จริงๆ ได้ยินชื่อเรื่องนี้มาหลายปีละแต่ยังไม่คิดจะดู จนช่วงโควิดได้อยู่บ้านเยอะ เหงาๆ เลยเปิดเนตฟลิกดูสักหน่อย ยิ่งดูยิ่งชอบ ถึงจะดูรวดเดียวแค่ไม่กี่อาทิตย์ก็ผูกพันกับตัวละครมาก จนดูมาถึงซีซัน9 โดยเฉพาะ 2 ตอนสุดท้ายเท่านั้นแหละ เฟลมาก เหมือนความรู้สึกดีๆ ที่ได้มาจากซีรีส์เรื่องนี้หายไปหมด ตอนจบคือสมคำร่ำลือมาก มิน่าถึงเคยเห็นคนบ่นอยู่บ่อยๆ 5555 

ไม่ใช่กองอวยคู่ไหนเป็นพิเศษ จะ เท็ด-Mother, เท็ด-รอบิ้น หรือ บาร์นนีย์-รอบิ้น ทุกคู่มีความพิเศษในตัวเองหมด คือเชียร์หมดเลย แต่จบแบบนี้คือไม่ไหวเลย รู้สึกแย่กับการเล่าเรื่องมาก

เรารู้สึกว่าซีรีส์เรื่องนี้ตั้งแต่ต้นมันคือการขายความฝันให้แก่คนดู ว่ารักแท้มีอยู่จริง มิตรภาพที่ยั่งยืนมีอยู่จริง มันทำให้คนได้หลบหนีความเป็นจริงมาดูอะไรที่ฮาๆ น่ารัก ผ่อนคลาย ดูแล้วฟีลกู๊ด แต่สองตอนสุดท้ายคือขยี้ฟีลลิ่งที่ซีรีส์สร้างมา9ปีลงไปหมดเลย

ตีมความรัก The one นั้นมีอยู่จริงไหม สำหรับเท็ดใครกันแน่คือรักแท้หนึ่งเดียวที่ตามหา, ความสวยงามของความสัมพันธ์รักสามเส้า เท็ด-รอบิ้น-บาร์นนีย์ คือกลายเป็นรอบิ้นแต่งแล้วหย่ากับคนนึง แล้วจะไปเริ่มต้นใหม่กับอีกคนนึงที่เป็นพ่อหม้ายเมียตาย ได้บทสรุปแบบนี้แล้วรู้สึก wtf มาก

ตีมมิตรภาพ อันนี้คือทำให้เราดูสองตอนสุดท้ายแล้วรู้สึกแย่ที่สุด เหมือนความเป็นเพื่อนรักของแก๊งนี้ตั้ง9ปีคือความฝันตื่นนึงเลย พอรอบิ้นหย่ากับบาร์นนีย์ปุ๊บคือแก๊งแตก เพื่อนๆ แทบไม่ได้เจอกัน รอบิ้นคือหายไปจากชีวิตทุกคนเลยซีนที่เราเศร้าที่สุดคือตอนมาร์แชลลิลลี่จัดงานอำลาห้องพักเก่า แล้วรอบิ้นมาเงียบๆ ไปเงียบๆ แบบห้านาทีได้มั้ง ทั้งๆที่ห้องนี้มีความทรงจำของทั้งห้าคนเต็มไปหมด จากการเล่าของเท็ด เราคิดมาตลอดว่าห้าคนนี้จะเป็นเพื่อนกันตลอดไปเป็น Uncle เป็น Aunt ของหลานๆ ที่จะมีบทบาทในชีวิตของกันและกันไปจนแก่ คือนี่อายุแค่สี่สิบก็คบกันไปไม่ถึงฝั่งซะแล้ว

ดูเรื่องนี้ด้วยความรู้สึกดีมาตลอด จนมาเจอตอนจบ ฟีลว่างโหวงว้าเหว่มาก ไหนล่ะเพื่อนกันตลอดไป ไหนล่ะ hopeless romantic ถ้าจะจบแบบหนังชีวิต realisticแบบนี้ ไม่รู้สึกว่าทรยศคนดูไปหน่อยหรอ

เสียใจไม่รู้คิดถูกหรือคิดผิดที่เลือกเรื่องนี้มาดู ดูจบเหงากว่าเดิมไปอีก