เราอยากไปเรียนเมืองนอกตั้งแต่จบ ม ปลาย ละค่ะ
แต่ที่บ้านพ่อแม่ทำไร่ทำนา ไม่ค่อยมีตังค์ แถมตัวเองก็ไม่ได้เรียนเก่งขนาดสอบชิงทุนได้ ทุนคิง ทุนไปเรียนญี่ปุ่น ฯลฯ ไปสอบมาหมดละแต่ก็ไม่ได้ เป็นแค่เด็กบ้านนอกธรรมดาๆ เรียนกลางๆ ทุนพวกนี้มีไว้ให้หัวกระทิของประเทศเท่านั้น
เราไม่มีอะไรไปสู้เด็กที่มีพร้อมทั้งครอบครัว เงิน โอกาส ไปสอบกับเขาก็เหมือนไปช่วยเขาออกตังค์ค่าสนามสอบ กลับบ้านมือเปล่าทุกรอบ
การได้ไปเรียนเมืองนอกสมัยนั้นก็เป็นเหมือนฝันกลางวัน ก็เลยทำใจ ทำปัจจุบันให้ดีที่สุด คิดว่าไปต่างประเทศไม่ได้ก็เอาดีมันในประเทศนี่แหละ
พอเรียนจบ ม ปลาย เราก็เหมือนเด็กไทยทั่วๆ ไป เข้าเรียนมหาลัย พิชเรียนวิศวะ ฬ นะคะ หลายคนอาจบอกว่า หูยเรียนจุฬา ต้องเก่ง ไม่เก่งหรอกค่ะแต่เอาความขยันเข้าสู้ สอบติดคนกลางๆ ค่อนไปทางท้ายๆ ของคณะ
คือการสอบเข้าสมัยนั้นอ่ะ มันเอาหลายอย่างเข้ามาคิด เช่น เกรดจบ เอาจริงแต่ละ รร ก็ตัดเกรดโหดไม่เท่ากันละใช่มะ (พิชเองมาได้ตรงนี้ช่วยเยอะ เพราะพยายามตั้งใจเรียนในห้อง) นอกจากนั้นก็มีสอบเลข ภาษาอังกฤษ ภาษาไทย เคมี ชีวะ สุขศึกษายังเอาคะแนนมานับรวมเลย ส่วนนึงก็คือโชคช่วยด้วย อ่านหนังสือไปตรงกับข้อสอบ
อีกอย่าง คือ ม ปลายพิชพยายามไม่เหลวไหลด้วย เพราะว่าเดิมพันมันสูง ถ้าไม่ตั้งใจเรียน เข้ามหาลัยดีๆ ไม่ได้ ก็จะไม่มีอะไรในชีวิต อาจจะต้องกลับบ้านนอกมาช่วยที่บ้านทำไร่ไถนา หรือ ต้องเป็นสาวโรงงาน หาเช้ากินค่ำ อันนี้ขอออกตัวว่าไม่ได้ดูถูกอาชีพนะคะ แต่อยากยกระดับชีวิต อยากมีโอกาสดูแลที่บ้านดีๆ ได้
ตอนเรียนเลยพยายามตั้งใจทำให้ดีที่สุด เพื่อนบางคนไม่เข้าใจเขาก็หมั่นไส้ ว่าเราเป็นเด็กเนิ้ด เห็นแก่ตัว มนุษยสัมพันธ์แย่ ฯลฯ พอโดนว่าสิ่งที่เราทำอันดับแรกเลยคือพิจารณาตัวเองว่าที่เขาว่ามาอ่ะจริงไหม อันไหนจริงเราก็ปรับแก้ อันไหนไม่จริงเราก็ปล่อยผ่าน เพื่อนก็เลือกคบคนที่เขาเข้าใจเรา
