หนูควรจะทำยังไงกับความรู้สึกนี้ดีค่ะ

คือสืบเนื่องมาจากกระทู้ที่แล้วที่คุณแม่มีอาการของโรคซึมเศร้านะคะ คือตอนนั่นหนูพยายามทำทุกอย่างแล้วจริงๆให้ดีขึ้นให้เค้ารู้สึกว่าเค้าพึ่งหนูได้ แต่ตอนนี้หนูเริ่มไม่ไหวแล้วค่ะ แม่มองหนูด้วยสายตาที่ผิดหวังแบบที่ไม่เคยเป็น(เรื่องคือหนูจะเลือกเรียนคณะที่คุณแม่ไม่ชอบค่ะ เค้าอยากเราเลือกรัฐศาสตร์ที่ฬ)แม่เค้าบอกว่าเค้านอนไม่หลับมาหลายวันแล้วเพราะเครียดกับหนู แล้วแม่ก็ร้องไห้หนูแบบเคว้งเลยค่ะ คือหนูเป็นลูกที่น่าผิดหวังมากเลยใช่ไหมแม่ถึงต้องเสียใจขนาดนี้ จากเมื่อปีที่แล้วที่หนูรักษาอาการซึมเศร้าแม่คือที่ยึดเหนี่ยวที่แข็งแรงที่สุดที่หนูมี แล้วในวันที่แม่ไม่โอเคหนูก็อยากให้เค้าพึ่งหนูได้เหมือนกัน แต่สายตาที่แม่มองหนูคือเหมือนหมดหวังกับหนูมันเป็นสายตาที่เย็นชามากๆ หนูรู้สึกแย่กับตัวเองมากจนต้องไปกินยาปริมาณเท่าเดิมกับตอนแรกที่ซึมเศร้าหนักๆ คือมันเคว้งมากจริงๆค่ะ ไม่อยากปรึกษากับคนที่รู้จัก ไม่อยากให้เพื่อนมองแม่หนูไม่ดี แต่แค่ความรู้สึกตอนนี้หนูไม่รู้จะจัดการกับมันยังไง  หนูเครียดจนกินอะไรไม่ได้เลย มันเหมือนจมในโคลนดูดเลยค่ะยิ่งพยายามหนีก็ยิ่งจมเร็วขึ้น
หนูพยายามบอกตัวเองแล้วนะคะว่าหนูโอเค หนูไม่ได้อยากตาย ชีวิตหนูดีแล้ว พยายามสะกดจิตตัวเองไม่ให้จมไปมากกว่านี้ หนูอยากออกจากตรงนี้ อยากออกจากสภาวะนี้  ช่วยหนูได้ไหมค่ะ
[ขออย่าพูดถึงเรื่องแม่กับมหาลัยเลยนะคะสภาวะจิตใจแม่หนูไม่มั่นคงในตอนนี้ สิ่งที่เค้าทำมันอาจจะไม่ได้ออกมาจากใจเค้าจริงๆ]
อยากแอบไปหาจิตแพทย์นะคะแต่กลัวคุณแม่ทราบแล้วจะยิ่งรู้สึกแย่ เพราะทุกวันนี้แทบไม่ออกจากบ้านเลยค่ะถ้าอยู่ๆหายไป3-4ชม.แม่คงเดาได้แน่ๆเลยว่าไปหาหมอเพราะเคยทำแล้วตอนที่ไปปรึกษาหมอเรื่องที่ไม่อยากให้คุณแม่ทราบเพราะกลัวเค้าโทษตัวเอง