เราคิดว่า การข่มเหงในครอบครัว ไม่ว่าจะเป็น ทางการ ทางวาจา หรือการปฏิบัติต่อคนในบ้าน มันมีอยู่ แต่มันไม่มีใครสงสัย หรือเห็นมัน หรือคนที่ถูกข่มเหงก็ไม่คิดจะต่อสู้ ปล่อยให้มันเกิดขึ้น เพราะว่า เราคิดเข้าข้างตัวเองว่า ไม่มีคนในครอบครัวเค้าข่มเหงกันหรอก
. ทั้งที่ ก็มีที่พี่ข่มเหงน้อง ภรรยาข่มเหงสามี สามีข่มเหงภรรยา. คนมีเงินมากกว่าข่มเหงคนเงินน้อยกว่า. แต่ไม่มีใครสู้ เพราะไม่ได้คิดว่านี่เรียกว่าโดนข่มเหง
มีแคมเปญมากมายเกี่ยวกับหยุดการบูลี่ ในรร ซึ่งเราว่า ที่ๆมีการบูลี่กันมากกว่าในประเทศนี้ น่าจะเป็นครอบครัวนะ
เราเองคือคนนึงที่รู้สึกถูกข่มเหงทางวาจาและการกระทำจากคนในครอบครัว จะไม่เอ่ยว่าเป็นใคร. เค้าเองก็คงรู้สึกสะใจที่ได้ข่มเหง แต่ว่าก็คงไม่ได้รู้สึกผิด คิดว่าเราสมควรโดนอยู่แล้ว เพราะเป็นคนง่ายๆ มึนๆ ไม่สู้ไม่ตอบโต้. วันนึงเราตอบโต้ขึ้นมา หลังจากนั้น เค้าไม่ทำอะไรเราไม่ดีอีกเลย เราเลยสงสัยว่าจริงๆ เราปล่อยให้เค้าได้ใจมานานเกินไป เพราะไม่เคยระแวง ว่าคนที่เราคิดว่าเค้าจะหวังดีกับเรา แล้วจริงๆจะมีเจตนาไม่ดีต่อเราได้ แต่พอวันที่เราโกรธจัดจนตอบโต้. แล้วเค้าเลิกทำไม่ดีกับเรา ทำให้เราเข้าใจว่า ที่ผ่านมาที่เค้าพูดไม่ดี หรือทำไม่ดี ทำท่าดูถูก มันไม่ได้มาจากความหวังดี อยากให้เราได้ดี. แต่มันเป็นเพราะความสะใจ ความอยากกด ความอยากข่ม และดูถูกเราจริงๆว่าเราไม่ดีกว่าเค้า ไม่เก่งกว่าเค้า หรือขี้กลัวไม่สู้
เอาจริง เพราะค่านิยมและไมนเซตที่เราคิดว่าคนในครอบครัวจะดีกับเราทั้งหมด ทำให้เราไม่ลุกขึ้นสู้ เราไม่คิดสู้ เพราะไม่คิดว่าเค้าจะคิดร้าย. เราเองคิดว่าหาทางออกไปแล้ว คือเลิกแคร พยามไม่เกี่ยวข้อง (จริงๆก็ไม่ถึงขนาดคิดร้าย แต่ก็แค่ เป็นเรื่องของการชิงดีชิงเด่น ไม่อยากเห็นใครได้ดีกว่า)
ต้องใจแข็งมองเค้าในแง่ไม่ดี. จะได้แยกจากกัน ไม่ต้องดูแล เอื้อเฟื้อกัน อย่างเคย. คือมันฟังดูไม่ดีนะ. แต่เราว่า สังคมสมัยนี้ขินกับการที่ทุกคนจะต้องทำดีต่อกัน จนไม่ได้มองว่า บางคน หรือหลายๆคนเค้าก็ไม่ได้หวังดีกับเรา. ไม่ได้คิดดีกับเรา มีคนที่อยากจะข่ม อยากจะมาเอาเปรียบ เอาชนะ หลอกใช้เราอยู่ มากพอสมควร(เราไม่คิดว่ามันน้อยเลย เมือก่อนเราโลกสวย เชื่อว่าทุกคนควรดีต่อกัน ทุกคนคือคนดี แต่ตอนนี้ต้องใจแข็งติดใหม่แล้ว)
