สวัสดีค่ะเพื่อนๆชาวพันทิป เรามีเรื่องมาระบายเเละขอคำแนะนำว่าเราจะทำยังไงดี
เเม่เราเป็นเกษตรกร ซึ่งไม่ได้ขึ้นทะเบียนเกษตกร ก็เลยไม่สามารถรับเงินของเยีนวยาเกตรได้ เเม่เราให้เราลงทะเบียนให้ตั้งเเต่วันเเรกที่เขาเปิดเราก็ลงให้
จากนั้นเราก็บอกเเม่ให้รอ รอจนถึงวันนี้ ก็ยังไม่ได้ เเม่เรามาด่าเราว่าเราลงทะเบียนภาษาอะไรทำไมไม่ได้ ซึ่งเราก็ลงปกติเหมือนที่คนอื่นลงกัน ท้าวความก่อน เเม่เราเป็นเเม่ค้าขายของ พอวิกฤตโควิตเข้ามาทำให้ต้องหยุดรายได้ขาดหาย เเต่เราทำงาน ยังทำงานได้อยู่ ก็ไม่ได้ขาดอะไร เเต่ก็ต้องรัดเข็มขัดกันหน่อย เเต่รายได้มันหายรายจ่ายไม่ลดไงค่ะ เเม่มาด่าเราทุกวันเลยหาว่าเราลงทะเบียนยังไงทำไมไม่ได้ คนอื่นเขาไ้กันหมดเเล้ว เราอธิบายเเล้วไม่ช่วยอะไรเราไม่รู้จะทำยังไง เเม่บอกว่าเราเเย่มาก เเค่นี้ก็ทำไม่ได้ เอ๊างง นี่กูผิดหรอ ต้องดูที่ระบบไหม เราเกิดมาในครอบครัวคนจีนที่เราเป็นพี่สาวคนโต เรามีน้องชาย 1 คน เเม่ยกยอปอปั้นทุกอย่าง ขี้เกียจตัวเป็นขนทำงานเเล้วเเต่ก็ยังเงินไม่พอ ขอตังเเม่ให้ มายืมเงินเราคืนบ้างไม่คืนบ้าง พูดว่าอะไรเตือนอะไรน้องไม่ได้เลย น้องบอกอยากมี อยากได้อะไรได้ทุกอย่าง เเต่เรา เเม่เเต่ห้องนอนตัวเองยังไม่มีเลย น้องเเค่พูดว่าอยากได้ห้อง ก็ไปลากคนมาทำ มาสร้างให้ ตอนเด็กๆ เราถูกเลี้ยงมาคนละเเบบมากๆ เราอยากได้อะไรเราต้องหาเงินเองไปทำงาน ขายของ ทำทุกอย่างเพื่อให้ได้เงินมาเพื่อซื้อในสิ่งที่เราอยากได้ เพราะเคยขอเเล้วเขาไม่ให้ เราก็เลยทำเอง เเต่น้องเราได้ทุกอย่างทั้งๆที่ไม่ต้องทำอะไรเลยด้วยซ้ำ เรือบังคับ เครื่องบินบังคับ รถบังคับ จนพอโตมาอยากซือรถ เรามองว่ายังไม่จำเป็น เพราะที่บ้านก็ยังมีรถใช้อยู่ เเละคันที่จะเอาไม่ได้เกิดความคุ้มค่าสูงสุด เพราะเอามามันไม่ได้ใช้ทุกวัน เหมือนซื้อมาจอดรอวันเปลี่ยนน้ำมันเครื่อง เรารู้ว่าเราขัดที่บ้านไม่ได้เราเลยช่วยหารถ มันมีคันที่คุ้มกว่านั้นเราเราก็เลยคิดคำนวณเเจงลายละเอียดเรื่องราคา ค่าดอกเบี้ย สมรรถภาพที่ได้ คิดไปยันค่าประกันเเละการถ่ายน้ำมันเครื่องเปลี่ยนยาง