รักแบบไหน...ที่ทำคุณเข็ด จนหัวใจปิดตายไปเอง

ไม่รู้จะเรียกว่าเข็ดได้มั้ยนะ เราเคยเจอผู้ชายที่หมกมุ่นเรื่องใต้สะดือ 5555 คือยังไม่ทันเป็นแฟนกันเลย แต่คุยเรื่องแบบนี้ แล้วก้อเหมือนชีวิตไม่มีอะไรให้คุยอะวันนา คุยแต่เรื่องเนี่ย พอเราชวนคุยเรื่องอื่น ก็จะวกมาเรื่องนี้อีก ถามเรื่องความฝันเป้าหมายงานอดิเรกความสนใจ ก้อมีอยู่เรื่องเดียว หนักเข้าๆมีชวนไปค้างคืน หรือขอขึ้นห้องอีก เรากลัวเลย

เราว่าเราไม่ได้เข็ดนะ แต่ความรักแต่ละครั้งทำให้เรารู้จักตัวเอง ว่าอะไรที่เราไม่โอเค ข้อจำกัด เงื่อนไขก็เลยมากขึ้น เราก้อยังรักของเราได้เรื่อยๆ ไม่เดือดร้อนที่จะรักเฉยๆ ไม่กลัวที่จะอยู่คนเดียว แต่ระมัดระวังในทุกความสัมพันธ์มากขึ้น เพราะเราก็ไม่อยากเปลี่ยนผู้ชายบ่อยๆ มันรู้สึกไม่ค่อยดีกะตัวเอง

จริงๆ พอโตขึ้นมันมีอะไรให้สนใจมากกว่าความรักด้วย ไม่เหมือนตอนวัยรุ่นที่ความรักแทบจะเป็นครึ่งนึงของทั้งหมด อะไรนิดอะไรหน่อยก็จะเป็นจะตาย

พอโตมา ความฝัน เป้าหมายในชีวิตมากขึ้น ยากขึ้น ยังมีงานอดิเรก ความสนใจ ที่ตอนเรียนทำไม่ได้เต็มที่เพราะไม่มีตังค์ พอทำงานก้อจัดจ้า อยากสะสมนิยาย อยากทำห้องสมุด อยากรีโนเวตบ้าน อยากทำมุมอ่านหนังสือทั่วบ้านเลย อยากเรียนต่อ อยากทำงานตำแหน่งสูงๆ อยากเก็บตังค์เที่ยว เอาแบบแพงหน่อย แต่สบายๆ ด้วยนะ เพราะแก่แล้ว สมบุกสมบันไม่ไหว มันมีความอยากหลายอย่างที่ยังสนองตัวเองได้ไม่หมด จนความอยากมีแฟนเหมือนตอนวัยรุ่นมันหายไปไหนไม่รู้

แล้วผู้ชายแบบที่ชอบ ก็ไม่ใช่แบบที่เจอได้ทั่วไป ไม่ใช่คนในระดับเดียวกัน ไม่ใช่คนที่มีความเป็นไปได้อีก คนเท่าๆกันเราก็ไม่ชอบ

เราไม่ได้อยากมีครอบครัวด้วยมั้ง ความฝันมากมายก่ายกอง ไม่มีคำว่าอยากแต่งงานมีครอบครัวเลย เรารักสบาย เห็นคนอื่นมีครอบครัวแล้วรู้สึกว่าลำบากจังเลย เวลาชอบผู้ชาย ก็ไม่ได้คิดว่าอยากอยู่กับเค้าอะไรแบบนั้น แค่รู้สึกว่าชอบเค้า เค้าดีงามจัง เราคงไม่ใช่คนที่เสียสละ ทุ่มเทเพื่อครอบครัว จนยอมลดความอยากได้อยากมีของตัวเอง