ยาวหน่อยนะคะมาแชร์ประสบการณ์ของทางบ้านกันค่ะ
คือเราเรียนอยู่ ปี 1 จะขึ้นปี 2 เราเป็นโรคซึมเศร้าตอนรู้ตัวว่าเป็นแล้วไปรักษาก็ประมาณ 7-8 เดือนได้แล้วค่ะนับได้ว่าเป็นช่วงเปิดเทอมปี 1 ต้นๆเลยกิจกรรมเยอะมากทั้งการบ้านและการรับน้องไหนจะช่วยงานคณะอีก เราได้รับมอบหมายงานของห้องซึ่งเราจะเป็นกำลังหลักที่จะทำเพราะติดงาน + กับกิจกรรม เลยทำให้เราไม่ได้กลับบ้านประมาณ 2-3 เดือนเพราะชุลมุนเรื่องการบ้านด้วย (ด้วยสถานะทางบ้านเรารู้ดีว่าไม่ควรนำงานกลับไปทำที่บ้านเราะที่บ้านไม่ค่อยเข้าใจสายที่เราเรียนเท่าไหร่ถึงนำกลับไปทำก็ทำได้ไม่เต็มที่เพราะทางบ้านเขาจะใช้งานกันเป็นว่าเล่นเราเป็นคนค่อนข้างทำงานเนี้ยบเลยไม่ต้องการที่จะทำการบ้านแล้วมีอะไรมารบกวนจึงไม่ได้กลับ ) ซึ่งเราเคยบอกเหตุผลกับทางบ้านไปแล้วว่าติดกิจกรรมจริงๆแถมอุปกรณ์เวลาทำงานมันก็เยอะจะขนกลับไปกลับมามันก็ลำบาก (เราเรียนการออกแบบค่ะ ) ช่วงตอนมาเรียนเราก็นั่งๆเรียนไปสักแปปเขาโทรมาค่ะว่าจะกลับบ้านเมื่อไหร่ไอ้เราก็บอกว่าค่อยคุยได้ไหมเพราะกำลังเรียนอยู่เกรงใจอาจารย์ เราเลยกดวางสาย สักแปปมีไลน์กลุ่มที่บ้านเข้าเขาดุว่าอย่างแรงเลยค่ะ ประมาณว่าเห็นแต่บ้านคนอื่นที่ไปเรียนแล้วลืมบ้านเห็นแต่ลูกชาวบ้าน แต่มาเจอกับลูกหลานตัวเองแบบนี้แล้วรับไม่ได้หาเงินเรียนเองก็ยังไม่ได้นิสัยคำพูดคำจาก็หนักข้อขึ้นเรื่อยๆ ได้ยินประโยคนี้เราสะอึกเลยค่ะ เราไม่คิดว่าคนในบ้านสมควรจะพูดจากันแบบนี้เพราะเหตุผลเราก็บอกไปแล้ว ( ทางบ้านค่อนข้างหัวโบราณค่ะ ไม่ค่อยยอมรับเรื่องโรคซึมเศร้าของเราเท่าไหร่ค่ะประมาณว่าไร้สาระจะเครียดอะไรนักหนาเราเรียนอย่างเดียวมีอะไรให้เครียดให้เงินไปหาหมอแต่คำพูดก็ดูเหมือนพูดออกมาไม่ได้ใส่ใจอะไรเท่าไหร่ ) เราทนไม่ไหวขออณุญาตอาจารย์ออกไปห้องน้ำเราไปร้องไห้อยู่คนเดียวในห้องน้ำค่ะเหตุการณ์นี้มันแย่มากๆมันทำให้เรารู้สึกว่าเราต้องต่อสู้กับโรคนี้คนเดียวในใจก็แอบคิดว่าจะผูกคอตรงนี้เลยดีไหมแต่สุดท้ายก็ไม่ได้ทำค่ะ พอได้กลับบ้านคิดว่าทางบ้านจะเข้าใจมากขึ้นแต่ก็เปล่าเลยค่ะมันตรงกันข้ามกับที่เราคิดโดยสิ้นเชิงแถมเวลาเราอธิบายเหตุผลอะไรสักอย่างให้ฟังเขาจะยันความคิดของเขาอย่างเดียวเลยค่ะ โดยจะว่าเราว่าทฤษฏีจัดนะ ยิ่งเรียนสูงยิ่งก้าวร้าวประมาณนี้ค่ะ
คนอื่นๆมีประสบการณ์ที่น่าอึดอัดของทางบ้านมาแลกเปลี่ยนและระบายความรู้สึกกันได้นะคะ
ทางบ้านใครชอบดุด่าแบบไม่ฟังเหตุผลบ้างคะ?
