ว่าด้วยเรื่อง เรารู้จักผู้ชายคนนึง ซึ่งเราได้ครบหากันสักพัก ทางบ้านเรารู้ ว่าเราสองคนครบกัน
บ้านเราอยู่ กทม. บ้านแฟนอยู่ ตจว. วันนึง แฟนต้องกลับไปทำงานต่างจังหวัด แล้วตรงกับเราหยุดงานพอดี
แฟนเราก็อยากจะพาไปบ้าน ตัวเราเอง ก็รู้สึกตื่นเต้น ไม่กล้าไป แต่ใจ ไปก็ไป ก็ไม่ได้ติดอะไร
เย็นวันนั้นตัดสินใจไปบ้านแฟน ไปถึงก็ดึกแล้ว ไม่เจอใคร ก็โล่งใจไป พอเช้ามา ทางบ้านเขารู้
แล้วมาเคราะประตู ก๊อกๆๆ แต่เอ่ยก่อนว่า ตัวแฟนอยู่กับตายาย แม่เขาทำงานที่ กทม.
ซึ่อเป็นป้าเขาที่มาเรียก ออกมานี่หน่อย มาแนะนำให้คนที่บ้านรู้จักหน่อย
เป็นใคร มาจากไหน ทำงานอะไร ก็นั่งสนทนากันสักพัก ใจนี่สั่นเลย ก็ผ่านพ้นไปได้ด้วยดี
ผ่านมาสัก1อาทิตย์ ปัญหาเริ่มจะมี เช้าวันนั้น หลังจากที่แฟนออกไปทำงาน ป้าได้เรียกออกไปคุย ไปถาม แล้วเริ่มพูดว่า จะมาอยู่แบบนี้ไม่ได้นะ
เราก็บอกไปตั้งแต่วันแรก ที่เขาเรียกคุย ว่าไม่ได้มาอยู่แบบนี้ตลอดชีวิต งานก็ต้องทำ แต่สิ่งที่เขาเอาไปพูด เหมือนจะมาอยู่บ้านหลานเขาตลอดชีวิตทั้งๆที่ป้าเป็นคนบอกแฟนเราให้พาเราไปรู้จักหน่อย เราไม่ได้คิดที่จะไปอยู่ตลอดชีวิต หรือไปอยู่บ้านใคร
เราก็เริ่มใจไม่ดีแล้ว นั่งฟังเขา และตัวเรา เป็นคนไม่ตอบโต้ จนแฟนโทรมา เราก็เลยตัดสินใจบอก ว่านั่งคุยกับป้า เรื่องแบบนี้
(ว่าป้าบอกว่า จะมาอยู่แบบนี้ไม่ได้นะ) แฟนเราก็ใจร้อน รีบกลับมา ว่าทำไม มาพูดแบบนี้ ทำไมไม่พูดตอนที่แฟนอยู่บ้าน
แล้วป้า ก็โทรบอกแม่ ว่าลูกเขา ได้พาเราเข้าไปอยู่ในบ้าน ไม่มีงาน ไม่มีอะไรสักอย่างในชีวิต
แม่เขาได้โทรหาแฟนเรา และบอกว่า ทำไมไม่บอกแม่ แฟนเราตระหวาดป้ากับไป ทำไมเรื่องแค่นี้ทำให้เป็นเรื่องใหญ่
 บ้านก็บ้านแฟนเรานะ แต่เรากับแฟนต้องออกมาจากบ้านหลังนั้น
และป้ามาชี้หน้าด่าเราอีตัวปัญหา เราก็ร้องไห้เลย เราทำอะไรผิด
หลังจากที่ออกมาจากบ้านหลังนั้นแล้ว ป้าได้โทรฟ้องแม่ ว่าตัวเราไปด่าเขา ซึ่งตัวเราไม่ได้ไปด่า
เหมือนแม่เขาไม่อยากให้ลูกเขาพี่แฟน (เพราะเป็นลูกคนเดียว) เข้าใจว่าหวงลูก แต่หวงแบบผิดๆ
ทุกคนมองเราเป็นตัวปัญหา น้อยใจลูก ว่าลูกไม่รักบ้าง เหมือนเราไปแย่งความรักมาจากเขาและครอบครัวเขา 
เราว่าเราชัดเจนมากนะ เรื่องหน้าที่การงาน เอาไปพูดให้คนอื่นเข้าใจเราในทางแย่ๆ เราก็งง
ก่อนออกจากบ้านหลังนั้น ไม่พูดอะไรสักคำ ปาดน้ำตาขนของออกจากบ้าน ครอบครัวเรายังไม่เคยทำกับเราแบบนี้