สวัสดีค่ะเพื่อนๆชาวพันทิปทุกท่าน นี่เป็นครั้งแรกเลยที่เราได้มาตั้งกระทู้สนทนาในห้องเกี่ยวกับนิยายและงานเขียนแบบนี้ ก่อนอื่นเราขอออกตัวก่อนเลยนะคะว่าเราไม่ใช่สายทำงานเขียนโดยครงค่ะ แต่เป็นคนที่มีงานอดิเรกเป็นการแต่งนิยายเล็กๆน้อยๆควบไปกับการแต่งแฟนฟิคบนอินเทอร์เน็ตเสียมากกว่า(ไม่ได้แต่งเป็นงานอดิเรกหลักด้วยค่ะ นานๆแวะไปแต่งที ฮ่า)
แล้วคือทีนี้เรามีเรื่องกลุ้มใจเล็กน้อยเกี่ยวกับพล็อตนิยายที่แต่งค่ะ ตามที่บอกว่าเราแต่งทั้งนิยายออริจินัล และแฟนฟิคชั่นจากเกมและอนิเมชั่นต่างๆ โดยส่วนมากงานเขียนที่เรานำไปเผยแพร่บนเว็บไซต์80-90%เป็นงานเขียนแฟนฟิคชั่นค่ะ งานนิยายออริจินัลที่เคยลงมีเพียงไม่กี่เรื่อง และปัจจุบันลบไปแล้วด้วยค่ะ เนื่องจากเราไม่สามารถแต่งให้จบเรื่องได้จริงๆเพราะยังมีพล็อตโฮลอีกมากที่ต้องแก้ไขถึขั้นรีไรท์ใหม่ไปเลย
แต่ว่างานนิยายของเราไม่ได้มีแค่ที่เคยเผยแพร่บนเว็บไซต์นะคะ มีเยอะมากกก เพราะตัวนิยายส่วนมากที่เราแต่งเป็นเรื่องแนวแฟนตาซีค่ะ มีพวกแนวอื่นๆอยู่บ้าง แต่ส่วนมากเราแต่งไม่เคยจบเลยค่ะเลยไม่ได้เอาลงเว็บไซต์ เพราะส่วนตัวเราเป็นคนที่ค่อนข้างจริงจังกับงานเขียนที่เผยแพร่น่ะค่ะ ต้องมั่นใจว่าสามารถแต่งจนจบได้ หรือแต่งจนจบแล้วจริงๆเท่านั้นถึงจะนำมาเผยแพร่บนเว็บไซต์ให้ผู้อื่นได้อ่านกัน ดังนั้นนิยายออริจินัลที่เราแต่งจึงมีเยอะมากแต่เป็นเรื่องที่แต่งๆเกลาๆไปทีละนิดทีละเรื่องเอาไว้อ่านเองก่อนเสียส่วนใหญ่ค่ะ
และที่เรากลุ้มใจมากๆในตอนนี้คือ เราเสียดายพล็อตเรื่องในนิยายที่เราแต่งมากค่ะ บางเรื่องเราชอบแต่งไซด์สตอรี่ตอนเดียวจบไว้อ่านเล่นๆเสริมข้อมูลจากตัวเนื้อเรื่องหลักที่เขียนด้วย และนี่ล่ะที่ทำให้เราเสียดายมากๆ เพราะพล็อตเสริมในนิยายบางช่วงมันน่าเอาไปดัดแปลงเป็นแฟนฟิคชั่นมากๆ คือมันเหมือนแบบว่าโมเม้นท์ในเรื่องช่วงนั้นมันน่าจับดัดแปลงจริงๆน่ะค่ะ เช่นไซด์สตอรี่เรื่องนึงที่เราแต่งเล่นๆเล่าถึงตัวละครAกับBที่ไปเข้าค่ายในป่า และพอมาลองนึกๆดู ตัวละครAกับBนั่นนิสัยก็คล้ายๆกับคู่ตัวละครในหนังที่เราชอบแต่งแฟนฟิคอยู่บ่อยๆเหมือนกันนี่นา พอนึกแบบนี้แล้วมันก็อดคิดประมาณว่า "ทำไมเราถึงเอาพล็อตที่น่าสนใจแบบนี้มาแต่งให้นิยายตัวเองที่จะไม่มีได้คนอ่านด้วยนะ? ทำไมไม่เอาไปดัดแปลงเป็นแฟนฟิคชั่นแล้วเผยแพร่ให้คนได้อ่านพล็อตที่เราแต่งล่ะ??" อะไรแบบนี้ขึ้นมาเลยค่ะ
