ความรักในช่วงโควิด19 EP3 by นาย กก.

โดย : นาย กก.
ตอนที่ EP3
เธอมีแล้วสองขวด มันให้ความรู้สึกหอมที่แตกต่างกัน ผมจำกลิ่นสองตัวนี้ได้ดี วันนี้ผมตื่นตั้งแต่ตีห้า รีบลุกออกจากที่นอน และนั่งรถเมล์ไปห้างนั้นโดยทันที ผมไม่ได้นั่งรถเมล์ในยามเช้าแบบนี้มานานมากแล้ว มันทำให้ผมหวนไปคิดถึงวันเก่าๆที่ผมได้อยู่กับใครสักคน ไม่สินะ หลายคนอยู่ รักๆเลิกๆไป ไม่ได้มั่นคงอะไร มันคงเป็นเพราะว่ายังอยู่ในสมัยเรียน ตอนผมเรียนจบมาใหม่ๆ และเริ่มทำงาน ผมมีแฟนอยู่คนนึง เธออยู่คนละบริษัทกับผม เราไปด้วยกันได้ดี แต่แล้วฟ้าก็มาพรากเธอไปจากผม เธอเกิดอุบัติเหตุร้ายแรง ผมเสียใจมาก แต่เขาก็ทำให้ผมรู้สึกดีเมื่อตอนคบกัน ผมนั่งมาถึงห้างนั้นแล้ว แต่เหลืออีกครึ่งชั่วโมงกว่าจะเปิด ผมเหลือบไปเห็นหอพัก ที่ผมเคยอยู่ ใช่แล้วครับ ที่ทำงานเก่าผมอยู่แถวนี้ แต่ก่อนหอพักนี้เต็มไปด้วยคนอาศัยจำนวนมาก แต่เนื่องด้วยเศรษฐกิจที่เริ่มดิ่งเหว ผู้คนเริ่มแยกย้ายกันออกไป พวกเขาไปหางานใหม่ตามต่างจังหวัด ผมก็เช่นกันครับ ผมลาออกจากที่ทำงานเก่าเพราะบริษัทไปไม่ไหว แรกเริ่มบริษัทนี้ก่อตั้งโดยคนญี่ปุ่นที่ได้ลาออกมาจากบริษัทที่มีชื่อเสียงในญี่ปุ่น ด้วยวัย 50 ปี เขาดูมีไฟมาก แต่ก็ต้องมาพ่ายแพ้ให้แก่คู่แข่งที่มีความพร้อมมากกว่า ผมและทีมงานไม่สามารถนำเสนอราคาให้แก่ลูกค้าจนปิดการขายได้ ผมมองขึ้นไปบนหอพักนี้อีกครั้งจนสุดสายตา ไม่มี ไม่ใครเลย ผมลองเดินเข้าไปที่ชั้นล่างที่เคยมีเจ้าของหอนั่งคุมทางขึ้นตึก มันมีแต่เศษขยะและกองที่นอน หมอน ผ้าห่ม ใช่แล้วครับ มันร้าง ผมนึกขึ้นได้ว่า ห้องที่เคยอยู่คือ สามศูนย์ห้า บนอยู่บนชั้นสามห้องที่ห้า เอาละ ไหนๆก็มาแล้ว ลองขึ้นไปดูหน่อยละกัน ผมเดินด้วยเท้าเพราะลิฟต์มันไม่มีไฟฟ้า
ผมเดินมาถึงชั้นสามและอยู่หน้าห้องที่ผมเคยอยู่ ผมค่อยๆเปิดประตูเข้าไป ข้าวของที่เรียงรายในห้อง ทำไมมันคุ้นตาจัง สิ่งเหล่านี้มันคือของของผมที่ผมทิ้งไว้ให้เจ้าของหอเอาไปบริจาคให้กับคนอื่น เหมือนมันไม่ได้ถูกแตะต้องโดยใครเลย ทั้งเสื้อผ้า หนังสือ จานชาม ถ้วย เหมือนมันรอผมมาเก้าปีเต็ม ผมค่อยๆเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าและเปิดมันออกมา มีตุ๊กตาเก่าๆ อยู่ตัวหนึ่ง ผมหยิบมันขึ้นมาปัดฝุ่น น้ำตาผมไหลออกมาลงมาที่ตุ๊กตาตัวนั้น มันเป็นสิ่งสุดท้ายที่แฟนเก่าของผมให้ไว้ก่อนเธอจะจากโลกนี้ไป ทำไมนะ ทำไมผมไม่เอามันมาด้วยตอนได้ที่ทำงานใหม่ ผมหาถุงกระดาษแถวๆนั้น ใส่ตุ๊กตาลงไป และเดินจากห้องนั้นไป ผมจะเอาความทรงจำนี้กลับไปด้วย...
