ช่วยด้วยค่ะ หนูท้อแท้กับชีวิตมากๆ

 ตือว่าเกริ่นก่อนเลยนะคะว่าหนูเปนนักเรียนม.5ขึ้นม.6แล้วค่ะ หนูเนี่ยเป็นคนคิดมากอยู่แล้ว หนูเริ่มคิดมากขึ้นมากขึ้นเรื่อยๆ จนไม่มีความสุขมากขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งม.2 มันเหมือนระเบิดลง คือมันเป็นหนักกว่าเดิมแบบมากๆ เพราะช่วงขึ้นม.2มีเรื่องให้เครียดด้วยค่ะ มันเป็นแบบสิ่งที่คนอื่นเห็นแล้วมันดูธรรมดา ไม่คิดอะไร แต่หนูกลับเอาไปคิดจนปวดหัวตลอด แล้วมันก็ไม่ยอมหายไปจนกระทั่งหาวิธีแก้ภาพเหล่านั้นได้ มันก็เป็นแบบนั้นมาเรื่อยๆ มากขึ้นๆ จนใีอยู่ช่วงนึงหนูรู้สึกว่าถ้าเรายอมรับมันล่ะ มันจะหายไปไหม ช่วงนั้นก็คือมันหายไปจริงค่ะ หายไปแบบหนูไม่เคยได้ใช้ชีวิตแบบนั้นมาก่อนบวกกับออกกำลังกายด้วยค่ะ เค้าบอกว่าออกกำลังกายช่วยได้  ชีวิตที่เรียกได้ว่าอิสระมากๆเลย แบบดูอะไรก็ปล่อยไป เห็นอะไรก็ปล่อยไป รู้สึกเหมือนได้ใช้ชีวิตแบบคนปกติครั้งแรกในรอบหลายปีน่ะค่ะ มันก็หายๆมาได้ประมาณอาทิตย์เดียวเองค่ะ ก็มีเรื่องให้มาเครียดใหม่ ทีนี้ความคิดแบบเดิมมันกลับมาค่ะ แต่กลับมาแบบหนักกว่าเดิม หนูจมกับความคิดพวกนั้นเป็นเดือนๆ จนกว่าจะหาทางแก้ความคิดพวกนั้นได้ ก่อนหน้านี้ความคิดมันแว๊บมาแล้วก็ปล่อยไปได้บ้าง แต่นี่แบบมันติดอยู่ในหัวนานมากค่ะ ทรมาณสุดๆ หนูก็แอบคิดนะคะว่าแบบคนอื่นๆเค้าเอาเวลาไปอ่านหนังสือ เรียนนู่นนี่ แต่หนูเอาเวลามาคิดแต่อะไรแบบนี้ ทรมาณมากเลยค่ะ ไร้ประโยชน์ด้วย หนูรู้สึกเหมือนมีใครควบคุมชีวิตอยู่เลยอ่ะค่ะ แบบพอหนูจะเริ่มตั้งใจเรียน ความคิดแย่มันก็มาอีกแล้ว คนอื่นคิดแบบจะอ่านหนังสือก็ได้อ่านใช่มั๊ยคะ แต่หนูนี้แบบถ้าหนูพูดว่าจะอ่านหนังสือ เหมือนสมองมันรับรู้แล้วก็ทำให้คิดมากขึ้นเลยค่ะ หนูอยากจะหลุดจาวงจรอุบาทว์ของความคิดหนูสักที หนูอยากใช้ชีวิตแบบปกติค่ะ ส่วนตัวหนูคิดว่าเป็นย้ำคิดย้ำทำ แต่ตอนนี้เป็นหนักมากไม่รู้แล้วค่ะว่ามันคืออะไร ช่วยด้วยนะคะ  อยากใช้ชีวิตแบบคนปกติค่ะ

ปล.อย่าแคปกระทู้นะคะ อยากให้เป็นความลับให้มากที่สุดค่ะ