ไม่รู้ว่าจะอธิบายอย่างไงดี แต่มันเหมือนเป็นความรู้สึกเสียดายที่เราอุตส่าห์มีพล็อตดีๆแต่ดันไปเขียนในที่ที่ไม่มีคนอ่านเสียได้ เลยอยากเอาไปดัดแปลงให้เป็นงานเขียนที่มีคนสามารถเอนจอยและเพลิดเพลินกับพล็อตของเราได้น่าจะดีกว่า อะไรแบบนี้... แต่มานึกๆดูเรารู้สึกว่าเราไม่ซื่อสัตย์กับงานเขียนตัวเองเลยค่ะ เหมือนกับว่าครั้งแรกที่เราเขียนเราเขียนเพื่อให้มันเป็นพล็อตของเรื่องเรื่องนึง แต่พอรู้ว่าเรื่องนั้นไม่สามารถโด่งดังหรือนำไปให้คนอื่นอ่านได้ มันก็เลยอยากเอาไปดัดแปลงเป็นพล็อตของเรื่องอื่นที่เราไม่ได้ตั้งใจจะแต่งให้ตั้งแต่แรกเสียอย่างนั้น รู้สึกผิดกับงานเขียนออริจินัลของตัวเอง แต่ก็คิดว่าแต่งไปไร้ประโยชน์เพราะไม่มีใครได้อ่าน คือจะเลือกอย่างไหนก็รู้สึกไม่ดีทั้งนั้นเลยค่ะ จะเก็บไว้ให้มันเป็นพล็อตส่วนนึงของเรื่องที่เราต้องการจะแต่งให้จริงๆก็เสียดายของ จะไปดัดแปลงเป็นแฟนฟิคชั่นก็รู้สึกผิดกับงานเขียนตัวเอง แถมยังรู้สึกว่าการทำแบบนี้มันเหมือนกับว่าเราอยากเกาะวงการแฟนฟิคเพราะไม่สามารถทำให้งานเขียนออริจินัลของตัวเองมีคนอ่านได้อีกด้วยค่ะ เลือกไม่ถูกเลยตอนนี้5555
แต่เจตนาจริงๆของเราเราไม่ได้ต้องการอะไรมากไปกว่าการที่ได้เห็นหลายๆคนได้อ่านงานเขียนของเราหรอกค่ะ ที่อยากดัง อยากให้มีคนติดตามเยอะๆ เพราะเราก็แค่อยากให้มีคนอ่านถ้อยความตัวอักษรที่เราเขียนลงไปก็แค่นั้น ไม่เคยคิดอยากจะเป็นนักเขียนอาชีพเลย ไม่ได้อยากได้เงิน แค่ให้มีคนอ่านเยอะๆก็พอ และสุดท้ายแล้วเราก้ยังเลือกจุดยืนไม่ถูกอยู่ดีว่าจะตั้งใจสร้างสรรค์พล็อตงานเขียนต่อไปในฐานะนักเขียนแฟนฟิคชั่นเต็มตัวไปเลย หรือจะเป็นสายผสมระหว่างออริจินัลแบบแฟนฟิคอย่างนี้ต่อไปดี แต่ถ้าเรายังผสมกันอยู่แบบนี้เราคงต้องเผลอคิดว่าอยากเอาพล็อตออริจินัลไปแปลงเป็นแฟนฟิคอีกแน่ๆ ฮ่าาา
แล้วทุกๆท่านล่ะคะ เคยมีความรู้สึกเสียดายพล็อตที่แต่งกันในรูปแบบไหนกันบ้างไหมคะ หรือเคยมีท่านใดที่อยู่สายผสมระหว่างเขียนแฟนฟิคกับเขียนงานออริจินัลแล้วผ่านประสบการณ์เสียดายพล็อตกันบ้างไหม?