ส่งผลให้ตอนเรียนมัธยมไม่ค่อยมีเพื่อนเลย แต่ก็ไม่คิดอะไรมาก พยายามโฟกัสไปกับการเรียน เพราะว่าในขณะที่คนอื่นมาว่าเราเนิ้ด ไม่ดีอย่างนั้นไม่ดีอย่างนี้ เขาไม่ได้มาส่งเราเรียนหนังสือ ถ้าไม่ตั้งใจแล้วโตไปเอาตัวไม่รอดเขาก็ไม่ได้มาเดือดร้อนกับเราหรอก
คนอื่น ต้นทุนเขาสูงกว่าพิช เรียนๆ ไป จบมาเกรดกลางๆ ไปทำมาหากินอะไรไม่รอด เขาก็อาจยังมีคนคอยช่วย เงินขาดมือมาที่บ้านเขาก็ซับพอร์ตได้ แต่สำหรับพิชคือไม่ได้ เพราะเราเป็นความหวังของพ่อกับแม่
มีครั้งนึง เราอยากจะล้มเลิก ไม่อยากเรียนมันแล้ว ยิ่งเรียนสูงยิ่งใช้เงินเยอะ แม้จะได้ทุนเล็กๆ น้อยๆ มาช่วยบ้าง แต่ส่วนใหญ่ก็ยังต้องพึ่งที่บ้าน เราสงสารพ่อแม่ที่ต้องทำงานอาบเหงื่อต่างน้ำส่งเงินให้เราใช้
พ่อบอกกับเราว่า “ ไม่เป็นไร หนูมีโอกาสเรียนต้องตั้งใจเรียน พ่อกับแม่อยู่บ้านนอก อดมื้อกินมื้อบ้างก็ยังไหว ขอแค่หนูตั้งใจ โตไปจะได้มีชีวิตที่ดี”
เพื่อนๆ เจอประโยคนี้เข้าไปกล้าล้มเลิกไหมคะ? พิชไม่กล้าค่ะ
เดี๋ยวค่อยๆ มาต่อนะคะ
//แก้ไขคำผิด ยี่ปุ่น> ญี่ปุ่น และ อังกิด>อังกฤษ
เรื่องเล่าชีวิตลูกชาวนา ที่ได้มาเรียนเมืองนอก
แต่ที่บ้านพ่อแม่ทำไร่ทำนา ไม่ค่อยมีตังค์ แถมตัวเองก็ไม่ได้เรียนเก่งขนาดสอบชิงทุนได้ ทุนคิง ทุนไปเรียนญี่ปุ่น ฯลฯ ไปสอบมาหมดละแต่ก็ไม่ได้ เป็นแค่เด็กบ้านนอกธรรมดาๆ เรียนกลางๆ ทุนพวกนี้มีไว้ให้หัวกระทิของประเทศเท่านั้น
เราไม่มีอะไรไปสู้เด็กที่มีพร้อมทั้งครอบครัว เงิน โอกาส ไปสอบกับเขาก็เหมือนไปช่วยเขาออกตังค์ค่าสนามสอบ กลับบ้านมือเปล่าทุกรอบ
การได้ไปเรียนเมืองนอกสมัยนั้นก็เป็นเหมือนฝันกลางวัน ก็เลยทำใจ ทำปัจจุบันให้ดีที่สุด คิดว่าไปต่างประเทศไม่ได้ก็เอาดีมันในประเทศนี่แหละ
พอเรียนจบ ม ปลาย เราก็เหมือนเด็กไทยทั่วๆ ไป เข้าเรียนมหาลัย พิชเรียนวิศวะ ฬ นะคะ หลายคนอาจบอกว่า หูยเรียนจุฬา ต้องเก่ง ไม่เก่งหรอกค่ะแต่เอาความขยันเข้าสู้ สอบติดคนกลางๆ ค่อนไปทางท้ายๆ ของคณะ
