สวัสดีค่ะ เราเป็นไบโพล่าห์มาเกือบปีได้เเล้วเข้ารับการรักษาเเละกินยามาตลอด เนื่องจากมีการย้ายโรงพยาบาลการรักษาเลยทำให้ต้องหยุดพบหมอชั่วคราว
เเต่หมอให้ยามาไว้ล่วงหน้า1เดือน เรารู้สึกว่าที่เรารักษาอยู่ตอนนี้มันก็ดีนะคะ อาจจะเป็นเพราะยาที่เรากินด้วยไปปรับประสาทเรา แต่มันก็ยังทำให้เราคิดอะไรหลายๆอย่างตลอด ระหว่างที่เราจัดการเรื่องย้ายโรงพยาบาล ทางโรงพยาบาลที่เราจะไปรักษาต่อเเจ้งว่ายังไม่รับคนไข้เเผนกจิตเวชเพิ่มถ้าต้องการรักษา ต้องรอเเละให้โรงพยาบาลติดต่อไปประมาณเดือนหนึ่ง เราก็โอเคยังมียาจากโรงพยาบาลเก่าที่หมอให้มาเพื่อไว้ มีช่วงหนึ่งที่เราหยุดกินยาที่หมอให้มาเพื่อไว้เพราะเรากินเเล้วรู้สึกปวดหัวมาก กินไปมันไม่ช่วยให้เรารู้สึกหายปวดหัวเลยทั้งๆที่เราพยายามผ่อนคลายตลอด เรากินยาพาราไปก็ไม่หาย เลยหยุดยาทุกอย่าง เเต่ไม่ได้เข้าไปหาหมอจนตอนนี้ผ่านมาเดือนกว่าๆเเล้วทางโรงพยาบาลโทรมานัดให้เราไปพบหมอ เราก็ตัดสินใจที่จะไปเพราะยังไงเราต้องเข้ารับการรักษาต่อ พ่อของเราเค้าถามว่าตอนนี้เป็นยังไง เราก็บอกว่าเราต้องการที่จะหาหมออยู่ พ่อเราก็บอกไม่คิดอะไรมันก็ไม่เป็นอะไร เราก็ไม่ได้สนใจ เพราะเรายืนยันกับตัวเองว่ายังไงเราก็ยังต้องการหมออยู่ เค้าพยายามให้เราหยุดรักษา หยุดกินยา มันทำให้เค้าไม่สบายใจที่เราเป็นเเบบนี้ เราเคยปรึกษาหมอว่าพ่อเรายังไม่เข้าใจในโรคที่เราเป็น หมอก็บอกว่าให้พาพ่อมา เเต่เนื่องจากตอนนั้นเรากับพ่ออยู่คนล่ะจังหวัดเลยไม่สะดวก เราพยายามไม่พูดเรื่องนี้กับพ่อ เพราะไม่อยากให้เค้ามากังวล ทุกครั้งที่เราคุยกับพ่อเราจะไม่เอาเรื่องพวกนี้เข้าไปพูดมันเหมือนยิ่งพูดเรายิ่งบั่นถอนจิตใจว่าทำไมพ่อถึงไม่เคยเข้าใจเรา เราพูดจนไม่รู้จะหาคำไหนมาอธิบายเเล้ว เราเคยกินยาฆ่าตัวตายค่ะ เเต่ไม่ตาย พ่อไม่สนใจด้วยซ้ำค่ะว่าที่เราฆ่าตัวตายฆ่าทำไม ไม่สนใจอะไรทั้งสิ้นค่ะ เราพยายามอธิบายความรู้สึกเราทั้งชีวิตที่เราเจอเรื่องเเย่ๆเรื่องครอบครัวไป เค้าก็ไม่สนใจค่ะว่าเราจะรู้สึกยังไง บอกรักเรานะคะ เเต่ไม่เข้าใจเราสักอย่าง เราพูดกับตัวเองเสมอค่ะว่าสักวันเราคงมีความสุข ที่เป็นความสุขจริงๆ ไม่ใช่เเกล้งมีความสุข ถามทำไมว่าถึงต้องเเกล้งมีความสุขเหรอคะ เพราะชีวิตเรามันไม่เคยมีอะไรดีจริงๆค่ะ
เราคิดว่าการที่จะทำให้ตัวเองมีความสุขได้มันก็ยากเหมือนกัน ทุกวันนี้เราก็อยู่เเบบเงียบๆมีอะไรก็ไม่อยากพูดออกไป พอเราเงียบก็หาว่าเราเป็นอะไร พอเราตอบไม่ได้เป็นอะไร ก็พยายามทำให้มันมีอะไรตลอด