คือเราเรียนอยู่ ปี 1 จะขึ้นปี 2 เราเป็นโรคซึมเศร้าตอนรู้ตัวว่าเป็นแล้วไปรักษาก็ประมาณ 7-8 เดือนได้แล้วค่ะนับได้ว่าเป็นช่วงเปิดเทอมปี 1 ต้นๆเลยกิจกรรมเยอะมากทั้งการบ้านและการรับน้องไหนจะช่วยงานคณะอีก เราได้รับมอบหมายงานของห้องซึ่งเราจะเป็นกำลังหลักที่จะทำเพราะติดงาน + กับกิจกรรม เลยทำให้เราไม่ได้กลับบ้านประมาณ 2-3 เดือนเพราะชุลมุนเรื่องการบ้านด้วย (ด้วยสถานะทางบ้านเรารู้ดีว่าไม่ควรนำงานกลับไปทำที่บ้านเราะที่บ้านไม่ค่อยเข้าใจสายที่เราเรียนเท่าไหร่ถึงนำกลับไปทำก็ทำได้ไม่เต็มที่เพราะทางบ้านเขาจะใช้งานกันเป็นว่าเล่นเราเป็นคนค่อนข้างทำงานเนี้ยบเลยไม่ต้องการที่จะทำการบ้านแล้วมีอะไรมารบกวนจึงไม่ได้กลับ ) ซึ่งเราเคยบอกเหตุผลกับทางบ้านไปแล้วว่าติดกิจกรรมจริงๆแถมอุปกรณ์เวลาทำงานมันก็เยอะจะขนกลับไปกลับมามันก็ลำบาก (เราเรียนการออกแบบค่ะ ) ช่วงตอนมาเรียนเราก็นั่งๆเรียนไปสักแปปเขาโทรมาค่ะว่าจะกลับบ้านเมื่อไหร่ไอ้เราก็บอกว่าค่อยคุยได้ไหมเพราะกำลังเรียนอยู่เกรงใจอาจารย์ เราเลยกดวางสาย สักแปปมีไลน์กลุ่มที่บ้านเข้าเขาดุว่าอย่างแรงเลยค่ะ ประมาณว่าเห็นแต่บ้านคนอื่นที่ไปเรียนแล้วลืมบ้านเห็นแต่ลูกชาวบ้าน แต่มาเจอกับลูกหลานตัวเองแบบนี้แล้วรับไม่ได้หาเงินเรียนเองก็ยังไม่ได้นิสัยคำพูดคำจาก็หนักข้อขึ้นเรื่อยๆ ได้ยินประโยคนี้เราสะอึกเลยค่ะ เราไม่คิดว่าคนในบ้านสมควรจะพูดจากันแบบนี้เพราะเหตุผลเราก็บอกไปแล้ว ( ทางบ้านค่อนข้างหัวโบราณค่ะ ไม่ค่อยยอมรับเรื่องโรคซึมเศร้าของเราเท่าไหร่ค่ะประมาณว่าไร้สาระจะเครียดอะไรนักหนาเราเรียนอย่างเดียวมีอะไรให้เครียดให้เงินไปหาหมอแต่คำพูดก็ดูเหมือนพูดออกมาไม่ได้ใส่ใจอะไรเท่าไหร่ ) เราทนไม่ไหวขออณุญาตอาจารย์ออกไปห้องน้ำเราไปร้องไห้อยู่คนเดียวในห้องน้ำค่ะเหตุการณ์นี้มันแย่มากๆมันทำให้เรารู้สึกว่าเราต้องต่อสู้กับโรคนี้คนเดียวในใจก็แอบคิดว่าจะผูกคอตรงนี้เลยดีไหมแต่สุดท้ายก็ไม่ได้ทำค่ะ พอได้กลับบ้านคิดว่าทางบ้านจะเข้าใจมากขึ้นแต่ก็เปล่าเลยค่ะมันตรงกันข้ามกับที่เราคิดโดยสิ้นเชิงแถมเวลาเราอธิบายเหตุผลอะไรสักอย่างให้ฟังเขาจะยันความคิดของเขาอย่างเดียวเลยค่ะ โดยจะว่าเราว่าทฤษฏีจัดนะ ยิ่งเรียนสูงยิ่งก้าวร้าวประมาณนี้ค่ะ
คนอื่นๆมีประสบการณ์ที่น่าอึดอัดของทางบ้านมาแลกเปลี่ยนและระบายความรู้สึกกันได้นะคะ