มันมีคันที่คุ้มกว่าคันที่น้องจะเอา เเต่เเม่ก็ตามใจน้องโดยให้น้องเอาคันที่น้องชอบ เเละตั้งเเต่ซื้อรถมา ไม่เคยผ่อนพอ มายืมเราตลอด ไม่ให้ก็ด่า หาว่าเราเห็นเเก่ตัวเเค่นี้ก็ช่วยไม่ได้ พอเราเเข็งข้อไม้ให้ขึ้นมาก็บอกว่าเราเป็นเด็กไม่ได้เรื่อง ตั้งเเต่เราโตมา เราไม่เคยทำให้ที่บ้านเสียหายเลยนะ เราตั้งใจเรียนมาโดยตลอดเพราะลึกๆแอบหวังว่าเค้าจะได้ภูมิใจในตัวเราบ้าง จะได้เเสดงความรักออกกับเราเหมือนที่ทำกับน้องบ้าง เราทำงานระหว่างเรียนมาโดยตลอด เราอยากมีเงินมากๆ เราจะได้เลี้ยงดูเเม่ให้สบาย เเม่เขาจะได้รู้สึกรักเราขึ้นมาบ้าง เรารู้สึกว่าที่บ้านไม่มีใครรักเรามานานเเต่อย่างน้อยเขาก็ทำกับข้าวให้เรากิน เราเป็นพี่คนโตจริง ภายนอกอาจดูเข้มเเข็ง เเต่คนเข้มเเข็งใช่ว่าจะอ่อนเเอไม่เป็นนะ เวลาที่เราอ่อนเเอใครเห็นเราบ้าง มีใครสนใจเราบ้าง ไม่มี เเละไม่เคย เราฮีลตัวเองตลอด
วันที่ลงทะเบียนไม่ได้ เเม่บอกว่า ไปทำยังไงให้มันไม่ได้หละคนอื่นเขาได้กัน เราก็เลยบอกว่า เขาให้รอก่อน หนูดูให้เเล้วเมื่อบ่ายเย็นมาก็ถามอีก ก็มันยังไม่โอนจะให้ทำยังไง เเม่ต้องไปถามรัฐเเล้ว เเล้วเเม่ก็ด่าเราว่าเราไม่ได้เรื่อง คือเรื่องนี้ไม่ได้เกิดที่เราไหม มันเป็นที่ระบบคนเขาก็ยังไม่ได้กันตั้งเยอะตั้งเเยะ
เขาขุดเรื่องโน้นนี่มาด่า เเล้วก็บอกว่า เขาจะทิ้งเราไม่อยู่ด้วยเเล้ว
คือกูมีเเต่ความสงสัย กูผิดอะไร กูพูดอะไรผิด ทำไมไม่คิดว่าตัวเองผิดบ้าง
เอาจริงๆ เราเบื่อเเละอยากฆ่าตัวตายหลายครั้งมากเลย เรารู้สึกว่าเราพยายามไปก็เท่านั้นเเหละ เราไม่ดีสักด้าน ไม่ดีทุกอย่างไม่ดีไปหมด เหมือนเเค่เราเกิดมาเราก็ผิดเเล้วอ่ะ เขาคงผิดหวังที่เราเป็น ผญ
เราอยากหนีออกจากบ้าน ไปหาที่พักไกล้ที่ทำงานอยู่คนเดียว บางทีการกินข้าวคนเดียวกลับบ้านเดียวนั่งรถคนเดียวเเบบไม่มีใครเลยมันก็ดีนะ ดีกว่าการมีครอบครัวที่ก็ไม่รู้ว่าเห็นเราเป็นครอบครัวหรือเปล่า มาด่าเราทุกวัน
เพื่อนๆพันทิปคิดว่าเราควรปล่อยๆผ่านเรื่องนี้ไป เเล้วใช้ชีวิตเเบบเดิมที่มันเป็นอยู่มาเเบบนี้ หรือหนีออกไปหาที่พักเเล้วอยู่คนเดียวดีกว่ากันคะ?
