หน้าแรก
คอมมูนิตี้
ห้อง
แท็ก
คลับ
ห้อง
แก้ไขปักหมุด
ดูทั้งหมด
เกิดข้อผิดพลาดบางอย่าง
ลองใหม่
แท็ก
แก้ไขปักหมุด
ดูเพิ่มเติม
เกิดข้อผิดพลาดบางอย่าง
ลองใหม่
{room_name}
{name}
{description}
กิจกรรม
แลกพอยต์
อื่นๆ
ตั้งกระทู้
เข้าสู่ระบบ / สมัครสมาชิก
เว็บไซต์ในเครือ
Bloggang
Pantown
PantipMarket
Maggang
ติดตามพันทิป
ดาวน์โหลดได้แล้ววันนี้
เกี่ยวกับเรา
กฎ กติกา และมารยาท
คำแนะนำการโพสต์แสดงความเห็น
นโยบายเกี่ยวกับข้อมูลส่วนบุคคล
สิทธิ์การใช้งานของสมาชิก
ติดต่อทีมงาน Pantip
ติดต่อลงโฆษณา
ร่วมงานกับ Pantip
Download App Pantip
Pantip Certified Developer
Fanclub Hero ตอนจบ ครับ
กระทู้สนทนา
แต่งนิยาย
ตอนเก่า
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
ใส่ข้อค
ประชุมบริษัทเลิกแล้ว..นายวินัย อายุหกสิบกว่า เจ้าของบริษัทออแกไนซ์ยักษ์ใหญ่ในเมืองไทย เดินมานั่งเผละที่เก้าอี้ตัวสีดำพนักพิงสูงท่วมหัว เขาเอาลูบเคราไปมาอย่างช้าๆ พลางเอนตัวกับพนักพิงแล้วหลับตา นึกถึงใบหน้าภรรยาที่ตายจากกันไปหลายปี แต่กลับมีเสียงใสๆตัดพ้อของหญิงสาวดังขึ้น ใกล้กับโต๊ะทำงาน ทำให้เขาต้องหรี่ตามอง ณรินดาลูกสาวคนเล็กของเขาเอง
“หนูไม่เข้าใจเลยค่ะ ที่คุณพ่อ รับงานรักษาความปลอดภัยไว้เอง ไม่ตัดให้บริษัทอื่นทำ พี่มาร์วินกับหนูก็ไม่เห็นด้วยเหมือนกัน กับการตัดสินใจของ
คุณพ่อ”
หญิงสาวคนสวย ใส่ชุดสีครีมแบบสาวออฟฟิศ สีหน้าบึ้ง แต่กลับพยามเดินไปใกล้ ผู้เป็นพ่อแล้วนวดแขนเอาใจ
“ใช่ครับ ผมเห็นด้วยว่า เราควรตัดส่วนของรักษาความปลอดภัยไปให้บริษัทอื่นดูแล รับแค่งานดูแลเสื้อผ้า เครื่องเสียง อาหารและเครื่องดื่มก็พอ”
หนุ่มหล่อที่ชื่อ มาร์วิน ขยับเนคไท สีน้ำเงินให้เข้าที่
“ อ้อ..นี่. ยัยดา เลิกทำเป็นอ้อนคุณพ่อเสียที นี่ที่ทำงานนะไม่ใช่ที่บ้าน” เขาปรามน้องสาว
“แล้วจะทำไมล่ะ พี่ชายขี้เก๊ก วันๆเอาแต่เก๊กท่าเดียว คงหล่อตายล่ะ”
ณรินดา ตอบโต้ พี่ชายอย่างทันควัน
“เอาล่ะ…เอาล่ะ พอแล้ว เฮ้อ..พี่น้องคู่นี้ ทะเลาะกันแทบทุกวัน”
นายวินัยพูดแล้วส่ายศีรษะไปมา
“ตอนนี้ พ่อได้ข่าวมา บริษัท….ของนายวีระ กำลังขยายกิจการ ได้งานอีเว้น
