ตอนนี้เราอยู่ปี2มรัฐแห่งหนึ่ง ตอนปี1เกรดก็ไม่ได้แย่นะ แต่พอขึ้นปี2 อาการของโรคซึมเศร้า(MDD)ของเรามันหนักขึ้นเป็น10 10 เท่า แอดมิดบ่อยมาก ทำให้ปี2เทอม1เราเกรดตกมาอยู่ที่1.9 มันไม่รู้จะไปต่อยังไงอะ ถ้าเทอมนี้เกรดไม่มากพอก็ไม่สามารถดึงเกรดขึ้นได้ คือ1.9 มันทำอะไรไม่ได้อะ เราหาทางออกไม่เจอ เราอยากเริ่มต้นใหม่ก็ไม่มีเงินจ่ายค่าเทอม ค่านู่นนี่นั่นอีก ถ้าออกไปทำงานเราก็กลัวว่าบางเวลาที่อาการมันเหวี่ยง ถ้าเรียน่ามก็มีคนคุมตลอดเหมือนมีกล้องติดตามตัวเราตลอด จะหาทุนก็ไม่ได้เพราะเกรดไม่ถึง เราหาทางออกไม่เจออะ ช่วยแนะนำเราหน่อยได้ไหม...
-เราเคยกลับบ้าน อาการหนักขึ้นเนื่องจากคนรอบข้างและบ้านไม่ใช่เซฟโซน
-อยู่บ้านพูดน้ำเสียงห้วนๆก็ไม่ได้ ห้ามใช้คำว่าเขาแทนบุคคลในครอบครอบครัวหรือญาติต่างๆ
-อยู่บ้านเราไม่สามารถทำหน้าเหวี่ยงหรือไม่สดใสได้เลย แต่ในบางครั้งเราก็ห้ามตัวเองไม่ได้อะถ้ามันหงุดหงิด
-อยู่บ้านไม่มีความเป็นส่วนตัวเลยตลอดเวลา24ชม เราต้องทำตามคำสั่งคนในครอบครัว ถ้าไม่ทำก็โดนบ่น
-เราไม่ชอบให้ใครมาบ่นโดนที่เราไม่ผิดเพราะตัวเราก็แย่อยู่แล้วหรือพูดแบบว่าเนี่ยฉันทำนู่นนี่นั่นแกก็ต้องช่วยบ้าง(เราช่วยนะเท่าที่ร่างกายเราช่วยได้)
-เราไม่สนิทกับแม่และพ่อเลี้ยง
-เราต้องทำตามคำสั่งเช่นให้คุยกับพ่อเลี้ยง ต่างๆนานาโดยที่เราไม่สนิท
-กลับบ้านเราต้องไปเจอสังคมที่แม่พาไป(ต้องไป)
-อยู่บ้านห้ามนอนตื่นสาย(เกิน8โมงเช้า=สาย)ห้ามนอนดึก
-อยู่บ้านต้องจับโทรศัพท์ให้น้อยที่สุดแบบว่าจับขึ้นมาดูเวลาเเล้วก็วางเพราะถ้าจับ ทรศ นานก็ว่าเราไม่ทำงานเอาแต่เล่น
-อยู่บ้านเราต้องตอบคำถามเดิมๆซ้ำๆวันละหลายรอบและเป็นคำถามที่มากระตุ้นให้เราเกิดภาวะเครียด
-อยู่บ้าน ไม่มีใครสนใจอาการ สนใจแต่การกระทำ เช่น เรามือสั่นจับช้อนตักซุปเข้าปากไม่ได้มันหกหมด ก็ว่าเรากินสกปรก
-เราอยากซื้อของหรือซื้อบางอย่างให้เป็นของขวัญตัวเอง คำถามก็มาเลย มันคืออะไร สำคัญไหม ราคาเท่าไหร่ ถ้าไม่จำเป็นก็อย่าซื้อ
-และสิ่งที่เราพูดมาจากข้อความแรกถึงข้อความสุดท้ายถ้าคนทางบ้านรู้เราเป็นคนผิดที่คิดไปเองเอาอะไรมาพูด อ้างเหตุผลต่างๆนานา (เรารับรู้และรู้สึกจากใจจริงๆ เพราะว่ามีแม่เพื่อนคนหนึ่งเขารู้ว่าผมป่วยเขาก็หาข้อมูลว่าจะพูดจะคุยกับเรายังไงจะทำตัวยังไงและเขาเข้าใจเรา เรามือสั่นทานข้าวไม่ได้แม่เขาก็ถามว่า ให้แม่ป้อนไหมลูก เวลาเรามีอาการเครียดหรือโดนสิ่งเร้ากระทบแม่เขาก็จะมาข้างๆเช็ดน้ำตาให้ ตั้งสตินะลูก หายใจเข้าลึกๆ ดื่มอะไรไหม อยากทานอะไรหรือเปล่าเตือนเรากินยา)ไม่ใช่ว่าเราเปรียบเทียบหรือแม่เราไม่ดีนะ แต่เราอยากจะสื่อสารว่าคนภายนอกเข้าใจมากกว่าคนที่เลี้ยงเรามาคนในครอบครัว