เป็นไบโพล่าห์คนในบ้านเหมือนจะเข้าใจเเต่สุดท้ายก็ไม่เข้าใจ
เเต่หมอให้ยามาไว้ล่วงหน้า1เดือน เรารู้สึกว่าที่เรารักษาอยู่ตอนนี้มันก็ดีนะคะ อาจจะเป็นเพราะยาที่เรากินด้วยไปปรับประสาทเรา แต่มันก็ยังทำให้เราคิดอะไรหลายๆอย่างตลอด ระหว่างที่เราจัดการเรื่องย้ายโรงพยาบาล ทางโรงพยาบาลที่เราจะไปรักษาต่อเเจ้งว่ายังไม่รับคนไข้เเผนกจิตเวชเพิ่มถ้าต้องการรักษา ต้องรอเเละให้โรงพยาบาลติดต่อไปประมาณเดือนหนึ่ง เราก็โอเคยังมียาจากโรงพยาบาลเก่าที่หมอให้มาเพื่อไว้ มีช่วงหนึ่งที่เราหยุดกินยาที่หมอให้มาเพื่อไว้เพราะเรากินเเล้วรู้สึกปวดหัวมาก กินไปมันไม่ช่วยให้เรารู้สึกหายปวดหัวเลยทั้งๆที่เราพยายามผ่อนคลายตลอด เรากินยาพาราไปก็ไม่หาย เลยหยุดยาทุกอย่าง เเต่ไม่ได้เข้าไปหาหมอจนตอนนี้ผ่านมาเดือนกว่าๆเเล้วทางโรงพยาบาลโทรมานัดให้เราไปพบหมอ เราก็ตัดสินใจที่จะไปเพราะยังไงเราต้องเข้ารับการรักษาต่อ พ่อของเราเค้าถามว่าตอนนี้เป็นยังไง เราก็บอกว่าเราต้องการที่จะหาหมออยู่ พ่อเราก็บอกไม่คิดอะไรมันก็ไม่เป็นอะไร เราก็ไม่ได้สนใจ เพราะเรายืนยันกับตัวเองว่ายังไงเราก็ยังต้องการหมออยู่ เค้าพยายามให้เราหยุดรักษา หยุดกินยา มันทำให้เค้าไม่สบายใจที่เราเป็นเเบบนี้ เราเคยปรึกษาหมอว่าพ่อเรายังไม่เข้าใจในโรคที่เราเป็น หมอก็บอกว่าให้พาพ่อมา เเต่เนื่องจากตอนนั้นเรากับพ่ออยู่คนล่ะจังหวัดเลยไม่สะดวก เราพยายามไม่พูดเรื่องนี้กับพ่อ เพราะไม่อยากให้เค้ามากังวล ทุกครั้งที่เราคุยกับพ่อเราจะไม่เอาเรื่องพวกนี้เข้าไปพูดมันเหมือนยิ่งพูดเรายิ่งบั่นถอนจิตใจว่าทำไมพ่อถึงไม่เคยเข้าใจเรา เราพูดจนไม่รู้จะหาคำไหนมาอธิบายเเล้ว เราเคยกินยาฆ่าตัวตายค่ะ เเต่ไม่ตาย พ่อไม่สนใจด้วยซ้ำค่ะว่าที่เราฆ่าตัวตายฆ่าทำไม ไม่สนใจอะไรทั้งสิ้นค่ะ เราพยายามอธิบายความรู้สึกเราทั้งชีวิตที่เราเจอเรื่องเเย่ๆเรื่องครอบครัวไป เค้าก็ไม่สนใจค่ะว่าเราจะรู้สึกยังไง บอกรักเรานะคะ เเต่ไม่เข้าใจเราสักอย่าง เราพูดกับตัวเองเสมอค่ะว่าสักวันเราคงมีความสุข ที่เป็นความสุขจริงๆ ไม่ใช่เเกล้งมีความสุข ถามทำไมว่าถึงต้องเเกล้งมีความสุขเหรอคะ เพราะชีวิตเรามันไม่เคยมีอะไรดีจริงๆค่ะ
เราคิดว่าการที่จะทำให้ตัวเองมีความสุขได้มันก็ยากเหมือนกัน ทุกวันนี้เราก็อยู่เเบบเงียบๆมีอะไรก็ไม่อยากพูดออกไป พอเราเงียบก็หาว่าเราเป็นอะไร พอเราตอบไม่ได้เป็นอะไร ก็พยายามทำให้มันมีอะไรตลอด