ใหญ่ๆไปหลายงานแล้วตอนนี้ จากที่เป็นแค่บริษัทรักษาความปลอดภัย
เพียงอย่างเดียว ”
พอพูดจบ นายวิชัยจึงก้มลงหยิบเอกสารในลิ้นชัก ยื่นให้มาร์วินดู
“ นี่เป็นเอกสารเดินทางมาแสดงคอนเสิร์ต ของนักร้องชื่อดังคือ ลีจองกุ้ก กับนักร้องสาว เกาหลีอีกคน ชื่อ วาเนสซ่า ทางบริษัทเราต้องดูแลความปลอดภัยงานโชว์ตัว จัดการเรื่องที่พักระหว่างที่ คุณ วาเนสซ่า มาอยู่ที่ไทยทั้งหมดเจ็ดวัน”
“อ้าวแล้ว ของ คุณลี ล่ะค่ะ บริษัทเราไม่ได้ดูแลเหรอ”
ณรินดา ถามสีหน้างงๆ
“ก็เพราะได้ บริษัทของนายวีระนี่ไง งานโชว์ตัวเอย ..งาน
คอนเสิร์ตเอย… งานรักษาความปลอดภัยเอย บริษัทของนายวีระได้ไปทั้งหมด
ถ้าเรายังไม่คิดทำอะไรบ้างล่ะก็ วันหน้าบริษัทเราคงแย่แน่นอน”
มาร์วินเปิดเอกสารเกี่ยวกับ วาเนสซ่า ออกดู แล้วแอบยิ้มที่มุมปาก
เขาตอบตกลง เห็นด้วยกับผู้เป็นพ่อทันที
แต่ไม่มีทางพ้นสายตาของ ณรินดา.เธอยังจิกกัดพี่ชายต่อทันที
“แหม๋…แหม พอเห็นเป็นสาวๆ ล่ะก็ รีบตอบตกลงทันทีนะ
พี่ชายเราไม่ขี้เก๊กอย่างเดียวแล้ว ขี้หลีด้วยยยย”
เธอลากเสียงยาวพลางหัวเราะใส่ จนพี่ชายหมั่นใส้ ที่น้องสาวรู้ทันตนเอง
จริงๆแล้ว ณรินดาต่อหน้าคนภายนอกเธอดูเคร่งขรึม เอาจริงเอาจัง
กับงาน แต่พออยู่ต่อหน้าพ่อและพี่ชาย เธอกลับสนุกสนาน ร่าเริง
ผิดเป็นคนละคน
……………………………………………………
ข้ามฟากมาอีกด้านนึง….
นายวีระนั่งอยู่ในห้องทำงาน มีลูกชายโทนเพียงคนเดียว คือ
ปรเมษฐ์ ยืนอยู่ตรงหน้า
“งาน อีเวนท์ จัดคอนเสิร์ต นักร้องชายจากเกาหลี รวมทั้งรักษาความปลอดภัย บริษัทเราได้งานเกือบทั้งหมด เสียดายที่หลุดรอดไปงานนึง
ฝ่ายผู้จัดคงเห็นแก่หน้านายวินัยมั้ง เลยปล่อยมาให้งานนึง หึ แต่ว่าในที่สุด
งานอีเว้นท์ใหญ่ๆในประเทศคงตกเป็นของบริษัทเราเกือบทั้งหมเอย่างแน่นอน
และฉันจะทำทุกวิถีทาง เพื่อให้บริษัทก้าวหน้ายิ่งกว่านี้ให้ได้”
“ครับคุณพ่อ ผมเห็นด้วยทุกอย่างถ้าคุณพ่อทำธุรกิจแบบตรงไปตรงมา”
หนุ่มหน้าหล่อในสูทสีดำเอ่ยขึ้น
“ทำไมแกพูดแบบนี้…... ฉันก็แค่ใช้ความได้เปรียบทางธุรกิจนิดหน่อยเอง จำเอาไว้ว่า ที่ฉันทำทั้งหมดนี่เพื่อแกคนเดียวนะ แม่แกที่พึ่งเสียไปแล้วก็คงเห็นด้วยกับฉันเหมือนกัน..”
