ตอนนี้เราเรียนอยู่ชั้นมัธยมต้นค่ะ เราเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าวัยนี้ควรจะคิดว่าจะเรียนต่ออะไรยังไง หรือจะทำงานอะไรรึยัง เราเคยคิดว่าการที่เราจะค้นหาสิ่งที่อยากทำและสิ่งที่อยากเป็น มันก็ต้องใช้เวลาค้นหากันไป ไม่ต้องรีบร้อน แต่ทว่าความจริงเราไม่ได้มีเวลามากขนาดนั้น หนึ่งปีผ่านไปไวกว่าที่คิด อีกทั้งครอบครัวยังเริ่มแนะนำทางเลือกต่างๆให้ ทั้งพยาบาลเอย นักบินเอย แถมยังให้ลองเล่นเครื่องดนตรีกับซื้อกล้องมาให้หัดถ่ายภาพอีก แต่ว่าทางเลือกกับสิ่งที่แนะนำให้แต่ละอย่างมันไม่ใช่เราเลยซักอย่าง หลายๆคนก็คิดว่าดีที่ครอบครัวมีพร้อมสนับสนุน และในหลายๆเรื่องก็มีโอกาสมากกว่าบางคน,บางครอบครัว แต่ตอนนี้เราว่าเราควรจะคิดได้แล้วว่าอยากจะทำอะไร และมันคงไม่มีทางเป็นสิ่งที่เราอยากจะทำ เราต้องเลือกอาชีพที่มั่นคง พอที่จะเลี้ยงตัวเองได้ เพราะฉะนั้นเราต้องเริ่มคิดแล้วว่าเราจะต่อม.ปลายสายอะไร จบม.ปลายจะไปต่อม.ไหน คณะอะไร สาขาอะไร แล้วจบแล้วจะต้องทำอาชีพอะไรต่อ ต้องทำยังไงต่อไปกับชีวิต แต่พอลองคิดจริงจังดูก็ลองหาข้อมูลต่างๆ เราคงเรื่องมากไปเองที้เห็นว่ามันยังไม่มีสิ่งที่ใช่ที่สุด อย่างเช่นเราอยากเรียนสายศิลป์-ภาษาในช่วงม.ปลาย แล้วไปเรียนคณะอักษรศาสตร์ในช่วงมหาลัย แต่จังหวัดที่เราอยู่ไม่มีคณะนี้ แล้วพ่อแม่ก็ไม่น่าจะให้ไปเรียนที่อื่น, จังหวัดอื่น เพราะไกลบ้านด้วย ถึงเราจะรู้ว่ามันก็ไม่ได้ง่ายขนาดนั้นที่คิดอะไรแล้วจะเป็นไปตามใจหวัง แต่ถ้าพยายามจริงๆก็น่าจะพอมีหวังอยู่บ้าง อีกอย่างเราไม่กล้าบอกพ่อแม่ในสิ่งที่อยากเรียน ในสิ่งที่อยากทำ แต่ก็กลัวว่าถ้าไม่บอกก็จะโดนกำหนดทางเดินให้ เราเกิดมามีแค่ชีวิตเดียว ก็คิดว่าอยากจะทำในสิ่งที่อยากทำบ้าง ใจนึงก็กลัวไปไม่รอด ใจนึงก็ยังอยากทำและลองพยามยามดู คนที่หลงเข้ามาอ่านกระทู้นี้ก็คงจะงงๆใช่มั้ยคะ ว่าเราจะสื่ออะไรกันแน่ จริงๆที่พิมพ์มาทั้งหมดนี้คือความอัดอั้นและสับสนภายในใจเราเองค่ะ มันก็จะดูย้อนแย้งและสับสนไปหน่อย หรือจริงๆเราแค่สับสนระหว่างชีวิตจริงกับความสุขในฝันก็ไม่รู้ สุดท้ายนี้ นี่ก็เป็นแค่กระทู้บ่นระบายของเด็กมัธยมต้นคนนึงแค่นั้นแหละค่ะ ถ้าใครหลงเข้ามาก็ขอบคุณที่อ่านมาจนถึงตรงนี้นะคะ ถ้าดูสับสนมึนงงไปหน่อยก็ขอโทษด้วยค่ะ ขอบคุณค่ะ
วางแผนอนาคตอันใกล้? หรือยังไกลอยู่(?)