เรื่องมันเกิดเเค่เงิน 5000 ที่รัฐเเจกนะ เเต่เราเริ่มรู้สึกว่า "คับที่อยู่ได้ คับใจอยู่ยาก" กับคนในครอบครัวเราเเล้ว
บางทีเราค่อยส่งเเค่เงินมาดูเเลก็อาจจะพอเเล้ว เพราะเรารู้สึกว่าเราไม่เคยถูกที่ ถูกเวลา หรือมีอะไรดีเลยเวลาอยู่กับครอบครัว เเต่เวลาเราอยู่กับคนอื่น คนอื่นเห็นข้อดีเราเต็มเลย เราไม่รู้ว่าทำไม เเต่เวลาเรานอนบ้าน เรารู้สึกว่านี่ไม่ใช่บ้านเป็นเเค่ที่ซุกหัวนอนเท่านั้น บ้านจะกลายเป็นบ้านทันทีที่ ไม่มีใครอยู่บ้าน มีเเค่เราเเละหมา เเค่นี้เราสุขใจเเล้ว
เงินเยียวยา 5000 บาททำครอบครัวฉันเเตกแยก
เเม่เราเป็นเกษตรกร ซึ่งไม่ได้ขึ้นทะเบียนเกษตกร ก็เลยไม่สามารถรับเงินของเยีนวยาเกตรได้ เเม่เราให้เราลงทะเบียนให้ตั้งเเต่วันเเรกที่เขาเปิดเราก็ลงให้
จากนั้นเราก็บอกเเม่ให้รอ รอจนถึงวันนี้ ก็ยังไม่ได้ เเม่เรามาด่าเราว่าเราลงทะเบียนภาษาอะไรทำไมไม่ได้ ซึ่งเราก็ลงปกติเหมือนที่คนอื่นลงกัน ท้าวความก่อน เเม่เราเป็นเเม่ค้าขายของ พอวิกฤตโควิตเข้ามาทำให้ต้องหยุดรายได้ขาดหาย เเต่เราทำงาน ยังทำงานได้อยู่ ก็ไม่ได้ขาดอะไร เเต่ก็ต้องรัดเข็มขัดกันหน่อย เเต่รายได้มันหายรายจ่ายไม่ลดไงค่ะ เเม่มาด่าเราทุกวันเลยหาว่าเราลงทะเบียนยังไงทำไมไม่ได้ คนอื่นเขาไ้กันหมดเเล้ว เราอธิบายเเล้วไม่ช่วยอะไรเราไม่รู้จะทำยังไง เเม่บอกว่าเราเเย่มาก เเค่นี้ก็ทำไม่ได้ เอ๊างง นี่กูผิดหรอ ต้องดูที่ระบบไหม เราเกิดมาในครอบครัวคนจีนที่เราเป็นพี่สาวคนโต เรามีน้องชาย 1 คน เเม่ยกยอปอปั้นทุกอย่าง ขี้เกียจตัวเป็นขนทำงานเเล้วเเต่ก็ยังเงินไม่พอ ขอตังเเม่ให้ มายืมเงินเราคืนบ้างไม่คืนบ้าง พูดว่าอะไรเตือนอะไรน้องไม่ได้เลย น้องบอกอยากมี อยากได้อะไรได้ทุกอย่าง เเต่เรา เเม่เเต่ห้องนอนตัวเองยังไม่มีเลย น้องเเค่พูดว่าอยากได้ห้อง ก็ไปลากคนมาทำ มาสร้างให้ ตอนเด็กๆ เราถูกเลี้ยงมาคนละเเบบมากๆ เราอยากได้อะไรเราต้องหาเงินเองไปทำงาน ขายของ ทำทุกอย่างเพื่อให้ได้เงินมาเพื่อซื้อในสิ่งที่เราอยากได้ เพราะเคยขอเเล้วเขาไม่ให้ เราก็เลยทำเอง เเต่น้องเราได้ทุกอย่างทั้งๆที่ไม่ต้องทำอะไรเลยด้วยซ้ำ เรือบังคับ เครื่องบินบังคับ รถบังคับ จนพอโตมาอยากซือรถ เรามองว่ายังไม่จำเป็น เพราะที่บ้านก็ยังมีรถใช้อยู่ เเละคันที่จะเอาไม่ได้เกิดความคุ้มค่าสูงสุด เพราะเอามามันไม่ได้ใช้ทุกวัน เหมือนซื้อมาจอดรอวันเปลี่ยนน้ำมันเครื่อง เรารู้ว่าเราขัดที่บ้านไม่ได้เราเลยช่วยหารถ มันมีคันที่คุ้มกว่านั้นเราเราก็เลยคิดคำนวณเเจงลายละเอียดเรื่องราคา ค่าดอกเบี้ย สมรรถภาพที่ได้ คิดไปยันค่าประกันเเละการถ่ายน้ำมันเครื่องเปลี่ยนยาง มันมีคันที่คุ้มกว่าคันที่น้องจะเอา