เขาถอนหายใจ โบกมือไล่ลูกชาย ให้ออกไปจากห้องแล้วนั่งทำงานต่อ…
………………………………………………………
“น้า…น้า…ตื่นได้แล้ว น้าเดชตื่นได้แล้ว สายแล้วนะ”
ชายหนุ่มผิวขาวหน้าตาหล่อเหลา ดูทะมัดทะแมง ออกแรงเคาะประตูห้องเช่า
ตั้งแต่แปดโมงเช้าหลายครั้ง จนคนข้างในต้องงัวเงียมาเปิดประตู
“ อ้าวนึกว่าใคร ไอ้สนท์เองหรือวะ มีธุระอะไร ไม่มีใช่ไหม ไม่มี
งั้นข้าขอนอนล่ะ”
ชายห้าสิบกว่าหัวล้านใส่กางเกงนอนขาสั้นตัวเดียว เสื้อก็ไม่ใส่เดิน
งัวเงียเปิดประตู ตอบเองเออเองทั้งหมด พูดเสร็จแล้ว ก็ง้างประตูกลับเพื่อจะปิด แต่ยังช้ากว่าเด็กหนุ่ม ที่ยึดลูกบิดประตูได้ก่อน ผลักเข้าไป เบี่ยงตัวแล้วพุ่งอย่างเร็วเข้ามาในห้อง
“น้าเดชสัญญาแล้วว่า วันนี้ จะสอนเคล็ดสุดยอดวิชาต่อสู้ให้กับผม”
“ฮืออ…ออ วันนี้ข้าง่วง ขอเป็นวันพรุ่งนี้แล้วกัน”
ชายแก่ทำท่าจะนอนต่อ แต่กลับชะงักทันทีเมื่อได้ยินประโยคนี้
“พ่อรูปหล่อ น้าเดชรูปหล่อ จนสาวหลง ไม่ได้ใช้ให้สอนฟรีนะ
มีค่าครูให้ห้าพัน ถ้าน้ายังคงนอนต่อ ผมคงต้องกลับล่ะ”
“เฮ้ย …ข้าตื่นแล้ว เดี๋ยวข้าจะทำให้เอ็งบรรลุ ถึงจุดนั้นให้ได้”
น้าเดชอาบน้ำแต่งตัวแค่ไม่ถึงห้านาที ก็เสร็จ แล้วพาเจ้าสนท์
อดีตลูกศิษย์ที่เมื่อก่อนเคยมาหัดมวยกับแกในค่ายเดียวกัน น้าเดชได้ไป
คุยโม้ว่า มีการฝึกที่อัพความสามารถในการต่อสู้ไปอีกขั้น แต่ต้องฝึกเป็นการส่วนตัวเท่านั้น
น้าเดชพามาถึงบ้านร้างแห่งหนึ่งทางเข้าเป็นซอยลึกซับซ้อน
มีผู้ชายผู้หญิงนั่งจับกลุ่มกันล้อมรอบมีเสียงคุยกันพอได้ยินเป็นระยะ..
พอเข้าใกล้จึงรู้ว่า เล่นไพ่กัน คนที่ดูเหมือนเป็นเจ้ามือส่งเสียงทัก
“ อ้าว..อ้าว..นึกว่าใคร ลุงเดชนี่เอง สุดยอดครูมวยแห่งยุค แหม วันนี้
ถ้าจะพาหลานมาด้วยใช่ไหม มา นั่งตามสบายเลย”
เจ้าสนท์เอียงตัวกระซิบข้างหูข้องน้าเดช
“น้าเดช นี่มันเป็นการพนัน มันจะเป็นการฝึกได้ยังไง”
“เอ็งนี่ ไม่รู้อะไร เขาเรียกฝึกประสาทตา สังเกต ลักษณะท่าทางของฝ่ายตรงข้าม ส่วนไพ่อะ เขาดูแค่แวบเดียว”
น้าเดชกระซิบกลับไป
“สองคนนั่นกระซิบกระซาบอะไรกัน จะเล่นไหม ถ้าไม่เล่นก็อย่าเกะกะ
คนอื่น ”
เจ้ามือส่งเสียงเข้มเตือน ทำให้ทั้งคู่รีบร่วมวงเล่นไพ่
………………………………………………
แค่ไม่ทันครบชั่วโมงดี ทั้งสองคนกลับเหลือแค่กางเกงบ๊อกเซอร์ปกปิด
ร่างกาย
“เฮ้ยๆ…สองคนอย่าเวอร์ แค่แพ้หมดกระเป๋า ทำเป็นถอดเสื้อผ้า พวกนี่ดูหนังตลกมากไปรึเปล่า นาฬิกา สร้อยคอ เลสข้อมือ กุรับจำนำแล้ว แต่เสื้อผ้ากุไม่รับเว้ย ไป พวกสองคนหมดตัวแล้วกลับบ้านไปดีกว่า”
พอไม่มีเงินให้กิน เจ้ามือก็เปลี่ยนสรรพนามแถมยังโบกมือไล่ให้กลับบ้านอีก
ทั้งคู่จึงต้องก้มหน้าเดินออกไปโดยไม่มีข้อแม้
