สำหรับเรา นึกแปลกใจกับความรู้สึกตัวเอง เมื่อวันที่เราผิดหวังเมื่อตอนที่เป็นเด็ก มันเหมือนโลกถล่มทลาย กินไม่ได้นอนไม่หลับ

แต่เมื่อวันที่เราอายุสามสิบกว่าๆ(ปลายๆ) เรากลับมองมันเปลี่ยนไปค่ะ วันนี้ว่าง ชวนมาแลกเปลี่ยนมุมมองที่เปลี่ยนไปในด้านความรักเมื่อคุณได้โตขึ้นว่าเหมือนเดิมหรือแตกต่างจากเมื่อก่อน...

เพราะวันนี้เรากลับมาอ่านบทความที่เคยเขียนไว้ เวลารู้สึกเหงาได้กลับไปอ่านอะไรที่เคยเขียนก็อดขำตัวเองไม่ได้ และอดที่จะอมยิ้มไม่ได้เช่นกัน...ในตอนนั้นเสียใจมาก พยายามเขียนให้กำลังใจตัวเอง โทษแม้กระทั่งว่าเป็นกรรมเก่า55 แต่ก็ดีนะที่ได้เขียนระบายออกมาบ้าง...

เมื่อคุณอายุสามสิบกว่าๆ(ต้นๆ)

มันดีแล้วที่เป็นแบบนี้ จงเดินออกมาโดยที่คุณไม่รู้สึกผิด...คุณไม่ได้ทิ้งใครให้รู้สึกแย่ คุณมั่นใจแล้วว่าที่ตรงนั้นจะสบายดี...

ที่ตรงนั้นคือความเหมาะสมและเป็นสุขแล้ว จงอวยพรและรู้สึกยินดีด้วยใจอันแท้จริง  ความรักเป็นสิ่งสวยงามเสมอ...ไม่ว่าจะเกิดกับหัวใจของใคร...

ระลึกไว้แค่ว่าเมื่อคุณจากไป...คุณได้ทิ้งมิตรภาพที่ดีไว้ นั่นตังหากคือสิ่งสวยงามอันแท้จริง...

จงดีใจและยอมรับว่า มันคือวาสนาของคุณที่ต้องเจอ ทุกอย่างถูกกำหนดไว้แล้วในแบบนั้น และหากวันนี้คุณหมดกรรมต่อสิ่งใด มันก็จะจบและจากกันไปเท่านั้นและแบบนั้นเอง...คุณจะรู้เมื่อคุณได้จากไป....

หากอยากหลุดพ้น จงตัดกรรมเสียให้ขาด กรรมใครก็ปล่อยให้เป็นเรื่องของเขา จัดการแค่ตัวเราให้เข้าใจเสียก่อน การต่อกรรมไม่รู้จักจบสิ้น ไม่มีประโยชน์อะไร โดยเฉพาะจิตใจของเราเอง...

จงจำไว้ไม่ใช่มีแต่เราที่ต้องเผชิญเรื่องแบบนี้ อยู่ที่ใครเข้าใจและเห็นตามความเป็นจริงนี้ก่อนกัน หากคนอื่นก้าวข้ามผ่านมันไปได้ เราก็ต้องข้ามผ่านมันไปได้เช่นกัน

มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ มันถูกกำหนดไว้แล้ว...การพบ การดำเนิน และการลาจาก มันคือพรหมลิขิต หลีกเลี่ยงชะตาฟ้าไม่ได้...ฉะนั้น อย่าโทษตัวเองหรือใครเลย...

จงเก็บช่วงเวลาที่ดี และ เก็บเอาความทุกข์ใจไว้เป็นบทเรียน

ไม่รู้เหมือนกันว่าถ้าเราอายุสี่สิบ เราจะมีมุมมองอะไรอีกที่เปลี่ยนไป ยังไงลองแลกเปลี่ยนกันดูนะคะ...