ยืมกระทู้น้องชายมานะคะ
ต้องบอกก่อนนะคะว่าบ้านเราเป็นหมู่บ้านที่อยู่แบบชาวบ้านธรรมดา อยู่ชนบท ปลูกผัก ผลไม้ในรั้วบ้านมากมาย ทีนี่จะมีญาติคนนึงที่ชอบมาขอนู้นนี่นั่นที่บ้านเรามาก เราขอแทนเค้าว่า อีแย้มนะคะ เช่นเวลาต้นมะละกอบ้านเราสุกงอมกำลังดี อีแย้มนางก็จะมาบ้านเราค่ะ จ้องๆมองๆ ละทำมาถามว่า มะละกอสวยน่ากินจัง แม่เราก็จะใจอ่อนค่ะ ละบอกว่า เอาไปสิลูกนึง เรานี่แบบ เห้อ แม่คะ เก็บไว้กินเองมั้งเหอะ พอมะละกอสุกทีไร อีแย้มมันจะวนมาแบบนี้เรื่อยๆ จนคนในครอบครัวเราแทบจะไม่เคนได้กินเลยค่ะ
แล้วเวลาเราจะซื้อของนี่ เราจะออกกับรถยนต์เพราะไม่ได้อยู่ในเมือง และพาแม่ไปด้วยเพราะนานๆทีจะไปซื้อ มันไกลจากตัวเมือง และของที่ซื้อทั้งหมดก็เป็นเงินเรา ซึ่งก่อนจะถึงบ้านเราจะต้องผ่านหน้าบ้านอีแย้มก่อน พอเรากลับจากซื้อของ อีแย้มก็จะบินตรงมาบ้านเราทันทีแบบสายการบินด่วยเลยค่ะ บางครั้งเราแทบจะยังไม่ทันขนของเข้าบ้านเลย นางก็ยืนรอเผือกแล้วว่าเราจะซื้ออะไรมาบ้าง ละนางก็จะแบบถามสอบสวนไปไหนมาเหรอ ซื้ออะไรมาบ้าง พอขนของเข้าบ้านปุ้ป นางก็จะทำเป็นดูๆของที่เราซื้อ แม่เราก็จะแบบ เอาไปสิมะม่วงสามลูก ขนมกินเล่นที่เราซื้อ แม่ก็ให้อีแย้มไปหมดเลย ซึ่งคือเราไม่เข้าใจแม่มากๆว่าทำไมต้องให้ อีแย้มคือนางจะสบายเกินไปละ ชอบมาขอเกินหน้าเกินตา แต่แม่เราบอกว่า ให้ไปเถอะลูก นางก็คือญาติเราเหมือนกัน ช่วยๆกัน
เราเข้าใจว่าเป็นญาตินะคะ แต่นางทำตัวเหมือนขอทานมากกว่าญาติเสียอีก ไม่ว่าเราจะซื้ออะไร ก็จะต้องให้นางด้วยทุกครั้ง เพราะแม่จะคอยแบ่งให้ตลอด จนบางครั้ง ของที่เราซื้อมา คนในครอบครัวเรายังกินไม่ครบทุกคนเลย เพราะต้องแบ่งให้อีแย้มมันตลอด
เราเลยอยากถามว่า ทำยังไงดีกับอีแย้มคนนี้ และพูดให้แม่เลิกเป็นคนดีได้แล้ว เราไม่ได้เป็นคนไม่มีน้ำใจขนาดนั้น เราไม่เคยขัดแม่เวลาแม่ให้ของอีแย้มเลย แต่พอเห็นแม่ให้มันรู้สึกเจ็บใจตรงที่อีแย้มชอบมาขอบ่อยเกินหน้าเกินตาเกินไปจนไม่รู้สึกละอายและเกรงอกเกรงใจบ้างเลยสักนิด