คือการสอบเข้าสมัยนั้นอ่ะ มันเอาหลายอย่างเข้ามาคิด เช่น เกรดจบ เอาจริงแต่ละ รร ก็ตัดเกรดโหดไม่เท่ากันละใช่มะ (พิชเองมาได้ตรงนี้ช่วยเยอะ เพราะพยายามตั้งใจเรียนในห้อง) นอกจากนั้นก็มีสอบเลข ภาษาอังกฤษ ภาษาไทย เคมี ชีวะ สุขศึกษายังเอาคะแนนมานับรวมเลย ส่วนนึงก็คือโชคช่วยด้วย อ่านหนังสือไปตรงกับข้อสอบ
อีกอย่าง คือ ม ปลายพิชพยายามไม่เหลวไหลด้วย เพราะว่าเดิมพันมันสูง ถ้าไม่ตั้งใจเรียน เข้ามหาลัยดีๆ ไม่ได้ ก็จะไม่มีอะไรในชีวิต อาจจะต้องกลับบ้านนอกมาช่วยที่บ้านทำไร่ไถนา หรือ ต้องเป็นสาวโรงงาน หาเช้ากินค่ำ อันนี้ขอออกตัวว่าไม่ได้ดูถูกอาชีพนะคะ แต่อยากยกระดับชีวิต อยากมีโอกาสดูแลที่บ้านดีๆ ได้
ตอนเรียนเลยพยายามตั้งใจทำให้ดีที่สุด เพื่อนบางคนไม่เข้าใจเขาก็หมั่นไส้ ว่าเราเป็นเด็กเนิ้ด เห็นแก่ตัว มนุษยสัมพันธ์แย่ ฯลฯ พอโดนว่าสิ่งที่เราทำอันดับแรกเลยคือพิจารณาตัวเองว่าที่เขาว่ามาอ่ะจริงไหม อันไหนจริงเราก็ปรับแก้ อันไหนไม่จริงเราก็ปล่อยผ่าน เพื่อนก็เลือกคบคนที่เขาเข้าใจเรา
ส่งผลให้ตอนเรียนมัธยมไม่ค่อยมีเพื่อนเลย แต่ก็ไม่คิดอะไรมาก พยายามโฟกัสไปกับการเรียน เพราะว่าในขณะที่คนอื่นมาว่าเราเนิ้ด ไม่ดีอย่างนั้นไม่ดีอย่างนี้ เขาไม่ได้มาส่งเราเรียนหนังสือ ถ้าไม่ตั้งใจแล้วโตไปเอาตัวไม่รอดเขาก็ไม่ได้มาเดือดร้อนกับเราหรอก
คนอื่น ต้นทุนเขาสูงกว่าพิช เรียนๆ ไป จบมาเกรดกลางๆ ไปทำมาหากินอะไรไม่รอด เขาก็อาจยังมีคนคอยช่วย เงินขาดมือมาที่บ้านเขาก็ซับพอร์ตได้ แต่สำหรับพิชคือไม่ได้ เพราะเราเป็นความหวังของพ่อกับแม่
มีครั้งนึง เราอยากจะล้มเลิก ไม่อยากเรียนมันแล้ว ยิ่งเรียนสูงยิ่งใช้เงินเยอะ แม้จะได้ทุนเล็กๆ น้อยๆ มาช่วยบ้าง แต่ส่วนใหญ่ก็ยังต้องพึ่งที่บ้าน เราสงสารพ่อแม่ที่ต้องทำงานอาบเหงื่อต่างน้ำส่งเงินให้เราใช้
พ่อบอกกับเราว่า “ ไม่เป็นไร หนูมีโอกาสเรียนต้องตั้งใจเรียน พ่อกับแม่อยู่บ้านนอก อดมื้อกินมื้อบ้างก็ยังไหว ขอแค่หนูตั้งใจ โตไปจะได้มีชีวิตที่ดี”
เพื่อนๆ เจอประโยคนี้เข้าไปกล้าล้มเลิกไหมคะ? พิชไม่กล้าค่ะ
เดี๋ยวค่อยๆ มาต่อนะคะ
//แก้ไขคำผิด ยี่ปุ่น> ญี่ปุ่น และ อังกิด>อังกฤษ