สวัสดีค่ะทุกคน นี่เป็นกระทู้แรกของเรา ผิดพลาดตรงไหนขอโทษด้วยนะคะ
วันนี้จะปรึกษาเรื่องเรากับแม่ค่ะ โดยปกติแล้ว เมื่อก่อนเราสนิทกับแม่พอสมควร แต่ก็ทะเลาะกันบ่อยๆ แต่ก็ไม่มีอะไร เพราะกลับมาพูดกันเหมือนเดิมตามประสาแม่ลูกทะเลาะกัน แต่ครั้งล่าสุดเราไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับเรา ทุกคำที่แม่พูดมันกลายเป็นคำพูดที่เราทนฟังไม่ได้อีกต่อไป แม่เราไม่เคยด่าทอแบบหยาบคายเสียหายนะคะแต่เราไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับเรา เพราะแม่บ่นเราปกติ แต่ล่าสุดเราตัดสินใจไม่พูดกับแม่แบบเมื่อก่อน เราร่าเริงกับทุกคนยกเว้นกับแม่ เราไม่ได้โกรธแค้นอะไร เพียงแต่เรารู้สึกว่าบางทีการไม่พูดกัน มันเป็นเรื่องที่ทำให้เราสบายใจมากๆ และตอนนี้เราก็คุยกับแม่ปกติ แต่คุยเฉพาะเรื่องที่จำเป็น ไม่ได้สนิทกับแม่เหมือนแต่ก่อน เพราะเรารู้สึกว่าเราสบายใจ แต่แม่ก็ยังบ่นเรื่องเล็กๆน้อยๆเหมือนเดิม แต่เราก็ไม่เคยตอบอะไรกลับไป บางครั้งก็เดินออกมา ไปไกลจากแม่ที่สุดเท่าที่จะทำได้ หลังจากนั้นก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่เรื่องมันอยู่ที่ว่าทุกครั้งที่แม่บ่นเรา เรากลับรู้สึกพะอืดพะอม อยากอ้วก ไม่อยากมองหน้า ไม่อยากพูดด้วย โกรธอยู่ในใจ อยากหายตัวไปสะตอนนั้น ไม่ก็อยากไปไกลจากแม่ที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ก็เป็นแค่ชั่วขณะค่ะ พอเริ่มตั้งสติได้ เราก็ไม่รู้สึกแบบนั้น แต่ก็ยังคงเป็นแบบนี้ทุกครั้งที่แม่บ่น เราอยากปรึกษาทุกคนค่ะ ว่าเราผิดปกติมั้ย หรือเสี่ยงเป็นโรคทางจิตอะไรหรือเปล่า หรือควรไปพบแพทย์มั้ยคะ *คอมเมนต์กันได้นะคะ เรารับฟังทุกคอมเมนต์ ขอบคุณค่ะ*
เราเป็นอะไร?
วันนี้จะปรึกษาเรื่องเรากับแม่ค่ะ โดยปกติแล้ว เมื่อก่อนเราสนิทกับแม่พอสมควร แต่ก็ทะเลาะกันบ่อยๆ แต่ก็ไม่มีอะไร เพราะกลับมาพูดกันเหมือนเดิมตามประสาแม่ลูกทะเลาะกัน แต่ครั้งล่าสุดเราไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับเรา ทุกคำที่แม่พูดมันกลายเป็นคำพูดที่เราทนฟังไม่ได้อีกต่อไป แม่เราไม่เคยด่าทอแบบหยาบคายเสียหายนะคะแต่เราไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับเรา เพราะแม่บ่นเราปกติ แต่ล่าสุดเราตัดสินใจไม่พูดกับแม่แบบเมื่อก่อน เราร่าเริงกับทุกคนยกเว้นกับแม่ เราไม่ได้โกรธแค้นอะไร เพียงแต่เรารู้สึกว่าบางทีการไม่พูดกัน มันเป็นเรื่องที่ทำให้เราสบายใจมากๆ และตอนนี้เราก็คุยกับแม่ปกติ แต่คุยเฉพาะเรื่องที่จำเป็น ไม่ได้สนิทกับแม่เหมือนแต่ก่อน เพราะเรารู้สึกว่าเราสบายใจ แต่แม่ก็ยังบ่นเรื่องเล็กๆน้อยๆเหมือนเดิม แต่เราก็ไม่เคยตอบอะไรกลับไป บางครั้งก็เดินออกมา ไปไกลจากแม่ที่สุดเท่าที่จะทำได้ หลังจากนั้นก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่เรื่องมันอยู่ที่ว่าทุกครั้งที่แม่บ่นเรา เรากลับรู้สึกพะอืดพะอม อยากอ้วก ไม่อยากมองหน้า ไม่อยากพูดด้วย โกรธอยู่ในใจ อยากหายตัวไปสะตอนนั้น ไม่ก็อยากไปไกลจากแม่ที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ก็เป็นแค่ชั่วขณะค่ะ พอเริ่มตั้งสติได้ เราก็ไม่รู้สึกแบบนั้น แต่ก็ยังคงเป็นแบบนี้ทุกครั้งที่แม่บ่น เราอยากปรึกษาทุกคนค่ะ ว่าเราผิดปกติมั้ย หรือเสี่ยงเป็นโรคทางจิตอะไรหรือเปล่า หรือควรไปพบแพทย์มั้ยคะ *คอมเมนต์กันได้นะคะ เรารับฟังทุกคอมเมนต์ ขอบคุณค่ะ*