ครอบครัวคนไทยส่วนใหญ่ มีการข่มเหงกัน แต่คนถูกข่มเหงไม่รู้สึกตัว เพราะไม่คิดว่าคนที่ตัวเองรัก จะคิดไม่ดีกับตัวเอง
. ทั้งที่ ก็มีที่พี่ข่มเหงน้อง ภรรยาข่มเหงสามี สามีข่มเหงภรรยา. คนมีเงินมากกว่าข่มเหงคนเงินน้อยกว่า. แต่ไม่มีใครสู้ เพราะไม่ได้คิดว่านี่เรียกว่าโดนข่มเหง
มีแคมเปญมากมายเกี่ยวกับหยุดการบูลี่ ในรร ซึ่งเราว่า ที่ๆมีการบูลี่กันมากกว่าในประเทศนี้ น่าจะเป็นครอบครัวนะ
เราเองคือคนนึงที่รู้สึกถูกข่มเหงทางวาจาและการกระทำจากคนในครอบครัว จะไม่เอ่ยว่าเป็นใคร. เค้าเองก็คงรู้สึกสะใจที่ได้ข่มเหง แต่ว่าก็คงไม่ได้รู้สึกผิด คิดว่าเราสมควรโดนอยู่แล้ว เพราะเป็นคนง่ายๆ มึนๆ ไม่สู้ไม่ตอบโต้. วันนึงเราตอบโต้ขึ้นมา หลังจากนั้น เค้าไม่ทำอะไรเราไม่ดีอีกเลย เราเลยสงสัยว่าจริงๆ เราปล่อยให้เค้าได้ใจมานานเกินไป เพราะไม่เคยระแวง ว่าคนที่เราคิดว่าเค้าจะหวังดีกับเรา แล้วจริงๆจะมีเจตนาไม่ดีต่อเราได้ แต่พอวันที่เราโกรธจัดจนตอบโต้. แล้วเค้าเลิกทำไม่ดีกับเรา ทำให้เราเข้าใจว่า ที่ผ่านมาที่เค้าพูดไม่ดี หรือทำไม่ดี ทำท่าดูถูก มันไม่ได้มาจากความหวังดี อยากให้เราได้ดี. แต่มันเป็นเพราะความสะใจ ความอยากกด ความอยากข่ม และดูถูกเราจริงๆว่าเราไม่ดีกว่าเค้า ไม่เก่งกว่าเค้า หรือขี้กลัวไม่สู้
เอาจริง เพราะค่านิยมและไมนเซตที่เราคิดว่าคนในครอบครัวจะดีกับเราทั้งหมด ทำให้เราไม่ลุกขึ้นสู้ เราไม่คิดสู้ เพราะไม่คิดว่าเค้าจะคิดร้าย. เราเองคิดว่าหาทางออกไปแล้ว คือเลิกแคร พยามไม่เกี่ยวข้อง (จริงๆก็ไม่ถึงขนาดคิดร้าย แต่ก็แค่ เป็นเรื่องของการชิงดีชิงเด่น ไม่อยากเห็นใครได้ดีกว่า)
ต้องใจแข็งมองเค้าในแง่ไม่ดี. จะได้แยกจากกัน ไม่ต้องดูแล เอื้อเฟื้อกัน อย่างเคย. คือมันฟังดูไม่ดีนะ. แต่เราว่า สังคมสมัยนี้ขินกับการที่ทุกคนจะต้องทำดีต่อกัน จนไม่ได้มองว่า บางคน หรือหลายๆคนเค้าก็ไม่ได้หวังดีกับเรา. ไม่ได้คิดดีกับเรา มีคนที่อยากจะข่ม อยากจะมาเอาเปรียบ เอาชนะ หลอกใช้เราอยู่ มากพอสมควร(เราไม่คิดว่ามันน้อยเลย เมือก่อนเราโลกสวย เชื่อว่าทุกคนควรดีต่อกัน ทุกคนคือคนดี แต่ตอนนี้ต้องใจแข็งติดใหม่แล้ว)