ผ่านเรื่องแย่ๆในอดีตไม่ได้ (ขอแค่ระบายนะคะ)

คือเราตอนป.3 โดนลูกเพื่อนแม่ข่มขืนเราไม่รู้คืออะไรก็ปล่อยๆไป เราก็เป็นพวกเก็บทุกอย่างอยู่แล้วเลยไม่มีอะไร พอป.4 โดนครูด่าว่าโง่ เป็นตัวปัญหาพ่อแม่ ไม่น่าเกิดมาเลย เสียดายเงินพ่อแม่ออกโรงเรียนไปเลยไหมไม่น่าอยู่โรงเรียนเลย รู้สึกแย่มากจำฝังใจแต่ก็เก็บไว้ พอป.5 พี่สาวเราท้อง(พี่ม.3) เราโดนคนรอบข้างดูถูกตลอดว่าอีกหน่อยก็คงเป็นแบบพี่ ไม่มีอนาคต(แทบล้มทั้งยืนพอกลับบ้านก็ยิ้มเหมือนเดิมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น) จากนั้นเราไม่อยากไปโรงเรียนไปบ้างไม่ไปบ้างสภาพจิตใจแย่มาก แม่ด่าตลอดอยู่แต่บ้านโง่เป็นควาย(โดนด่าตลอดเวลาไม่ไป) เรารู้สึกเป็นภาระพ่อกับแม่มาก ไม่น่าเกิดมา มีแต่สร้างปัญหาเป็นที่ภูมิใจไม่ได้ เริ่มทำร้ายตัวเอง ตบตัวเอง กรีดแขน ผูกคอ พอจบที่นั้นมารู้สึกโล่งมาก แต่พอมาอยู่ม.1 เจอสังคมใหม่ก็ดีขึ้น(มั้ง) แต่โดนครูดูถูกพ่อกับแม่เราว่า " พ่อแม่เธอคงเรียนจบไม่สูงแน่ๆ ด่าเราต่อว่า เธอก็คงเป็นแบบพ่อแม่ ม.3ทะเลาะกับเพื่อนสนิทตอนนี้ไม่คุยกันแล้ว ทุกอย่างทำให้เรากลัวสังคม แม้แต่หน้าบ้านก็ไม่กล้าออกถ้าไม่มีใครอยู่ด้วยจะใจสั่นถ้าอยู่ข้างนอก ไม่มั่นใจเวลามีคนดูเราทำอะไรแค่เพื่อนมองเราเขียนหนังสือก็ใจสั่นไม่มั่นใจกลัวทำไม่ถูกแล้วเวบาเดินก็กลัวสายตาคนมาก ภายนอกเราพยายามทำตัวปกติไม่ให้ใครรู้ว่าเราไม่ปกติ จนทนไม่ไหวบอกพ่อกับแม่ทั้งนํ้าตาและแผลที่กรีดไปเป็นโรคซึมเศร้า ก็พารักษาก็เหมือนจะดีขึ้นแต่ทุกอย่างที่เราเล่ามาก็ทำร้ายเรามากจนอยากตายเก็บทุกสิ่งที่คนพูดเราไม่เคยเล่าให้ใครฟังเก็บตลอดมาหลายปี มีที่ยึดเหนี่ยวคือพ่อแม่ พวกท่านไม่รู้ว่าเราเป็นยังไง เพราะครอบครัวเราไม่พูดกันและเราก็กล้าบอก ทุกอย่างที่เล่ามาเราขอแค่ระบายสิ่งที่ร้ายเรามาหลายปี เราขอโทษที่อ่อนแอผ่านมันไปไม่ได้ ขอโทษที่สำออยทำตัวน่าสงสาร ขอโทษที่กระแดะ ขอโทษจริงๆค่ะ  ( ขอบคุณที่เสียเวลาอ่านนะคะ )