"นี่ญาติหรือขอทาน นี่แม่หรือนางฟ้า" เข้ามาอ่านเรื่องราวของเราหน่อยนะคะ ไม่ไหวแล้วTT
ต้องบอกก่อนนะคะว่าบ้านเราเป็นหมู่บ้านที่อยู่แบบชาวบ้านธรรมดา อยู่ชนบท ปลูกผัก ผลไม้ในรั้วบ้านมากมาย ทีนี่จะมีญาติคนนึงที่ชอบมาขอนู้นนี่นั่นที่บ้านเรามาก เราขอแทนเค้าว่า อีแย้มนะคะ เช่นเวลาต้นมะละกอบ้านเราสุกงอมกำลังดี อีแย้มนางก็จะมาบ้านเราค่ะ จ้องๆมองๆ ละทำมาถามว่า มะละกอสวยน่ากินจัง แม่เราก็จะใจอ่อนค่ะ ละบอกว่า เอาไปสิลูกนึง เรานี่แบบ เห้อ แม่คะ เก็บไว้กินเองมั้งเหอะ พอมะละกอสุกทีไร อีแย้มมันจะวนมาแบบนี้เรื่อยๆ จนคนในครอบครัวเราแทบจะไม่เคนได้กินเลยค่ะ
แล้วเวลาเราจะซื้อของนี่ เราจะออกกับรถยนต์เพราะไม่ได้อยู่ในเมือง และพาแม่ไปด้วยเพราะนานๆทีจะไปซื้อ มันไกลจากตัวเมือง และของที่ซื้อทั้งหมดก็เป็นเงินเรา ซึ่งก่อนจะถึงบ้านเราจะต้องผ่านหน้าบ้านอีแย้มก่อน พอเรากลับจากซื้อของ อีแย้มก็จะบินตรงมาบ้านเราทันทีแบบสายการบินด่วยเลยค่ะ บางครั้งเราแทบจะยังไม่ทันขนของเข้าบ้านเลย นางก็ยืนรอเผือกแล้วว่าเราจะซื้ออะไรมาบ้าง ละนางก็จะแบบถามสอบสวนไปไหนมาเหรอ ซื้ออะไรมาบ้าง พอขนของเข้าบ้านปุ้ป นางก็จะทำเป็นดูๆของที่เราซื้อ แม่เราก็จะแบบ เอาไปสิมะม่วงสามลูก ขนมกินเล่นที่เราซื้อ แม่ก็ให้อีแย้มไปหมดเลย ซึ่งคือเราไม่เข้าใจแม่มากๆว่าทำไมต้องให้ อีแย้มคือนางจะสบายเกินไปละ ชอบมาขอเกินหน้าเกินตา แต่แม่เราบอกว่า ให้ไปเถอะลูก นางก็คือญาติเราเหมือนกัน ช่วยๆกัน
เราเข้าใจว่าเป็นญาตินะคะ แต่นางทำตัวเหมือนขอทานมากกว่าญาติเสียอีก ไม่ว่าเราจะซื้ออะไร ก็จะต้องให้นางด้วยทุกครั้ง เพราะแม่จะคอยแบ่งให้ตลอด จนบางครั้ง ของที่เราซื้อมา คนในครอบครัวเรายังกินไม่ครบทุกคนเลย เพราะต้องแบ่งให้อีแย้มมันตลอด
เราเลยอยากถามว่า ทำยังไงดีกับอีแย้มคนนี้ และพูดให้แม่เลิกเป็นคนดีได้แล้ว เราไม่ได้เป็นคนไม่มีน้ำใจขนาดนั้น เราไม่เคยขัดแม่เวลาแม่ให้ของอีแย้มเลย แต่พอเห็นแม่ให้มันรู้สึกเจ็บใจตรงที่อีแย้มชอบมาขอบ่อยเกินหน้าเกินตาเกินไปจนไม่รู้สึกละอายและเกรงอกเกรงใจบ้างเลยสักนิด