วยเราหาเฟซบุคของเค้า เรากดแอดเค้าไป เค้าก็กดรับ เราดีใจมาก (เราไม่เคยแอดผู้ชายคนไหนเลย ไม่เคยเริ่มคุยกับผู้ชายก่อน ไม่เคยมีใครทำให้เราชอบมากจนต้องทำแบบนี้) แต่พอแอดเค้าไปแล้วมันกลายเป็นทำให้เราเหมือนstalker เราอยากรู้เรื่องราวของเค้า ดูว่าเค้าออนไลน์ตอนไหน เราทักเค้าไปแต่ก็ดูอึดอัดแปลกๆ เราก็รู้สึกว่าเค้าก็คงรู้สึกอึดอัดเหมือนกัน เราเลยพยายามไม่เข้าเฟซบุคบ่อย ผ่านไปนานหลายเดือนจนถึงวันเกิดเค้า เราส่งข้อความไปHBD คราวนี้เค้าตอบกลับมาขอให้เราซึ่งอยู่ที่นี่มีความสุขเช่นกัน เค้าคงตกใจว่าผ่านมานานสักพักแล้วเราก็ยังชอบเค้าอยู่ เค้าเป็นคนสุภาพน่ารัก ข้อความนั้นก็สุภาพแต่มันเหมือนเป็นการบอกลายังไงไม่รู้ เราเสียใจมากอีกครั้ง เราหาเค้าจนเจอแต่อะไรๆก็ไม่ได้เป็นไปอย่างที่เราหวัง เราเลยตัดสินใจunfriend เพราะเราทำใจไม่ได้ที่เป็นอยู่แบบนี้ เราต้องลืมและข้ามผ่านเรื่องนี้ให้ได้ เขาก็มีชีวิตของเขาที่นั่น ถ้าเกิดว่าอนาคตเราต้องเห็นรูปเค้าแต่งงานเราคงเสียใจมาก แต่จริงๆแล้วเราอยากให้เค้ามีความสุขนะ อยากให้มีคนดูแล เราแค่ไม่อยากเห็นภาพนั้น เราลบแอพเฟซบุคไปเลยและเลิกเล่นแบบไม่เข้าเฟซบุคเลยหลังจากนั้น ช่วงนั้นทุกวันก่อนนอนเราก็ต้องหาเพลงฟัง ตอนเช้าตื่นมาก็ต้องหาบทความสร้างกำลังใจอ่าน พยายามจะไม่คิดถึง พยายามที่จะอยู่กับปัจจุบัน นานมากๆกว่าเราจะพ้นจากช่วงเวลานั้น โชคดีที่ช่วงนั้นเราทำงานยุ่งมากๆ เราย้ายไปทำงานอีกที่ด้วยก็เลยพ้นจากสภาพเดิมๆ แต่ตอนนี้เราก็กลับไปทำที่เดิม ก็ยังคิดถึงอยู่บ้าง แต่ตอนนี้ที่ตึกอะไรๆก็เปลี่ยนไปเยอะแล้ว เราก็มีคนคุยๆเข้ามาบ้างแต่ความรู้สึกก็ไม่เหมือนกับที่เรามีให้เค้า แบบว่าเราอยากจะรีดเสื้อผ้า ทำอาหาร เตรียมเสื้อผ้าให้เค้า มันดูตลกดีแต่ก็ไม่เคยรู้สึกอยากจะทำแบบนี้ให้ใคร อยากจะอยู่ใกล้ชิดกับเค้า กับคนอื่นๆเราไม่ได้อยากให้มาใกล้ชิดแบบนั้น ถึงตอนนี้ผ่านเวลามาก็นานมากๆเป็นสิบปีนับจากวันแรกที่ได้เจอ เราก็คิดว่าเราโอเคแล้ว ไม่ได้คิดถึงเค้าก็นานมากแล้ว แต่เมื่อวานดันมีเหตุให้เราเข้าไปในเฟซบุคอีก (ปกติตอนนี้ก็ใช้เข้าไปดูสินค้าอย่างเดียว อ่านบทความบ้าง) แล้วอยู่ดีๆดันไปหาชื่อเค้าอีก แล้วเราก็เห็นเค้าลงรูปโพรไฟล์ เมื่อก่อนเค้าไม่มีรูป เค้าก็ดูแก่ขึ้นแต่ก็ยังดูดีสำหรับเราอยู่ดี สเตตัสก็ยังโสดและตอนนี้ก็ย้ายไปทำงานป.ที่ไกลเหลือเกิน เป็นป.ที่เราไม่รู้จะหาเหตุผลอะไรชวนคนไปเที่ยวที่นั่นด้วย รูปนั้นเค้าอัพโหลดเมื่อวานของปีที่แล้วแต่เราเพิ่งเห็นเมื่อวานนี้ พอได้เห็นเค้าความรู้สึกทุกอย่างมันย้อนกลับมาทันทีเลย จากที่เคยคิดว่าลืมไปแล้วที่แท้ไม่เคยลืมเลย แต่ก็คงไม่มีอะไรเพิ่มเติมจากนี้ ไม่รู้ว่าจะโชคดีหรือโชคร้ายที่เราได้เจอคนที่เราชอบมากขนาดนี้ เป็นคนเดียวในล้านๆคน ไม่รู้ว่าโชคดีหรือโชคร้ายที่เทคโนโลยีมันทำให้เราหาเค้าเจอจนตอนนี้ คิดว่าหลังจากนี้จะผ่านไปอีกกี่สิบปีเราก็คงยังนึกถึงเค้าอยู่ ความทรงจำทุกอย่างก็ยังอยู่กับเราชัดเจน ทำให้เราทั้งยิ้มและมีน้ำตาได้