เราไม่รู้

จะที่เคยตั้งกระทู้ไปครั้งก่อนเรื่องความรักจนถึงวันนี้เรารู้สึกกลัว เเต่หลังจากอกหักครั้งนั้นผ่านมาปีกว่า เราก็มีความรักครั้งใหม่เหมือนกัน เเต่มันจบเเบบเดิม เขามีคนอื่น เเต่ครั้งนี้เราเป็นคนจับได้ พอกลับมาคิดดูแล้วเหมือนเราเเย่มาก มันทำให้เราเปิดใจยากขึ้นไปอีก เราร้องไห้ทุกครั้งที่นึกถึงมัน เเม้ว่ามันจะผ่านมานานเเล้วก็ตาม มันกลัวเสมอเวลามีคนมาคุยกันด้วย คือเราไม่ได้คิดเเค่ว่าเราจะคุยๆไปเฉยๆ เวลามีเข้ามาเราก็คุยกับฝ่ายตรงข้ามเเค่คนเดียว เเล้วทุกครั้งมันคาดหวัง เเละเหมือนเราเป็นฝ่ายที่คาดหวังอยู่คนเดียว ทุกครั้ง มันเเย่มาก เราเป็นคนขี้น้อยใจมากๆ พอเราคิดไปเองมันทำให้ศร้าขึ้นมาทันที  กลัวว่ามันจะจบแบบเดิม มันทำให้เวลามีคนเข้ามามันทุกข์มากๆ เคยคิดจะหารนปรึกษาเเต่เหมือนเราปัญญาอ่อนอะ ก็เลยปล่อยเลยตามเลย เเต่เราก็พร้อมที่จะอยู่คนเดียวนะ ความคิดจะผุดขึ้นมาเวลาเขาทำให้เรารู้สึกบั่นทอน เราจะพูดกับตัวเองว่าไม่เป็นไร ซ้ำๆ เราต้องสู้ต่อเพื่อครอบครัว บลาๆๆ เหมือนเราบ้า  จริงๆเเล้วเราไม่ควรโฟกัสเรื่องนี้ เเต่มันเป็นเเผลเก่าที่เหวอะมาก เราจะโกหกตัวเองว่ามันดีขึ้น ทั้งๆที่มันไม่หาย พอโกหกตัวเองเเล้วเริ่มคุยกับใครสักคน พอมันไม่เป็นเเบบที่เราหวังมันยิ่งซ้ำเข้าไปในที่เดิม เรากลัว เรามีเเต่ร้องไห้ เราไม่รู้จะคุยกับใครดี เหมือนมันไม่มีคนจะเข้าใจ ครอบครัวเราเขาไม่อยากให้มีเเฟนอยู่แล้ว มันเลยไม่รู้ที่จะพึ่งใคร หรือเราป่วยทางจิตไหม😿