เคยใช้ชีวิตแบบ เผื่อใจ ไว้ ว่าวันนึงเค้าจะจากไปไหม

คือเรื่องนี้มันเป็นเรื่องในครอบครัวที่ยืดยาวมา หลายปี บั่นทอนความรู้สึกเรามาเรื่อยๆ ขึ้นชื่อว่าฅน ไม่มีใครดีได้100% ข้อนี้ เราเข้าใจ เราไม่ใช่ไม่ยอมรับความผิดพลาดในอดีต พยายามยอมรับและอยู่กับมัน แต่มันมีข้อที่ไม่กระจ่าง จนถึงทุกวันนี้ และเพราะความรู้สึกนั้น ทำให้มันกระทบหลายๆอย่าง กระทบชีวิตประจำวัน กระทบความรู้สึก และที่แย่ที่สุดอาจจะเป็นการส่งผลกระทบต่อลูกเรา ทุกครั้งที่เราหยิบยกขึ้นมาพูดมาถาม จะจบลงด้วยการที่เราไม่เคยได้คำตอบจริงๆเลยสักที จบด้วยการทะเลาะกัน ไม่คุยกัน และก็กลับมาคุยกัน วนลูปอยู่อย่างนี้ กับความรู้สึกเราที่ปิดกั้นไว้ส่วนนึง เราไม่อยากเสียใจมากมายขนาดนั้นอีกแล้ว ทุกๆวันใช้ชีวิตเผื่อไว้ว่าเค้าจะจากไปได้ทุกเมื่อ จำลองเหตุการณ์ในหัวไว้ วางแผนอนาคตที่ไม่มีเค้าไว้ เผื่อวันนึง เค้าจากไปจริงๆ เราจะไม่เสียใจเหมือนครั้งที่แล้ว เรายอมรับว่าเราปล่อยมือกับความสัมพันธ์ครั้งนี้ยาก มันไม่ใช่รักแบบวัยรุ่นวัยเรียนอีกแล้ว เรารักและวางแผนอนาคตไว้กับเค้า เมื่อเค้าเคยทำพัง มันทำให้เราเรียนรู้เจ็บจำ แต่ก็ยอมให้เค้าหลับมา แต่ก็ไม่กล้าที่จะเปิดใจ ด้วยพฤติกรรมต่างๆของเค้า ไม่ว่าจะเป็นการที่หวงโทรศัพย์มากๆ ทั้งๆที่เราไม่เคยคิดจะไปเชคอะไร บางที่เค้าดูอะไร เค้าชวนเราดู แต่ก็ไม่กล้าที่จะให้เราถือโทรศัพย์เค้า เค้าจะดึงกลับทันที โทรศัพย์ไม่เคยห่างตัวเค้าเลยแม้แต่ตอนนอน ทั้งๆที่เราไม่เคยคิดจะปิดบังอะไรเค้า แต่เค้าเหมือนจะมีความลับกับเราในทุกเรื่อง มันมีผลต่อความรู้สึกเราจนเราไม่รู้ควรทำไง แม้กระทั่งเรื่อง...เราก็ไม่มีอารมณ์ร่วม สมองมันกลัวว่า ถ้าสัมพันเรากลับมาลึกซึ้งเราจะรักเค้า เราทะเลาะกันเรื่องนี้หลายครั้ง เค้าขอ เราจะบอกง่วง เหนื่อย คือเราไม่มีอารมณ์ร่วมเลยจริงๆ เราก็กลัวเค้าจะไปหานอกบ้าน แต่เราก็กลัวว่าตอนนี้เค้าอาจจะมีคนอื่นอยู่แล้ว กลัวโรค กลัวต่างๆนาๆ เราควรทำไงดี (เค้าเคยมีคนอื่นตอนเราท้อง)