แต่ระหว่างเดินกลับ น้าเดชยังอารมณ์ดี ผิวปากไปตลอดทางจน เจ้าสนท์
ต้องเอ่ยปากถามว่าทำไมยังอารมณ์ดีทั้งที่แพ้พนัน
“ไม่ใช่เงินข้า ไม่ใช่ นาฬิกาข้า ไม่ใช่สร้อยข้านี่ ทำไมต้องโกรธด้วยล่ะ”
“อ้าววว น้าทำไมพูดแมวๆแบบนี้”
“เอ็งจะโกรธทำไม๊ นี่เป็นการฝึก ท่องไว้ นี่คือการฝึก นี่คือการฝึก
และเดี๋ยว ข้าจะพาเอ็งไปฝึกประสาทสัมผัสการได้ยินอีก ไปถอนเงินมา
เดี๋ยวนี้เลยสองหมื่น”
น้าเดชสั่งต่อ แถมยังเดินเชิดหน้ามองฟ้าทำเป็นไม่มองเจ้าสนท์อีก
……………………………
คลิ๊ก…คลิ๊ก….เสียงเขย่าลูกเต๋าดังขึ้น เจ้ามือบอกแทงได้เลย วางเงินแล้วเอา
มือออก สูงหรือต่ำ เดี๋ยวเปิดถ้วยออกก็จะได้รู้
“อันนี้เขาเรียกไฮโล ไว้ฝึกประสาทหู หูต้องไว ตัดสินใจต้องรวดเร็วเด็ดขาด
ต้องเร็วประดุจปีศาจ สัญชาตญาณการเอาตัวรอดต้องดี แล้วถ้าเจ้ามือวางถ้วยแล้วยังมีเสียง …คลิ้ก…อีกแสดงว่ามันโกง ในถ้วยมีแม่เหล็กอยู่แน่”
น้าเดชทำเป็นสอนเจ้าสนท์ให้เข้าใจในหลักการ ฝ่ายเจ้าสนเองก็พยักหน้า
หงึกๆ
“ เฮ้ยๆ สองคนนั้นนินทาอะไรกัน กุได้ยินนะ บ่อนนี้ไม่มีโกงว้อย…
แล้วแก้ผ้าแก้ผ่อนเหลือแต่บอกเซอร์ทำไมทั้งสองคน เล่นแพ้เอง หมดตัวก็คือหมดตัวสิ ไม่ต้องใส่แอคติ้งขนาดนั้น รีบใส่เสื้อผ้าซะ มันอุจาดลูกกะตา”
เจ้าตวาดใส่ให้ได้ยินกันทั่ว คนทั้งหมดพากันจับจ้องทั้งสองเป็นตาเดียว
ทั้งสองเลยจำเป็นต้องใส่เสื้อผ้าให้ครบชิ้นตามเดิม แต่ยังไม่ทันเรียบร้อยดี
มีเสียงหนึ่งตะโกนดังลั่น “ตำรวจมาแล้ว…!!ตำรวจมาแล้ว…!!
ผู้คนถึงกับแตกตื่น อลหม่าน วิ่งหนีกันอุตลุด ทันทีที่ได้ยินประโยคนี้ เจ้าสนใส่ตีนหมาเผ่นแผล็ว ไปก่อนแล้ว แต่น้าเดชยังยึกยัก หงึกหงัก อยู่ที่เดิม
………………………………………………………………………
ณ สถานีตำรวจ
น้าเดชยืนเกาะลูกกรงหน้าละห้อย สายตาเหมือนแกจะเฝ้ารอใครบางคนอยู่จนกระทั่งมีตำรวจมาเปิดประตูห้องขังและบอกว่ามีคนมาประกันตัวแล้ว
พัสสนท์เอง ที่เป็นคนประกันตัวน้าเดชออกมา
“ โด่ น้า ไหนบอกความเร็วเป็นปีศาจมั่งล่ะ สัณชาติญาณการเอาตัวรอด
ต้องเฉียบขาดมั้งล่ะ แล้วเป็นไง ถ้าผมหนีไม่ทันนี่ใครจะมาประกันน้าล่ะ”
พัสสนท์พูดขึ้นพร้อมส่ายหัวไปมา นึกในใจนี่หรือคนที่มาอัพเกรด
เพิ่มระดับความเก่งกาจของเขา คำสอนพวกนั้นมันจะใช้ได้จริงหรือ
มันเหมือนคำโม้หลอกลวงต่างหาก
………………………………………………………………
▼
กำลังโหลดข้อมูล...
▼
แสดงความคิดเห็น
อ่านกระทู้อื่นที่พูดคุยเกี่ยวกับ
แต่งนิยาย
บนสุด
ล่างสุด
อ่านเฉพาะข้อความเจ้าของกระทู้
หน้า:
หน้า
จาก
แชร์ :
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน
อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่
ยอมรับ
Fanclub Hero ตอนจบ ครับ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้