วงการนี้(MDD)เข้าแล้วออกยากจริงๆ ทำยังไงถึงจะมีทางออก
ไปต่อยังไง
-เราเคยกลับบ้าน อาการหนักขึ้นเนื่องจากคนรอบข้างและบ้านไม่ใช่เซฟโซน
-อยู่บ้านพูดน้ำเสียงห้วนๆก็ไม่ได้ ห้ามใช้คำว่าเขาแทนบุคคลในครอบครอบครัวหรือญาติต่างๆ
-อยู่บ้านเราไม่สามารถทำหน้าเหวี่ยงหรือไม่สดใสได้เลย แต่ในบางครั้งเราก็ห้ามตัวเองไม่ได้อะถ้ามันหงุดหงิด
-อยู่บ้านไม่มีความเป็นส่วนตัวเลยตลอดเวลา24ชม เราต้องทำตามคำสั่งคนในครอบครัว ถ้าไม่ทำก็โดนบ่น
-เราไม่ชอบให้ใครมาบ่นโดนที่เราไม่ผิดเพราะตัวเราก็แย่อยู่แล้วหรือพูดแบบว่าเนี่ยฉันทำนู่นนี่นั่นแกก็ต้องช่วยบ้าง(เราช่วยนะเท่าที่ร่างกายเราช่วยได้)
-เราไม่สนิทกับแม่และพ่อเลี้ยง
-เราต้องทำตามคำสั่งเช่นให้คุยกับพ่อเลี้ยง ต่างๆนานาโดยที่เราไม่สนิท
-กลับบ้านเราต้องไปเจอสังคมที่แม่พาไป(ต้องไป)
-อยู่บ้านห้ามนอนตื่นสาย(เกิน8โมงเช้า=สาย)ห้ามนอนดึก
-อยู่บ้านต้องจับโทรศัพท์ให้น้อยที่สุดแบบว่าจับขึ้นมาดูเวลาเเล้วก็วางเพราะถ้าจับ ทรศ นานก็ว่าเราไม่ทำงานเอาแต่เล่น
-อยู่บ้านเราต้องตอบคำถามเดิมๆซ้ำๆวันละหลายรอบและเป็นคำถามที่มากระตุ้นให้เราเกิดภาวะเครียด
-อยู่บ้าน ไม่มีใครสนใจอาการ สนใจแต่การกระทำ เช่น เรามือสั่นจับช้อนตักซุปเข้าปากไม่ได้มันหกหมด ก็ว่าเรากินสกปรก
-เราอยากซื้อของหรือซื้อบางอย่างให้เป็นของขวัญตัวเอง คำถามก็มาเลย มันคืออะไร สำคัญไหม ราคาเท่าไหร่ ถ้าไม่จำเป็นก็อย่าซื้อ
-และสิ่งที่เราพูดมาจากข้อความแรกถึงข้อความสุดท้ายถ้าคนทางบ้านรู้เราเป็นคนผิดที่คิดไปเองเอาอะไรมาพูด อ้างเหตุผลต่างๆนานา (เรารับรู้และรู้สึกจากใจจริงๆ เพราะว่ามีแม่เพื่อนคนหนึ่งเขารู้ว่าผมป่วยเขาก็หาข้อมูลว่าจะพูดจะคุยกับเรายังไงจะทำตัวยังไงและเขาเข้าใจเรา เรามือสั่นทานข้าวไม่ได้แม่เขาก็ถามว่า ให้แม่ป้อนไหมลูก เวลาเรามีอาการเครียดหรือโดนสิ่งเร้ากระทบแม่เขาก็จะมาข้างๆเช็ดน้ำตาให้ ตั้งสตินะลูก หายใจเข้าลึกๆ ดื่มอะไรไหม อยากทานอะไรหรือเปล่าเตือนเรากินยา)ไม่ใช่ว่าเราเปรียบเทียบหรือแม่เราไม่ดีนะ แต่เราอยากจะสื่อสารว่าคนภายนอกเข้าใจมากกว่าคนที่เลี้ยงเรามาคนในครอบครัว
วงการนี้(MDD)เข้าแล้วออกยากจริงๆ ทำยังไงถึงจะมีทางออก