ประตูห้างเปิดแล้ว รปภกล่าวคำยินดีต้อนรับลูกค้าคนแรกนั้นคือผมเอง ผมเดินไปที่ร้านน้ำหอมนั้นและซื้อได้ไม่ยาก ผมหยิบขวดน้ำหอมใส่ลงในถุงกระดาษใบที่ผมถือมาด้วย ผมนั่งรถเมล์กลับห้องพักด้วยความเพลีย คิดว่าตัวเองคงไม่สบาย แต่ยังโชคดีหน่อยที่พรุ่งนี้เป็นวันหยุด วันนี้เมย์ไม่ได้โทรหาผม แต่ผมจะไปหาเธอในความฝัน คืนนี้เลย...
 
วันนี้เป็นวันจันทร์ ผมตื่นเต่เช้าเพื่อไปทำงาน ผู้จัดการโทรมาหาผมและแจ้งว่า ให้ผมทำงานอยู่ที่บ้าน ผมยังงงๆกับตัวเองว่าในสังคมนี้มันเกิดอะไรขึ้น จริงๆแล้วผมเริ่มสงสัยมานานแล้วว่าชาวบ้านเริ่มใส่หน้ากาก นี่ผมตกข่าวอะไรไปใช่ไหม ผมค้นหาในอินเตอร์เน็ตถึงทราบเรื่องราวของไวรัสร้ายตัวนี้ โควิด-19 สองเดือนที่ผ่านมานี่ผมสนใจแต่เมย์ มีแต่เมย์ในหัว เลยไม่ได้สนใจเรื่องการบ้านการเมืองอะไรเลย ผู้คนล่มตายจากไวรัสนี้ทั่วโลก มิน่าละเจ้านายผมให้ทำงานแบบ Working from home นั่นหมายความว่าผมก็ไม่ได้เจอเมย์นะสิ ไม่ได้นะ ผมทนไม่ได้ ผมโทรไปหาเธอ ผู้จัดการให้เธอทำงานจากที่เธอพักเช่นกัน เราสองคนคุยกันว่า เหตุการณ์บ้านเมืองมันจะเป็นอย่างไรต่อไป ผมไม่มีคำตอบที่ดีที่สุดให้เธอเลย อีกสองวันจะเป็นวันเกิดของเธอ ผมสัญญาว่าจะให้ของขวัญ แต่อย่าให้ผมส่งไปรษณีย์ไปเลย ผมไม่ชอบอะไรแบบนี้ เมย์ถามผมว่า เราสองหลังเลิกงานมาเจอกันไหม เย็นวันเกิดเธอหลังเลิกงานผมก็ได้ไปเจอเธอ เมย์ใช้หน้ากากสีชมพู มันทำให้เธอดูน่ารักไปอีกแบบ ผมชมเธอด้วยความจริงใจ ตลอดเวลาที่เราคุยกัน เมย์หัวเราะผมตลอด เพราะผมตั้งใจให้เธอขำด้วยการใส่หน้ากากลายการ์ตูนตลกๆ เรายืนห่างกันประมาณสองเมตร แค่นี้มันก็ทำให้ผมสดชื่นแล้วละ เมย์แกะของขวัญออก เธอชอบมากและบอกว่ากลิ่นนี้อยากได้มานาน แต่ที่ไปซื้อมันหมดสต๊อกพอดี ผมยิ้มภายใต้หน้ากากการ์ตูนแบบไม่หุบ ผมไม่กลัวหรอกที่จะทำแบบนั้น เพราะเธอไม่เห็นปากผมไงครับ...