คือช่วงนี้เราเครียดมาก เราเครียดหลายอย่าง
ทั้งเรื่องที่บ้านแฟนไม่อยากให้มาเจอกัน เรื่องการที่ต้องเลื่อนการเจอกันออกไปไม่มีกำหนดจบ แฟนดูไม่มีความกระตือรือร้นจะมาเจอกันเลย เครียดเรื่องงาน เรื่องปัญหาที่บ้าน แล้วแฟนก็ชอบย้ำเรื่องที่จะไม่ได้เจอกันแล้วทุกวัน
ปกติเราไม่สบายใจก็จะคุยกะเพื่อนแต่ช่วงนี้เพื่อนเราก็ทำงานไม่ค่อยว่าง พักหลังๆเราก็เครียดจริงๆ แล้วก็บ่นกับแฟนมาสามสี่วัน เป็นช่วงอารมณ์แปรปรวนเพราะวันนั้นของเดือนด้วยเราเลยเครียดง่ายขึ้นมากๆ
เมื่อวานนี้แฟนบอกเรื่องเครียดๆมันไม่ควรเอามาเล่าให้แฟนฟังโดยที่ไม่ได้กลั่นกรองก่อน (แต่ต้นเหตุของเรื่องก็คือเขานะคะ)
เราสับสนจริงๆว่าสุดท้ายแล้วการเป็นแฟนกัน ไม่ได้ช่วยรับฟังปัญหาของกันและกันหรอ เราเริ่มไม่รู้แล้วว่าอะไรเล่าได้เล่าไม่ได้ แต่พอเราไม่ได้เล่าปัญหาอะไรเราก็รู้สึกไม่เป็นตัวเองเลย เหมือนเขารู้จักเราในด้านมีความสุขด้านเดียว แฟนเก่าเราก็พูดแบบนี้เหมือนกันว่าอย่าเอาเรื่องเครียดมาพูดใส่เค้า
ขอถามหน่อยนะคะ สำหรับคนที่มีแฟนแล้วคุณเล่าปัญหาชีวิตให้แฟนฟังบ้างมั้ยคะ แล้วลิมิตของการพูดคุยเรื่องนี้อยู่ที่ตรงไหนคะ
สุดท้ายแล้วการพูดเรื่องเครียดหรือปัญหาให้แฟนฟังเป็นเรื่องที่สามารถทำได้มั้ยคะ
ทั้งเรื่องที่บ้านแฟนไม่อยากให้มาเจอกัน เรื่องการที่ต้องเลื่อนการเจอกันออกไปไม่มีกำหนดจบ แฟนดูไม่มีความกระตือรือร้นจะมาเจอกันเลย เครียดเรื่องงาน เรื่องปัญหาที่บ้าน แล้วแฟนก็ชอบย้ำเรื่องที่จะไม่ได้เจอกันแล้วทุกวัน
ปกติเราไม่สบายใจก็จะคุยกะเพื่อนแต่ช่วงนี้เพื่อนเราก็ทำงานไม่ค่อยว่าง พักหลังๆเราก็เครียดจริงๆ แล้วก็บ่นกับแฟนมาสามสี่วัน เป็นช่วงอารมณ์แปรปรวนเพราะวันนั้นของเดือนด้วยเราเลยเครียดง่ายขึ้นมากๆ
เมื่อวานนี้แฟนบอกเรื่องเครียดๆมันไม่ควรเอามาเล่าให้แฟนฟังโดยที่ไม่ได้กลั่นกรองก่อน (แต่ต้นเหตุของเรื่องก็คือเขานะคะ)
เราสับสนจริงๆว่าสุดท้ายแล้วการเป็นแฟนกัน ไม่ได้ช่วยรับฟังปัญหาของกันและกันหรอ เราเริ่มไม่รู้แล้วว่าอะไรเล่าได้เล่าไม่ได้ แต่พอเราไม่ได้เล่าปัญหาอะไรเราก็รู้สึกไม่เป็นตัวเองเลย เหมือนเขารู้จักเราในด้านมีความสุขด้านเดียว แฟนเก่าเราก็พูดแบบนี้เหมือนกันว่าอย่าเอาเรื่องเครียดมาพูดใส่เค้า
ขอถามหน่อยนะคะ สำหรับคนที่มีแฟนแล้วคุณเล่าปัญหาชีวิตให้แฟนฟังบ้างมั้ยคะ แล้วลิมิตของการพูดคุยเรื่องนี้อยู่ที่ตรงไหนคะ