สุดท้ายนี้ก็ขอขอบคุณทุกท่านที่อ่านมาจนจบค่ะ เราจะพยายามสร้างสรรค์ผลงานเขียนต่อไปทั้งในส่วนที่นำไปเผยแพร่ได้ และในส่วนที่แต่งสนองความต้องการส่วนตัว แม้ว่าการสร้างงานเขียนจะเป็นเพียงงานอดิเรกเล็กๆน้อยๆอย่างหนึ่งก็ตาม
ขอให้ทุกท่านโชคดีและมีความสุขกับการได้ทำสิ่งที่ชอบนะคะ ขอบคุณค่ะ
**เราตั้งเป็นกระทู้พูดคุยไม่ได้ค่ะ ฮือ
เคยรู้สึกเสียดายพล็อตนิยายที่แต่งเองกันบ้างไหมคะ?
แล้วคือทีนี้เรามีเรื่องกลุ้มใจเล็กน้อยเกี่ยวกับพล็อตนิยายที่แต่งค่ะ ตามที่บอกว่าเราแต่งทั้งนิยายออริจินัล และแฟนฟิคชั่นจากเกมและอนิเมชั่นต่างๆ โดยส่วนมากงานเขียนที่เรานำไปเผยแพร่บนเว็บไซต์80-90%เป็นงานเขียนแฟนฟิคชั่นค่ะ งานนิยายออริจินัลที่เคยลงมีเพียงไม่กี่เรื่อง และปัจจุบันลบไปแล้วด้วยค่ะ เนื่องจากเราไม่สามารถแต่งให้จบเรื่องได้จริงๆเพราะยังมีพล็อตโฮลอีกมากที่ต้องแก้ไขถึขั้นรีไรท์ใหม่ไปเลย
แต่ว่างานนิยายของเราไม่ได้มีแค่ที่เคยเผยแพร่บนเว็บไซต์นะคะ มีเยอะมากกก เพราะตัวนิยายส่วนมากที่เราแต่งเป็นเรื่องแนวแฟนตาซีค่ะ มีพวกแนวอื่นๆอยู่บ้าง แต่ส่วนมากเราแต่งไม่เคยจบเลยค่ะเลยไม่ได้เอาลงเว็บไซต์ เพราะส่วนตัวเราเป็นคนที่ค่อนข้างจริงจังกับงานเขียนที่เผยแพร่น่ะค่ะ ต้องมั่นใจว่าสามารถแต่งจนจบได้ หรือแต่งจนจบแล้วจริงๆเท่านั้นถึงจะนำมาเผยแพร่บนเว็บไซต์ให้ผู้อื่นได้อ่านกัน ดังนั้นนิยายออริจินัลที่เราแต่งจึงมีเยอะมากแต่เป็นเรื่องที่แต่งๆเกลาๆไปทีละนิดทีละเรื่องเอาไว้อ่านเองก่อนเสียส่วนใหญ่ค่ะ
และที่เรากลุ้มใจมากๆในตอนนี้คือ เราเสียดายพล็อตเรื่องในนิยายที่เราแต่งมากค่ะ บางเรื่องเราชอบแต่งไซด์สตอรี่ตอนเดียวจบไว้อ่านเล่นๆเสริมข้อมูลจากตัวเนื้อเรื่องหลักที่เขียนด้วย และนี่ล่ะที่ทำให้เราเสียดายมากๆ เพราะพล็อตเสริมในนิยายบางช่วงมันน่าเอาไปดัดแปลงเป็นแฟนฟิคชั่นมากๆ คือมันเหมือนแบบว่าโมเม้นท์ในเรื่องช่วงนั้นมันน่าจับดัดแปลงจริงๆน่ะค่ะ เช่นไซด์สตอรี่เรื่องนึงที่เราแต่งเล่นๆเล่าถึงตัวละครAกับBที่ไปเข้าค่ายในป่า และพอมาลองนึกๆดู ตัวละครAกับBนั่นนิสัยก็คล้ายๆกับคู่ตัวละครในหนังที่เราชอบแต่งแฟนฟิคอยู่บ่อยๆเหมือนกันนี่นา พอนึกแบบนี้แล้วมันก็อดคิดประมาณว่า "ทำไมเราถึงเอาพล็อตที่น่าสนใจแบบนี้มาแต่งให้นิยายตัวเองที่จะไม่มีได้คนอ่านด้วยนะ? ทำไมไม่เอาไปดัดแปลงเป็นแฟนฟิคชั่นแล้วเผยแพร่ให้คนได้อ่านพล็อตที่เราแต่งล่ะ??" อะไรแบบนี้ขึ้นมาเลยค่ะ