เเต่เเม่ก็ตามใจน้องโดยให้น้องเอาคันที่น้องชอบ เเละตั้งเเต่ซื้อรถมา ไม่เคยผ่อนพอ มายืมเราตลอด ไม่ให้ก็ด่า หาว่าเราเห็นเเก่ตัวเเค่นี้ก็ช่วยไม่ได้ พอเราเเข็งข้อไม้ให้ขึ้นมาก็บอกว่าเราเป็นเด็กไม่ได้เรื่อง ตั้งเเต่เราโตมา เราไม่เคยทำให้ที่บ้านเสียหายเลยนะ เราตั้งใจเรียนมาโดยตลอดเพราะลึกๆแอบหวังว่าเค้าจะได้ภูมิใจในตัวเราบ้าง จะได้เเสดงความรักออกกับเราเหมือนที่ทำกับน้องบ้าง เราทำงานระหว่างเรียนมาโดยตลอด เราอยากมีเงินมากๆ เราจะได้เลี้ยงดูเเม่ให้สบาย เเม่เขาจะได้รู้สึกรักเราขึ้นมาบ้าง เรารู้สึกว่าที่บ้านไม่มีใครรักเรามานานเเต่อย่างน้อยเขาก็ทำกับข้าวให้เรากิน เราเป็นพี่คนโตจริง ภายนอกอาจดูเข้มเเข็ง เเต่คนเข้มเเข็งใช่ว่าจะอ่อนเเอไม่เป็นนะ เวลาที่เราอ่อนเเอใครเห็นเราบ้าง มีใครสนใจเราบ้าง ไม่มี เเละไม่เคย เราฮีลตัวเองตลอด
วันที่ลงทะเบียนไม่ได้ เเม่บอกว่า ไปทำยังไงให้มันไม่ได้หละคนอื่นเขาได้กัน เราก็เลยบอกว่า เขาให้รอก่อน หนูดูให้เเล้วเมื่อบ่ายเย็นมาก็ถามอีก ก็มันยังไม่โอนจะให้ทำยังไง เเม่ต้องไปถามรัฐเเล้ว เเล้วเเม่ก็ด่าเราว่าเราไม่ได้เรื่อง คือเรื่องนี้ไม่ได้เกิดที่เราไหม มันเป็นที่ระบบคนเขาก็ยังไม่ได้กันตั้งเยอะตั้งเเยะ
เขาขุดเรื่องโน้นนี่มาด่า เเล้วก็บอกว่า เขาจะทิ้งเราไม่อยู่ด้วยเเล้ว
คือกูมีเเต่ความสงสัย กูผิดอะไร กูพูดอะไรผิด ทำไมไม่คิดว่าตัวเองผิดบ้าง
เอาจริงๆ เราเบื่อเเละอยากฆ่าตัวตายหลายครั้งมากเลย เรารู้สึกว่าเราพยายามไปก็เท่านั้นเเหละ เราไม่ดีสักด้าน ไม่ดีทุกอย่างไม่ดีไปหมด เหมือนเเค่เราเกิดมาเราก็ผิดเเล้วอ่ะ เขาคงผิดหวังที่เราเป็น ผญ
เราอยากหนีออกจากบ้าน ไปหาที่พักไกล้ที่ทำงานอยู่คนเดียว บางทีการกินข้าวคนเดียวกลับบ้านเดียวนั่งรถคนเดียวเเบบไม่มีใครเลยมันก็ดีนะ ดีกว่าการมีครอบครัวที่ก็ไม่รู้ว่าเห็นเราเป็นครอบครัวหรือเปล่า มาด่าเราทุกวัน
เพื่อนๆพันทิปคิดว่าเราควรปล่อยๆผ่านเรื่องนี้ไป เเล้วใช้ชีวิตเเบบเดิมที่มันเป็นอยู่มาเเบบนี้ หรือหนีออกไปหาที่พักเเล้วอยู่คนเดียวดีกว่ากันคะ?
เรื่องมันเกิดเเค่เงิน 5000 ที่รัฐเเจกนะ เเต่เราเริ่มรู้สึกว่า "คับที่อยู่ได้ คับใจอยู่ยาก" กับคนในครอบครัวเราเเล้ว
บางทีเราค่อยส่งเเค่เงินมาดูเเลก็อาจจะพอเเล้ว เพราะเรารู้สึกว่าเราไม่เคยถูกที่ ถูกเวลา หรือมีอะไรดีเลยเวลาอยู่กับครอบครัว เเต่เวลาเราอยู่กับคนอื่น คนอื่นเห็นข้อดีเราเต็มเลย เราไม่รู้ว่าทำไม เเต่เวลาเรานอนบ้าน เรารู้สึกว่านี่ไม่ใช่บ้านเป็นเเค่ที่ซุกหัวนอนเท่านั้น บ้านจะกลายเป็นบ้านทันทีที่ ไม่มีใครอยู่บ้าน มีเเค่เราเเละหมา เเค่นี้เราสุขใจเเล้ว