ไม่รู้ว่าจะอธิบายอย่างไงดี แต่มันเหมือนเป็นความรู้สึกเสียดายที่เราอุตส่าห์มีพล็อตดีๆแต่ดันไปเขียนในที่ที่ไม่มีคนอ่านเสียได้ เลยอยากเอาไปดัดแปลงให้เป็นงานเขียนที่มีคนสามารถเอนจอยและเพลิดเพลินกับพล็อตของเราได้น่าจะดีกว่า อะไรแบบนี้... แต่มานึกๆดูเรารู้สึกว่าเราไม่ซื่อสัตย์กับงานเขียนตัวเองเลยค่ะ เหมือนกับว่าครั้งแรกที่เราเขียนเราเขียนเพื่อให้มันเป็นพล็อตของเรื่องเรื่องนึง แต่พอรู้ว่าเรื่องนั้นไม่สามารถโด่งดังหรือนำไปให้คนอื่นอ่านได้ มันก็เลยอยากเอาไปดัดแปลงเป็นพล็อตของเรื่องอื่นที่เราไม่ได้ตั้งใจจะแต่งให้ตั้งแต่แรกเสียอย่างนั้น รู้สึกผิดกับงานเขียนออริจินัลของตัวเอง แต่ก็คิดว่าแต่งไปไร้ประโยชน์เพราะไม่มีใครได้อ่าน คือจะเลือกอย่างไหนก็รู้สึกไม่ดีทั้งนั้นเลยค่ะ จะเก็บไว้ให้มันเป็นพล็อตส่วนนึงของเรื่องที่เราต้องการจะแต่งให้จริงๆก็เสียดายของ จะไปดัดแปลงเป็นแฟนฟิคชั่นก็รู้สึกผิดกับงานเขียนตัวเอง แถมยังรู้สึกว่าการทำแบบนี้มันเหมือนกับว่าเราอยากเกาะวงการแฟนฟิคเพราะไม่สามารถทำให้งานเขียนออริจินัลของตัวเองมีคนอ่านได้อีกด้วยค่ะ เลือกไม่ถูกเลยตอนนี้5555
แต่เจตนาจริงๆของเราเราไม่ได้ต้องการอะไรมากไปกว่าการที่ได้เห็นหลายๆคนได้อ่านงานเขียนของเราหรอกค่ะ ที่อยากดัง อยากให้มีคนติดตามเยอะๆ เพราะเราก็แค่อยากให้มีคนอ่านถ้อยความตัวอักษรที่เราเขียนลงไปก็แค่นั้น ไม่เคยคิดอยากจะเป็นนักเขียนอาชีพเลย ไม่ได้อยากได้เงิน แค่ให้มีคนอ่านเยอะๆก็พอ และสุดท้ายแล้วเราก้ยังเลือกจุดยืนไม่ถูกอยู่ดีว่าจะตั้งใจสร้างสรรค์พล็อตงานเขียนต่อไปในฐานะนักเขียนแฟนฟิคชั่นเต็มตัวไปเลย หรือจะเป็นสายผสมระหว่างออริจินัลแบบแฟนฟิคอย่างนี้ต่อไปดี แต่ถ้าเรายังผสมกันอยู่แบบนี้เราคงต้องเผลอคิดว่าอยากเอาพล็อตออริจินัลไปแปลงเป็นแฟนฟิคอีกแน่ๆ ฮ่าาา
แล้วทุกๆท่านล่ะคะ เคยมีความรู้สึกเสียดายพล็อตที่แต่งกันในรูปแบบไหนกันบ้างไหมคะ หรือเคยมีท่านใดที่อยู่สายผสมระหว่างเขียนแฟนฟิคกับเขียนงานออริจินัลแล้วผ่านประสบการณ์เสียดายพล็อตกันบ้างไหม?
สุดท้ายนี้ก็ขอขอบคุณทุกท่านที่อ่านมาจนจบค่ะ เราจะพยายามสร้างสรรค์ผลงานเขียนต่อไปทั้งในส่วนที่นำไปเผยแพร่ได้ และในส่วนที่แต่งสนองความต้องการส่วนตัว แม้ว่าการสร้างงานเขียนจะเป็นเพียงงานอดิเรกเล็กๆน้อยๆอย่างหนึ่งก็ตาม
ขอให้ทุกท่านโชคดีและมีความสุขกับการได้ทำสิ่งที่ชอบนะคะ ขอบคุณค่ะ
**เราตั้งเป็นกระทู้พูดคุยไม่ได้ค่ะ ฮือ